အက်ဳိးေမွ်ာ္ကာ ႏႈိးေဆာ္လုိက္ပါေၾကာင္း

ကုိရင္ေဒါင္း

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံးရဲ႕ တျပည္လုံးလကၡဏာေဆာင္တဲ့ ျပႆနာႀကီး ၃-ရပ္ တည္ရွိေနတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ၁- ဒီမုိကေရစီေရး ၂- ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၃- လူ မ်ိဳးတုိင္း တန္းတူေသြးစည္းေရးတုိ႔ျဖစ္သည္။ ဒီျပႆနာႀကီး ၃ ရပ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး အာဏာရ ဖဆပလ အစုိးရရဲ႕ ၎တုိ႔အာဏာ သက္ဆုိးရွည္ေရး ရပ္တည္ခ်က္အေျခခံေပၚက ခ်မွတ္က်င့္သုံးတဲ့ အေထြေထြေပၚလစီမ်ားအရ သေႏၶတည္ေပါက္ဖြားလာတာလည္းျဖစ္တယ္။

ဖဆပလဟာ ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးတယ္ဆုိေပမယ့္ အတုိက္အခံ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြအေပၚ ဒီမုိကေရစီစနစ္ မက်င့္သုံးဘဲ ႏွိပ္ကြပ္ေရးေပၚလစီကုိသာ က်င့္သုံးခဲ့ တယ္။ လူမ်ဳိးတုိင္း တန္းတူေသြးစည္းေရးကုိအာမခံတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကုိ မက်င့္သုံးဘဲ တ ျပည္ေထာင္စနစ္ကုိသာ က်င့္သုံးၿပီး လူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ ရပုိင္ခြင့္ကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တယ္။ အဲဒီ၂ခ်က္ ကုိ အာမခံဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျပည္တြင္းစစ္ဆုိတဲ့ ေျဖရွင္းရ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ျပႆနာ သစ္တရပ္ ထပ္တုိးလာခဲ့တယ္။ ျပႆနာ ၃-ရပ္ တေပါင္းတစည္းတည္းျဖစ္မႈရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ ဖဆပလ အစုိးရဟာလည္း တည္ၿမဲ၊ သန္႔ရွင္းအျဖစ္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားခဲ့တယ္။ ဖဆပလ ႏွစ္ျခင္းဟာ ၎တုိ႔အာဏာၿမဲေရးအတြက္ စစ္တပ္ကုိ အၿပိဳင္ေခ်ာ့ျမႇဴခဲ့ၾကတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ စစ္ တပ္ဟာ ႏုိင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ခြင့္ရလာ႐ံုမက ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြအေပၚ ၾသဇာေပးႏုိင္ တဲ့ အေျခအေနထိျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၅၈ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္ဟာ အိမ္ေစာင့္အစုိးရအမည္နဲ႔ သူရဲ႕ အခန္းဝင္မႈကုိ ျပသလာခဲ့တယ္။ ၁၉၆ဝ-ခုႏွစ္မွာ တက္လာတဲ့ ပထစ အစုိးရဟာလည္း စစ္ တပ္အေပၚ မလြန္ဆန္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဗုိလ္ေနဝင္း စစ္အုပ္စုက အၿပီးအပုိင္ အာဏာသိမ္းလုိက္တဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အစုိးရ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၊ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ ယႏၱရား တစုံလုံး ျဖစ္တည္လာခဲ့တယ္။ ဖဆပလ အစုိးရနဲ႔အတူ မပီမသ ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ဟာလည္း ဇီဝိန္ခ်ဳပ္သြားရေတာ့တယ္။

အေျခခံျပသနာႀကီး ၃-ရပ္ တေပါင္းတစည္းတည္းျဖစ္လာၿပီး သက္တန္းရွည္ၾကာလာတဲ့အခါ တုိင္းျပည္ဟာ ဘက္ေပါင္းစုံ အၾကပ္အတည္းဆီကုိ ဦးတည္လာခဲ့တယ္။ ဒီမုိကေရစီမရွိရင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လူမ်ဳိးတုိင္း တန္းတူေသြးစည္းေရးလည္း မရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ စစ္အာ ဏာရွင္စနစ္ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ပါတီစုံဒီမုိကေရစီစနစ္ တည္ေဆာက္ေရးဟာ အဓိကတုိက္ပြဲ ဦး တည္ခ်က္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္ ဒီမုိက ေရစီအေရးေတာ္ပုံႀကီးျဖစ္တယ္။ ၈၈ ေနာက္ပုိင္းျဖစ္လာသမွ် လူထုတုိက္ပြဲမွန္သမွ်ဟာ ရွစ္ ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕ အဆက္ေတြပဲျဖစ္တယ္။

ႏုိင္ငံေရးပါတီ အေဟာင္းအသစ္အမ်ားအျပားဟာ ၎တုိ႔ ကုိယ္စားျပဳရာ လူတန္းစား၊ လူ႔အ လႊာ၊ လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေရွ႕ေဆာင္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီစနစ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အဆက္မျပတ္ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ လက္နက္ကုိင္တုိက္ပြဲနဲ႔ ဥပ ေဒတြင္း လူထုတုိက္ပြဲ ႏွစ္ရပ္ကုိ အျပန္အလွန္ ေပါင္းစပ္ႏုိင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။

ဒီမုိကေရစီေရး တုိက္ပြဲစဥ္တေလ်ာက္မွာ လူမ်ဳိးစုံျပည္သူတရပ္လုံးဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္ ပါတီေတြနဲ႔အတူ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အဆက္မျပတ္ တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ အသက္၊ ေသြး၊ ေခြၽး၊ ဘဝေတြကုိပါ စေတးစြန္႔လွဴ (လုံးဝ)တာဝန္ေၾကခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာျဖစ္တယ္။

လူထုႀကီးဘက္က တာဝန္ေၾကခဲ့ေပမယ့္ ေရွ႕ေဆာင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ား ဘက္က ေတာ့ လူထုႀကီးရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ဆႏၵေတြကုိ အေကာင္အထည္ေဖၚေပးႏုိင္စြမ္း မရွိၾကဘူး။ လက္နက္ကုိင္တုိက္ပြဲဒီေရဟာ အနိမ့္ဆုံးအထိ က်ဆင္းလာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိလက္နက္ကုိင္ တုိက္ပြဲဒီေရ က်ဆင္းသြားရမႈမွာ ႏုိင္ငံတကာအေျခအေနတုိ႔ အေရးပါတဲ့အေၾကာင္းအခ်က္ တ ခုအျဖစ္ ထည့္တြက္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အဓိကကေတာ့ အတြင္းပုိင္းအေၾကာင္းအခ်က္ျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ ငံေရးအင္အားစုမ်ားရဲ႕ အေျမာ္အျမင္နည္းမႈဟာ အဓိကျဖစ္တယ္၊ ဒီေရနိမ့္နဲ႔အတူ လက္နက္ ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုအမ်ားအျပားဟာ နအဖ စစ္အစုိးရရဲ႕ အပစ္ရပ္ ေထာင္ေျခာက္ အတြင္းမွာ မလူးသာမလြန္႔သာဘဝ က်ေရာက္သြားခဲ့ရတယ္။ တစိတ္တပုိင္းလကၡဏာေဆာင္ တဲ့ လူထုရဲ႕ စီးပြားေရးတုိက္ပြဲမ်ားဟာလည္း ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲအထိ မတုိးျမင့္ႏုိင္ဘဲ စစ္အစုိးရ ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲမႈကုိ ခံခဲ့ၾကရ၊ ခံေနၾကရတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ နအဖ စစ္အစုိးရဟာ သူ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ လမ္းျပေျမပုံ ၇ ဆင့္ဆုိတာကုိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ အဓမၼ အေကာင္ အထည္ေဖၚလာႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ျမန္မာနဲ႔ကမၻာ႔အတုိင္းအတာအရ အသိအမွတ္ျပဳခံခဲ့ရတဲ့ ၉ဝ ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲရလာဒ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး ၂ဝ၁ဝ-ေရြးေကာက္ပြဲသစ္ဆုိတာကုိ က်င္းပႏုိင္ ဖုိ႔ လုံးပမ္းလာတယ္။

အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြဟာ လက္ရွိ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အၾကပ္အ တည္းက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လူထုႀကီးကုိ ဘယ္လုိ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးမ လဲဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ခုထိ အဆင္သင့္မျဖစ္ႏုိင္ၾကေသးဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီအားနည္းခ်က္ကုိ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ သခၤန္းစာမယူႏုိင္ၾကတာ၊ မျပင္ႏုိင္ တာ ခုမွ မဟုတ္ဘူး၊ တေလ်ာက္လုံးလုိလုိ ျဖစ္တယ္။

တကယ့္ ပကတိဘဝမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္မႈဟာ တတုိင္းျပည္လုံး လကၡ ဏာအရျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုကုိ ဆန္႔က်င္တုိက္ဖ်က္ရာမွာလည္း တျပည္လုံးအတုိင္း အတာေဆာင္ဖုိ႔လုိတယ္။ ရွစ္ေလးလုံး လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကလြဲၿပီး လႈပ္ရွားမႈ (လက္နက္ကုိင္၊ လက္နက္မကုိင္) အမ်ားစုဟာ ေဒသႏၱရလကၡဏာ၊ တစိတ္တပုိင္းလကၡဏာ ေဘာင္အတြင္း မွာသာရွိေနတယ္။ ရွစ္ေလးလုံး လူထုအုံႂကြမႈႀကီးမွာေတာင္ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားဟာ တပါ တီခ်င္း လကၡဏာက ႐ုန္းထြက္ၿပီး တျပည္လုံးလကၡဏာ လုိအပ္ခ်က္အရ ညီညြတ္ေရး မတည္ ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး လမ္းတဝက္မွာ အေရးနိမ့္သြားရတာဟာ အဓိကအားျဖင့္ အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

လူမ်ဳိးစုံေတြရဲ႕ လက္နက္ကုိင္လႈပ္ရွားမႈေတြဟာလည္း ေဒသႏၱရ လကၡဏာဥခြံကုိ ေဖါက္မ ထြက္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပုံႀကီးကုိ ဗမာ ဗမာေတြခ်င္းခ်တဲ့ ပြဲအျဖစ္ေတာင္ လက္ခုပ္တီးၾက၊ အားရဝမ္းသာျဖစ္ၾကတာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ လူမ်ဳိးစုအေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအေရး ကုိ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေပါင္းစပ္ဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာအုပ္စုိးသူ ဆန္႔က်င္ေရးဆုိတဲ့ တိမ္း ေစာင္းတဲ့အျမင္အရ လူမ်ဳိးစု၊ အင္အားစုမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းသေယာင္ထင္ရေပမယ့္ တ ကယ္တန္းညီညြတ္ႏုိင္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခ်င္းခ်င္း လက္နက္ကုိင္တုိက္တာေတြ၊ တဖြဲ႔ခ်င္းအတြင္းမွာပဲ ဂုိဏ္းအုပ္စုတုိက္ပြဲေတြနဲ႔ ကြဲၿပဲေနၾကတယ္။

ေဖၚျပပါ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ခါးသီးရြံမုန္းေနတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ပြဲ ၾကည့္ပရိတ္သတ္ အသြင္ေဆာင္လာခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ တကြဲတျပား၊ မညီမ ညြတ္ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားအေပၚ သုိ႔ေလာ၊ သုိ႔ေလာ အကဲခတ္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ အက်ဳိး စီးပြားအတြက္ အမွန္တကယ္ ေအာင္ပြဲအေရာက္ ေရွ႕ေဆာင္မႈေပးႏုိင္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးစုဖြဲ႔မႈ အ သစ္တခုကုိ လုိလားေတာင့္တလာၾကတယ္။

ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားဟာ ပကတိအေျခအေနနဲ႔ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံးက ေတာင္းဆုိေန တဲ့ ေရွ႕ေဆာင္ႏုိင္ငံေရး စုဖြဲမႈအသစ္တခုကုိ စုဖြဲ႔တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ခုထိ အသင့္မျဖစ္ၾကေသး ဘူး။ ဝဲ၊ ယာ လက္နက္ကုိင္၊ လက္နက္မကုိင္ အင္အားစုအားလုံး (စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔ က်င္ေရး တသီးပုဂၢလမ်ားအပါအဝင္) အမ်ားစုႀကီးလက္ခံႏုိင္တဲ့ အနိမ့္ဆုံးဘုံလုပ္ငန္းစဥ္တခု ခ်မွတ္ေရးဟာ လူထုႀကီးလုိလားေတာင့္တေနတဲ့ ေရွ႕ေဆာင္ႏုိင္ငံေရး စုဖြဲ႔မႈအသစ္ဆုိတာ ေသ ခ်ာတယ္။ လူထုႀကီးလုိလားေတာင့္တေနတဲ့ ေဖၚျပပါ ႏုိင္ငံေရးစုဖြဲ႔မႈ အသစ္နဲ႔သာ တျပည္လုံး အတုိင္းအတာနဲ႔ လူမ်ဳိးစုံျပည္သူႀကီးတရပ္လုံးကို စုစည္းသိမ္းသြင္းႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ တျပည္လုံး အတုိင္းအတာ ေဆာင္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တုိက္ဖ်က္ေရးအေရးေတာ္ပုံႀကီးကုိ ေရွ႕ေဆာင္ အေကာင္အထည္ေဖၚႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ တျပည္လုံးလကၡဏာအရ မစုစည္း၊ မျပင္ဆင္ႏုိင္ရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တခုခ်င္းလႈပ္ရွားမႈေလးေတြဟာ စစ္အစုိးရရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲမႈကုိ ခံၾကရမွာ သာျဖစ္တယ္။ တျပည္လုံးလကၡဏာေဆာင္တဲ့ လူထုအုံႂကြမႈႀကီးကသာ ႏုိင္ငံတကာ အကူအ ညီကုိ အေရးပါအရာေရာက္ေစမွာျဖစ္တယ္။ ကုလသမဂၢအတြင္းမွာ ျမန္မာ့အေရး ေသးသိမ္ ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ ဗီတုိအာဏာရွင္ေတြကုိယ္တုိင္ ခန္႔ညားေလးစာလာမွာ ျဖစ္တယ္။

လက္ရွိအေနအထားအတုိင္း မညီမညြတ္၊ တကြဲတျပား ေခါင္းေဆာင္မႈေပးေနလုိ႔ကေတာ့ လူ ထုႀကီးအေနနဲ႔ တတုိင္းျပည္လုံးအတုိင္းအတာအရ ပါဝင္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမျဖစ္ဘူး။ ႏုိင္ ငံတကာအကူအညီဆုိတာကလဲ အရာေရာက္လာစရာမရွိဘူး။ ကုလသမၢအတြင္းမွာလည္း ဗီ တုိအာဏာဗုိက္လက္သီးကုိ ေရွာင္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။

ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားအေနနဲ႔ တာဝန္ေၾကေစဖုိ႔ ဝဲ၊ ယာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တုိက္ ဖ်က္ေရး (တသီးပုဂၢလမ်ားအပါအဝင္) အင္အားစုမ်ားကုိ စုစည္းညီညြတ္ေစႏုိင္မယ့္၊ အခုိင္အ မာတုိက္ပြဲဝင္ရာမွာလည္း ေျခလွမ္းညီေစမယ့္ ဘုံလုပ္ငန္းစဥ္တခု အျမန္ခ်မွတ္ႏုိင္ေရး၊ လက္ ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ေရး ဝုိင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းၾကပါစုိ႔လုိ႔ အက်ဳိးေမွ်ာ္ကာ ႏႈိးေဆာ္လုိက္ရ ပါေၾကာင္း။ ။

ကုိရင္ေဒါင္း
၁၅၊ ၁၂၊ ဝ၈
ေဒါင္းအိုးေ၀ အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၈)၊ မတ္လ ၂၀၀၉ မွ