က်ေနာ္နဲ႔ဦးေလးဦးတင္ေအာင္

ေရးသူ- ဖိုးသံ(လူထု)
က်ေနာ့ စာဖတ္တတ္ကာစ ကာလေတြမွာ က်ေနာ္အဖတ္မ်ားဆံုး စာေတြက ေ႐ႊဥေဒါင္း(စံုေထာက္ ေမာင္စံ႐ွားစသည္)၊ ဒဂုန္ေ႐ႊမွ်ား(အမ္ၾကာ႐ိုးစသည္)နဲ႔ ဇ၀န(ဆိုးေပစသည္) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကာလမွာကိုပဲ က်ေနာ္အေလးစား၊ အထင္အႀကီးဆံုးစာေရးဆရာဟာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ပါ။ က်ေနာ္ သူ႔အေၾကာင္းကို စသိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနပါၿပီ။ သူပုန္ႀကီး၊ ျပည္ေတာ္သာ ခင္ခင္ဦး စတဲ့၀တၳဳေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စာရဲ႔ အရသာနဲ႔ တန္ဘိုးကို မသိခင္ကတည္းက သူ႔ရပ္တည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေလးစားရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူႀကီးေတြဟာ က်ေနာ္ဖတ္ေနတဲ့ စာေပေတြအေၾကာင္း မေဆြးေႏြး၊ မေျပာဆိုၾကပဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႔ စာေပနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုေျပာတာ မၾကာခဏ ၾကားရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သတင္းစာေတြထဲမွာလည္း သူ႔အမွဳနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မၾကာမၾကာ ဖတ္ေနရပါ တယ္။ သူ႔စာအုပ္ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ဖဆပလအစိုးရက ပိတ္ပင္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို တခုတ္တရ စံုစမ္းစုေဆာင္းတာေတြလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့အေနနဲ႔ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို နာမည္နဲ႔လြမ္းခဲ့ရတာ အၾကာႀကီးပါ။ေနာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ ဦးေလးဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ရက္ကာလ တခုမွာပါ။ ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအထဲမွာပါ။ ဘယ့္ႏွယ္၊ ၁၉၅၅ ခုေလာက္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အသက္ဘယ္ႏွႏွစ္ ႐ွိလိုမို႔ ေထာင္ထဲေရာက္သြားရတာလဲလို႔ ေမးစရာ႐ွိ ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ မဆလေခတ္ေနာက္ပိုင္းမွာ လူျဖစ္လာသူေတြအဖို႔ လံုး၀နားမလည္စရာ ျဖစ္မွာပါ။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့အေဖကို ဖဆပလအစိုးရက ပုဒ္မ(၅)နဲ႔ ေထာင္ထဲထည့္ထားတုန္း က်ေနာ္က သြားေတြ႔ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖဟာ ေထာင္သားေတြအတြက္ သာေရးနာေရး၊ ဘာသာေရးေတြမွာ၊ အကုန္လုပ္ကိုင္ေပးေနလို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားကလည္း သူ႔ကို ေလးစားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္သူ႔ကို သြားေတြ႔တဲ့အခါမွာ ေထာင္အထဲ၊ အေဆာင္အထဲထိ သြားေတြ႔လို႔ ရခဲ့ပါတယ္။ မနက္မွာ ၀င္သြား၊ ညေနေထာင္မပိတ္ခင္ ျပန္ထြက္လာ၊ အဲဒီအထဲမွာပဲ ေန႔လည္စာစား၊ ကေလးဆိုေတာ့ ေနခ်င္သလိုေန၊ သြားခ်င္ရာကို သြားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးကို ၆၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္ေလာက္မွာ ေထာင္အျဖစ္ကေန ေကာက္ပဲသီးႏွံဌာန ဆန္ဂို ေဒါင္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၇၀ ခုႏွစ္မ်ားထဲမွာ ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တာ၊ ပုဒ္မ (၅)နဲ႔ ဆြဲတာ၊ စတာေတြကို အင္းစိန္ေထာင္မွာ မထားေလ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးထဲမွာ ထားေလ့႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖကို ပုဒ္မ(၅)အေဆာင္လို႔ ေခၚတဲ့ အေဆာင္ႀကီးထဲမွာ ထားပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေလာကသားေတြနဲ႔ စာနယ္ဇင္း ေလာကသားေတြခ်ည္းလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သူေတြ ႐ွိတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္အကုန္ မသိခဲ့၊ မမွတ္မိခဲ့ေပမယ့္၊ ေတြ႔ခဲ့ သိခဲ့အထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေလာက ကဆိုရင္ ဗကပက ဗိုလ္အုန္း ေမာင္၊ အလံနီက သခင္ေဖေဌး၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က ဗို္လ္ထိန္လင္း၊ စသူေတြ ႐ွိပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း သမားေတြ အထဲကေတာ့ က်ေနာ့္အေဖအပါ ဦးေလးဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေမာင္ေန၀င္း(လူထု)၊ ေ႐ႊဒါး၊ စသူေတြ ႐ွိပါတယ္။ ဒီမွာ ေတာထဲက မိလာတဲ့ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္း အမ်ိဳးအမ်ိဳးက လူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ စစ္ေမာ္ေတာ္ယဥ္တစင္းကို ေမာင္းၿပီးေတာခိုလာတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဗိုလ္ဖုန္း၊ ေထာင္ထဲမွာက်သြားတဲ့ တကသ ကိုတင္ေမာင္၀င္း(ခရမ္း)ရဲ႔ အကို ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က ဗိုလ္စက္စိန္ စတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။
ပုဒ္မ(၅) အေဆာင္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက သတင္းစာေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာဖံုးက ပါေလ့႐ွိတဲ့ သခင္ေဖေဌးတို႔၊ ဗိုလ္အုန္းေမာင္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာသာမေျပပါဘူး။ က်ေနာ္ အေတြ႔အျမင္ခ်င္ဆံုးလူကို မေတြ႔ရ ေသးလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က အေဖ့ကို "အေဖ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဘယ္မွာလဲဟင္"လို႔ တဖြဖြ ေမးေနမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ သတင္းစာတိုက္မွာ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာနဲ႔ သတင္းေထာက္လုပ္တဲ့ ကိုေန၀င္းက က်ေနာ့္ကို အေဆာင္ေအာက္ထပ္၊ အ၀င္ေပါက္ကေနဆိုရင္ ဘယ္ဘက္တန္းမွာေနတဲ့ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ဆီကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ေဟာဒါ မင္းေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ပဲ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေပါ့။ က်ေနာ္က ကေလးေပမယ့္ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္က သူ႔ အမွတ္တဆိပ္ျဖစ္တဲ့ ၾကည္လင္႐ႊင္ျပတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူ႔အၿပံဳးက တသက္မေမ့ႏိုင္တဲ့ အၿပံဳး မ်ိဳးပါ။ ေနာင္ဆယ္စုႏွစ္ေတြ လြန္ေတာ့လည္း မေျပာင္းလဲတဲ့ အၿပံဳးျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့သူ က်ေနာ္တို႔အိမ္၊ က်ေနာ့္မိဘမ်ားဆီကို လာတာ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါေလာက္ေတြ႔ဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ႐ြယ္ကြာေတာ့ အဲဒီစကား၀ိုင္းထဲမွာ က်ေနာ္မပါႏိုင္ပါဘူး၊ ေရေႏြးၾကမ္းခ်ရင္း၊ လက္ဖက္ခ်ရင္း ခိုးၾကည့္ရတာမ်ိဳးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တေယာက္ သူ႔စာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီး ေနပါၿပီ။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြသာမက ၿမိဳင္၊ ေဒါက္တာေရခ်မ္း၊ ေခ်ာကလက္ဗိုလ္ႀကီး၊ ပါေမာကၡအုန္းေက်ာ္၊ မုန္တိုင္းထဲကလူ၊ ေျပာရရင္ စာရင္းက အ႐ွည္ႀကီးပါ။ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကလည္း သူ႔စာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္း-က်ေနာ္က သူ႔စာေတြကို ဖတ္တဲ့လူမ်ိဳးေတြနဲ႔မွ အေပါင္းမ်ားလာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။ မိတ္သစ္ဖြဲ႔ရင္ ဒါမွမဟုတ္ လူတေယာက္ကို ကိုယ္က ႏိုင္ငံေရးအရ စည္း႐ံုးခ်င္ရင္ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ရဲ႔ စာအုပ္ေတြကို အရင္ဆံုး ေပးဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႔ရဲ႔ တံု႔ျပန္မွဳကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ဆက္လွမ္းတာပါ။ ဒါကို ႏိုင္ငံေရး လုပ္ဖူးသူတိုင္း ႀကံဳဖူးမယ္လို႔ ယံုပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ကႀကိဳက္တဲ့ မိန္းကေလးကိုေတာင္မွ စာဖတ္ေစခ်င္ရင္ ဦးေလးရဲ႔ 'ၿမိဳင္' ကို ေပးဖတ္ပါတယ္။ အခုက်ေနာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႔ကို သူမ်ားက ဘယ္မွာ႐ွိတာလဲလို႔ေမးရင္ က်ေနာ္က ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္ရဲ႔ ေငြႏွင္းမွဳန္မွဳန္ ထဲကၿမိဳ႔ ကေလးလို႔ ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။
ကာလတခုေရာက္ေတာ့ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ရဲ႔ စာအုပ္ေတြဟာ ေရာင္းအေကာင္းဆံုး စရင္းမွာပါ ေနတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေဖေတာ့ေမာင္ေတာ့ ၀တၳဳေတြ၊ အလြယ္ဖတ္ အေပါ့ဖတ္စာေတြအၾကားမွာ သူ႔စာအုပ္လိုဟာေတြ ထိပ္ဆံုးေရာက္ခဲ့တာဟာ က်ေနာ္တို႔ ဗမာစာေပေလာကရဲ႔ ထူးျခားခ်က္ လည္းျဖစ္၊ ဂုဏ္ယူစရာလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ဒါမ်ိဳးကို ေတြ႔ရခဲလွပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ဆင္းရဲလွ၊ ေနာက္က်လွေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမွဳနဲ႔ စာေပကို တန္ဘိုးထားမွဳတို႔မွာ ကမၻာနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုရဲပါတယ္။ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ဟာ ဗမာစာဖတ္ပရိသတ္ကို အဲဒီလို အဆင့္ျမင့္ေအာင္ ကူညီတြန္းပို႔ခဲ့သူေတြထဲက တဦးဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။
ေနာက္တခါ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္နဲ႔ ေတြ႔တာကေတာ့ တသက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေတြ႔ဆံုမွဳ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ရက္ေန႔ည။ က်ေနာ္တို႔ကို ကိုကိုးကၽြန္းပို႔တဲ့ ျပည္ေတာ္ေအး သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တြဲဖက္ေထာင္ထဲက ေခၚလာတဲ့ အညာဖက္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကို သေဘၤာ၀မ္းထဲဆင္းခိုင္းလို႔ ဆင္းလိုက္ေတာ့ ၀ပ္ေလးဆယ္အား ေလာက္ မီးလံုးေတြ ထြန္းထားတဲ့ သေဘၤာ၀မ္းခန္းထဲမွာ ကိုယ့္အရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့ ေအာက္ျပည္က ဘ၀တူေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္အရင္ဆံုး လုပ္တာဟာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနသူေတြ လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့အတိုင္း ကိုယ္သိတဲ့လူ ဘယ္သူမ်ားပါေလသလဲလို႔ စူးစမ္းတာပါ။ ေမးေတာ့တာေပ့ါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ေဘးမွာ႐ွိတဲ့ ကိုယ့္အရင္ သေဘၤာ၀မ္းထဲေရာက္ေနသူက "ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္....." စသျဖင့္ ေျပာျပပါတယ္။ သေဘၤာ၀မ္းခန္းက က်ယ္လွတာ မဟုတ္ေပမဲ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ပင္ပမ္းျငီးေငြ႔ေန၊ လူေတြ ျပြတ္သိပ္က်ပ္ေန စတဲ့အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အစမွာ လူ႐ုပ္ေတြကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူလက္ညိွဳးထိုးျပတဲ့ ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သေဘၤာ၀မ္းေခါင္း နံရံကိုမွီၿပီး ထိုင္ေနၾကတဲ့ သခင္ခင္ေအာင္(ေနာင္က်ေတာ့ ကၽြန္းမွာ အားလံုးက အန္ကယ္ႀကီးလို႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ေခၚတာ ခံရသူ)၊ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္နဲ႔ ဦးေလးျမသန္းတင့္။
သူတို႔သံုးေယာက္စလံုးဟာ စ်ာန္သမာပတ္ ၀င္စားေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ အင္မတန္ ေအးေဆး တည္ျငိမ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔ ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာင္မွာ က်ေနာ္ အနီးကပ္ ထပ္ေတြ႔ရမယ့္ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ရဲ႔ သမာဓိ႐ုပ္ပံုလႊာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခက္အခဲနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စမ္းသပ္မွဳေတြကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူဟာ အဲဒီလို တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္မွဳမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္တာခ်ည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္းမွာ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲေတြ က်င္းပတယ္ဆိုရင္ တိုက္ပြဲစတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ပထမအသုတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေတြကို တိုက္ပြဲေဆာင္ရဲ႔ အေ႐ွ႔မွာ ရပ္ေစၿပီး က်န္ အက်ဥ္းသားမ်ားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေလ့ ႐ွိပါတယ္။
"ရက္ ၄၀ တိုက္ပြဲ" မွာ ပထမအသုတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေတြကို မိတ္ဆက္ေပးတုန္းက အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ မားမားရပ္ေနတဲ့ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ရဲ႔ တည္ၿငိမ္ခိုင္မာ ျပတ္သားတဲ့ သ႑န္ကို အခုထိ ျမင္ေယာင္ေန ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔႐ွိရာကို က်ေနာ္က သြားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္သူပါလို႔ ေျပာျပ ဂါရ၀ျပဳေတာ့မွ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္မေမ့ႏိုင္တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃-၁၄ႏွစ္က ေတြ႔ဖူးတဲ့ အျပံဳးကို ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ မတူတာ တခုက အခုတခါမွာေတာ့ သူ႔အၿပံဳးမွာ ဂ႐ုဏာအရိပ္အေယာင္ေတြ သန္းေနပါပဲ။
ကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္ေတာ့ သေဘၤာေပၚကေန ကမ္းေပၚကို ဒုကၡသည္ေတြလို အထုပ္အပိုးေတြ တိုးလို႔တြဲေလာင္းနဲ႔ လွိဳင္းေတြအၾကားမွာ အလဲလဲ အကြဲကြဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနတဲ့ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ထိုင္ေစာင့္ခိုင္းထားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အက်ဥ္းေထာင္အထူးအရာ႐ွိ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ထြန္းရင္ေလာဆိုသူက သတိေပးၿခိမ္းေျခာက္ တဲ့ မိန္႔ခြန္းတခုေျခြပါတယ္။ မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးေတာ့ သူက- ဒီထဲမွာ စာေရးဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ပါတယ္လို႔ သိရတယ္။ ရပ္ျပစမ္းပါလို႔ ေတာင္းဆိုလို႔ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္က ရပ္ျပရပါတယ္။ ရန္သူ ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ဦးေလးပါလား။
ကၽြန္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့ သဘာ၀က်စြာပဲ တျခားအဖြဲ႔အစည္းကလူေတြနဲ႔ ေထာင္အမွဳထမ္းေတြ အပါအ၀င္ လူတိုင္းဟာ သူလိုပုဂၢိဳလ္ရဲ႔ လွဳပ္႐ွားမွဳကို ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျခြင္းခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ပထဆံုးသတိထားမိတာက ဦးေလးဟာ အေနအထိုင္ အင္မတန္ စည္းကမ္း႐ွိ၊ သပ္ယပ္တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္သတိထားမိတာက သူဟာ အေျပာအဆိုမွာလည္း အင္မတန္ စည္းကမ္း႐ွိ သပ္ယပ္တာပါပဲ။ ဒါဟာ အေတြ႔အၾကံဳ၊ အသိပညာ ျပည့္၀တယ္ဆိုတဲ့ လကၡဏာသာမကပဲ ပုဂၢိဳလ္ေရး မာန္မာနလည္း ကင္းတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ သူေဒါသထြက္တယ္ ဆိုတာ ေတြ႔ရခဲလွပါတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ တခါမွ မေတြ႔ဖူးပါ။ လူငယ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ေလးေလးစားစား၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔၊ ေလေအးေလးနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ ဦးေလးဟာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျငင္းခုန္ရပါတယ္ဆိုတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြမွာလည္း အလားတူပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတတ္ ပါတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ တူလိုက္ေလလို႔ ေအာက္ေမ့မိခဲ့ပါတယ္။
ဦးေလးက နိစၥဓူ၀လို မပ်က္မကြက္လုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြကေတာ့ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔ ညမွာ ေရဒီယိုသတင္း နားေထာင္တာ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီသတင္းကို ေနာက္မနက္မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အမ်ားဖတ္ရေအာင္ ေရးျပတာပါပဲ။ ေရဒီယိုကို အိပ္ေဆာင္ ၁၁ ေဆာင္က တညစီ အလွည့္က် ယူနား ေထာင္ၾကတာဆိုေတာ့ သူမ်ားအေဆာင္ေတြကို သြားၿပီးနားေထာင္ရတဲ့ ဇြဲမ်ိဳး ႐ွိဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးကေတာ့ တျခားအဖြဲ႔အစည္းက အေဆာင္ေတြကိုပါ ညစဥ္သြားၿပီး မွန္မွန္နားေထာင္၊ မွန္မွန္ သတင္းေရးပါတယ္။ မနက္စာ သြားစားတဲ့အခါ ဦးေလးရဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းသတင္းကို က်ေနာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ၾကတာကိုလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။ အစာအိမ္ေရာဂါ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး႐ွိတဲ့ ဦးေလးဟာ သတင္းေရးတာ ပ်က္ကြက္ခဲလွပါတယ္။
ကိုကိုးကၽြန္းမွာ အယူအဆေရးရာတိုက္ပြဲ အင္မတန္ျပင္းထန္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို လူအေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဦးေလးဟာ အဲဒီအ႐ွဳပ္အေထြးေပါင္းစံု အၾကားမွာ သူလုပ္စရာ႐ွိတာကို မယိမ္းမယိုင္လုပ္သြားတာဟာ အတုယူစရာပါ။ မွန္တာေျပာရရင္ ဦးေလးရဲ႔ တခ်ိဳ႔အရည္အခ်င္းေတြကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အသက္ေလးရလာမွ ပိုသေဘာေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတပါးရင့္က်က္တာကို သေဘာေပါက္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္ကလည္း တစံုတရာေတာ့ ရင့္က်က္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႔။ သူနဲ႔ နီးနီးေနရတုန္းက နားမလည္လိုက္တာေတြအတြက္လည္း ႏွေျမာ၀မ္းနည္းရပါတယ္။
ခုဒီစာကိုေရးေတာ့ က်ေနာ့ေခါင္းထဲမွာ ေနာင္တလိုလို၊ ဦးေလးကို ေတာင္းပန္ခ်င္စိတ္လိုလိုေတြ ေပၚေနတာ အမွန္ပါပဲ။ မွန္တာေျပာရရင္ ကၽြန္းေပၚတုန္းက က်ေနာ္ဦးေလးကို မေကာင္းေျပာခဲ့တာေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေလ့တခုက လူႀကီးေတြနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေနတတ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္မိဘဆီကို စာေရးဆရာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ လာလည္ရင္ က်ေနာ္က ေ႐ွာင္လို႔သာ ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္ သံုးႏွစ္နီးပါးေနခဲ့တဲ့ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚမွာ စကားမ်ားမ်ား မေျပာခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီအက်င့္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဦးေလးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႔တဲ့တခါမွာလည္း စကားမေျပာလိုက္ရပဲ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါက က်ေနာ္ ေထာင္ကလြတ္လာတဲ့ ၁၉၇၂ခုႏွစ္၊ ဇြန္လအဆန္းပိုင္းမွာပါ။ က်ေနာ္ အင္းစိန္ေထာင္က လြတ္ေတာ့ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔အေမက ေထာင္ဗူး၀မွာ လာႀကိဳပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ညမွာ လူတခ်ိဳ႔ကိုဖိတ္ၿပီး တ႐ုတ္ထမင္းဆိုင္တဆိုင္မွာ ထမင္းေကၽြးပါတယ္။ ညစာပါ။ အဲဒီတုန္းက အဖိတ္ခံရသူေတြက သခင္လြင္၊ သခင္လွေကၽြနဲ႔ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္၊ ဦးေလး ျမသန္းတင့္တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စီစဥ္ေပးသူက က်ေနာ့္အကို၀မ္းကြဲေတာ္တဲ့ ၀င္းေမာ္ဦး ဦးတင္ေမာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ထမင္းအတူစားၾကရာမွာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ စကားတခြန္းမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ လူႀကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္က ျပံဳးျပတာေလာက္ပဲ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ က်ေနာ္သူ႔ကို ေနာက္ဆံုးေတြခဲ့တာပါပဲ။ သူကေတာ့ က်ေနာ္ ၁၀ႏွစ္သားေလာက္တုန္းက ေတြ႔ဖူးတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။ လူႀကီး၀ိုင္းမို႔ က်ေနာ္က ဘယ္သူ႔ကို ဘာစကားမွ မေျပာခဲ့ပါ။ ေဘးက နားေထာင္သူသာ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္နဲ႔သူ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔တာပါပဲ။
သူကြယ္လြန္တယ္လို႔ ၾကားေတာ့ က်ေနာ္က ၀နယ္၊ ပန္ဆန္းမွာပါ။ ၾကားတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ စကားမေျပာႏိုင္ပဲ ငိုင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေစာလိုက္၊ ျမန္လိုက္တာလို႔ ေတြးမိၿပီး ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံု အတြက္ စာေပစစ္ေျမျပင္က တပ္မွဴးႀကီးတေယာက္ ေလ်ာ့သြားရၿပီလို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ တဆက္တည္း သူ႔အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ္ျပန္စဥ္းစားေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ သူ႔စာေပေတြ၊ ၾသဇာေညာင္းခဲ့ပံုကို ျပန္ေတြးမိေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔စာေပေတြကို ေဆြးေႏြးဖို႔ မရည္႐ြယ္တာမို႔ အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေပၚ သူ႔ေက်းဇူးကိုေတာ့ ခ်န္လို႔မျဖစ္တာနဲ႔ အနည္းအပါး ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။
ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ရဲ႔ ေက်းဇူးေတြထဲမွာ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ တခ်က္က သူဟာ လူငယ္ေတြ အတြက္ စံျပပံုစံေတြ ထုဆစ္ျပသြားခဲ့တာပါပဲ။ ဒီဖက္မွာ သူ႔ေလာက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူဟာ မ႐ွိသေလာက္နီးပါးပါ။ သူဟာ အခ်စ္အတြက္ အရက္ပုလင္းထဲ ေခါင္းႏွစ္ျပီး ဘ၀ကို အ႐ွဳံးေပးဖို႔ အားမေပးခဲ့ပါဘူး။ လူငယ္ပဲ၊ ေလာကႀကီးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ ဆိုသလို ထင္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္တဲ့ လမ္းမ်ိဳးဆီကိုလည္း တြန္းမပို႔ပါဘူး။ ေငြဟာ အရာရာကို ဖန္တီးႏိုင္ တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးလည္း တည္ေဆာက္မေပးပါဘူး။ သူ႔ေခတ္က စာေပနယ္မွာ အဲဒီလို အယူအဆေတြကို သင္ေပးေနတဲ့ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေရးဆရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ အဲဒီလူေတြက ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ကို လူပုဂၢိဳလ္အရ တိုက္ခိုက္လို႔မရေတာ့ လက္၀ဲဆိုၿပီး အယူအဆကို ဖိတိုက္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရာစုႏွစ္တ၀က္မွ မၾကာဘူး၊ ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံမွာမနစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္တုန္းက ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဇာတ္လိုက္ပံု လိုက္ဖမ္းတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လိုက္လုပ္သူေတြဟာ လူ႔သိကၡာ၊ လူက်င့္၀တ္ေတြကို ေစာင့္စည္းရတာမို႔ တယ္မသက္သာလွတာေတာ့ အမွန္ပါ။
သူ႔စာေတြကိုဖတ္ၿပီး၊ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုၾကားၿပီး၊ လူတေယာက္ဟာ အဖိႏွိပ္ခံေတြဘက္က ရပ္တည္ရမယ္၊ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အနစ္နာခံရမယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြ စြဲျမဲေစပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ေထာင္ထဲေရာက္တာ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္လာေစပါတယ္။ ျပည္သူေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ ကေန႔အထိ မ်ိဳးဆက္လိုက္ခ်ီၿပီး ဖိႏွိပ္သူေတြကို ရင္ဆိုင္ အံတုေနၾကတာဟာ ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ရဲ႔ စာမ်ိဳးေတြရဲ႔ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။
တေလာဆီတုန္းက ဗမာျပည္စာေပေလာကနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦးက က်ေနာ့္ဆီကို သူဗမာျပည္က ၀တၳဳေရးဆရာေတြအေၾကာင္း စာတမ္းတေစာင္ ေရးေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ဗမာျပည္က စာေရးဆရာေတြအထဲမွာ ဘယ္သူေတြဟာ ၾသဇာႀကီးခဲ့တယ္ ထင္သလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က တင့္တယ္၊ ေအာင္လင္း၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ေမာင္သာရ (နာမည္ေတြ ေ႐ွ႔မွာ ဆရာ-ဦးမတတ္ခဲ့တာကို နားလည္ပါ)စသူေတြဟာ ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတြအေပၚ ၾသဇာအေညာင္းဆံုးကေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ပဲလို႔ ျပန္ေရးျပလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူက ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႔စာဟာ ဒီေလာက္ ၾသဇာႀကီးႏိုင္ပါ့မလား၊ သူ႔စာအေရးအသား ဟာဆိုၿပီး အတတ္ပညာပိုင္းတခ်ိဳ႔ ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က တျခားေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔ အသုဘနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ေရးၾကတာေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ဆရာပါရဂူေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီး ဦးေလးဦးတင္ေအာင္ ေသရပံုကို က်ေနာ္သိတ္အားက်မိတယ္လို႔ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ လံုး၀မပါတ္သက္တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသူ ပညာ႐ွင္တေယာက္အေနနဲ႔ က်ေနာ္ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို နားလည္ရဲ႔လား မေျပာတတ္ပါ။ က်ေနာ္သာ အဲဒီအသုဘကို ေရာက္ရင္ သူတကာလိုပဲ ပန္းေခြေတြက ပန္းတပြင့္ကို ႏွဳတ္ယူၿပီး ရင္ပတ္မွာ အျမတ္တႏိုး ထိုးလာခဲ့မွာပါ။

-ဖိုးသံ(လူထု)-
[ ၁၃၆၇ ၀ါဆိုလဆန္း၂ရက္၊ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၅ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ထုတ္ မာယာမဂၢဇင္းက ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္]
မာယာဘေလာ့ခ္ မွ ကူးယူခဲ့ပါသည္။