စစ္တပ္နဲ႔ႏိုင္ငံေရး (ရဲေဘာ္ ဖိုးသံေခ်ာင္း) တတိယပိုင္းႏွင့္ နိဂံုးပိုင္း

ေကာက္႐ုိးသခၤါရနဲ႔ သံသခၤါရ
အခုေျပာမွာက က်ေနာ့္တင္ျပခ်က္ရဲ႕ နိဂံုးပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ နိဂံုးပိုင္းဆိုေပမဲ့ ဒီအပိုင္းမွာ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခန္းထဲမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ဒီကေန႔အထိအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာေသးပါဘူး။ ဒီကိစၥက န၀တ - နအဖနဲ႔ ပြဲမျပတ္ေသးတဲ့အတြက္ ေနာင္မွာမွ ေျပာေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီၾကားထဲမွာလဲ အေၾကာင္းသင့္ရင္ သင့္သလို ထည့္ေျပာသြားမွာပါ။ တကယ္က်ေတာ့ သူတို႔ခ်င္းကခုမွ ခ်လို႔ေကာင္းၾကတုန္းပါ။ မလဆ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အစ - အလယ္ - အဆံုး အေၾကာင္းေျပာလုိက္ရင္ န၀တ - နအဖ လဲေနာင္မွာ ဘယ္လုိဇာတ္သိမ္းမယ္ဆိုတာကို ေဟာကိန္းထုတ္သလို ျဖစ္သြားမွာပါ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ေဖ စစ္အုပ္စုဟာ တပ္မေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးအရကိုယ္စားျပဳေနတယ္လို႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကအာဏာသိမ္းရာမွာ အခရာဟာသူတို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ဆုိရွယ္လစ္ပါတီက ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔နဲ႔ သံေယာဇဥ္မျပတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး က တက္တက္ႂကြႂကြသိပ္မရွိပါဘူ။ ဗိုလ္တင္ေဖက တက္ႂကြပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ပဋိပကၡကိုဗုိလ္ေန၀င္းက ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိပခံုးခ်င္း မယွဥ္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ။ (သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေနာက္မွပဲ နည္းနည္းထပ္ေျပာပါမယ္။)
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကျဖစ္တာဟာ စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို လုိခ်င္လို႔ကုိသိမ္းတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ ရွင္းပါတယ္။ ဒီအတြက္ သူတို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ရွာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗမာျပည္လိုတုိင္းျပည္မွာက အေၾကာင္းျပခ်က္ရွာရတာ အင္မတန္လြယ္ပါတယ္။ ေတာထဲကကြႏ္ျမဴနစ္ကို လက္ညႇိဳး ထုိးမလားရတယ္။ လူမ်ဳိးစုေတြကို လက္ညႇိဳးထုိးမလားရတယ္။ တျခားလဲအေၾကာင္းျပစရာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ေျမေပၚႏုိင္ငံေရးလဲ လက္ညႇိဳးထုိးလို႔ ရေသးတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ ေျမေပၚကလူမ်ဳိးစုေတြကို လက္ညႇိဳးထုိးပါတယ္။ ဒါကလဲ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕စိတ္အထာ (mood) အေပၚ တည္တာပါ။ သူမ်က္ေစ့ ဆံပင္ေမႊးစူးေနတာက (အဲဒီတုန္းကဆိုရင္) ရွမ္းျပည္က ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္၊ သူရ (ရွမ္းျပည္) ေခၚ ဦးထြန္းေဖ၊ အင္းေလးဦးစုိးေမာင္၊ အဲဒီလို တိုးတက္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေစာ္ဘြားေတြတပူးတြဲတြဲ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ကိစၥပါ။ ေနာက္ၿပီးအဲဒီၾကားထဲမွာ ဦးႏုကလဲ ႏုိင္ငံေရးကစားေနပါတယ္။ ဒါကို သူကၾကည့္မရဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေန၀င္းက ငိုခ်င္ရက္ - လက္တို႔ ျဖစ္ေစတာ အဲဒါေတြပါပါတယ္။
အဲဒီလုိ ေန၀င္းရဲ႕စိတ္အထာအျပင္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းတခုလဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါက ဒီလုိပါ။
စစ္ဗိုလ္ရွိသမွ်အားလံုးဟာ သူတို႔စစ္ဆင္ေရးလုပ္ရာေဒသမွာေတာ့ စစ္ဘုရင္ေတြပါ။ သူတို႔ဟာ အစဥ္အလာထံုးစံအတုိင္း ေဒသႏၱရဘုရင္ျဖစ္တဲ့ ေစာ္ ဘြားေတြနဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေတြမွာက လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒကလဲ လႊမ္းေနတာပါ။ ေစာ္ဘြားဆိုတာက သူ႔ေဒသမွာဘုရင္ငယ္တဆူပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေၾကာင္း ေတြရဲ႕လုပ္ရပ္နဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြရဲ႕အာဏာအၾကား မၾကာခဏ ျပႆနာေပၚပါတယ္။ ဒီပဋိပကၡဟာ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အင္မတန္ျပင္းပါတယ္။ အာဃာတေတြလဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ၆၂ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သီေပါေစာ္ဘြားကို လမ္းမွာတင္အျပတ္ေျဖာင္ပစ္လိုက္တာဟာ အဲလိုရန္ၿငိဳးမီးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုနကက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေတာင္ႀကီးဦးထြန္းျမင့္၊ သူရ (ရွမ္းျပည္)၊ အင္းေလး ဦးစိုးေမာင္ စတဲ့ တုိးတက္သူေတြကိုေတာ့ စစ္အစိုးရက ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ လို႔ သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ဦးထြန္းျမင့္တို႔က တရား၀င္ထုတ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္မွာ ... “ရွမ္းျပည္မွာအရင္က ‘ယူနီယံဂ်က္’ အလံအစားအခု ‘ျပည္ေထာင္စုဗမာ’ အလံ ေရာက္ေနၿပီ၊ စစ္ကားေပၚမွာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ေဘးမွာ ရွမ္းပ်ဳိျဖဴေတြေတြ႔ေနရာကေန အခုဆိုရင္ ဗမာစစ္ဗိုလ္ေတြေဘးမွာ ရွမ္းပ်ဳိျဖဴေတြေတြ႔ေနရၿပီ။” ေနာက္ ရွမ္း ေက်ာင္းသားေတြေတာခိုလာၿပီး SSPP ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာက ... “အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ မယ္ေရြးပြဲေတြဟာ စစ္ဗိုလ္ေတြေတာ္ ေကာက္ဖို႔အလွမယ္ေတြ တန္းစီျပရတာျဖစ္တယ္” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ “ရွမ္းျပည္က မယ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားဆိုရင္လဲ စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” လို႔ေျပာပါ တယ္။ သူတို႔ေျပာတာ ဟုတ္သေလာက္လဲ ဟုတ္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အထက္မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ စစ္တပ္ဟာ ‘ၾကံ့ခုိင္ေရးအဖြဲ႔’ ဆုိတာလဲ ဖြဲ႔ပါတယ္။ နယ္ေတြမွာ ၾကံ့ခုိင္ေရးအဖြဲ႔ေတြဟာ ေယာက္်ားေတြ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အားလံုးကိုႏွစ္ဖက္ခၽြန္ ၀ ါးခၽြန္ ၀ါးရင္းတုတ္တပ္ဖြဲ႔၊ ဒူးေလးတပ္ဖြဲ႔ဆိုတာေတြ ဖြဲ႔ခုိင္းပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ေက်ာက္ခဲေတြစုပံုထားရတယ္။ င႐ုတ္ရည္ပုလင္းေတြ ထားရတယ္။ ရွိမရွိလဲ အၿမဲတမ္းစစ္ေဆးတယ္။ သူတို႔ေျပာတာက ကြန္ျမဴနစ္ေတြရြာထဲ၀င္လာရင္ င႐ုတ္ရည္နဲ႔ပက္မယ္၊ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ထုမယ္၊ အဲဒီလုိပါ။ အဲဒီ အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ေတြကလာၿပီး ဆရာလုပ္ၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ကို အဲဒါမ်ဳိးနဲ႔တိုက္ရင္ မရဘူးဆိုတာ လူမွန္ရင္ သိပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေတြလဲ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တကယ္လုပ္ခ်င္တာက လူထုကိုနံႏွိမ္ခ်င္ေနတာပါ။ စိတ္ဓာတ္ခ်ဳိးႏွိမ္ေနတာပါ။ သူတို႔ခုိင္းတိုင္း လုပ္လုိ႔ရ တယ္ျဖစ္ေအာင္ နံႏွိမ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး စစ္တပ္တခုလံုးကို သူခုိးေသေဖာ္ညႇိ လုပ္တယ္လို႔ေျပာရင္လဲ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖဆပလ တလက္ကုိင္ ပ်ဴေစာထီးနဲ႔ ၾကံ့ခိုင္ေရးကို သူတို႔စစ္တပ္ရဲ႕ ကိုင္ပိုင္အင္အားတရပ္ ထူေထာင္တာလို႔လဲ စဥ္းစားရင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမ်ဳိးသမီးႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အားလံုးကလဲ ၾက့ံခုိင္ေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဧည့္ခံေရး၊ ႀကိဳဆိုေရး၊ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေရးေတြအျပင္ အနင္းအႏွိပ္လုပ္ေပးဖို႔ အဖြဲ႔ေတြပါ ဖြဲ႔ရပါတယ္။ မဖြဲ႔မေနရပါ။
တခ်ဳိ႕ကြန္ျမဴနစ္ေဒသေတြမွာဆိုရင္ ေဂၚရခါးဗိုလ္ဦးစီးတဲ့တပ္ေတြနဲ႔ ထုိးစစ္ဆင္ပါတယ္။ အဲလို ထိုးစစ္ဆင္တဲ့တပ္ေတြက အနင္းအႏွိပ္အဖဲြ႔က မိန္းက ေလးေတြကို အႏုိင္က်င့္ပါတယ္။ အဲလို အႏုိင္က်င့္ၿပီးေတာ့ ေတာမယား ကိုယ္၀န္ရဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ေမြးၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကေလးေတြကို လူထုက ‘ေဂၚရခါးသီး’ လုိ႔ ေျပာင္ၿပီးေခၚၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ အနင္းအႏွိပ္တပ္ဖြဲ႔ထဲမွာရွိတဲ့ ပ်ဳိျဖဴရြယ္ေတြအားလံုးဟာ ဗိုလ္ေတြရဲ႕အခန္းေတြမွာ ႏွိပ္ေပးရတာပါပဲ။ ေတာမယားအျဖစ္ ေတာ္ေကာက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ မယ္ေရြးပဲြေတြကဗုိလ္က ေတာ္ေကာက္တယ္။ ေတာမွာေတာ့ ၾကံ့ခုိင္ေရးအနင္းအႏွိပ္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေတာမယားေရြးတယ္။ သူတို႔လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ၾကတာပါ။ ျပည္နယ္ျပည္မ မခြဲပါဘူး။ လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာဆိုေတာ့ သဘာ၀က်စြာပဲ ဒါေတြဟာ ဗမာလူမ်ဳိးမုန္းတီး ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
အခုေျပာခဲ့တာက အာဏာသိမ္းရတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရွင္းျပတာပါ။
အာဏာသိမ္းရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ဒီလုိလို႔ထင္ပါတယ္။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ ဒီစစ္အုပ္စုဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္က စားထားရတဲ့ အမဲသားကို မစားရမေနႏုိင္လို႔ သိမ္းတာပါ။ အဲဒီခ်ိန္မွာ စစ္အုပ္စုဟာ အမဲသားကိုစြဲလမ္းေနပါၿပီ။ အဲဒီအ႐ူးကို အမဲသားေကၽြးခဲ့သူေတြကေတာ့ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းပါ။ တည္ၿမဲ ေရာ သန္႔ရွင္းပါ။ ႏွစ္ဖြဲ႔လံုး တာ၀န္ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကန္႔ကြက္သူက ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုတဲ့ ပမညတ ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပမညတေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုကိုးကၽြန္းကို အပို႔ခံရပါတယ္။ (အဲဒီ ကိုကိုးကၽြန္းကို ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ပဲ ဖြင့္ခဲ့ၿပီးကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြကပဲ ျပန္တုိက္ၿပီးပိတ္ပစ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရင္မမွားပါဘူး။)
စစ္အုပ္စုတိုင္းဟာ အမဲသားမစားရ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒီစစ္အုပ္စုတုိင္းမွာ အာဏာ႐ူးေရာဂါ အျမစ္တြယ္ေနပါတယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတုန္းက ၆၀ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာႏိုင္ထားတဲ့ ပထစ အစုိးရဆီကသိမ္းတာပါ။ အရပ္သားအစိုးရ၊ အရပ္သားပါတီဆီက သိမ္းရတာျဖစ္လုိ႔ ေသြးထြက္သံယို္ မရွိသေလာက္ နည္းပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲနဲ႔မတူပါဘူး။ ၈၈ ခုႏွစ္အာဏာသိမ္းပြဲကေတာ့ စစ္တပ္ပါတီ (မဆလ) ဆီကသိမ္းရတာပါ။ လူထုႀကီး ေသြးထြက္သံယိုရွိ ပါတယ္။ ဒါကလဲ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အားလံုးသိၿပီးသားေပမဲ့ က်ေနာ္ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ မဆလ အစုိးရကလူထုအံုႂကြမႈေၾကာင့္ ေျမာင္းထဲမွာတပိုင္းေရာက္ေနပါၿပီ။ (က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ၈၈ ခုႏွစ္အေျခအေနပါ။) သူတို႔ အစိုးရယႏၱရားႀကီးတခုလံုး သြက္ခ်ာပါဒလုိက္ေနပါၿပီ။ လူထုလက္ထဲမွာလဲ အာဏာတစိတ္တပိုင္း ေရာက္ေနပါၿပီ။ လက္နက္ ေတာင္ေရာက္ေနပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကအစုိးရအစားထုိးစရာ Alternative တခုမရွိပါဘူ။ Alta လုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။ အခုက်မွ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္လုိ႔ အျပစ္ တင္လို႔လဲ အက်ဳိးမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက တကယ္လို႔သာ အစားထိုးစရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔အစည္းတခု ရွိေနမယ္ဆိုရင္ လူထုေသြးထြက္သံယို မႈ နည္းႏိုင္ပါတယ္။ တဖက္သတ္ခံရတာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ဘက္ေတာင္ပါေနၾကၿပီေလ။ အမ်ားစုႀကီးက ေတြေ၀ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလိုအခါမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက “တပ္မေတာ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္မျပစ္မွားၾကနဲ႔” လို႔ လူထုကို ေတာင္းပန္တာျဖစ္ပါတယ္။ သူက တပ္မၿပိဳကြဲေအာင္ ၀င္ၿပီးေတာ့ ထိန္းတာပါ။ ကာကြယ္တာပါ။ လူထုကို အျပစ္တင္တဲ့သေဘာပါ။ (တကယ္က) ေနာက္ဆံုး သူ႔ရဲ႕ ဗိုလ္ေန၀င္းဆီေရးတဲ့ စာတေစာင္မွာ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးအေသခံၿပီး သူ႔ဂုဏ္သိကၡာသူ အနစ္နာခံၿပီးအဲဒီ “စိတ္နဲ႔ ေတာင္မျပစ္မွားနဲ႔” ဆိုတာႀကီးကို ေျပာခဲ့ရတာပါလို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းဆီ မ်က္ရည္ခံထိုး အသနားခံတာ ဖတ္လိုက္ရပါ ေသးတယ္။
တကယ္က် ၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲဟာ “လုပ္အာဏာသိမ္းပြဲ” ပါ။ အာဏာသိမ္းပြဲ အစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မဆလ CEC ထဲက ၀ါအႏုဆံုး ၂ ေယာက္ ကို အာဏာသိမ္းခိုင္းလိုက္တာျဖစ္လို႔ လုပ္အာဏာသိမ္းပြဲလို႔ ေျပာတာပါ။ တကယ့္ အာဏာသိမ္းပြဲသာဆိုရင္ သူတို႔စစ္တပ္ခ်င္း ခ်ကုန္မီးပြင့္ကုန္မွာပါ။
ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္။ တကယ္လို႔သာ (တကယ္လို႔ေနာ္) ေညာင္ႏွစ္ပင္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုပါစို႔။ အဲဒီက အေျခခံဥပေဒေပၚၿပီဆိုပါစို႔။ သူတို႔ေျပာတဲ့ စည္း ကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေပၚၿပီဆိုပါစို႔။ ဘာျဖစ္မလဲ။ လုပ္အာဏာသိမ္းပြဲ မျဖစ္ပါဘူး။ တကယ့္ အာဏာသိမ္းပြဲပဲျဖစ္မွာပါ။ တက္ေနတဲ့အစိုးရကုိ ေနာက္ေပါက္ စစ္အုပ္စုကအာဏာသိမ္းတဲ့ အစစ္အာဏာသိမ္းပြဲ ထပ္ျဖစ္ဦးမွာပါ။ အမဲသားစားခ်င္တဲ့ အုပ္စုႏွစ္စုရဲ႕ရန္ပြဲ၊ မီးပြင့္မယ့္ရန္ပြဲ၊ ေသြးထြက္တဲ့ရန္ပြဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ၁၀၄ ခ်က္ အေျခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ေနတာပါ။
ဗမာျပည္ရဲ႕ ပေဒသရာဇ္သမိုင္း ကိုၾကည့္ပါ။ ဘုရင္တပါးေသရင္ မင္းေလာင္းေတြ အာဏာလုၾကတယ္။ မေသရင္လည္း ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိသတ္တယ္။ သတ္ၾကျဖတ္ၾကတာ မနည္းပါဘူး။ အေဖကုိသတ္၊ ဘေထြးဘႀကီးကိုသတ္၊ တူကိုသတ္၊ အစ္ကိုကိုသတ္၊ ညီအစ္ကိုသတ္။ မႏၱေလးနန္းတြင္းမွာက်လည္း အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ သတ္တာ။ ဒါဟာ ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္လို႔ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ အဲေတာ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္သာ ေအာင္ျမင္ရင္ စစ္အုပ္စုခ်င္း ေႏွာင္ဂ်ိန္ခ်တဲ့ေခတ္ႀကီးကို ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒါ အလြန္ေသခ်ာပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ထိဟာ “ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္” လို႔ အတိအက်ေျပာရင္ရပါတယ္။ သူ႔ဘုန္းမီးေနလ အေတာက္ပဆံုးကာလပါ။ ၆၂ ခုႏွစ္ မွာဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ျပည့္စံုတဲ့တဦးတည္းေသာ အာဏာရွင္ျဖစ္လာၿပီ။ ၈၈ ခုႏွစ္မွာသူနန္းေပၚကေေန ငိုၿပီးဆင္းရတယ္။ သူ႔နန္းသက္တေလွ်ာက္မွာ မင္းသမီးထည္ လဲတြဲခဲ့တယ္ဆိုတာလို သူ႔ေဘးကလူေတြကို သူထင္သလိုခန္႔၊ သူထင္သလိုျဖဳတ္။ သူကေတာ့ ေသတပန္သက္တဆံုး မင္းမူသြားဖို႔ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေသတပန္သက္တဆံုး မလုပ္ရပါဘူး။ သူလည္း ေရပြက္ပမာ ျဖစ္သြားရတာပါ။
ဒီေနရာမွာ အေလးထားေထာက္ျပရမွာက အဲဒီလို ေသတပန္သက္တဆံုး မင္းမူဖို႔ ႀကံစည္ထားတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ကိုယ့္ေသွ်ာင္ကိုယ္ဆြဲ နန္းထဲက ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္လိုက္တာဟာ လူထုႀကီးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းျဖဳတ္ခ်လို႔ သူဆင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုအားေၾကာင့္ သူ ဆင္းသြားရတာပါ။ ဆိုလိုတာက ျပည္သူလူထုရဲ႕အားဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းလိုအာဏာရွင္ကိုေတာင္ ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္တယ္ဆိုတာက်နာ္တို႔ရဲ႕ “၁၃၅၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရးေတာ္ပံု” လို႔ေခၚရမယ့္ ၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးက သက္ေသျပေနပါတယ္။
စစ္အုပ္စုဟာ တခုကိုဖယ္လုိက္ရင္ အျပတ္ဖယ္တာပါ။ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြကို အျပတ္ဖယ္ရွားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းတေယာက္ သူဆင္းရၿပီဆိုေတာ့ လည္း သူ႔အိမ္ေတာ္ပါေတြပါ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ျပဳတ္၊ ေနာက္ဆံုး ေျမးေတြအထိအႏွိမ္ခံရပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္မင္းမ်ားလိုပဲ က်ဴငုတ္ေတာင္မခ်န္တဲ့ ဖယ္ ရွားနည္းမ်ဳိးနဲ႔ သူလည္းၾကံဳရပါတယ္။
၆၂ ခုႏွစ္မွာ အာဏာသိမ္းေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အျငင္းပြားစရာမရွိတဲ့ နံပါတ္၀မ္းျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ခုနကေျပာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဘက္မွာက်ေတာ့ အဲဒီနံပါတ္၀မ္းဆိုတာ ယာယီဆိုတာမ်ဳိးသာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗိုလ္ေစာမာင္ကို နံပါတ္၀မ္းလို႔မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အခုဗိုလ္သန္းေရႊ နံပါတ္၀မ္းဘ၀ ဘယ္ေလာက္ခံသလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာပါ။ ဗိုလ္သန္းေရႊြဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းလို ပခံုးျခင္းယွဥ္မယ့္လူမရွိတဲ့ နံပါတ္၀မ္းမဟုတ္ပါဘူး။ သခၤါရေတာ့ သခၤါရခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေကာက္႐ိုးသခၤါရနဲ႔ သံသခၤါရ ကြာတယ္ဆိုတာမ်ဳိးလို ဗိုလ္ေန၀င္းကိုေတာ့ ဗိုလ္သန္ေရႊတို႔မမီႏိုင္ပါဘူး။ နံပါတ္၀မ္း အစစ္သာဆိုရင္ က်န္တဲ့အေလာင္း အလ်ာေတြရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မမႈလည္း မခံရဘူး။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြက သူ႔ေနာက္ကေန တိုးတာမ်ဳိးလည္း မခံရပါဘူး။


“စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရး”
ဒီေနရာမွာ ကမၻာ့စနစ္ႀကီး (World Order) ကေန အာဏာရ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးအေတြးအေခၚကို ျပဌာန္းတယ္ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားေရးအေတြးအေခၚ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအဏာရထားတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ ကိုျပဌာန္းတာက တည္ရိွေနတဲ့ ကမၻာ့စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစတုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္အုပ္စုရဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္အလံဟာျပည္တြင္းမွာ မႈိင္းတိုက္ေရးသက္သက္အတြက္ မဟုတ္ပါ ဘူး။ အဲဒီတုန္းက အာဏာသိမ္းၿပီးစ စစ္အုပ္စုရဲ႕လက္ဦးဆံုးလိုအပ္ခ်က္က သူတို႔ရဲ႕အာဏာကို ကမၻာကအသိအမွတ္ျပဳဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ သူတို႔မွမဟုတ္ပါဘူး။ အာ ဏာသိမ္းတဲ့အစိုးရတိုင္း၊ အာဏာသိမ္းတဲ့စစ္အုပ္စုတိုင္း ဒီလိုခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔ အလုိခ်င္ဆံုးအခ်က္ဟာ ကမၻာကသူတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ပါ။ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္ၿပီး တက္လာတဲ့ အစိုးရဆိုရင္ ဒါကို ေတာင့္တေနစရာမလိုပါဘူး။ အလိုလို ျဖစ္သြားတာပါ။
ျပည္တြင္းမွာက်ေတာ့ စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္လုပ္ထားႏိုင္ရင္ ေၾကာက္စရာမရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူတို႔ယူဆပါတယ္။ ျပည္ပ ႏိုင္ငံတကာက် ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားနဲ႔မွ အာဏာသိမ္းစမွာ ထိပ္တိုက္မေတြ႔ခ်င္ၾကပါဘူး။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တုန္းကရွိေနတဲ့ ကမၻာ့စနစ္ဟာစစ္ေအးေခတ္ ကမၻာ့စနစ္ပါ။ ကိုရီးယားစစ္ပြဲမွာ တခ်ီတေမာင္းတိုက္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာေနၾကၿပီး ကိုယ္ရိွန္သတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ကလည္း အဲဒီတုန္းက နည္းနည္းၿငိမ္ေနပါေသးတယ္။ ကမၻာ့ဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ဂိုဏ္း အနားယူေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာရွတိုက္မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္အုပ္စုဟာ ဆိုရွယ္လစ္အလံကိုထူလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္ဂိုဏ္းကမွ မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ၾကည့္ေနလိုက္ၾကပါတယ္။ အေနာက္ ကလည္း လူ႔အခြင့္အေရးစြပ္စြဲခ်က္ေတြ မတင္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရကို ျမန္ျမန္ပဲအသိအမွတ္ျပဳေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္အလံထူလို႔ ဆိုဗီ ယက္ဂိုဏ္းကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အေမရိကန္ဂိုဏ္းကလည္း “ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္” ဆိုတာကိုႀကိဳက္တယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ ေၾကးစားကြန္ျမဴနစ္ပ်က္ေတြေရးတဲ့ “သေဘာတရား” ဆိုတာကလည္း ေရာေၾကာ္ျဖစ္တယ္။ “မင္းတို႔ ေရးခ်င္ရာေရး။ ငါ ဗိုလ္ေန၀င္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မွာပဲ” ဆိုၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ရေအာင္ ဖန္တီးထားတာမွန္းလည္း အားလံုးကသိၾကေတာ့ အေလးမထားၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အဲဒီတုန္းက အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရဟာ အေနေခ်ာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ စစ္ေအးေခတ္ ၿပီးဆံုးခ်ိန္အထိပါပဲ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ အာဏာသိမ္းတဲ့ န၀တလို မဟုတ္ပါဘူး။ အခုထိပါပဲ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းၿပီးလို႔ ျပႆနာစၿပီးေပၚတာက အဲဒီဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ဂိုဏ္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာစေပၚတာက တပ္မေတာ္ကို စတင္ ေမြးဖြားေပးတယ္လို႔ေျပာႏိုင္တဲ့ ဂ်ပန္ပါ။ ဂ်ပန္ဆိုတာ ဒီစစ္အုပ္စုကို သူ႔တပည့္သားေျမးေလာက္လို႔ သေဘာထားတာပါ။ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးနဲ႔ေမြးထား ခြံ႔ထားႏိုင္တယ္ လို႔လည္း သူတို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီစစ္အုပ္စုဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလို ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ဂ်ပန္ကေကာင္းေကာင္သိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ႏိုင္တဲ့ဘက္ေျပးကပ္တဲ့ သာယာစီးေတြပဲဆိုတာလည္း သူတို႔က သမိုင္းအရသိေနတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥနဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္ကိုေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုဂ်ပန္က ၾသ၀ါဒေပးပါတယ္။ စစ္တပ္ကႏိုင္ငံေရးအာဏာ ၾကာၾကာ ကိုင္ထားရင္ တိုင္းျပည္ဒုကၡေရာက္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဂ်ပန္က သူ႔အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔သူ ေျပာတာပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကလည္း သံတမန္ပရိယာယ္နဲ႔ေလလိုက္ ၿပီး ေထာက္ခံလိုက္မိတယ္။ ျပႆနာက အဲဒီမွာစတာပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အျဖဳတ္ခံထိတာေတာ့ က်ေနာ္အထက္မွာေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဓါတ္႐ိုက္နဲ႔နတ္သိုက္ ေတြ႔တာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းက ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဘက္သားလို႔ နဂိုကတည္းက သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ေနာက္အေၾကာင္းတခုကလည္း အဲဒီ တုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းအေနနဲ႔ ေတာထဲကလူေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေစ့စပ္ပြဲလုပ္တမ္း ကစားၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ဆႏၵလည္း ရိွေနတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းလည္းပါ ပါလိမ့္ မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို အာဏာပလႅင္ေပၚက ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မၾကာဘူး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ အဒီအခါမွာ ေဘးမဲ့ေပး ထားတဲ့ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို ေထာင္ထဲဆြဲထဲ့လိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ေဖတို႔ရဲ႕ပဋိပကၡကို ဗိုလ္ေန၀င္းက အသံုးခ်လိုက္တာလို႔ေျပာ ရင္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ စိတ္အထာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သူ႔မိန္းမ (ေဒၚခင္ေမသန္း) နဲ႔ သူ႔သမီးေတြပဲ သိေကာင္းသိမွာပါ။
၁၉၆၂ခု၊ အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာသူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရိွေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဖဆပလထဲက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကို အားကိုးစရာမလို ေတာ့ဘူး။ ဦးႏုကိုလည္း မႈစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ေဖကိုလည္း အေလးထားစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြအျပည့္ရွိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ျဖဳတ္ၿပီးကတည္းကသူ႔မွာ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးစိတ္၊ အဓိပတိစိတ္၊ အာဏာရွင္စိတ္၀င္ေနပါၿပီ။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၆ ႏွစ္လံုး လံုး တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လွည့္သံုးသြားလိုက္တာေနာက္ဆံုး သူ႔ငယ္ကၽြန္ ဗိုလ္ေက်ာ္ထင္၊ ဗိုလ္ေအးကို၊ ဗိုလ္စိန္လြင္တို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရ ရင္ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ အာဏာရွင္၊ ဗိုလ္သန္းေရႊက မရဲတရဲအာဏာရွင္လုိ႔ေျပာရမွာပါ။ ဗိုလ္ေန၀င္းက ျဖဳတ္ရင္လည္းရဲရဲျဖဳတ္၊ ျမႇင့္တင္ခ်င္ လည္း ျပတ္ျပတ္ျမွင့္တင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္က္ို ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိပါတယ္။ ဘယ္ကိစၥမွ တ၀က္တပ်က္မလုပ္ဘူး။ သူအာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ျဖဳတ္ၿပီဆိုရင္ သံ အမတ္တို႔၊ စစ္သံမွဴးတို႔ ခန္႔မေနေတာ့ပါဘူး။ အမႈရွာၿပီး ေထာင္ထဲဆြဲထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိစၥက စတယ္လို႔ေျပာရင္ေတာင္ ရတယ္။
ဗမာျပည္လို တိုင္းျပည္မွာ အာဏာရစစ္ဗိုလ္ေတြအေပၚ အမႈလုပ္ခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးပါ။ အိမ္ထဲမွာတရားမ၀င္ ႏိုင္ငံျခားပစၥည္းေတြရွိတယ္၊ ဘိန္းပစ္ ဖမ္းစရာေတာင္မလိုဘူး။ ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြမွာ သူတို႔အိမ္သူ၊ အိမ္သားတဦးဦးပါေနတာခ်ည္းပဲ။ အမႈဆင္ရင္အလြယ္ေလး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တလွည့္၊ ၀န္ႀကီးတလွည့္၊ သာမန္အရပ္သားတလွည့္ ျဖစ္ေနတာေတြမနည္းပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ လူထုအံုႂကြမႈေပၚ၊ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္ေကာင္းေတြေပၚလာေတာ့ သူတို႔ထဲကအမ်ား တကာ့အမ်ားစုႀကီးဟာ အတိုက္အခံေတြျဖစ္လာၾကတာ။ NLD ထဲေရာကလာၾကတာ။ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ရဲထြဋ္၊ ဗိုလ္လွေမာ္ႀကီး၊ ဗိုလ္စိုးေမာင္တို႔နဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္း လမ္းခြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဗိုလ္ေန၀င္း အေတာ္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္တယ္၊ ၿငိမ္သြားၿပီလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေန၀င္းေၾကာင့္ပဲ တပ္မွဴးႀကီးေတြဟာ အတိုက္အခံေတြ ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပကိုထြက္မသြားသူေတြကို ဆိုလိုတာ ပါ။ ၁၃၅၀ ျပည့္ႏွစ္အေရးတာ္ပံုလို႔ဆိုရမယ့္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ ေျခစံုပစ္၀င္လာၾကတဲ့ တပ္မွဴးေဟာင္းႀကီးေတြ နည္းမွမနည္း ဘဲ။ သူတို႔ထဲကအမ်ားႀကီးဟာ အတိုက္အခံအျဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကဆဲပါ။ ဗိုလ္ေန၀င္းျပတ္သလို၊ သူတို႔လည္းျပတ္ပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတေယာက္ ပဲ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္မႊန္ေနလို႔ ႏိုင္ငံေရးအတိုက္အခံတေယာက္ ျဖစ္မလာတာပါ။
န၀တ - နအဖ အေနမေခ်ာင္တဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ေရွ႕မွာေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲေတာ့ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ အေနမေခ်ာင္တာလဲဆိုတာ ဆက္ေျပာပါမယ္။ အဓိကအားျဖင့္ဆိုရင္ ဒီေန႔အခါမွာ ကမၻာ့စနစ္သစ္တခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွေသးပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ဗိုလ္တဗိုလ္ထဲလား ၊ ဗိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးလား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ ျပတ္ျပတ္သားသား မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုကပ္မွ အေနေခ်ာင္မလဲ၊ ဒါေတြလည္း ထင္ထင္ရွားရွား မေတြ႔ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စု (ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ တေတြ) ဘယ္သူ႔ဖါးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာပါ။
ဗိုလ္ေန၀င္းတုန္းက ဗိုလ္ႏွစ္ဗိုလ္ပဲရွိတယ္။ အဲဒီဗိုလ္ႏွစ္ဗိုလ္ရဲ႕ အားစမ္းပြဲကလည္း အဓိကအားျဖင့္ဥေရာပမွာျဖစ္ေနတာ။ ကိုယ္ကၾကားညႇပ္ခံခ်င္လို႔ ေတာင္ ခံလို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေနေခ်ာင္ပါတယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊကေတာ့ အေနမေခ်ာင္ပါဘူး။ အားစမ္းပြဲက အာရွတိုက္မွာျဖစ္ေနတာ။ ၾကာေလ ကိုယ္နဲ႔နီးေလ ေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔အစဥ္အလာ အဆက္အဆံရွိတဲ့လူေတြကလည္း တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယကလြဲရင္ အေမရိကန္ရဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့မဟာမိတ္ေတြ ျဖစ္ေန တယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ ဒုကၡပါ။ သူ ဗိုလ္ေန၀င္းလို အေနမေခ်ာင္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းတခုပါ။

“၆၂ နဲ႔ ၅၈-၈၈”

ဆက္ေျပာရရင္ ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲနဲ႔ ၅၈၊ ၈၈ အာဏာသိမးပြဲေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပခ်င္ပါတယ္။ အာဏာသိမ္းပြဲေတြဟာ တခုနဲ႔တခု မတူပါဘူး။ အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ ့ ့ ့ ့ ့
၁။ ဦးစီးဦးရြက္ျပဳသူေတြ မတူပါဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲကို အစျပဳသူေတြက စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကဗိုလ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းက ျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ေခ်မႈန္းေရးလုပ္ေနတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးေတြက ဦးစီးဦးရြက္ျပဳတာပါ။ မႏၱေလးနန္းတြင္း၊ ရတနာပံုရိပ္သာကေန ကြပ္ကဲေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာပဲကြက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူဖို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးေနတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ကို အဲဒီ တုန္းက တိုင္းမွဴးဗိုလ္ေအာင္ေရႊကိုယ္တိုင္ကိုက ရတနာပံုရိပ္သာမွာသူတို႔ အာဏာသိမ္းေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူ က စစ္အရာရွိေတြကို ေျပာျပတာပါ။ သူ႔ပံုက ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ အၾကံအစည္ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို ျပန္ေျပာေနတဲ့ပံုလို အင္မတန္တက္ႂကြေနပါ တယ္။ ဦးႏုက အာဏာလႊဲေပးမယ္ဆိုတာကို အတိအက်သိမွ ရန္ကုန္ကေနညႀကီးမင္းႀကီး ျပန္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အၾကံကို ရတနာပံုရိပ္သာကေန က်န္တဲ့ တပ္မွဴးႀကီးေတြကထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာျဖသစ္ပါတယ္။ ဦးႏုက အာဏာလႊဲေပးတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၆ လအတြင္း ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးပါ။ အေျခခံဥပေဒ အရ အာဏာလႊဲေပးမယ္ဆိုတဲံအခ်က္နဲ႔ လႊဲေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔က “ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံရတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲ” လို႔သတ္မွတ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲဟာလည္း ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိေျခမန္းကြင္း အစြပ္ခံရတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲပါ။
၁၉၆၂ ခုနွစ္၊ အာဏာသိမ္းပြဲက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအာဏာလိုခ်င္လို႔ကို သိမ္းတဲ့အာဏာသိမ္းပြဲ။ သိပ္ရွင္းတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ဘာေျခမန္းကြင္းမွ မပါဘူး လို႔ေျပာရင္ရတယ္။ အာဏာသိမ္းပြဲကို စစ္႐ုံးခ်ဳပ္က ကမကထျပဳၿပီးလုပ္တာပါ။ ဘယ္လုိအေျခအေနကမွ တြန္းပို႔လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာသိမ္းခ်င္လို႔ကို သိမ္း တာ။ ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာလို႔ဆိုတာမ်ဳိး။ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းပြဲသာ တိုင္းျပည္ကို ဘာကတိမွမေပးရတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္လို႔ အာဏာသိမ္းပြဲ ပီသတယ္လို႔ဆို ႏိုင္ပါတယ္။
၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲနဲ႔ ၈၈ အာဏာသိမ္းပြဲႏွစ္ခုလံုးက ေျခမန္းကြင္းစြပ္ထားတဲ့ အာဏာသိမ္းပြဲေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ခုမွာလည္း ဦးစီး ဦးရြက္ျပဳသူေတြ မတူျပန္ပါဘူး။ ၈၈ ခုႏွစ္အာဏာသိမ္းတာဟာ အထက္ကသိမ္းခိုင္းလို႔ သိမ္းရတဲ့အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တုန္းက ၆ လျပည့္ခါနီး မွာ “ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အခ်ိန္တိုးေပးပါ” လို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းကအၾကပ္ကိုင္တဲ့အတြက္ အေျခခံဥပေဒကိုျပင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ၆ လ ႏွစ္ခါ တိုးေပးရပါ တယ္။ ေျခမန္းကြင္းကိုေတာ့ ခၽြတ္မေပးပါဘူး။ တထစ္ေလွ်ာ့ေပးတဲ့ သေဘာပါ။ ၁၉၆၀ မွာေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ၿပီးစစ္တပ္က စစ္တန္းလ်ားကိုျပန္တယ္လို႔ လုပ္ပါ တယ္။
၁၉၈၈ အာဏာသိမ္းပြဲမွာလည္း ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ပါေပမယ့္ အေျခခံဥပေဒမရွိေတာ့ ဘယ္ေတာ့လုပ္ေပးမယ္၊ ဘယ္ လိုအာဏာလႊဲေပးမယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ဘာမွမပါလာဘူး။ ဟိုတခါတုန္းကလိုပဲ သူတို႔ကအာဏာသိမ္းၿပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပး တယ္။ ဒါေပမယ့္ကတိဖ်က္ၿပီး စစ္တန္းလ်ားကိုမျပန္ဘဲေနတယ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ဆိုတဲ့ ေျခမန္းကြင္းေနာက္တထပ္ အစြပ္ခံရတဲ့သေဘာျဖစ္သြား တယ္။ အဲဒီေျခမန္းကြင္းဟာ ဒီေန႔အထိ စစ္အုပ္စုမွာစြပ္လ်က္ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ သူတို႔မွာ ဖိစီးမႈႀကီးတခုျဖစ္ေနရတာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါ။
အဲေတာ့ ကေလးေတြ “ ေရႊတံခါးႀကီး ဖြင့္ပါဦး” ကစားတမ္းလုပ္သလို “ဟိုဟာေလး လုပ္ပါရေစဦး၊ ဒီဟာေလးလုပ္ပါရေစဦး” နဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲလာ လိုက္တာ ေညာင္ႏွစ္ပင္ၿပီးေတာ့မွပဲ ျပန္မယ္ဆိုတာမ်ဳိး အခုုလုပ္လာေနျပန္ပါၿပီ။ ဒါဟာ ေညာင္ႏွစ္ပင္နဲ႔ ေျခမန္းကြင္းႏွစ္ထပ္ ျဖဳတ္ပစ္ခ်င္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။
၅၈ နဲ႔ ၆၀ အၾကားမွာ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲေတြ အေျပာင္းအလဲသိပ္မရွိပါဘူး။ အခု န၀တ/နအဖ က်ေတာ့ အေျပာင္းအလဲ သိပ္မ်ားပါတယ္။ အခု အႀကီးအမွဴးေတြက ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံရတဲ့အထဲ မပါၾကပါဘူး။ သူတို႔က တပ္မွဴးငယ္အဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေျခမန္းကြင္း အစြပ္ခံထားရတာထဲက တိုက္႐ိုက္ ပါတာက ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ (ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ ) တို႔ပါ။ ဗိုလ္ေမာင္ေအးေတာင္ မပါဘူးလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ဘယ္လိုလွည့္ကြက္ထပ္လုပ္ၾကဦးမလဲဆိုတာ က်ေနာ္ တို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာပါ။
ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို ႀကီးမွဴးေနသူေတြဟာ “၈၈ တုန္းက ေျခမန္းကြင္းအစြပ္ခံရတဲ့အထဲ တို႔ပါတာမဟုတ္လို႔ တို႔ကအသိအမွတ္မျပဳဘူး” လို႔ပဲ လုပ္မလား ေစာင့္ၾကည့္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုသာ သူတို႔က လုပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုကို စစ္ေၾကညာတာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

(နိဂံုး)
နိဂံုးပုိင္းကို က်ေနာ္ေျပာပါ့မယ္။ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ ပါတီေတြက ပါတီအလုပ္လုပ္၊ တပ္မေတာ္က တပ္မေတာ္အလုပ္လုပ္၊ အမ်ဳိးသားညီ ၫြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔၊ အဲလုိ တက္ညီလက္ညီလုပ္ခဲ့ၾကလို႔ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အကဲျဖတ္တဲ့ေနရာမွာသူဟာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခါင္းေဆာင္၊ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္၊ ထြက္ရပ္ဂုိဏ္း ေခါင္းေဆာင္၊ အဲဒါေတြၿပီးေတာ့မွ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသူပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အာဏာႏုိင္ငံေရးလုပ္မယ္ဆိုေတာ့လဲ တပ္ကထြက္ၿပီး ျပတ္ ျပတ္ပဲ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကုိ အာဏာႏိုင္ငံေရးအတြက္ အသံုးမခ်ပါဘူး။ အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ပဲ သူသံုးပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာက်ေတာ့ အေျမာ္အျမင္မဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက စစ္တပ္ကုိ ပါတီႏိုင္ငံေရးထဲ ဆြဲသြင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ပါတီႏိုင္ငံ ေရးရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီရဲ႕အက်ဳိးဆက္ဟာ ပုလင္းထဲကဘီလူးႀကီးကို အျပင္ထုတ္ေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေအာက္ေျခလြတ္ၿပီး စစ္တပ္အာ ဏာသိမ္းပြဲေတြ ဆက္တုိက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းပဲြေတြရဲ႕ ေခတ္ဟာ အႏွစ္ ၄၀ ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္လဲ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္း ၀င္အျဖစ္ကေန “ဆံုး႐ႈံးသြားေသာႏိုင္ငံ” ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔ အေတာ္နီးေနပါၿပီ။ ဆက္မမိုက္သင့္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီအၾကပ္အတည္းထဲကေန ျမန္ျမန္ထြက္ႏုိင္ရင္ထြက္။ မထြက္ႏုိင္ရင္ တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါပဲ။ မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံ တကာ့ေရးရာကုိ ေလ့လာ၊ အတိတ္ႏိုင္ငံတကာ့ေရးရာက သင္ခန္းစာေတြထုတ္ၾကဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ အဲလုိမဟုတ္ၾကရင္ အမွားရဲ႕ဒဏ္ကို ခံရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး အမွားကို ျပင္ရမယ့္အခ်ိန္ကလဲ သိပ္ၿပီးၾကာပါလိမ့္မယ္။
နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုဆုိတာဟာ တပ္မေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးအာဏာထဲ ဆြဲႏွစ္တဲ့လမ္းတလမ္း၊ အဲဒီလမ္းတလမ္းတည္းကိုသာ ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာ႐ူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအခ်င္းခ်င္းစစ္ခင္းတဲ့လမ္းဆီကို ၫႊန္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္နိဒါန္းမွာ ေျပခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္မွာထပ္ၿပီးေျပာပါမယ္။
လြတ္လပ္တဲ့တုိင္းျပည္မွန္ရင္ တပ္မေတာ္တရပ္ ရွိရမွာပါ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕တပ္မေတာ္ ျပန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မလား၊ စစ္အုပ္စုရဲ႕အာဏာႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့အ ထဲ ဆက္ၿပီးေနပါမလား။ ဒါကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ တပ္မေတာ္သားေတြ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ စဥ္းစားဖို႔အခ်ိန္က သိပ္မရွိပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ASEM ေဆြးေႏြးပြဲ မွာ ရရာအေပါက္က ေခြးတုိး၀က္၀င္ ၀င္ခဲ့ရတာဟာက်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို အင္မတန္ဆုတ္ယုတ္ေစပါတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ASEAN ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသူေတြက ‘လူရာအသြင္းမခံရတဲ့ ဗမာျပည္ကို တုိ႔ကယ္တင္ထားခဲ့ရတယ္’ လို႔ေျပာတာ ခံခ်င္ၾကသလားမသိပါဘူ။ တပ္မေတာ္သည္ အမ်ဳိးသားေရးတာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့တယ္လို႔ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာေနၾကတဲ့ စစ္အုပ္စု၀င္ေတြ မရွက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာျပည္သားေတြက ရွက္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စု၀င္ေတြက ASEM ထဲမွာ ပါ၀င္ခြင့္ရလုိ႔ ေအာင္ပဲြလို႔သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကေတာ့ အဲဒီမွာ အဆံုး႐ႈံးႀကီးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရပါတယ္။ တန္းတူ မဆက္ဆံပါဘူး။ ေနာင္မွာဆိုရင္ အစရွိအေနာင္ေနာင္ ကိုယ္နဲ႔တန္းတူမ်ားကေတာင္ ကိုယ့္ကိုႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားတာ ခံရတတ္ပါတယ္။ ဒါကို တုိင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ တပ္မွဴးတပ္သားမ်ား အေမွ်ာ္အျမင္ရွိၾကေစခ်င္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ။ ။

၊ ရဲေဘာ္ ဖုိးသံေခ်ာင္း ၊