မေမ့ႏုိင္တဲ့ပံုရိပ္မ်ား(၁)(၂)(၃)

(မာယာဘေလာ့ခ္ မွ ကူးယူခဲ့ပါသည္)

မေမ့ႏုိင္တဲ့ပံုရိပ္မ်ား(၁)
ေရးသူ-ကၽြန္းျပန္ရဲေဘာ္တဦး
၁၉၆၂ ခု စစ္တပ္မွ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ အမည္နဲ႔ တက္လာကတည္းက ၁၀ စုႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ေမ့မရတဲ့ လူသိထင္႐ွား သမိုင္းမွတ္တိုင္ႀကီးမ်ား၊ လူမသိ သူမသိ မွတ္တိုင္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေဖာ္ျပရမယ္ဆိုရင္ ၁၉၆၂ခု ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံု။ ၁၉၆၅ ခု သံဃာ့အေရးအခင္း။ ၁၉၆၇ ခု ဆန္ျပသနာ၊ တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္း (ေမာ္စီတုန္းတဆိပ္ ျပသနာ)။ ၁၉၆၈ ခု ရခိုင္ေလေဘး။ ဒါေတြက လူသိရွင္ၾကား ထင္ထင္ေပၚေပၚ ျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ။ လူမသိ သူမသိ ေသးတဲ့ အေရးအခင္းတခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို စမ္းသပ္တဲ့ အေနနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းကို ပို႔တဲ့ အေရးအခင္းပါပဲ။ ႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ပါ။
ေန႔ရက္ကိုေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၁၉၆၉ခု ႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမား (ထိမ္းသိမ္းပုဒ္မ) ၃၅ ေယာက္ဟာ မႏၱေလးအခ်ဳပ္ေထာင္ကေန စစ္အခ်ဳပ္ေထာင္မွာ တညအိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ နံနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ ရထားတြဲေပၚ တက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြကို ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ကို ေခၚသြားတယ္ဆိုတာ ျပည္သူေတြကို မသိေစခ်င္လို႔ ရထားတြဲကို ဘယ္အခ်ိန္ကရင္း နန္းတြင္းထဲ တြဲလာထိုးထားတယ္ မသိပါ။ ရထားေပၚမွာလဲ အရပ္၀တ္အရပ္စားနဲ႔ အရပ္စံုေထာက္ေတြ၊ စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ စစ္စံုေထာက္ေတြ စုစုေပါင္း ၁၅ ေယာက္၊ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြမ်ားဆိုရင္ ေျခလက္ေတြ ဟိုရမ္းဒီရမ္းနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြ အေၾကာဆြဲသလို ပါးရြဲ႕လည္ရမ္း သြက္ခ်ာပါဒ လိုက္သလို ျဖစ္ေနတာေတြလဲ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသမွ် ဒီလူေတြဟာ အျပင္ေလာကမွာ တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကား၊ ေျမာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကား အိတ္စုတ္တလံုး တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ အမွိဳက္ပံုမွန္သမွ် လွန္ေလွာ႐ွာၿပီး ပလပ္စတစ္ေကာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို ေတြ႔ရတာကေတာ့ ရထားေပၚမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စစ္အခ်ဳပ္ေထာင္ကေန ေခၚသြားတာ ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ေခၚသြားခံရတာ မဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲစီ လက္ထိပ္ခတ္၊ အလယ္ေခါင္က လက္မလံုးေလာက္ ႀကိဳးနဲ႔ တြဲခ်ီထားၿပီး ႏြားကူးမ်ား ႏြားေမာင္းသလို ေမာင္းၿပီး ေခၚသြားတာပါ။ ရထားေပၚ ေရာက္ၿပီးမၾကာပါ။ ရထားေခါင္းတြဲက လာဆက္လိုက္လို႔ (ဂ်ိမ္း) ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားရပါတယ္။ ရထားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြဲကို မႏၱေလး ဘူတာႀကီးဆီ ေခၚသြားၿပီး တြဲ႐ွည္ႀကီးရဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာ ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အေစာဆံုးရထားနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ပို႔တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ရထားေပၚမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထမင္းထုပ္ တထုပ္စီေပးလို႔ စားခဲ့ရပါတယ္။ ရကုန္ဘူတာႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေမွာင္ေနပါၿပီ။ ဒါေတာင္မွ ရထားတြဲေပၚမွာ တနာရီ၀က္ေလာက္ ေနရပါေသးတယ္။ ေနာက္မွ အလံုပိတ္ ဘတ္စ္ကားတစင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ပါတယ္။ ေထာင္ဗူး၀မွာ စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ လက္နက္ကိုယ္စီနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဘယ္သူဘယ္၀ါ အဖအမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ အျပည့္အစံု ဘာမွဳနဲ႔ ေရာက္တယ္ဆိုတာကအစ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ ယူပါတယ္။ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ ေရးမွတ္ေနတဲ့ သူဟာ ပခံုးေပၚမွာ ဘားေခၚတဲ့ အစင္း၃ေခ်ာင္းနဲ႔ပါ။ ေဘးက စစ္သားေတြကလဲ ဗိုလ္ႀကီးကို မွန္မွန္နဲ႔ ျမန္ျမန္ေျပာ၊ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး ဘာဘူးညာဘူးနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္ ခ်ိန္းေခ်ာက္ၿပီးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမန္ျမန္ ေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္း ေရးမွတ္ယူေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးဆိုသူဟာ ျမန္ျမန္ လိုက္မေရးႏိုင္ပါ။ စာလံုးေတြကလည္း မပီမသနဲ႔ ပဲတီပင္ေပါက္လို မညီမညာ လိုက္ေရးေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲကေတာ့ ျမန္မာစာမွ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေတာင္ မေရးတတ္ပါ လားလို႔ ထင္မိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း အက်ဥ္းယူေနတာ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင္အုပ္ၿပီး အထဲကို ေခၚသြားပါတယ္။ ေခၚပံုက လူတေယာက္ကို ေစာင္အုပ္၊ ေဘးတဖက္တခ်က္ကေန ဘယ္လက္တေယာက္ကိုင္၊ ညာလက္ တေယာက္ကိုင္၊ ဒီနည္းနဲ႔ ေခၚသြားတာပါ။ ညကလဲေမွာင္၊ ေစာင္ကလဲအုပ္လိုက္ေတာ့ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့ပါ။ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္း ကြက္လပ္ကို ေလွ်ာက္မိေတာ့ အေပၚကိုတက္လိုက္၊ ေလွကားရွိတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ဆင့္ရွိတယ္ေပါ့။ ေနာက္အခန္းတခုလို႔ ယူဆရတဲ့ ေနရာတခုကို ေခၚသြားတယ္။ ေရွ႕မွာတန္း ရွိတယ္ ေျခေထာက္ကို ေျမႇာက္လိုက္၊ ေရွ႕နားသြား၊ အဲဒီလိုအမိန္႔ေပးၿပီး ထိုင္ လို႔ဆိုလိုက္ေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အုပ္လာတဲ့ေစာင္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ထမင္းပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းခြက္ အခ်ဳိ႕ေတြ႔ရပါတယ္။ အလားတူ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေခၚလာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ေရာက္ေနႏွင့္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အားလံုး ထမင္းပန္းကန္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ထမင္းေတာ့ မစားခိုင္းေသးပါ။ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕မေရာက္ေသးလို႔ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ထိုင္ေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ ေစာင္အုပ္ေခၚ လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ေရာက္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီထဲက ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ေခၚလာေတာ့ အေစာင့္ေတြက ေရွ႕မွာတန္းရွိတယ္ တိုက္မိမယ္ ေျခေထာက္ကိုေျမႇာက္လို႔ဆိုေတာ့ သူလဲ တန္းတိုက္မိမွာစိုးလို႔ ေျခေထာက္ကို တအားကုန္ေျမႇာက္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တန္းက တခန္းနဲ႔တခန္း ျခားထားတဲ့ ၄x၂ ပ်ဥ္ေခ်ာင္းေလးပါ။ ေခၚလာတဲ့သူေတြက အမယ္ေလးကြာ အဲဒီေလာက္ ေျမႇာက္စရာ မလိုပါဘူးလို႔ ေျပာၾကလို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီလူရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ရီၾကတာေပါ့။ ေနရာကို ေရာက္လို႔ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ေစာင္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ကိုမာဆင္ ျဖစ္ေနမွန္း သိရတယ္။
သူက မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကပါ။ နာမယ္ကလဲ မာဆင္၊ ႐ုပ္ၾကည့္ေတာ့လဲ အသားက ခပ္မဲမဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က မြတ္ဆလင္ထင္ေနတာ၊ ေနာက္ သူနဲ႔ စကားေျပာၾကေတာ့မွ မြတ္ဆလင္မဟုတ္မွန္း သိရတယ္။ ျမင္းျခံသား၊ သူ႔မိဘေတြက ေမြးတိုင္းမတင္လို႔။ တင္ေအာင္လို႔ မာလဲမာ ဆင္ေကာင္ေလာက္လဲ ကိုယ္လံုးထြားႀကိဳင္းေအာင္ မာဆင္လို႔ နာမည္ေပးတဲ့အေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီညက စားရတဲ့ ထမင္းဟင္းကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ င႐ုပ္သီးနဲ႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ထမင္းက ဆန္လံုး႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ငကၽြဲဆန္ပါ။ မနက္ထဲကရင္း၊ ေနခင္းရထားေပၚမွာ (စာေရးသူရဲ႕ေလသံ စာလံုးေပါင္းအတိုင္း) မ၀တ၀ ထမင္းထုပ္ကေလးပဲ စားရေတာ့ ထမင္းကလဲ ဆာဆာနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို စားေကာင္းပါတယ္။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကလဲ လြန္ေနၿပီ မဟုတ္လား။
ဒီလိုနဲ႔ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာလိုက္ၾကတာ မသိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြေရာ၊ သိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြေရာ၊ ၾကာေလ မ်ားလာေလဘဲ။ ဒီအထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေရာင္းရင္း ရဲေဘာ္ႀကီး အမရပူရက ဦးေလးဦးခင္ေမာင္ ေရာက္လာတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး မုတ္ဆိတ္ေမြးကလဲ တထြာေလာက္နီးပါးနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲမွာ အသက္ အႀကီးဆံုး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘိုးေတာ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ မႏၱေလးေထာင္မွာ အတူေန ကတည္းက ခြဲခြါသြားလိုက္ၾကတာ၊ အခုမွ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့ အားရ၀မ္းသာ ေမးၾကျမန္းၾက တာေပါ့။ ဒါကို အာဏာပိုင္ေတြက အခုမွ မင္းတို႔ ဟိုခ်ီမင္းနဲ႔ေတြ႔ၾကလို႔ သိတ္၀မ္းမသာေနနဲ႔၊ အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ မေအ႐ိုးေတြ၊ ႏွမ႐ိုးေတြနဲ႔ ဆဲဆိုတာ ခံရပါေသးတယ္။
၁၉၆၇ ခု ဆန္႐ွားတဲ့ႏွစ္က အျပင္ေလာကမွာ ျပည္သူေတြ ဆန္႐ွာမရလို႔ အေတာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။ အလားတူစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာလဲ အက်ဥ္းသားေတြ ထမင္း၀၀ မစားၾကရလို႔၊ ေနာက္ပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ ကုသျခင္း မခံရၾကလို႔ အက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ ေသသူ အေတာ္မ်ားလာတယ္။ ေထာင္တြင္းဆရာ၀န္ကို မေက်နပ္ တာလဲ ရွိတယ္။ ဆရာ၀န္နာမည္က ေဖေဇာ္တဲ့။ လ နဲ႔ ရက္ကိုေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၇ လ ပိုင္း၊ ၈ လ ပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ မႏၱေလးေထာင္တခုလံုး ဆူတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရတဲ့ အေဆာင္ႀကီးက ေထာင္ထဲမွာ အႀကီးဆံုး။ အေဆာင္႐ွည္ႀကီးမွာ ခန္႔မွန္းေျခအာျဖင့္ ကိုက္သံုးရာေက်ာ္ ေလးရာေလာက္ ႐ွည္မယ္ထင္ပါတယ္။ အေဆာက္အဦပံုစံက အထပ္ႏွစ္ထပ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေလးကန္႔ ကန္႔ထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အေပၚထပ္မွာထားပါတယ္။ တခန္းကို ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ နီးပါးရွိတယ္။ ေအာက္ခန္းေလးခန္းမွာေတာ့ ဒီကရီ က်ၿပီးသား အက်ဥ္းသားေတြ ထားတယ္။ တခန္းတခန္းကို ရာေက်ာ္ေနရတယ္လို႔ သိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ စကားေျပာျခင္း၊ ပစၥည္းေပးျခင္း လံုး၀မလုပ္ရပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ၁ တိုက္နဲ႔ ၂ တိုက္ဆိုၿပီး အခန္း ၁၀ခန္းပါ တိုက္ႏွစ္တိုက္ ရွိပါတယ္။ တို္က္သမားေတြ ေနထိုင္တဲ့ေရွ႕က အုတ္နံရံအျမင့္ႀကီး ကာထားတာမို႔ သူတို႔နဲ႔ လံုး၀ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာႏိုင္ျခင္း မရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ အေစာင့္ေတြ အလစ္မွာ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ (သူတို႔ ေရခ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ မိလႅာသိမ္း၊ ထမင္းေကၽြးခ်ိန္) ရတုန္းရခိုက္မွာ အုတ္နံရံေပၚတက္ၿပီး စကားေျပာၾကပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့လဲ ဘယ္တိုက္မွာ ဘယ္သူရွိတယ္ဆိုတာ သိလာရပါတယ္။ ရဲေဘာ္သံေခ်ာင္း၊ ရဲေဘာ္ေဌးလွ(ေထာင္တြင္းက်ဆံုး)၊ ရဲေဘာ္ေလးေမာင္ (ကၽြန္းမွာ က်ဆံုး)၊ ရဲေဘာ္ဘမူ၊ ရဲေဘာ္လွေ႐ႊ အစရွိတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္လို႔ ယူဆတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို တိုက္ထဲမွာ ထားတာ သိရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ အေပၚထပ္ နံပါတ္ ၁ ခန္းက သံဃာေတာ္ေတြ ထားပါတယ္။ ၂ ၃ ၄ ခန္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုး အခန္း ၄ မွာေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရတဲ့အခန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူငယ္ေတြ နည္းပါတယ္။ မွတ္မိသမွ် ပ်ဥ္းမနားက ရဲေဘာ္စိုးျမင့္ (နားေလးစိုးျမင့္) လို႔လဲေခၚတယ္။ သူက နားမေကာင္းဘူး။ လူက အသားညိဳညိဳ ပုပု။ ေနာက္ မႏၱေလးေတာင္ေျခ ျမရတနာ ပံုႏွိပ္စက္က ကိုခ်စ္ဦး၊ ကိုလွျမင့္၊ ကိုသိန္း၊ ေပါင္း ၇ ေယာက္ ၈ ေယာက္ပဲ ရွိမယ္။ က်န္လူအားလံုးက လူႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ အသက္အားျဖင့္ ၆၀ ေက်ာ္ ၇၀ေက်ာ္ေတြပါ။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ဆိုတာ အင္မတန္ နည္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်ေျပာရရင္ ၀ါးတန္း ဦေက်ာ္၊ ျမစ္သား ဖဆပလ အမတ္ ဦးဥာဏ္ေဖ၊ မင္းဘူး ဖဆပလအမတ္ သခင္ေမာင္ေမာင္၊ အလုပ္သမားအစည္းအ႐ံုးက ဦးညြန္႔၊ ေရခ်ိဳ ဦးေအးေမာင္၊ ေမၿမိဳ႕က သခင္အုံးေဖ၊ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘၾကင္၊ ေနရွင္နယ္ဦးဘသိန္း၊ ဦးပြႀကီး၊ မႏၱေလးက ဗိုလ္မွဴးသန္းေအာင္၊ ပိုက္က်ံဳးသစ္စက္က ကိုတင္ေမာင္ညြန္႔ (ဒီပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေသာက္ေရအိုးေရျဖည့္၊ တံပ်က္လွည္း၊ လူမွဳလုပ္ငန္း မပ်က္သူ)၊ အလံနီနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ အဖမ္းခဲရတဲ့ ဦးညြန္႔တင္၊ ရဲမင္းႀကီးေဟာင္းဦးေမာင္ေမာင္၊ မစၥတာ စမစ္၊ ဖဆပလအတြင္း၀န္ သခင္ေမာင္ေမာင္ေလး၊ စသူတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တျခားမမွတ္မိေတာ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမၿမိဳ႕ကဆိုေတာ့ သခင္အုံးေဖတို႔က ဂ႐ုတစိုက္ ရွိၾကတယ္။ ဘာမွ အားမငယ္ဘို႔ အားေပးစကားေျပာၿပီး သူတို႔မွာရွိတဲ့ မံု႔ပဲသေရစာတို႔ကို ခ်ေကၽြးပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီၾကပါတယ္။
ဒီလို ကူညီတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူသစ္ေရာက္လာရင္ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္နယ္ကျဖစ္ျဖစ္ ဆီးႀကိဳအားေပး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီ၊ ျပင္ပေလာကအေၾကာင္း သတင္း ေမးၾကတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ အထိမ္းသိမ္းခံ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕အလုပ္ ပါ။ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ၁၉၆၅ခု သံဃအေရးအခင္းမွာ တႏိုင္ငံလံုးဖမ္းဆီးခံရတဲ့ အထဲက တခ်ဳိ႕ပါ။ သူတို႔ ေရာက္ခါစက ဒုကၡေရာက္ၾကလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ၾကပံုကို ေျပာျပၾကပါ တယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ဒီလူေတြဟာ တခိ်န္က ႏိုင္ငံေရးနယ္မွာ ႀကီးႀကီးမားမားေတြ မဟုတ္လား။ အမတ္ေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြ၊ ၀န္ကေလးေတြ၊ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးေတြ မဟုတ္လား။ ေရာက္စ သူတို႔ ခံစားရတာနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ေ႐ႊမန္းေတာင္သို႔ သီခ်င္းအသြားကို စာသားထိုးၿပီး စပ္ဆိုထားတာ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျပင္ဂါတ္အခ်ဳပ္မွာ တလနီးပါး ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကေန ေထာင္ထဲပို႔လိုက္တာ ပါ။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လြတ္သေလာက္နီးပါး ျဖစ္သြားမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ေတာ့ အျပင္အခ်ဳပ္မွာေနရတာ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အမွဳနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ ႀကီးႀကီး မားမား မရွိပါ။ အထူးသျဖင့္ ညေနညေန ေရာက္လာရင္၊ ရပ္ကြက္ကေန မူးၿပီး ရန္ျဖစ္တာတို႔၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားမ်ားၿပီး ဓါးနဲ႔ခုတ္လို႔ ၀ိုင္းဖမ္းၿပီး ပို႔တာတို႔၊ ခိုးမွဳ၊ လုယက္မွဳ ေလာက္သာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေအးေအးသမား ဆူဆူပူပူသံ မၾကားခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေနရတာ သိပ္မနိပ္ဘူးေလ။ ရဲေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဘာျပဳလဲဆိုေတာ့ ဖမ္းၿပီးထည့္ထား တာက M.I.S စစ္စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရးကကိုး။ ဒီလူကို ဘယ္သူနဲ႔မွ ေတြ႔ခြင့္မေပးပါနဲ႔၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ပါေစနဲ႔။ တခုခုျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔တာ၀န္ဘဲလို႔ ေျပာၿပီးထားခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒိျပင္သူနဲ႔စာရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
၁၉၆၇ ဆန္႐ွားၿပီး တျပည္လံုး ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့ အဲဒီ ဂယက္ဟာ ေထာင္ထဲမွာလဲ ႐ိုက္ခတ္ လာပါတယ္။ အက်ဥ္သားေတြ ထမင္း၀၀မစားရတဲ့ ဒုကၡေတြ၊ ေထာင္ထဲမွာ လူလိုသူလို မထားလို႔ အဖ်ားအနာထူေျပာလာတာေတြ၊ နာမက်န္းျဖစ္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆး၀ါးမကုသေပးတာေတြ၊ ေထာင္ဆရာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့မွဳေၾကာင့္မို႔ အေသအေပ်ာက္ မ်ားျပားလာတာ ေတြ၊ အဲဒီလို အေထြေထြ မေက်နပ္မွဳေတြက ေထာင္ဆူဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းရင္းေတြ ဖန္တီးလာတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ ႏွိပ္ကြပ္မွဳေတြေၾကာင့္မို႔ အေရးအခင္း ေပၚလာရတာပါ။
ေဒါက္တာေဖေဇာ္ အလိုမရွိ။ လူသတ္သမားေဖေဇာ္ အလိုမရွိ။ ထမင္းပံုစံအျပည့္ရေရး ဒို႔အေရး၊။ နာမက်န္းအက်ဥ္းသားမ်ား ေကာင္းမြန္ေအာင္ ကုသေပးေရး ဒို႔အေရး စသျဖင့္ ည ၇ နာရီေလာက္မွာ ေအာက္ထပ္က အက်ဥ္းသားေတြဆီက ေအာ္သံ ၾကားရပါတယ္။
ေအာက္ထပ္အခန္းေတြက တခန္းၿပီးတခန္းဆိုသလို ေအာ္လိုက္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚထပ္ က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလဲ ေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ လိုက္ၿပီးေအာ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္လဲ ၆ နာရီ ၇ နာရီေလာက္မွာ စၿပီး ေအာ္ၾကပါတယ္။ ၆ နာရီ အခန္းတံခါးလာဖြင့္ေတာ့၊ ၀ါဒါေတြဟာ ဖြင့္ၿပီး ေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဘယ္နားမွာမွ အေစာင့္ေတြ မရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕တံခါးဖြင့္ၿပီး အခန္းေတြ တခန္းၿပီးတခန္းကူး၊ တိုက္ေတြထဲ သြားေတြ႔၊ ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္နဲ႔၊ ေထာင္ထဲ အေတာ္ကို လြတ္လပ္သြားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမွ အေစာင့္ဆိုတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ အဲဒီေန႔က တေန႔လံုးလဲေအာ္ၾက ျပဳၾကတာ ပါဘဲ။ သူတို႔ ေတာင္ယာဘုတ္တို႔၊ လက္သမားတို႔ စသျဖင့္ေပါ့ ဘာကိုမွ အလုပ္မခိုင္းဘူး။ ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြလဲ စည္းစည္း လံုးလံုးနဲ႔ပဲ ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲ ၀င္ၾကပါတယ္။
(ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထင္) သံုးေလးရက္ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးရက္ၾကေတာ့ နံနက္ ၆ နာရီထိုးေပမယ့္ အခန္းလာမဖြင့္ေပးဘူး။ ၇ နာရီ ၈ နာရီလဲ လာမဖြင့္ဘူး။ ၉ နာရီေလာက္မွာေတာ့ လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔ (တကယ့္ရန္သူနဲ႔တိုက္မဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔) အင္အားခန္႔မွန္း သံုးရာမွငါးရာေလာက္ ေထာင္ထဲ၀င္လာၿပီး၊ အေဆာက္အဦးေတြကို လက္နက္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္႐ြယ္လိုက္တယ္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပဲ မႏၱေလးေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴးေမာင္ျမင့္ဟာ ေထာင္ပိုင္ႀကီး၊ ေထာင္ပိုင္ေလး ၀ါဒါ ျခံရံၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းေတြဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
တခန္း၀င္တခန္းထြက္နဲ႔ သူေျပာပံုက မင္းတို႔ေအာ္ၾကအုန္းေလ၊ မင္းတို႔ လိုခ်င္တာေပးမလို႔ ေရာက္ လာၿပီ၊ ဘာညာနဲ႔ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းပါေတာ့တယ္။ မင္းတို႔ထဲက ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ ေျပာ။ ဘယ္သူ စေအာ္တာလဲေျပာ။ အဲဒီလို တကယ့္ စစ္တိုက္ထြက္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ ေနရာေတြကို ၀ိုင္းထားၿပီး ခ်ိန္းေျခာက္ ဟိန္းေဟာက္ ပါတယ္။ အဲဒီလို တခန္းၿပီးတခန္း ေဟာက္လာ လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းကိုေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းက သူ႔ထက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ တမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ အသံကေတာ့ မာလ်က္ပဲ။
ေထာင္တြင္းအေရးအခင္း ျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္၊ အဲဒီေနာက္ဆံုးေန႔မွာပဲ အခန္းအသီးသီး၊ တိုက္ခန္း အသီးသီးက သူတို႔ အမာခံေခါင္းေဆာင္လို႔ ယူဆတဲ့ သူေတြကို ေခၚထုတ္သြားၿပီး နယ္ေထာင္ေတြဆီ ျဖန္႔ခြဲလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္က အလုပ္သမားအစည္း႐ံုးက ကိုသန္းျမင့္၊ သခင္အုံုးေဖ၊ ဗိုလ္မွဴးသန္းေအာင္၊ အခန္း ၃ က ေဒါက္တာညီညီ နဲ႔ က်န္အေဆာင္ေတြက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ထိမ္းသိမ္းခံ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုလဲ ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္လို႔ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦးတခုမွာ စုစည္းထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြလည္း ပါတယ္။ ေထာင္က်ေတြနဲ႔ ခြဲထုတ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္က ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ပါ။ ဘယ္အေဆာက္အဦနဲ႔မွ တြဲမထားတဲ့ သီးျခားေဆာင္ပါ။ အုတ္နံရံ ေလးဘက္ကာထားတယ္။ အတြင္းမွာ အတြင္းမွာ ေဘာ္လီေဘာကစားဖို႔နဲ႔ ေရဒီယိုနားေထာင္ ဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးထားတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းတခ်ဳိ႕၊ သတင္းစာ အိမ္ကိုမွာၿပီး ဖတ္ခြင့္ေပးတယ္။ ေပးတယ္ဆိုတာလဲ အမ်ားဆံုးစာအုပ္ကေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေတြက ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲရဲ႕ရလဒ္ေတြပါ။
ဒီေနရာမွာ သတင္းစာနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ ေရးစရာေလးတခု သတိရလို႔ ေရးရအုန္းမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ႀကီးမွာ ေနတုန္းကလဲ သတင္းစာ ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ရပံုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အေကာင္းေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္သာသံုးစကၠဴအျဖစ္နဲ႔ သတင္းစာကို `ရွစ္စိပ္စိတ္ၿပီး ေပးတာ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က မသံုးေသးပဲ အားလံုးကို ျပန္စဥ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါင့္ေလးေတြကို ထမင္းလံုးနဲ႔ ကပ္ၿပီး သတင္းစာ မူလအတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးယူရပါတယ္။ သတင္းစာေတြက တပါတ္ ၈ ရက္ေလာက္ သတင္းစာေတြ ပါသလို တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ အစဥ္အတိုင္းမဟုတ္ပဲ ေရာၿပီး အခန္းေတြကို ေပးတာ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒို႔အခန္းမွာေတာ့ ဘယ္ေန႔ရက္စြဲနဲ႔ အပိုင္းျပတ္ေတြပါတယ္။ မင္းတို႔အခန္းမွာ ဒီက အပိုင္းနဲ႔တူတဲ့ သတင္းစာ႐ြက္ေတြ ရွိလား။ အဲဒီလိုေမးၿပီး ေတာင္းၿပီး သတင္းစာ ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္ထဲမွာ အသိခ်င္ဆံုးဆႏၵက အျပင္ေလာကက သတင္းစကားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သတင္းစာ ဒါမွမဟုတ္ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရာက္လာတဲ့လူေတြဆီက အျပင္မွာ ဘာထူးသလဲ။ ဘာသတင္းမ်ားၾကာသလဲ စသျဖင့္ေပါ့။ အျပင္ေလာကရဲ႕အေျခအေနကို သိပ္သိခ်င္ၾက ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေထာင္ဆိုတာ အျပင္ေလာကနဲ႔ ျခားထားတဲ့ သီးျခားကမၻာေလးတခုပါ။ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ စိတ္ဓါတ္က် ေရာဂါရ။ ေနာက္ဆံုး ႐ုပ္ေရာနာမ္ပါ ခၽြတ္ျခံဳက်၊ လူလံုးမလွေအာင္ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပမ္းတဲ့ ေနရာတခုပါ။
ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁ ႏွစ္ခြဲနီးပါး ေနခဲ့ရၿပီးေနာက္၊ အခုလို အင္းစိန္ကို ပို႔လိုက္တာ ပါဘဲ။ ေထာင္ထဲမွာ ေနစဥ္တုန္းကရင္း၊ တေန႔မွာ ေလဒီယိုထဲက သတင္းတပုဒ္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုကိုးကၽြန္းနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ သတင္းပါ။ အလ်ား ၇ မိုင္၊ အနံ ၃ မိုင္ရွိတဲ့ ကၽြန္းအေၾကာင္းပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕အမွတ္ (၁၃)နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း။ ကၽြန္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္း၊ မူလတန္း စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္း၊ ပပကဆိုင္၊ အုံးဆံႀကိဳးက်စ္စက္႐ံု၊ ေလယဥ္ကြင္း စသျဖင့္ေပါ့ သတင္းထဲမွာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီသတင္းလဲၾကားေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြၾကားမွာ အလိုလို သတိထားမိလိုက္တာက ဒါဒို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ကၽြန္းပို႔ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင္မို႔ တြက္မိၾကသလဲဆိုေတာ့ ရန္သူဟာ တခုခု မေကာင္းတာ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လက္ဦးဆံုးျပည္သူေတြကို လိမ္လည္လွည့္ျဖား လုပ္တတ္လို႔ပါဘဲ။ လူၾကားေကာင္း သူၾကားေကာင္းေအာင္ အေပၚယံ သနပ္ခါးလိမ္းျပရတာပါ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက သူတို႔ ဒီလိုေရးရင္၊ ေျပာရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေနအထားရ တခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္၊ တခုခု ၾကံေနၿပီဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအရ သိေနၾကပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ရင္ မင္းတို႔ ဒို႔ကို ႏိုင္ေအာင္ပုတ္၊ မပုတ္ႏိုင္ရင္ မင္းတို႔ကို ကိုကိုးကၽြန္းကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခိုင္းမယ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ၾကပါတယ္။

အပိုင္း(၁) ၿပီး။

မေမ့ႏိုင္တဲ့ပံုရိပ္မ်ား (၂)
ကၽြန္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း အထက္တေနရာမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မႏၱေလးေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြါးၿပီးကတည္းက ခြဲခြါသြားၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ တခ်ဳိ႕ျပန္ဆံုေတြ႔ၾကရ ေတာ့ အားရ၀မ္းသာ ႏွဳတ္ဆက္ၾက စကားေတြေျပာလိုက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ဒါကို အာဏာပိုင္ေတြက မလိုလား ပါဘူး။ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းသားေတြ ႐ႊင္႐ႊင္ျပျပနဲ႔ ရန္သူကို ဘာမထီအေနအထားနဲ႔ စိတ္ဓါတ္မက်ပဲ ၾကံ့ခိုင္ေအာင္ ေနျပတာကို သူတို႔ မ်က္စိ စပါးေမြး စူးၾကပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္က်၊ က်န္းမာေရးမေကာင္း၊ သူတို႔ဆီမွာ မဟုတ္က ဟုတ္က မ်က္ႏွာလိုအားရ သတင္းေပး၊ ဒီလိုဟာမ်ဳိးကို လိုလားတာပါ။ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ ရွိခဲ့တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ အနည္းစုပါ။
အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြဟာ နယ္စံု၊ ေထာင္စံု ကပါ။ အထက္ဗမာျပည္ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္၊ ဗန္းေမာ္ေထာင္၊ ေ႐ႊဘိုေထာင္၊ မံုရြာေထာင္၊ ျမင္းျခံေထာင္၊ မႏၱေလးေထာင္၊ သရက္ေထာင္ စသျဖင့္ ေထာင္အသီးသီးကပါ။
အင္းစိန္ေထာင္မွာ သိတ္မၾကာလိုက္ပါ၊ ရန္သူက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ပို႔ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ စံုေလာက္ၿပီလို႔ထင္ပါတယ္။ ရက္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးေထာင္မွာေနစဥ္က ကိုကိုးကၽြန္းကို ေျခလ်င္ပို႔မယ္လို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေျပာခဲ့ၾကတာဟာ အခုေတာ့ တကယ္ပဲ ဆိုက္ေရာက္လာပါတယ္။
၁၉၆၉ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ ရက္ည ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ရန္ကုန္က်ဳိကၠစံကြင္းမွာ ျပည္ေထာင္စုပြဲေတာ္ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲ က်င္းပေနတယ္။ ျပည္သူေတြကို ဒီပြဲလမ္းသဘင္နဲ႔ လွည့္ဖ်ားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ကၽြန္းပို႔ဖို႔ စီစဥ္တာပါ။ ရန္သူဟာ သူတို႔ မဟုတ္တာလုပ္တာကို ျပည္သူေတြသိမွာ သိတ္စိုးရိမ္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ သိတ္ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူသိမခံရဲပါ။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ ရက္ ညေနထမင္းစားၿပီး ၄ နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြကို မိမိရွိ ပစၥည္းအားလံုးကို သိမ္းျပဳထားၾကဖို႔၊ လာေခၚရင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ႀကိဳတင္ေျပာထား ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ဘယ္ပို႔မယ္ဆိုတာ မသိသလို သိသလိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဒိြဟျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ လႊတ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ တေနရာကို ပို႔ဖို႔ပဲ ျဖစ္မယ္၊ ပို႔ရင္လဲ ကိုကိုးကၽြန္း ပို႔မွာက ပိုျဖစ္ႏိုင္တယ္ စသျဖင့္ ထင္ရာျမင္ရာ ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ ေထာင္ေျပာင္းလာစဥ္က ကိုယ္စီကိုယ္စီ မိမိအ၀တ္အစားကေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ၾကရင္း ေဆးလိပ္ ေသာက္သူေသာက္၊ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာေနၾကသူေျပာနဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၉ နာရီ အခါတိုင္း အိပ္ခ်ိန္ေရာက္လဲ လာမေခၚေသး၊ ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီေရာက္လာလဲ လာမေခၚေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာေတာ့ ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာ လာေခၚတယ္ ထင္ပါတယ္။ လာေခၚေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စီ တန္းၿပီး ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ မိမိပါလာတဲ့ အထုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ထိုင္ေနၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ထဲကေတာ့ မီးေဘး၊ ေလေဘး၊ ေရေဘး ဒုကၡသည္၊ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ေတြလဲ ဒီလိုေနမွာပဲလို႔ ခံစားရပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႏွစ္ေယာက္တတြဲ၊ တေယာက္ လက္ တေယာက္ကိုင္ခိုင္းၿပီး၊ က်န္လက္တဖက္က မိမိပါလာတဲ့ အ၀တ္ထုတ္ကို ဆြဲရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ဗူး၀ေရာက္ေတာ့ အျပင္မွာ မွန္လံုကား ေလးငါးစီးေလာက္ ရပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားမွန္ေတြကို အျပင္က ျမင္မွာစိုးလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔က အျပင္ကို ၾကည့္ရင္ မျမင္ႏိုင္ေအာင္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ကားေမာင္းတဲ့သူ ေရွ႕က မွန္ကလြဲလို႔ အားလံုးကို ထံုးသုတ္၊ တခ်ဳိ႕စာ႐ြက္ေတြနဲ႔ ကပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးလဲ ကားေပၚေရာက္ေရာ ကားစထြက္ပါတယ္။ ရန္သူက မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ထံုးသုတ္ စကၠဴကပ္ထားေပမဲ့ ကားေမာင္းသမားရဲ႕ေရွ႕မွန္ကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းေဘး၀ဲယာကို ၾကည့္မိေအာင္ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ လမ္းေကြ႔တိုင္း၊ လမ္းဆံုတိုင္းမွာ လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔ စစ္သားေတြ ၄-၅ ေယာက္တတြဲ ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
လမ္းသြားလမ္းလာ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ဟိုနား ဒီနား ေတြ႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကို ကားျဖတ္ေမာင္းေတာ့ လူသူ တဦးစ ႏွစ္ဦးစ ႀကိဳးၾကား ႀကိဳးၾကားေတြ႔ရတာကလြဲလို႔ ပကတိ တိတ္ဆိပ္ ျငိမ္သက္ ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ဒါကို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီကိစၥဟာ လူမသိူသမသိ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္ေၾကာင္းေပၚလြင္ပါတယ္။ ကားေပၚက ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ဆင္းေတာ့ ေဘးဘက္၀ဲယာမွာ စစ္သား ေတြ ေနရာယူထားၿပီး လူသြားစရာ လမ္းကေလးနည္းနည္းပဲ ေပးထားပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းကေတာ့ ပန္းဆိုးတန္း က်န္းမာေရးဆိပ္ကမ္း လို႔ သိရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို သေဘၤာ၀မ္းပိုက္ (ကုန္ပစၥည္းေတြ ထားတဲ့ေနရာနဲ႔ တူပါတယ္) မွာထားပါတယ္။ အေပါက္၀မွာလဲ ဂ်ီ ၃- ဂ်ီ ၄ ဆိုတဲ့ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မေတြ႔တာ ၾကာတဲ့လူေတြ ျပန္ေတြ႔ၾကရေတာ့ ၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ တေယာက္ကို တေယာက္ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ စကားစျမည္ေျပာၾက၊ အူလွိဳက္သဲလွိဳက္ ေပြ႔ဖက္ႏွဳတ္ဆက္ၾကနဲ႔။ ဒီအထဲမွာ မသိ မျမင္ဘူးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလဲပါတယ္။ အရင္က ေထာင္မွာ အတူတူေနရၿပီး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ေၾကာင့္ ခြဲခြါေနခဲ့ၾကရတဲ့ သူေတြ ျပန္ေတြ႔ၾကတာလဲ ရွိပါတယ္။ အားလံုး (၂၃၃) ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို စကားစျမည္ေတြ ေျပာၾက ႏွဳတ္ဆက္ၾကနဲ႔ ၀မ္းသာလိုက္ၾကတာ ရန္သူ႔ လက္ထဲမွာပါလား ဆိုတဲ့ အသိေတာင္ လြတ္သြားတယ္။ အသက္အ႐ြယ္ကေတာ့ မ်ဳိးစံုပဲ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ၇၀ ေတြပါသလို၊ အသက္၁၄-၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္လဲပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္က ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္လွေဌးဆိုရင္ သူ႔ဦးေလးကို ဖမ္းလို႔ သူပါ ဖမ္းတဲ့အထဲ ပါလာတာ။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရွိအုန္းမယ္။
အင္းစိန္ေထာင္က ဦးေလးဦးအုန္းေမာင္(ေလထီး)၊ ဆရာရာဂ်န္၊ စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ကအစ သခင္ခင္ေအာင္၊ ေကတီဦးေက်ာ္တင့္၊ ပမညတ ဗိုလ္တင့္တယ္၊ ဗိုလ္မ်ဳိးထြတ္ တို႔ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပို႔တဲ့အထဲမွာ လက္၀ဲအယူအဆ ရွိသူေတြမ်ားတယ္။ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မရွိသူေတြလဲပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မႏၱေလး ၂၆ ဘီလမ္းမွာ ေဆးတိုက္ဖြင့္ထားတဲ့ ေဒါက္တာ ကူးမားျဖစ္တယ္။ သူလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးက ၃-၄ ေယာက္ေလာက္ ပါတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ သေဘၤာေပၚမွာ စကားေကာင္းေနၾကတုန္း ႐ုတ္တရက္ စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လိုက္သလို အသံမ်ဳိး ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။ စကားသံေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရပ္သြားၿပီး၊ တခ်ဳိ႕ေခါင္းငံု႔ထားတဲ့သူ ငံု႔ထား၊ တခ်ဳိ႕လဲ ပစ္လွဲလိုက္သူပစ္လွဲ၊ တခ်ဳိ႕လဲ လွည့္ပတ္ၿပီး ေမ်ာက္ခံုသလို ၃-၄ ပတ္ခုန္ပစ္၊ ဂၽြမ္းထိုးပစ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သေဘၤာ၀မ္းပိုက္ထဲ ထည့္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ၿပီလို႔ ထင္တာကိုး။ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့မွ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ၾကေတာ့မွ ဟာ ဒါ သေဘၤာေက်ာက္ခ်ထားလို႔ ေက်ာက္တင္တဲ့ အသံပဲလို႔ စဥ္းစားမိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထားတဲ့အခန္းက သေဘၤာဦးပိုင္းမွာဆိုေတာ့ ေက်ာက္သံႀကိဳးနဲ႔ သေဘၤာကိုယ္ထည္နဲ႔ ပြတ္တိုက္တဲ့အသံက တကယ့္ကို စက္ေသနတ္ပစ္သံနဲ႔ တူပါတယ္။
သေဘၤာေက်ာက္တင္ၿပီး ဆိပ္ကမ္းက ထြက္ခြါတာ ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိ ပါတယ္။ အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္း အလံုပိတ္ထားေတာ့ အသက္႐ွဴမ၀ပါ။ ေခါင္းေပၚ ေလေပါက္ကေလးက ေလလႊတ္ထားေပမဲ့ တခ်ဳိ႕လဲ ပ်က္လို႔ ေလေကာင္းေကာင္း မရၾကပါ။ ပူအိုက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေစာင့္ေတြကို ေလရေအာင္ ေလေပါက္ဖြင့္ေပးဖို႔ ေျပာတာ မရပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘၤာဟာ ထြက္လာလိုက္တာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အေမွာင္ကေန အလင္းေရာင္ျမင္လာ ရပါၿပီ။ ဒါလဲ သေဘၤာကိုယ္ထည္မွာ ေဖာက္ထားတဲ့ သံဇကာတပ္ထားတဲ့ အေပါက္ကေန ျမင္ရတာပါ။ ငါးဖမ္းေလွကေလးေတြလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရပါတယ္။
အလင္းေရာင္ဟာ တေျဖးတျဖးနဲ႔ အားပိုေကာင္းလာပါတယ္။ ျမင္ရတဲ့ ေရျပင္ဟာလဲ လက္ဖက္ ရည္ခ်ိဳေရာင္။ အဲဒီကေန နဲနဲ ေ၀းသြားေတာ့ ေရေရာင္ဟာ တမ်ဳိးျဖစ္သြားပါတယ္။ ၾကည္သလို၊ အျပာႏုေရာင္လိုလိုနဲ႔ ေနာက္လံုး၀ ျပာသြားတယ္။ ငါးဖမ္းေလွကေလးေတြလဲ ေစာေစာက အမ်ားႀကီး ေတြ႔တာ တေျဖးေျဖး နဲနဲသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေစာေစာက ပူလို႔ အိုက္လို႔၊ အသက္႐ွဴမ၀လို႔ ဖြင္းခိုင္းတဲ့ေလေပါက္ေတြကို လာဖြင့္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ စိတ္ခ်ရတဲ့ ပင္လယ္ထဲ ေရာက္ၿပီကိုး။ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ေနရာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပို႔တဲ့ သေဘၤာက ရန္ကုန္နဲ႔ ရခိုင္ဘက္ကို သြားတဲ့ ကမ္း႐ိုးတန္းသြား ျပည္ေတာ္ ညြန္႔ သေဘၤာလို႔ ေနာက္မွ သိရတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ သေဘၤာဟာ တေနကုန္ခုတ္တာပဲ။ တေျဖးေျဖး ေ၀းသြားေလေလ၊ ပင္လယ္ေရျပင္ဟာ နက္ျပာလာေလေလပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကုန္းသက္သက္ကလူဆိုေတာ့ ပင္လယ္ဆိုတာေ၀းေရာ၊ ျမစ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ ဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့ သေဘၤာသာစီးရတာ ပင္လယ္ေရျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ မေတာ္တဆ သေဘၤာသာ တခုခုျဖစ္ၿပီး ေမွာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ ဆိုတဲ့အေတြးက လႊမ္းမိုးေနပါ တယ္။ ေနရတာကလဲ သေဘၤာ၀မ္းပိုက္ထဲမွာဆိုေတာ့ ျဖစ္လိုက္ရင္ ေသဖို႔တလမ္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။
ခန္႔မွန္းေျခ ညေန ၄နာရီ ၅ နာရီေလာက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေရျပာျပာထဲက မဲမဲသ႑န္ အတန္းကေလးတခုကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာေတြလည္း မၾကာမၾကာ လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ ေရျပာျပာနဲ႔ အေရာင္မွာ ထင္ထင္႐ွား႐ွားေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းကရင္း လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးလာတဲ့ သေဘၤာဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေစာေစာက လွမ္းျမင္ရတဲ့ မဲမဲသ႑န္ဆီကို ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပင္လယ္ေရျပင္ ျပာလဲ့လဲ့ေပၚမွာ ေျမြလိုအေကာင္ေတြ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ငါးလိုလို မဲမဲႀကီးေတြ၊ ၀ါးေတြ၊ သစ္လံုးေတြ ေျမာပါေနတာလဲ ေတြ႔ၾကရပါတယ္။
ေစာေစာက မဲမဲသ႑န္ႀကီးဟာ ပိုၿပီးထင္႐ွားလာပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုပို႔မဲ့ ကိုကိုးကၽြန္းပါ။ ကၽြန္းဟာ ႐ွည္ေျမာေျမာ သ႑ာန္ပါ။ ကၽြန္းေျခရင္းက ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးကိုလဲ လွမ္းျမင္ရသလို အုန္းပင္တန္းေရးေရးကိုလဲျမင္ရ၊ အေဆာက္အဦလို႔ထင္ရတဲ့ အရာေလးမ်ားကိုလဲ ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္းေပၚကို ေျခမခ်ရေသးပါဘူး။
ကၽြန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ သေဘၤာေက်ာက္ခ် ရပ္နားပါတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ အိပ္ၾကရတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ ၉ နာရီ ၁၀ နာရီ ေလာက္မွာ သေဘၤားနားကို ကမ္းတက္ေရယဥ္ကပ္လာၿပီး တေခါက္ကို လူ ၃၀-၄၀ ေလာက္တင္ၿပီး ကမ္းကိုပို႔ပါတယ္။ ဒီမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ရီစရာတခု ျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ႏွစ္- လ- ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ နံရံေလးဘက္ ကာထားတဲ့ အခန္းက်ဥ္းကေလးေတြ၊ အခ်ဳပ္ေဆာင္ေတြမွာ ေနခဲ့ၾကရေတာ့ အျပင္ေလာကနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေရယဥ္ဟာ ေသာင္ျပင္နဲ႔ ၄-၅ လံအကြာမွာ ထိုးဆိုက္ၿပီး လူေတြကို ဆင္းခိုင္းပါတယ္။ ေရထဲ ေပါင္လယ္ ဒူးေခါင္းေလာက္ေတာ့ ဆင္းရတယ္။ အဲဒီတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးလာၾကတဲ့ ဂ်ပန္ဖိနပ္ေတြ ေရထဲမွာ ေျခကကၽြတ္ၿပီး ေပါေလာေျမာပါတယ္။ ဒါကို တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြ က ျမင္ၿပီး ဖိနပ္ေရေပၚေပၚတယ္ဟ ဆိုၿပီး အထူးအဆန္းလို ျဖစ္ေနၾကတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္းေပၚေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တတြဲစီထိုင္ခိုင္းၿပီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးထြန္းရင္ေလာ ဆိုသူက စကားေျပာပါတယ္။ သူ႔စကားက ခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္မမွာလို ဟိုဟာေတာင္းမယ္ ဒီဟာေတာင္း မယ္ မၾကံနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ အျပည့္အစံု ပို႔ထားၿပီးသား ကုိယ္ထူကိုယ္ထစနစ္မို႔လို႔ ခ်က္ျပဳတ္တာ ကိုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ထားသလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနဖို႔ ပအို႔၀္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ မိန္႔ခြန္းေခၽြပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ မိနစ္၂၀ ေလာက္ စကားေျပာၿပီးေတာ့ ေထာင္ပိုင္ေထာင္မွဴး ေတြကို အပ္ပါတယ္။ သူတို႔က ေဘးက ၀ါဒါေတြ ျခံရံၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရမဲ့ စခန္းကို ေခၚသြားပါတယ္။
သံုးဖာလံုေလာက္ေတာ့ ေ၀းမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရမဲ့ ေနရာက စစ္တပ္အေဆာက္ အဦ ဘားတိုက္ေတြပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘာတိုက္ ၆ လံုးစီ၊ အားလံုး ၁၂ လံုးပါ။ ဘားတိုက္တခုကို လူ ၂၀ က ၃၀ အထိ ထားပါတယ္။ အလြတ္ ႏွစ္လံုးေလာက္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထမင္းစားေဆာင္နဲ႔ တြဲလ်က္ထမင္းခ်က္ဖိုႏွစ္ခု ထားေပးပါတယ္။ အျပင္က သံဆူးႀကိဳးႏွစ္ထပ္ကာထားတယ္။
ကၽြန္းအေနအထားက ေတာင္ေျမာက္အ႐ွည္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကၽြန္းရဲေတာင္ဘက္စြန္း အက်ဥ္း ဆံုးေနရာမွာ ေနရတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကို မ်က္ႏွာမူထားပါတယ္။ ေရတက္ရင္ အေဆာက္အဦကို ကာထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးတိုင္ေတြနားအထိ ေရေရာက္တတ္ပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ပင္လယ္ လွိဳင္းလံုးႀကီးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့အေဆာက္အဦကို ႐ိုက္ခတ္၀ါးမ်ိဳသြားႏိုင္သလိုပဲ။ ကမ္းစပ္က ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြဟာ တခ်ဳိ႕ယာတဲေလာက္နီးနီး ႀကီးပါတယ္။ ေက်ာက္တန္းႀကီးေတြ။ ဒီေက်ာက္တန္းႀကီးေတြကို ေလမုန္တိုင္းထန္လို႔ လွိဳင္းလံုးႀကီးေတြ ၀င္႐ိုက္လိုက္ရင္ ၀ါးတျပန္ေလာက္ ျမင့္တက္သြားတတ္ပါတယ္။ လွိဳင္း႐ိုက္သံေတြကလဲ ေန႔ေရာညပါ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ လွိဳင္းႀကီးရင္ႀကီးသလို အသံကလဲ က်ယ္ေလာင္ပါတယ္။ တကယ္ကို စိတ္ေခ်ာက္ျခားစရာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ အေဆာက္အဦရဲ႕ေရွ႕တည့္တည့္မွာ စက္ပ်က္ၿပီး မီးေလာင္ေသာင္တင္ေနတဲ့ ကုန္တင္သေဘၤာႀကီးတစီးလဲ ရွိတယ္။ အလ်ားေပ ၉၀၀ ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ဂရိက အိုနာစစ္ေခၚတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ သူေဌးႀကီးရဲ႕သေဘၤာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီသေဘၤာႀကီး ဒီေနရာမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ေသာင္တင္ေနရတယ္၊ ဘာကုန္ေတြ တင္ထားတယ္ဆိုတာ ေနာက္က်ေတာ့ သိရတာက ၁၉၆၇ ဗမာျပည္မွာ ဆန္႐ွားတုန္းက ရခိုင္ကေန ဆန္ေတြတင္ၿပီး မေလး႐ွား၊ အင္ဒိုနီး႐ွား၊ စကၤာပူ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ခုတ္ေမာင္းသြားရင္း ဒီကိုကိုးကၽြန္းနားေရာက္ေတာ့ စက္ခန္းမီးေလာင္လို႔ ကမ္းကို ရသမွ် စက္အားနဲ႔ အားကုန္ေမာင္းၿပီး ကမ္းေပၚ လူလြတ္ထြက္ခဲ့ၾကရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေရတက္တဲ့အခါ ပင္လယ္ကမ္းနဲ႔ သေဘၤာပ်က္ဟာ ကိုက္ ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ေလာက္မွာရွိၿပီး ေရက်သြားတဲ့အခါ ကိုက္ ၁၀၀ ေလာက္သာ ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေရကူးၿပီး သေဘၤာေပၚ တက္ၾကည့္ရင္ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္စက သေဘၤာရဲ႕ပဲ့ပိုင္းမွာ ႀကိဳးေလွခါးေလးတခု တပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲက ေရကူးကၽြမ္းက်င္တဲ့လူ ၃-၄ေယာက္ေလာက္ အဲဒီ ႀကိဳးေလွခါးကေန တက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္းမွာရွိတဲ့ ေရတပ္က ႀကိဳးေလွခါးကို လာျဖဳတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မတက္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီသေဘၤာပ်က္ေပၚ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ေရာက္သြားတာက ကိုယ့္အစြမ္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ကူညီအားေပးမွဳနဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရမွ မကူးတတ္ပဲကိုး။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက သစ္တံုးတတံုးကိုကိုင္ၿပီး ေမွ်ာလိုက္ခိုင္းတယ္။ သူတို႔က ေရွ႕က ေရကူးၿပီး ေခၚသြား တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သေဘၤာေပၚ ေရာက္ဖူးသြားတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္းေပၚကိုေရာက္စက ဒုကၡနဲ႔ စေတြ႔ပံုကေလး သတိရလို႔ ေျပာပါရေစ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘၤာေပၚက ဆင္းၿပီး ေနရမယ့္ေနရာကို ေန႔လယ္ ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီ ေလာက္ ေရာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ အေဆာင္ကေလးေတြ (ဘားတိုက္)မွာ သူ႔ေနရာ ကိုယ့္ေနရာ သတ္မွတ္ၿပီး ကိုယ္ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်၊ နားတဲ့လူနားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေန႔လည္၀မ္းေရးက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ ပါလာတဲ့ လူႀကီးေတြက ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ၾကပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ထင္း႐ွာတဲ့လူက႐ွာ၊ ေရခပ္တဲ႔လူခပ္။ တခ်ဳိ႕လဲ ရိကၡာဂိုေဒါင္မွာ ဆန္ ဆီ ဆား ငပိ ၾကက္သြန္ လက္ဘက္ရည္ဖန္ ခ်ိဳေျခာက္ စသျဖင့္ သြားထုတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္တဲ့သူက ျပင္ဆင္၊ လိုက္ျပမဲ့ ေထာင္၀ါဒါနဲ႔ အတူ ရိကၡာတိုက္လိုက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပါပါတယ္။ သြားထုတ္ရမဲ့ ဆန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့စခန္းနဲ႔ ၃ ဖာလံုေလာက္ ေ၀းမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဟိုေရာက္လို႔ ဂိုေဒါင္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ထပ္ထားတဲ့ ဆန္အိပ္ေတြေပၚမွာ ဖံုမွဳံ႔လိုလို သဲေတြ လိုလိုနဲ႔။ တခ်ဳိ႕လဲ ေပါက္က်လို႔ သံမံတလင္းေပၚမွာ ပ်ံ႔က်ဲနဲ႔၊ ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ဆန္အိပ္ေတြေပၚက အမွဳန္ေတြကို လက္နဲ႔ သပ္ခ်ေတာ့ ဆန္ေတြစားထားတဲ့ ပိုးခ်ီးမွဳန္႔ေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အခ်ိန္ကလဲ သိတ္မရွိေတာ့ ခ်က္ရအုန္းမယ္ဆိုရင္ ဘိုက္က သိတ္မေနခ်င္ဘူး၊ တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္နဲ႔ ျမည္ေန ေအာ္ေနၿပီ။ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ရဲေဘာ္ ၃-၄ ေယာက္နဲ႔ ဆန္သယ္ၾကတယ္။ ထမင္းခ်က္ဖိုေရာက္ေတာ့ သယ္လာတဲ့ဆန္ကို လူႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ မရတဲ့ ဒန္အိုးထဲ သြန္ထည့္ေတာ့ အား..လား...လား...။ ဆန္စားတဲ့ ဆင္ႏွေမာင္းပါတဲ့ ပိုးမဲကေလးေတြဟာ ဆန္တ၀က္ သူတို႔တ၀က္ဆိုသလိုပဲ။ ဆန္ကလဲ အလံုးပ်က္ေနပါၿပီ။ တခါေရေဆးလဲ ဒီပိုးေတြဟာ ကုန္တယ္ မရွိဘူး။ ႏွစ္ခါ ေဆးလဲ မကုန္ဘူး။ ၄-၅ ထပ္ေဆးတာေတာင္ ဒီပိုးေတြဟာ ရွိျမဲ ရွိေနတုန္းပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုးႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္လိုက္ရပါတယ္။
ထမင္းတင္ပဲ အဆင္မေျပတာလားဆိုေတာ့ ကုလားပဲ ျပဳတ္တဲ့ေနရာမွာလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ပိုးေထြးေထြးနဲ႔ပါ။ ပိုဆိုးတာက မႏူးတာပါ။ ေရဘယ္ေလာက္ထည့္ၿပီး၊ မီးဘယ္ေလာက္ထိုးထိုး ပဲဟာ မျပဳတ္ရေသးတဲ့ အတိုင္းပါဘဲ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဘိုက္ေတြလည္းဆာလာၿပီး နာရီၾကည့္ေတာ့ နာရီျပန္ တခ်က္ခြဲ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ရွိၿပီေလ။ အဲဒီ ေန႔လည္ကေတာ့ ထမင္းပိုးေထြးေထြး၊ ကုလားပဲ မနပ္၊ ငပိပုတ္ၿငီေဟာင္ေဟာင္နဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ျဖည့္လိုက္ရပါတယ္။ ညေနစာအတြက္ကလဲ အခ်ိန္က သိတ္မရွိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းစီမံရပါတယ္။ ဆန္က ဒီဆန္၊ ပဲက ဒီပဲ၊ ငပိက ဒီဟာဘဲဆိုေတာ့ နဲနဲပါးပါး စားျဖစ္ေအာင္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြ သြားေတြ႔တယ္။ ရိကၡာေတြ မေကာင္းေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒိထက္ေကာင္းတဲ့ ရိကၡာထုတ္ေပးဖို႔အေၾကာင္း၊ ဒီအတိုင္းသာဆိုရင္ ေရာက္လာတဲ့လူေတြ ေသဘို႔သာရွိေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ရိကၡာခင္ဗ်ာတို႔ပဲ စားၾကည့္ဖို႔ ေျပာဆိုၾကေတာ့၊ အာဏာပိုင္ေတြက သူတို႔လဲ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အထက္ကို တင္ျပမဲ့အေၾကာင္း၊ မရေသးခင္မွာ သည္းခံၿပီး ေနၾကဖို႔နဲ႔ သူတို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီမဲ့အေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေလာေလာဆယ္ ဆန္အတြက္ ဇေကာတို႔ ဇကာတို႔ ႐ွာေပးမဲ့အေၾကာင္း၊ ပဲကိုေတာ့ သူတို႔ရိကၡာထဲက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထုတ္ေပးမဲ့အေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဟာ ျပည္မမွာလို မဟုတ္ပဲ၊ စကားေျပာခ်ိဳၿပီး မ်က္ႏွာအမူအယာလဲ ခ်ိဳၾက တယ္။ ဒီလို ႏွဳတ္အမူအယာ ခ်ိဳၾကတာကေတာ့ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ မဟုတ္ရင္မခံဘူး ဆိုတာ သူတို႔ ေထာင္အေတြ႔အၾကံဳအရ သိထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ အထက္က စစ္အာဏာရွင္ေတြက တင္းရင္ သူတို႔လဲ လိုက္တင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနရာေဒသကို ၾကည့္ၿပီး ဆက္ဆံရတာလဲ ရွိပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေသမထူး ေနမထူးတဲ့ေနရာ၊ ပိုဆိုးတာက မိေ၀းဖေ၀း ေနာက္ဆံုး တိုင္းျပည္နဲ႔ပါ ေ၀းတဲ့ေနရာ။ အားလံုးနဲ႔ အဆက္ျဖတ္၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ႏိုင္ငံေရးဦး က်ိဳးေအာင္ခ်ိဳးတဲ့ သေဘာပါ။ ဒီလို စိတ္ထဲမွာ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိၾကေတာ့၊ ရန္သူအေပၚ မေက်ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဖိရင္ၾကြမယ္၊ ထိရင္ခ်မယ္ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အညီပဲ။ စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ တက္ၾကြ လွဳပ္႐ွားေနၾကပါတယ္။
ေထာင္၀ါဒါ(ေထာင္ေစာင့္၊ ေထာင္ပုလိပ္)ေတြေျပာတယ္၊ မထူးပါဘူးဗ်ာတဲ့-ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ ျပန္ရမယ္ဆိုတာ မသိတာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အိမ္က သားမယားနဲ႔ ခြဲခါြၿပီး ဒီမွာ လာၿပီး တႏွစ္အမွဳထမ္းၿပီးမွ ျပန္ရမွာပါ။ ဒါပဲ ကြာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္က သားမယားေနထိုင္မေကာင္းလို႔ ရွိရင္လဲ သြားခြင့္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒီမေရာက္ခင္ တလ ႀကိဳတင္ၿပီး သင္တန္းေပးတယ္။ လံုျခံုေရးအရလို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္ပို႔မယ္ဆိုတာလဲ မသိရဘူး။ ဒီေနရာလို႔သာ သိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္က ထြက္ပါတယ္ စသျဖင့္ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာလဲ တကယ့္ကို ခံစားေနၾကရတာ ေတြ႔ရတယ္။

အပိုင္း(၂) ၿပီး။

မေမ့ႏိုင္တဲ့ပံုရိပ္မ်ား (၃)
------ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ၿပီး တလမျပည့္ခင္မွာပဲ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲငယ္ကေလး စတင္ပါတယ္။ တိုက္ပြဲက ငပိအေကာင္းစားရေရး တိုက္ပြဲပါ။ ငပိပုတ္တိုက္ပြဲလို႔ ေခၚရင္လဲ ရပါတယ္။ ရိကၡာဂိုေဒါင္ ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကရင္း ပို႔ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြမသိပါ။ ဆန္ေတြ ပိုးထိုး၊ ပဲေတြ ပိုးထိုး၊ ၾကက္သြန္ေတြ ဟာ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ရင္ ၁၀လံုးမွာ ၁ လံုးေလာက္ပဲ စားလို႔ျဖစ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီအထဲ ငပိဟာ အဆိုးဆံုးပါ။ စဥ့္အိုးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ငပိဟာ၊ ငပိေရာင္မဟုတ္ေတာ့ပဲ မဲညစ္ညစ္နဲ႔၊ ေလာက္ေကာင္ေတြ ဆိုတာ အိုးႏွဳတ္ခမ္းကရင္း တေထြးႀကီးနဲ႔ပါ။ လက္နဲ႔ႏွိဳက္ၿပီး တခါေကာ္ခ်လိုက္လဲ အေကာင္းမေတြ႔ရပါ။ ေနာက္ထပ္ေကာ္လဲ အေကာင္းမေတြ႔ရပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္စားေသာက္ေနရတဲ့ ဟင္းဟာ ပဲနဲ႔ငပိပါ။ ငပိကို အားျပဳ အဟာရျပဳေနရပါတယ္။ ကၽြန္းကို ပို႔လိုက္တဲ့သူေတြထဲမွာ ျပည္မေထာင္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ညႇင္းပမ္းႏွိပ္စက္ၿပီးမွ ပို႔လိုက္ၾကတာပါ။ ဒီအထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္က အဆိုးဆံုးခံၾကရတာပါ။ ေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ အစာအဟာရကခ်ဳိ႕တဲ့၊ ေရစိမ္းေျမစိမ္းဆိုေတာ့ ပိုခံရပါတယ္။



------ဒါေၾကာင့္ အသား၀ါေရာဂါေတြ ျဖစ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီရဲေဘာ္ေတြကို က်န္းမာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ပင္လယ္ေရခ်ိဳးထြက္ရတဲ့အခါ သားငါးဖမ္းၿပီး ေကၽြးၾကရတယ္။ ခ႐ုတို႔ ကနန္းတို႔ ရရာ မိမိတို႔ တတ္စြမ္းသမွ် အဟာရ ျဖည့္ေပးၾကတယ္။ ေရထြက္ခပ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ကလဲ ေထာင္ေစာင့္အလစ္မွာ ကၽြန္းေစာင့္ပုလိပ္အိမ္ေထာင္စုေတြ ေသာက္ၿပီး ပစ္ထားတဲ့ အံုးသီးေတြ ပုဆိုးနဲ႔ ထုတ္ယူခဲ့ၿပီး၊ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ခြဲေကၽြးၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အုန္းသီးမခူးရဘူးတဲ့ေလ။ ခူးတာေတြ႔ရင္ ဒဏ္ေငြ ၅က်ပ္ တပ္မယ္တဲ့။ ရီေတာ့ ရီစရာႀကီးဘဲ။
ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘယ္ကလာ ပိုက္ဆံရွိမွာလဲ။ ကၽြန္းေရာက္စ စည္းကမ္း ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ထုတ္ထားတယ္။ ညေရးညတာ သြားတာေတာင္ ဖန္မီးအိမ္ထြန္းၿပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါပါ။ အေပါ့အေလးသြားတာပါ စသျဖင့္ ေဒါင့္ေလးေဒါင့္မွာ ကင္းက်တဲ့ အေစာင့္ကို ေျပာၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စခန္းထဲမွာ ေပးထားတဲ့ ေရဒီယိုကို ဒိျပင္သတင္း နားေထာင္လို႔ မရေအာင္ ေရဒီယိုကို သစ္သားအိမ္နဲ႔ ပိတ္ၿပီး ေသာ့ခပ္ထားတယ္။ လာေပးကတည္းက ျမန္မာ့အသံကို ဖြင့္ေပးထားတယ္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ ေလဒီယို လာသိမ္းသြားတာပဲ။


ဂိတ္ေပါက္က အျပင္ထြက္ရတဲ့ ေရခပ္အဖြဲ႔၊ ထင္းေခြအဖြဲ႔၊ ေတာင္ယာလုပ္ရတဲ့အဖြဲ႔ ရယ္လို႔ ရွိပါတယ္။ တဖြဲ႔ကို ၅ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၇ ေယာက္ေလာက္၊ အဲဒီမွာ ေထာင္ေစာင့္တေယာက္ လိုက္တယ္။ ေရခပ္ရတာကေတာ့ တဖာလံုသာသာေလာက္မွာ ေရတြင္းရွိတယ္။ ေရတြင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း မွာ ကၽြန္းေစာင့္ပုလိပ္ အိမ္ေထာင္စုေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေထာင္ထဲမွာ ၃-၄ ႏွစ္၊ တခ်ဳိ႕လဲ ဒိထက္ၾကာၾကာ ေနလာခဲ့ရတာတေၾကာင္း၊ ျပည္မေထာင္လို မိသားစုနဲ႔ မေတြ႔ရတာကတေၾကာင္းမို႔ ၊ အဲဒီ ကၽြန္းေစာင့္ အိမ္ေထာင္စုေတြက ကေလးငယ္ကေလးေတြကိုေတြ႔ရင္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက အိမ္ေထာင္ရွိသူေတြက အိမ္ကိုသတိရၿပီး၊ ကေလးေတြကို ေပြ႔ဖက္ၾက၊ စကားေျပာၾက။ အိမ္ေထာင္မရွိ ေသးတဲ့ လူလြတ္ေတြကလဲ ကိုယ့္ညီ၊ ကိုယ့္ညီမ၊ တူ တူမကေလးေတြကို သတိရၿပီး စကားေျပာၾက ေပြ႔ဖက္ၾကတာေပါ့။
မင္းတို႔ ဒီမွာေနရတာ မပ်င္းဘူးလား? ျပည္မကို မျပန္ခ်င္ဘူးလားနဲ႔ေပါ့။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ျပည္မကို မျပန္ခ်င္ဘူးတဲ့၊ ျပည္မမွာ လူေတြမ်ား အသံေတြက တအားဆူတာတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ သူတို႔က ဒီမွာေမြး ဒီမွာပဲ ႀကီးလာၾကေတာ့ က်င့္သားရေနၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ ေရစိမ္းေျမစိမ္းဆိုေတာ့ အေနရခက္တာ။ ေရာက္ၿပီးတပါတ္ေလာက္ကမ်ား ပင္လယ္ျပင္က တိုက္လာ တဲ့ေလက ညႇီစို႔စို႔နဲ႔။ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အသက္႐ွဴမ၀သလိုပဲ။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စကား မေျပာေစခ်င္လို႔နဲ႔တူတယ္ ကၽြန္းေစာင့္ပုလိပ္အိမ္ေထာင္စုေတြကို သူတို႔ခ်ည္း သပ္သပ္ေနတဲ့ ကၽြန္းရဲ႕ေျမာက္ဘက္အစြန္းကို ပို႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာေပါ့။
အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြက ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုရင္ သိတ္ေၾကာက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ အထက္ကေျပာခဲ့ တဲ့ တိုက္ပြဲအေၾကာင္းကို ျဖစ္လာပံုကို ေျပာျပရရင္ ရိကၡာျပသနာပါ။ စစ္သားေတြလို တရက္ကို လူတေယာက္အတြက္ ဆန္ ဆီ ဆား င႐ုတ္ ၾကက္သြန္ ႏို႔ဆီ လက္ဖက္ေျခာက္ကအစ စေကးနဲ႔ တြက္ၿပီး ေပးတာ။ ဒီအခ်ိဳးက်အတိုင္း သြားသြားထုတ္ရပါတယ္။ တပါတ္တခါ ႏွစ္ပါတ္တခါ ျဖစ္တယ္။ တပါတ္ကို အသားဗူး တရက္ပါတယ္။ အသားမစားတဲ့သူ ပဲဗူးေပါ့။ မႏၱေလးဗာကင္ စည္သြတ္စက္႐ံုက ထြက္တာပါ။ ဒီဗူးေတြကလဲ ႏွစ္ၾကာေနလို႔ စားမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အမဲဗူးတဗူးကို ၃ ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၄ ေယာက္ တြဲစားရတယ္။ ဗူးကိုေဖာက္လိုက္လို႔ သြန္ခ်လိုက္တာနဲ႔ အနံ႔အသက္က မလပ္ဆတ္ေတာ့ ဘူးဆိုတာ ျပပါတယ္။ အမဲသားတံုးဟာ ပ်က္ေနပါၿပီ။ အရသာလဲ မရွိေတာ့ပါ။ ပဲဗူးဆိုလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ ဆီေရာင္နဲ႔ မဆလာနံ႔ပဲ ရွိတယ္။ စားလိုက္ရင္ ခ်ဥ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ၀မ္းပ်က္ ၀မ္းေလွ်ာၾကတယ္။
ဆန္တို႔ ပဲတို႔ကလဲ မေကာင္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက လူေကာင္းေတြေတာင္ တေန႔တျခား အဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ၿပီး ဖ်ားနာမႈေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ လူထုကိုစိန္၀င္းဟာ ထမင္းခ်က္ရာကေန အသက္႐ွဴၾကပ္သလိုျဖစ္ၿပီး မူးလဲသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ေက်ာင္းမၿပီးေသးပဲ အဖမ္းခံရတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေတြရဲ႕ျပဳစုကုသမႈေၾကာင့္ အေျခအေနေကာင္းလာပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကို ငပိအေကာင္းလဲေပးဘို႔ ေတာင္းဆိုလာတာ ၾကာပါၿပီ။ ေရာက္ကတည္းကပါ။ ႐ိုး႐ိုးေတာင္းလို႔မရေတာ့ တိုက္ယူမွ ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္လာပါတယ္။ ေန႔ရက္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ ျဖစ္တာမို႔ တလအတြင္းလို႔ တြက္ဆလို႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက လူႀကီးေတြက ညႇိႏွိဳင္းၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္နဲ႔ေတြ႔ တင္ျပခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ငပိမေကာင္းတာလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ မ်က္ျမင္ပဲ။ ငပိကို အားျပဳ စားေနရတာ အေဆာင္ေတြမွာလဲ ဖ်ားၾက နာၾကတာ မ်ားလာၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ကစၿပီး ငပိ အေကာင္း မရမခ်င္း ေသတဲ့အထိ အစာငတ္ခံမယ္လို႔ ဗူး၀သြားၿပီး ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။
ဒီ အစာငတ္ခံတဲ့ အထဲမွာ က်န္းမာတဲ့ လူႀကီးပိုင္းပါသလို လူငယ္ပိုင္းကလဲ ပါပါတယ္။ အေရ အတြက္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဟာ တပါတ္ေက်ာ္ ၈ ရက္ေလာက္နဲ႔ပဲ မိမိတို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အာဏာပိုင္ေတြက လိုက္ေလွ်ာလိုက္လို႔ ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္းေရာက္တာ ၁၉၆၉ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္မွာပါ။ ကၽြန္းမွာ ၃ ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ ၃ႏွစ္တာ ကာလမွာ ရန္သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖိႏွိပ္ခံေတြၾကားမွာ ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြဟာ မနည္းပါ။ ဒီရက္ေတြထဲမွာ မွတ္မိသမွ် အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာမီ ဧၿပီလကို ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ မိမိတို႔ရဲ႕ျပည္မေထာင္မွာ ရရွိခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ွဳံးၿပီး ေရစိမ္းေျမစိမ္း အပို႔ခံထားရတာကို တနည္းနည္းနဲ႔ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါတယ္။ အနိမ္႔ဆံုး ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန အႏုနည္းေရာ အၾကမ္းနည္းေရာ(အၾကမ္းနည္းသံုးတာက ေထာင္ထဲမွာ အျမင့္ဆံုးလို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္ မယ္၊ အဲဒါက အစာငတ္ခံ တိုက္တဲ့နည္းပဲ) သံုးဘို႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ညႇိႏွိဳင္းၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လဲ သေဘာတူသလို တခ်ဳိ႕လဲ ရန္သူကိုေၾကာက္ၿပီး သေဘာမတူ ေဘးထြက္ထိုင္တာမ်ားလဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုလဲ ရန္သူဘက္မပါသြားေအာင္ ရန္သူ႔အႀကိဳက္မျဖစ္ရေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္း ရပါတယ္။
ငပိတိုက္ပြဲ ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အာဏာပိုင္ေတြကို လာမယ့္ တန္ခူးလ သၾကၤန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ ရြာမက (ရြာမဆိုတာ ကၽြန္းရဲ႕ေျမာက္ပိုင္းမွာေနၾကတဲ့ ၊ ၾကားသိရသမွ် ေရတပ္ တပ္ခြဲတခြဲေလာက္ ကၽြန္းလံုျခံဳေရး အတြက္ တပ္စြဲ ထားတယ္၊ ပပကဆိုင္တဆိုင္၊ စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္း၊ ေဆးေပးခန္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္း၊ အုန္းဆံႀကိဳးက်စ္စက္႐ံု၊ ေလယဥ္ကြင္း၊ မီးျပတိုက္ စသျဖင့္ ရွိေၾကာင္း သိရတယ္) ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ပင့္ၿပီး ကုသိုလ္လုပ္လိုေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ယခုကရင္း မိမိတို႔ ရရွိတဲ့ ကိုတာထဲက သၾကားႏိုဆီကို စုထားၿပီး မုန္႔လုပ္လိုေၾကာင္း၊ ဒီအတြက္ အုန္းသီးလိုမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အုန္းသီးရလိုေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ အုန္းပင္တက္တတ္တဲ့သူပါေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အာဏာပိုင္မ်ားအေနနဲ႔ အုန္းသီး အတြက္ စီစဥ္ေပးဖို႔လိုေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
အာဏာပိုင္မ်ားကလဲ အထက္ကို တင္ျပၿပီး ၃ ရက္အတြင္း အေၾကာင္း ျပန္မဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါ တယ္။ ငပိတိုက္ပြဲရဲ႕ေအာင္ျမင္တဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ရရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ အုန္းပင္တက္တတ္တဲ့ သူလဲပါသလို မတက္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကလဲ အားလံုး အတြက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထက္သန္စြာနဲ႔ တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတက္ၾက၊ အုန္းသီးခူးၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ကုန္းေခါင္ေခါင္ ေတာင္ေပၚေဒသကပါ။ ေတာင္ေပၚမွာ ယာလုပ္ရင္း ႏြားေက်ာင္း၊ ကၽြဲေက်ာင္းရင္းနဲ႔ သစ္ပင္တက္ခဲ့ဖူးေပမဲ့၊ အခုလို ပင္လယ္ကမ္းမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးတာ အမွန္ပါ။ သစ္ပင္ခ်င္း မတူေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ရဲေနပါတယ္။ အုန္းပင္က ေျပာင္ေခ်ာႀကီးဆိုေတာ့ ေမာလို႔နားဖို႔ ရာ ဒိျပင္ သစ္ပင္ေတြလို အကိုင္းအခက္မရွိေလေတာ့ ထိပ္ကို မေရာက္မခ်င္း ပင္စည္ကို ဖက္ထားၿပီး အနားယူ အားေမြးရပါတယ္။ မတက္တတ္ခင္က ေတာ္ေတာ္ ပင္ပမ္းပါတယ္။ ေနာက္ တက္တတ္သြားေတာ့လဲ အခက္အခဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္အရာမ်ဳိးမဆို မတတ္ခင္မွာ ခဲရင္းပင္ပမ္းေပမဲ့ တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္သြားေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕႐ိုးရာပြဲေတာ္သၾကၤန္ရက္လဲ နီးလာပါၿပီ။ ခူးထား စုထားတဲ့ အုန္းသီးေတြလဲ ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ ေလာက္ ရပါၿပီ။ ဆန္ကို အမႈံ႔ေထာင္း၊ စုထားတဲ့ ႏို႔ဆီသၾကားကို အုန္းသီးကို ဂ်စ္နဲ႔ ျခစ္ ညႇစ္ရတဲ့ အုန္းရည္နဲ႔ ေရာၿပီး ဆႏြင္းမကင္း လုပ္ၾကမွာပါ။ မုန္႔ဖုတ္ဖို႔ အိုးကင္းေတြလဲလုပ္ၿပီးၾကၿပီ။ မုတ္ဖုတ္ဖို႔ အိုးကင္းက လြယ္လြယ္နဲ႔ ရၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတဲ့ စခန္းေရွ႕က မီးေလာင္သေဘၤာပ်က္က အေထာက္အကူရပါတယ္။
သေဘၤာ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ မီးေလာင္ကၽြမ္းထားတဲ့ ဆန္အိပ္ေတြဟာ ျမင္မေကာင္း ႐ွဳမေကာင္းပါပဲ။ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ မီးေသြးတံုးေတြလို မဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သေဘၤာပံုစံက ၾကယ္ငါးပြင့္ သေဘၤာက ပုဂံ ပံုစံပါ။ သေဘၤာေပၚမွာ မီးေလာင္ထားတဲ့ သံထည္ပစၥည္း၊ မီးဟပ္ထားတဲ့ ပစၥည္း၊ မိမိတို႔ လိုရာသံုးႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ တက္ျဖဳတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕သံႀကိဳးေခြေတြဆိုရင္ သံုးရပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အတီးအမွဳတ္ ၀ါသနာပါတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက မယ္ဒလင္ႀကိဳး၊ တေယာ ဒံုမင္းႀကိဳးလုပ္ဖို႔ အတြက္ အသံုးျပဳၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕သံထည္ေတြက ပင္လယ္ျပင္ သားငါး႐ွာရာမွာ သံုးဘို႔ မွိန္းတို႔၊ ေက်ာက္တံုးႀကီး ေတြကို ကေလာ္ဘို႔ တူး႐ြင္းတို႔ လုပ္ၾကတယ္။
ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို လွန္လိုက္ရင္ ခ႐ုတို႔၊ ဂနန္းတို႔၊ ငါးကၽြတ္တို႔ ရွိေတာ့ တူ႐ြင္းက ေတာ္ေတာ္ အသံုး၀င္ပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ရဘို႔အတြက္ စခန္းမွာ ပန္းပဲဖိုပါ လုပ္လာၾကတယ္။ ဒါး၊ မွိန္း၊ သံတူ႐ြင္း စသျဖင့္ လက္ျဖစ္ လက္နက္ပစၥည္းေတြဟာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာလို႔ ေထာင္အာဏာ ပိုင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လန္႔လာပါတယ္။ စခန္းနဲ႔ ပို႔ထားတဲ့ လူဦးေရနဲ႔ ဘယ္လိုမွ သူတို႔အတြက္ မလံုျခံဳေတာ့ပါ။ ကာထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အေပါက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေရာက္ခါစက ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔ေတြဟာ ပ်က္ကုန္ပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စကားမာမာ မေျပာနဲ႔ မလႊဲသာလို႔သာ တာ၀န္အရ ေျပာရတယ္၊ မ်က္ႏွာေသကေလးေတြနဲ႔ သနားစရာ သတၱ၀ါ ေကာင္ေတြလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အရင္က ပင္လယ္ေရခ်ိဳးထြက္ရင္ လူ ၃၀-၄၀ ေလာက္ထြက္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ ခ်ိဳးရတယ္။ ပင္လယ္ကျပန္တက္ စခန္းထဲ၀င္၊ ေနာက္တသုတ္ထြက္ခ်ိဳး၊ ဒီလို အလွည့္က် ခ်ိဳးရတယ္။ အခုေတာ့ ဒီစနစ္က လြတ္ၿပီး ပင္လယ္ျပင္မွာ လြတ္လပ္စြာ ေရခ်ိဳး၊ သားငါး႐ွာ လုပ္ႏိုင္ၾကပါၿပီ။ ဒီလြတ္လပ္မႈဟာ ငပိတိုက္ပြဲရဲ႕ရလဒ္ေတြပဲ။
သၾကၤန္ရက္ မတိုင္မီ ၂ရက္ ၃ ရက္က ႀကိဳၿပီး အုန္းသီးျခစ္ၾက၊ ဆန္ေထာင္းၾကနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြ အလုပ္႐ွဳပ္ေနၾကတယ္။ သၾကၤန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ထားတဲ့ မုန္႔နဲ႔ စခန္းမွာ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ျပည္မမွာ ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြလဲ သတိရၾကတာေပါ့။ စခန္းနဲ႔ အနီးအနားက ေသာင္ျပင္မွာ ဟိုတစု ဒီတစု သြားလာ လွဳပ္႐ွားေနၾကတာလဲ ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ိဳလဲ ကမ္းစပ္မွာ ခ႐ုအလွကေလးေတြ ေကာက္ေနၾကတာ ေတြ႔ရသလို တခ်ိဳလဲ ဆပ္သဖူးပင္က ပန္းေတြခူးၾကနဲ႔ စိတ္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ သြားလာေနၾကတယ္။ မၾကာခင္ မိုးဦးရာသီက ေမလေလာက္မွာ စပါေတာ့မယ္။ ကၽြန္းမွာ ျပည္မထက္ မိုးဦးေစာပါတယ္။ မိုးလာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မိုးရဲ႔ေရွ႕ေျပး ေလမုန္တိုင္းဟာ တိုက္ခတ္လာပါတယ္။ ေလက မိုင္ ၃၀-၄၀ ႏွဳန္းေလာက္ရွိမယ္။ မုန္တိုင္းက်ရင္ အနည္းဆံုး ၇ ရက္၊ တပါတ္ေလာက္ၾကာ တတ္ၿပီး၊ စခန္းမွာ စိုက္ထားတဲ့ ဗူး၊ ဖ႐ံု၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ပဲလင္းေျမြ၊ ျငဳတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ စတဲ့ အပင္ေတြဟာ မီးျမိဳက္ခဲရသလို ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ မဲေျခာက္ကုန္ပါတယ္။ ေလထဲမွာ ဆားေရေငြ႔ေတြ ပါလာေတာ့ ဒီဒဏ္ကို အပင္ေတြက မခံႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စားရမဲ့ဆဲဆဲ ဗူးသီးတို႔ ဖ႐ံုသီးတို႔ အသီးအ႐ြက္မွန္သမွ် အကုန္ပ်က္စီးကုန္လို႔ မစားလိုက္ရပါဘူး။
မုန္တိုင္း႐ိုက္ခတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ကိုထြန္းရွိန္ဆိုတဲ့ မႏၱေလးက ေက်ာင္းဆရာ ပင္လယ္ျပင္ ထဲက်ၿပီး ေရနစ္ေသသြားတာ အေလာင္းေတာင္ ႐ွာမေတြ႔ပါ။ မုန္တိုင္းနဲ႔အတူ ပင္လယ္ျပင္ဟာလဲ ေဒါသပုန္ထၿပီး လွိဳင္းလံုးေတြဟာ ကမ္းေျခမွာရွိတဲ့ ေက်ာက္တန္းေတြ၊ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို ႐ိုက္ခတ္ပါတယ္။ လွိဳင္းလံုးေတြဟာ ပင္လယ္ျပင္ကေန ေျပးေျပးတက္လာၿပီး ေက်ာက္တန္းေတြ ေက်ာက္တံုးေတြကို ေျပးေျပးေဆာင့္တာေၾကာင့္ ေရသိမ္ေရမႊားေတြဟာ ၀ါးတျပန္အထက္ ဖြားကနဲ ဖြားကနဲတက္တာ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။
ခုလို ကိုထြန္းရွိန္ေသဆံုးရတာဟာ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေရနစ္ေသဆံုးတာမွန္ေပမဲ့ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ကၽြန္းပို႔ ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္ေရးအစီစဥ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ွံဳ႔ခ်ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာၿပီး သူက်သြားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲမ်ားနဲ႔ မွတ္တိုင္ျပဳၿပီး တရက္အစာငတ္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္နဲ႔ မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စခန္းတြင္းက ရဲနီတေယာက္ (ကိုတင္ၿငိမ္း)ဟာ အစာ အဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ဆံုးပါတယ္။ အခုလို ေသဆံုးရတာဟာ အာဏာပိုင္ေတြက ဂ႐ုတစိုက္ ေဆးမကုသေပးလို႔၊ ေပးထားတဲ့ရိကၡာေတြ မေကာင္းလို႔၊ ျပည္မေထာင္မွာလို အစား အေသာက္ေကာင္းဘို႔၊ အသားငါးစားရဘို႔၊ ျပည္မေထာင္မွာ ရေနက်ျဖစ္တဲ့ မိဘနဲ႔ စာေရးဆက္သြယ္ ခြင့္၊ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ စာအုပ္စာတန္းဖတ္ခြင့္ရဘို႔၊ ကၽြန္းမွာ မကုႏိုင္တဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြကို ျပည္မေခၚယူ ေဆးကုသခြင့္ ရဘို႔၊ စသျဖင့္ အခ်က္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ဒီေတာင္းဆို ခ်က္ေတြဟာလဲ အသစ္အဆန္း ေတာင္းဆိုတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ရရွိၿပီးသား ေပးၿပီးသား အခြင့္အေရး ကိုသာ ေတာင္းဆိုတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကလဲ မေပးႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေၾကာင္း၊ ေျပာဆိုတင္ျပ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။
ေသဆံုးသြားတဲ့ သူကိုေတာ့ စခန္းသြင္းမွာပဲ ေခါင္းသြင္းထားၿပီး အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အေရးဆိုပါ တယ္။ တေန႔မွာ အာဏာပိုင္ေတြက အင္အားသံုးၿပီး အေလာင္းကို စခန္းကလုယူကာ မီး႐ွဳိ႔လိုက္ ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ပိုၿပီး စိတ္ထိခိုက္ၾကတယ္။ ရန္သူကို အႏုနည္းနဲ႔ တိုက္လို႔မရေတာ့ ေနာက္ဆံုး အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲနဲ႔ တုံ႔ျပန္ဖို႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကတယ္။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းမွာပဲ ရန္သူကို ေၾကညာၿပီး တိုက္ပြဲ ၀င္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲဟာ ရက္ေပါင္း ၄၀ ၾကာလို႔မို႔ ရက္ ၄၀တိုက္ပြဲလို႔လဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲဟာ ပထမ ငပိတိုက္ပြဲထက္ လူအင္အားမ်ားတယ္။ လူေပါင္း၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ေလာက္ ရွိမယ္။ တိုက္ပြဲၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုထားတဲ့ အားလံုးနီးပါးေလာက္ ရတယ္။ စာေရးခြင့္၊ စာဖတ္ခြင့္၊ အသားစို (အသားစိမ္း) ရရွိၾကတယ္။ ရာသီဥတု ေကာင္းလို႔ သေဘၤာလာရင္ အထက္က အခြင့္အေရးေတြ ရပါတယ္။ အသားစိမ္းနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ၀က္ ဘဲ ဆိတ္ အေကာင္လိုက္ တင္လာေပးတယ္။ ဒီသားငါးနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ကေတာ့ မၾကာပါဘူး။ ၂လ-၃လေလာက္ပဲ စားရၿပီး ဒံုရင္း ဒံုရင္း ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ ကၽြန္းမွာ ၃ ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့ရတာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ တခါမဟုတ္တခါ ျပသနာက ေပၚေပၚေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ ေရပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ကၽြန္းမွာထားၿပီး၊ ေထာင္က ထုတ္ေပး တဲ့ အ၀တ္အစားကလဲ အားလံုးအျဖဴေရာင္ေတြ။ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုး၊ ျခင္ေထာင္၊ အိပ္ရာခင္း၊ ပုဆိုး၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ အဆံုး ေဆးမဆိုးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပိတ္ၾကမ္းေတြခ်ည္းပါ။ အခုလို အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းေပးတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ ျပာျပာမွာ အျဖဴေရာင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေ၀းေ၀းက ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပင္လယ္မွာ အရပ္ဘက္ သြားလာလွဳပ္႐ွားတဲ့ ကုန္တင္သေဘၤာ၊ ငါးဖမ္းေလွတို႔ဟာ ေဆးျဖဴေရာင္ သုတ္ထားၾကတာပါ။ စစ္တပ္ေရတပ္ဆိုရင္ သဘာ၀အေရာင္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ေရတပ္သားအတြက္ ၀တ္စံုအျပာ၊ သံုးတဲ့သေဘၤာ စက္ေလွတို႔ကိုလည္း ေဆးျပာ သုတ္ထားၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးလို႔ ရွိရင္ ေတြ႔ႏိုင္ျမင္ႏိုင္ ေအာင္လို႔ တကိုယ္လံုး အျဖဴဆင္ေပးထားတာ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ မလႊဲသာ မေ႐ွာင္သာ သားငါး႐ွာ နယ္ကၽြံၿပီး သြားရတဲ့အခါ သူတို႔မေတြ႔ ေအာင္ အက်ႌလံုခ်ည္ကို အေရာင္ေျပာင္းၾကရတယ္။ ဘာနဲ႔ေျပာင္းလဲ ဆိုေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ၾကက္ဟင္းခါးပင္၊ သေဘၤာပင္က အ႐ြက္ကိုခူးၿပီး အက်ႌလံုခ်ည္ကို ပြတ္တိုက္ၾကတယ္။ အစိမ္းေရာင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ၾကာၾကာေတာ့မခံပါ။ တခ်ဳိ႕အုန္းသီးေျခာက္ အေပၚခြံေတြကို အိုးထဲထည့္ ေရနဲ႔ ျပဳတ္၊ အက်ႌလံုခ်ည္ကိုထည့္ႏွစ္၊ ၁၅ မိနစ္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ အိုးထဲကဆယ္။ အေရာင္က ပင္နီေရာင္ ထြက္လာတယ္။ တခါ ေတာထဲသြားလို႔ သစ္ကနက္သားေတြ႔ရင္ ယူလာ၊ ခုတ္ထစ္ၿပီး အိုးနဲ႔ျပဳတ္၊ စိမ္းညိဳေရာင္ ရတယ္။ ရန္သူကေပးတဲ့ အျဖဴေရာင္ အက်ႌလံုခ်ည္တို႔ဟာ အေရာင္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စခန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆိုင္းဘုတ္စိုက္ထားတယ္။ ေရးထားတဲ့စာကေတာ့ တဖက္က ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနယ္ေျမတဲ့။ က်န္တဖက္က စစ္တပ္နယ္ေျမတဲ့။ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနယ္ေျမဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထားတဲ့ေနရာပါ။ နယ္ေျမ တခုလံုးကို မိုင္နဲ႔တြက္ရင္ တမိုင္ပတ္လည္ေလာက္ ရွိပါ မယ္။ က်န္တဲ့နယ္ေျမက စစ္တပ္နယ္ေျမပါ။ ရန္သူက အသား၊ ငါး အစိမ္း ၾကာၾကာမေပးႏိုင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟန္နဲ႔ ေျဖရွင္းၾကရတယ္။ ဥပမာ- ငါးဆိုရင္ ကမ္းေျခကေန သိတ္မေ၀းဘဲ သြားလာေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ႀကီးတဲ့ ငါးမ်ားဆိုရင္ ကၽြဲေလာက္ႀကီးၿပီး ကိုယ္လံုးႀကီးေတြ ေပၚလာလိုက္၊ ဆူးေတာင္ႀကီးေတြ ေပၚလာလိုက္၊ အၿမီးႀကီးေတြ ေပၚလာလိုက္နဲ႔။ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လဲ အတန္းလိုက္ သြားေနၾကတာ ေရေပၚမွာ ႀကိဳးႀကီးတေခ်ာင္း ခ်ထားသလိုပဲ။ မဲမဲတန္းႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဖမ္းစရာ ဘာလက္နက္မွ မရွိေတာ့ ျမင္ေနရေပမဲ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ တတ္ႏိုင္တဲ့ အရာကို လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ရန္သူ႔နယ္ေျမမွာ ရွိတဲ့ လိပ္ေသာင္ကို သြားၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး ဖ်တ္လတ္ လ်င္ျမန္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ က ဒီတာ၀န္ကို ယူရပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပဲနဲ႔ငပိဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စခန္းမွာ ေနရတဲ့ သူေတြအတြက္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ရက္ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တမိုင္ပတ္လည္ေလာက္ ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနယ္ေျမဟာ မဖြံ႔ၿဖိဳးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဘယ္ေက်ာက္တံုး လွန္လွန္ ဘာ ခ႐ု ကနန္း ငါးႂကြက္မွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အံုးပင္က အံုးသီးေတြလဲ လံုေလာက္ေအာင္ မသီးႏိုင္ၾကေတာ့ ဘူးေလ။ အေျခအေနက တေျဖးေျဖး ဆိုးလာေနပါၿပီ။
ရန္သူဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို နယ္ႏွင္သလို မိေ၀းဖေ၀းတဲ့ ေနရာမွာထား၊ မ၀ေရစာေကၽြးၿပီး၊ တေျဖးေျဖးနဲ႔ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕ေတြတဲ့၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ကုန္ေအာင္၊ သူတို႔ဆီ ဒူးေထာက္လာေအာင္၊ ႀကိဳးပမ္းတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သာမန္လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ ဦးခ်ိဳးလို႔ ရလိမ့္မယ္လို႔ တြက္ထားတဲ့တြက္ကိန္းဟာ မမွန္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက သက္ေသျပ ေနပါတယ္။

အပိုင္း(၃)ၿပီး။