Sunday, 27 April 2008

တိုင္းျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာကိုအဆံုးအျဖတ္ေပးတဲ့ကာလေရာက္ေတာ့မယ္

တိုင္းျပည္တျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္း။ ဒါမွမဟုတ္ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ အေျခအေနမ်ဳိးၾကံဳလာ ရရင္ ေဆးၿမီးတိုကအစ တေဘာင္ေပး။ နတ္လမ္းၫႊန္ေပးတာေတြ။
ေရႊငံုးမင္းအၿမီးေမွ်ာ္သလို ေမွ်ာ္ခိုင္းတာစတာေတြ ဟိုက ဒီကေပၚလာတတ္ပါတယ္၊ ပံုမွန္အေျခအေနမွာ ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာေနသူ မဟုတ္သူေတြေတာင္ ဒီလိုအခါမွာ ခုန္ထြက္လာ တတ္ပါတယ္၊ ဒါမဆန္းပါဘူး၊ တကမၻာလံုးမွာ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ၊
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုသေဘာတရားေတြ ထုတ္လာသူေတြဟာ ဘယ္လိုသေဘာထားနဲ႔ ေပးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေသခ်ာ စိစစ္ဖုိ႔လိုပါတယ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ေစတနာရွိသူေတြပါတတ္သလို တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီတေကြ႔မွာျဖင့္ငါ့အ ကြက္ေပၚၿပီလုိ႔ယူဆၿပီး ထြက္လာတာပါ၊ ငါ့အကြက္ဆိုတာမွာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးေလာကမွာဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖုိ႔။ ထင္ ေပၚေက်ာ္ေစာဖုိ႔။ အလိုေတာ္ရိေလာကမွာဆိုရင္ ငါမ်က္ႏွာရေအာင္လုပ္ဖုိ႔။ ရာထူးေနရာရဖုိ႔။ စတာမ်ဳိးေတြပါတတ္ပါတယ္၊ စစ္ အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရတဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲသက္တမ္း ရွည္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဒီလိုထူးထူးဆန္းဆန္း အယူအဆေတြေတြ႔လာ ရပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္အေနာက္တိုင္းက စာအုပ္ေတြထဲမွာပါတာေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေျခအေနနဲ႔ သင့္ေတာ္သည္။ မသင့္ ေတာ္သည္မစဥ္းစားပဲ အတင္းဆြဲယူၿပီး သေဘာတရားဖန္တီးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ ဖိနပ္မေတာ္ရင္ ဖေနာင့္ျဖတ္မယ့္ သေဘာပါ၊
ဗမာျပည္ရဲ႕ လက္႐ွိအေနအထားမ်ဳိးမွာ အာဏာရလူတန္းစားဟာ “ခြင္လံုးကၽြတ္ႏိုင္ခ်င္ေနသမွ်”။ ဒါမွမဟုတ္ “ခြင္ လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူဖုိ႔ပဲေတြးေခၚ လုပ္ေဆာင္ေနသမွ်” ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ဖက္အႏိုင္ရရွိတဲ့ “Win - Win ေျဖရွင္းနည္း” ျဖစ္ေပၚ မ လာႏိုင္ပါဘူး၊ “Win - Win ေျဖရွင္းနည္း” ဆိုတာဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးကသေဘာ႐ိုးနဲ႔။ အေျဖေကာင္းရလိုတဲ့ ဆႏၵအစျပဳခ်က္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကမွရတာပါ၊ အာဏာရလူတန္းစားက “သူ႔ဘက္က အႏိုင္ရေနတယ္” လုိ႔ထင္ေနသမွ် “ဂိမ္းသီ၀ရီ” ဆိုတာအလုပ္မ ျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ရန္သူဟာ ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာကို အကဲျဖတ္တာမွာကိုပဲ ျပႆနာ ရွိေနပါတယ္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ပန္းပန္။ သနပ္ခါးလိမ္းေပးေနၿပီး ဒီခ်ဳပ္ကိုအိုးမည္းသုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာေတြလည္း ေတြ႔ရ ပါတယ္၊ ကိုယ့္ဖက္ကသူ႔ကိုၾကည့္ရင္တမ်ဳိး။ သူ႔ဖက္က ကိုယ့္ကိုၾကည့္ရင္ တမ်ိဳးဆိုတာမဆန္းပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ဘယ္ဖက္ မွာရပ္ တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကိုေတာ့ ေျပာရပါမယ္၊
ဒီေန႔ဗမာျပည္ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အၾကပ္အတည္းဟာ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာရလူတန္းစားက အာဏာကို ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူေတြလက္ထဲ လႊဲေျပာင္းဖုိ႔မေျပာနဲ႔ တဖဲ့တစေတာင္ ခြဲမေပးခ်င္လုိ႔ျဖစ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏိုင္ငံေရးပေရာဟိတ္လုိ႔ သတ္မွတ္ယူဆေနသူေတြေျပာသလို အတိုက္အခံေတြဖက္က။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီဖက္က အေလွ်ာ့မေပးလုိ႔။ တင္းခံေနလုိ႔လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး၊
ဒါၾကားထဲကပဲ “ကိုယ္ကေလွ်ာ့ေပးရင္ သူကလည္းေလွ်ာ့ေပးလာမယ္” ဆိုတဲ့ အံ့ၾသစရာစဥ္းစားေတြးေခၚနည္းေတြ ေတာင္ ၾကားရ ဖတ္ရပါတယ္၊ သူတုိ႔ဟာ နအဖကိုဖားခ်င္လြန္းတာလား။ ႏံုအလြန္းတာလား စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဒီ ထက္ဒီသာဆက္ၿပီး အေလွ်ာ့ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခါးပါပါယံုမက “က်ားေရွ႕ခံတြင္းေရွ႕မွာ ကိုယ္ကိုစင္းေပး” တာပဲျဖစ္မွာ ေတာ့မွာပါ၊
ဒီအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ တဆက္ထဲတခ်ိဳ႕က ဗမာျပည္ရဲ႕ “ျပည္တြင္းစစ္သမိုင္းကိုလည္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္သလိုဆြဲ ေတြး။ ဆြဲေရးေနတာေတြ ေပၚလာေနပါတယ္၊ နအဖေပးထားတဲ့ဒီမိုကေရစီဟာ သူတို႔ရဲ႕အဲဒီလိုေရးသားမႈေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အံကိုက္ပါ၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပန္လည္တည္ ေထာင္ဖုိ႔ ဗကပက ၁၉၅၅ခုႏွစ္မွာ ကမ္းလွမ္းတုန္းက ‘စစ္အုပ္စု’ဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕တစိတ္တပိုင္းမွာပဲ ဘန္ကာတူး။ အေျခ စိုက္ေနရတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ‘မဆလ ဆိုရွယ္လစ္အေတြးအေခၚ’ ဆိုတာကို စတင္ၿပီးေတာ့ ၾကံဆေနရတုန္းျဖစ္မွာပါ၊ စစ္အုပ္စု အပိုင္စီးထားတဲ့ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာန’ ကို အသံုးျပဳၿပီး ‘ေခတ္ေရး’ စာေစာင္ကေလးေတြ ထုတ္ေနၿပီး တပ္ကို တလက္ ကိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႆကိးစားစည္း႐ံုးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္၊ (အဲဒီ ‘ေခတ္ေရး’ စာေစာင္ကေလးေတြကို ျပန္လည္ေလ့လာၾကည့္ရင္ ရွင္းပါလိမ့္မယ္၊ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ႐ိုက္ၿပီး အလကားေ၀ခဲ့တာမို႔ အခုရွာရင္ ရႏိုင္ပါေသးတယ္၊) ဒါေၾကာင့္အဲဒီတုန္းကတည္းက ‘ဖဆပလ အစိုးရ’ ရဲ႕ တရား၀င္ေပၚလစီ’ နဲ႔ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး’ ရဲ႕ ေပၚလစီဟာ အတိအလင္းကြဲျပားေနတာကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမွာပါ၊ စစ္တပ္ဟာဦးႏုကို မ်က္လံုးထဲေတာင္မထားပါဘူး၊
ဗကပထဲမွာလည္း အဲဒီတုန္းကတည္းက ကိုယ့္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရင္ သူ႔ဘက္ကလည္း ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို စစ္တမ္းေတြ ပလူပ်ံေအာင္ေရးၿပီး ျဖန္႔ေနၾကတာပါ၊ အလြယ္ဆံုးဥပမာျပရရင္ “ခ်မ္းေအးစစ္တမ္း” ပါ၊ ဒါကတခုပဲျဖစ္ပါတယ္၊ တျခားစစ္တမ္းေတြလည္းရွိပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြအားလံုးမွာ အေျခခံအေတြးအေခၚကေတာ့ တခုတည္းပါ၊ အဲဒါက “ကိုယ့္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးမွ သူ႔ဘက္ကေလွ်ာ့လာမယ္” ဆိုတဲ့အေတြးအေခၚျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီအယူ အဆရွင္တခ်ိဳ႕က “ဆုတ္မယ့္ဆုတ္ ကတုတ္ထိေအာင္ဆုတ္ရမယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး လက္နက္ခ် အညံ့ခံဖုိ႔ေျပာၾကပါတယ္၊ သူတို႔ မစဥ္းစားမိတာက “ခြင္လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူ ခ်င္သူဟာ ေလွ်ာ့ေပးရင္ ကမ္းတက္တတ္တယ္” ဆိုတာပါပဲ၊
“ဒီမိုကေရစီကို လက္နက္နဲ႔လဲ” လုိ႔မရခဲ့တာကိုေတာ့ “ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္” ေတြ “အလံနီ” ေတြရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ကသက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ၊
“ဒီမိုကေရစီကို ‘မဲျပား’ နဲ႔ရေအာင္လုပ္ရင္ရမယ္၊ ‘အၾကမ္းမဖက္ေရး’ နဲ႔ လုပ္ရင္ရမယ္ထင္တဲ့ ‘ထင္ေယာင္မွားမႈ’ ကိုေတာ့ ပထစ နဲ႔ ဒီခ်ဳပ္ အေတြ႔အၾကံဳေတြက ျပသြားခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား၊ အခုေတာ့ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး’ မွာ ေအာက္သက္ေက်ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက “တရားခံအျဖစ္ခံၿပီး” အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲလိုက္ပါၿပီ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ဆံုးလက္သီး ခ်က္သြင္းတဲ့ coup de grace အဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ၊ စစ္အုပ္စုဟာ ‘စစ္တပ္နဲ႔အာဏာသိမ္း’ coup deta နဲ႔ စခဲ့ၿပီး coup de grace နဲ႔ စစ္အုပ္စုမင္းဆက္ကို ထူေထာင္ခ်င္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္၊ ဒိထက္ထပ္ေလွ်ာ့ရင္ဘာျဖစ္မလဲ၊ ျပားျပား ၀ပ္တဲ့ဘ၀ပဲေရာက္မွာပါ၊ အၫြြန္႔တံုးတဲ့ဘ၀ပဲ ေရာက္မွာပါ၊
၂၀၀၈ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ခုႏွစ္။ ဒီ၂ႏွစ္အတြင္းမွာအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္၊ ဘာျဖစ္မလဲ၊ အေကာင္းလား။ အဆိုးလားေတြ႔ရေတာ့မွာပါ၊ ၾကာၾကာေစာင့္ရမယ္ မထင္ပါဘူး၊ ေတြေ၀ေနရင္ တသက္တာလံုး ခံရပါလိမ့္မယ္၊
ဖဆပလ - ပထစ - မဆလ တို႔ရဲ႕ဇာတ္သိမ္းမ်ဳိး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မသိမ္းရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြအားလံုး ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္၊ ဒါဟာ ေနာက္ၿမီးဆြဲလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ သမိုင္းတေခတ္မွာရင္ဆိုင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကိုယ့္က်တဲ့အခန္းကေန ၀င္ပါတာျဖစ္ပါတယ္၊
တကယ္ေတာ့ဗမာျပည္ရဲ႕အျဖစ္ဟာ ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္လာလုိ႔ ဖြတ္ေက်ာျပာစုဘ၀ေရာက္ရတာပါ၊ ၁၉၅၅ခုႏွစ္ ေလာက္တုန္းက စစ္အုပ္စုဟာ အိမ္ေျမႇာင္အျဖစ္ကေန ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ႀကီးထြားလာတဲ့ ‘ဖြတ္ဘ၀’ ပဲရွိပါေသးတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၅၈ခုႏွစ္မွာ ဖဆပလကြဲေတာ့ တဆင့္တက္လာပါတယ္၊ စစ္အုပ္စုဟာ ‘ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာပိုင္’ အျဖစ္ ယာယီျဖစ္လာ ပါတယ္၊ အာဏာရဲ႕အရသာကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္၊ ေနေသးသပျခံဳထဲက။ ခ်ဳိေသြးသပတျမျမလုပ္ေနပါတယ္၊
ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔သူ႔တပ္မွဴးေတြဟာ ၁၉၅၈ခုႏွစ္မွာ သူတုိ႔ကို “အာဏာလႊဲေပးခဲ့တဲ့” ဦးႏုရဲ႕ပထစအစိုးရကို ခဏေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ သူတို႔အာဏာသိမ္းရင္ ပထစေတြ လြန္ဆန္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ တြက္မိၿပီး တဆင့္တက္လိုက္တာပါပဲ၊ အာဏာကို အၿပီးအပိုင္သိမ္းလိုက္တာပါ၊ ကမၻာတည္သေရြ႕အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ‘မဆလအလံ’ ကိုလည္း အတိအလင္းထူျပ လိုက္ပါတယ္၊
၁၉၈၈ မွာ စစ္အုပ္စုဟာမ်ိဳးဆက္သစ္ကို အာဏာအေမြလႊဲေပးပါတယ္၊ ရွစ္ေလးလံုးတိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းပန္းေပး သြားတာပါ၊ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ကေန အခု၂၀၀၈ခုႏွစ္ အထိမွာေတာ့ အာဏာကိုလဲလႊဲမေပး။ စစ္တန္းလ်ားကိုလည္းမျပန္ေတာ့ပါဘူး၊ ေနျပည္ ေတာ္အသစ္ ထူေထာင္ၿပီး အာဏာကိုရာသက္ပန္ သိမ္းထားမယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ အခုဗမာျပည္သူေတြရင္ဆိုင္ေနရတာဟာ အာဏာကို တရား၀င္ရာသက္ပိုင္ဆုပ္ကိုင္ထားဖုိ႔အတြက္ ဥပေဒျပဳေနတာနဲ႔ စစ္အင္အားတည္ေဆာက္ေနတဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္၊
၂၀၀၀ခုႏွစ္ ၀င္လာကတည္းက ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနကလည္း တစတစေျပာင္းလာလိုက္တာ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ အင္အားႀကီးေတြရဲ႕ၾကားမွာ ကစားစရာျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ကုလသမဂၢကိုေျပးတိုင္လိုက္။ ကုလသမဂၢကိုရန္ေထာင္လိုက္နဲ႔ လူရီစရာေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္၊ ျပည္ပမွာသူမ်ားေတြက အမိႈက္လွည္းႀကီးလုိ႔ ထင္စရာျဖစ္လာေနခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာက်ေတာ့ ဖြတ္ကမိေက်ာင္း ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမစ္ျပင္တခုလံုး မခ်မ္းသာ႐ံုမက ျမစ္ျပင္တခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္မယ့္ အေျခအေနဆိုက္ေနပါၿပီ၊
ႏိုင္ငံေရးဘ၀မွာ ဇာတ္ဆရာမရွိပါဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ ကၾကရတာပါ၊ လူတိုင္း။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္းဟာ ပြဲၾကည့္ေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ကျပေနၾကတာပါ၊ ဘာမွမလုပ္ပဲထိုင္ေနရင္ အဲဒါလည္းသ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ဖုိ႔ပါပဲ၊

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

အျပည့္အစံုသို႔...

ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ နဲ႔ စကားေျပာပြဲ

ဒီေန႔ဗမာျပည္မွာ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ ၁/၂၀၀၈ နဲ႔ ၂/၂၀၀၈ တို႔ရဲ႕ဂယက္ေတြ အျပင္းအထန္႐ိုက္ ခတ္ေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ နအဖစစ္အစိုးရဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ “စကားေျပာ” ေနတဲ့အၾကားက
သူတို႔ရဲ႕ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုဥပေဒ ကိုအတည္ျပဳဖို႔နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲအစီအစဥ္တို႔ကို အတင္းတင္ျပလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္နဲ႔နအဖတို႔ “စကားေျပာ” တာရဲ႕အေျဖလား၊ ေနာက္ဆက္တြဲလား၊ စဥ္းစားစရာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ “စကားေျပာပြဲ” ဟာ ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ၊ ဆက္ၿပီး ေျပာခိုင္း ထားအုန္းမွာလား၊ ေမးစရာေတြလည္းေပၚလာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီစကားေျပာပြဲဟာစံက်တဲ့ စစ္အုပ္စုပံုစ စကားေျပာပြဲတခုသာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုဆိုေတာ့ စကားေျပာပြဲဆိုတာနဲ႔ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာတို႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကိုေျပာဖို႔လိုလာပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြး ေႏြးတယ္ဆိုတာဟာ ႏွစ္ဖက္ကြဲလြဲေနတာေတြကို ေျဖရွင္းေရးဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ရွိရွိ စကားေျပာၾကတာျဖစ္ ပါတယ္။ စကားေျပာပြဲ ဆိုတာကေတာ့ ဘာေဘာင္မွခတ္မထားတဲ့၊ တနည္းေျပာရရင္ ဦးတည္ခ်က္မထားပဲ ေျပာရင္လည္း ေျပာလို႔ရတဲ့စကားေျပာျခင္းတရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ န၀တ - နအဖရဲ႕သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့ စကား မေျပာနဲ႔ စာပြဲ၀ိုင္းမွာထိုင္တယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးကိုေတာင္ မသံုးဘူးဆိုတာသတိျပဳမိပါတယ္။ သူတို႔တေတြ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႔ ဆံုတာေတြမွာေတာင္ ဒီလိုအသံုးအႏႈန္းေတြ မသံုးတဲ့ပါဘူး။
တကယ္က်ေတာ့ စစ္အုပ္စုတိုင္းလိုလိုပဲ ‘ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး’ ကို ယတိျပတ္ျငင္းပယ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ‘သ ေရပြဲ’ ဆံတဲ့အေျဖမ်ဳိးကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းမရွိပါဘူး။ သူတို႔က ‘ႏိုင္ရမွ’ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ‘ႏိုင္’ ၿပီးၿပီဆိုေတာ့မွ ဘယ္၍ ဘယ္သို႔ေသာ စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ အညံ့ခံပါ၊ လက္နက္ခ်ပါ၊ အဲဒီက်မွ ႏိုင္သူနဲ႔႐ႈံးသူ ‘စကားေျပာပြဲ’ လုပ္ၾကမယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတာဟာ သူ တို႔ရဲ႕၀သီပါ။ ထံုးစံပါ။ ဒါဟာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ စဥ္းစားမႈျခားနားခ်က္လို႔ ေျပာရင္ရ မယ္ထင္ပါတယ္။
စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ ဒီလိုအေတြးအေခၚကို ကမၻာ့စစ္ပြဲ (၂) ခုမွာလည္းေတြ႔ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ပြဲမွာ ဂ်ပန္ကို အဲဒီနည္းနဲ႔ လက္နက္ခ်ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ကတင္းခံေနေတာ့ မႏိုင္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ‘အႏုျမဴဗံုးႀကဲခ်ခဲ့တာပါပဲ။ ကိုးရီးယား စစ္ပြဲ (၁၉၅၀ - ၅၃ ခုႏွစ္) မွာက်ေတာ့လည္း စစ္ဗိုလ္ေတြက (အေမရိကန္က မက္အာသာက) စစ္ပြဲၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ ဖက္က အက်အဆံုးမ်ားလာလို႔ အႏိုင္အ႐ံႈးျပတ္ဖို႔ အႏုျမဴဗံုးကိုသံုးခ်င္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့ သမၼတထ႐ူးမင္းက မက္အာသာကို ‘ကိုယ္အာဏာမပိုင္တဲ့ ေပၚလစီကိုထုတ္ျပန္ခဲ့မႈ’ နဲ႔ ကိုးရီးယားစစ္ေျမျပင္တပ္မွဴး အျဖစ္က ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့ရပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ထ႐ူးမင္းဟာ ဂ်ပန္မွာအႏုျမဴဗံုးႀကဲဖို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆိုဗီယက္ မွာ အႏုျမဴဗံုးမရွိပါဘူး။ ဂ်ပန္ကို နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ အႏုျမဴဗံုးႀကဲျပလိုက္ေတာ့ ဆိုဗီယက္ကိုလည္း ေျခာက္လွန္႔ၿပီးျဖစ္သြား လို႔အက်ဳိး (၂) ခုရလိုက္ပါတယ္။ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲမွာ တ႐ုတ္ျပည္အေပၚ အႏုျမဴဗံုးႀကဲမိရင္ ဆိုဗီယက္က၀င္ပါရလိမ့္မယ္။ ဆိုဗီယက္မွာက အႏုျမဴဗံုးရွိေနပါၿပီ။ ကမၻာဖ်က္စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာေသခ်ာသေလာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အရမ္းေျပာအရမ္းလုပ္ မယ့္စစ္ဗိုလ္ မက္အာသာကိုအိမ္ျဖဴေတာ္က ျဖဳတ္လိုက္ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သမၼတအိုက္ဆင္ေဟာင္၀ါ လက္ထက္မွာက်မွ ႏွစ္ ဖက္စလံုးက ‘သေရပြဲ’ အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး စစ္ကိုရပ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရီးယားစစ္ပြဲဟာ ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ ရွင္းမွၿပီး သြားတာပါ။
ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာလည္း ဒီလိုျပသနာၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမရိကန္ဟာ စစ္ကိုႏိုင္ေအာင္ တိုက္ႏိုင္မယ္ထင္လို႔ ပဲရစ္ ေဆြးေႏြး ပြဲေတြကိုဟန္ေဆာင္ေလာာက္လုပ္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စစ္ပြဲဟာ သူတို႔ထင္သလိုျဖစ္ေပၚမလာပဲ ျဗံဳးဆိုအေကြ႔အခ်ိဳးတခုကို ေရာက္သြားၿပီး အေမရိကန္ေတြ အကုန္ထြက္ေျပးရတာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တိုက္ေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြက ႏိုင္ရမွႆကိက္ပါတယ္။ အ႐ႈံးအႏိုင္ျပတ္ၿပီးမွ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေသနတ္နဲ႔ေျပာၿပီးးမွ ပါးစပ္နဲ႔ေျပာခ်င္ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဗမာျပည္အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ‘သေရပြဲ’ ထားဖို႔ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနည္းနာဟာ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ‘သူမနာကိုယ္မနာ သင္ပုန္းေခ်ေရး’ နည္းဟာ ‘သေရပြဲ’ အျဖစ္ လက္ခံတဲ့နည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒါကို ဖဆပလအစိုးရနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ေတြက “အဖိုးႀကီးဟာ သူပုန္ေတြအတြက္ေရွ႕ေနလုပ္တယ္” လို႔ ပစ္ပစ္ခါခါေျပာၿပီး အျပဳတ္တိုက္ ေရးကို လုပ္ၾကတာနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးဒီေန႔အထိမၿပီးမျပတ္ျဖစ္ေနရတာပါပဲ။
မဆလေခတ္မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္တ႐ုပ္သက္သက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူအာဏာရ လိုက္တဲ့ ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာေျပာခဲ့တာဟာ ‘ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ’ ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး။ ‘စကားေျပာပြဲ’ နည္းနဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲခ်င္ တာပါ။ ဒါကို ဘယ္သူကမွ ၀မ္းမပါးခဲ့ဘူးဆိုတာ အဲဒီကာလျဖတ္သန္းဖူးသူတိုင္းမွတ္မိၾကပါတယ္။ သူက အေပ်ာ့ဆြဲဆြဲၿပီး “လူ ထုအံုႂကြမႈ” ကို ရပ္ေပးေအာင္ လွည့္စားတာျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္ေခ်းပရိယာယ္ပါ။ သူ႔စကားထဲမွာ တကသ အေဆာက္အဦ ႀကီးကိုသူတို႔ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ျပန္ေဆာက္ၾကဖို႔ဆိုတာေတာင္ ပါေသးတာပဲ။ ဒီစကားမ်ဳိးကို ဗိုလ္ေန၀င္းက အေျပာမခိုင္းရင္ ေဒါက္တာ (ဗိုလ္) ေမာင္ေမာင္ ကေျပာ၀ံ့ပါ့မလား။”
ႏိုင္ငံေရးမွာ ႐ိုးအထံုထိုင္းေနသူ နာတတ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ (ဗိုလ္) ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ စကားေတြထဲမွာ ကြယ္၀ွက္ ထားတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါေနတာကို သတိျပဳသင့္ပါတယ္။
‘အသံတိတ္ေနတဲ့အမ်ားစုႀကီး’ ဆိုတဲ့စကားရဲ႕အဓိပၸာယ္။
‘တကသ အေဆာက္အဦကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္ေဆာက္ၾကပါစို႔’ (ထင္ပါရဲ႕) ဆိုတာရဲ႕အဓိပၸာယ္။
‘၁၉၇၄ (မဆလ) အေျခခံဥပေဒ’ ကို ျပဳျပင္သင့္တာျပင္ဖို႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ စသျဖင့္ စကားတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အဓိပၸာယ္ေတြကို ေတြ႔ေအာင္ၾကည့္တတ္ရပါမယ္။
အလားတူပဲ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔က ‘စကားေျပာတယ္’ ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဖံုး၀ွက္ထားတဲ့အဓိပၸာယ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုိးထြင္းၾကည္တတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေကၽြးရင္ေကၽြးတိုင္းစားတဲ့ အရြယ္ေတြမဟုတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။

(ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)

အျပည့္အစံုသို႔...

ေမသမိုင္းသစ္ အသင့္ျပင္

ကမၻာ့့ မွတ္တိုင္တရပ္ ပါ့
ၾသဂတ္စပိုင့္ရဲ႕ အ႐ုိးတြန္သံ
နိုင္ငံတကာက ၾကားခဲ့ၾက
ကမၻာ့ အလုပ္သမားေန႔
ေမေဒးေန႔ႀကီးအျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတင္
ေမသမိုင္းစဥ္ကို လႈပ္ႏႈိးးပစ္ခဲ့သလို ...

ဗမာ့ မွတ္တိုင္တရပ္ အျဖစ္
ၾသဂုတ္ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ အာဇာနည္မ်ားရဲ႕အ႐ုိးတြန္သံ
တနိုင္ငံလုံးက ျပန္ ၾကား ၾက
စစ္ဓါးျမ စစ္ဘီလူး စစ္အာဏာ႐ူူးမ်ား ဆန္႔က်င္ေရး
ဗမာ့ေမေဒးအသစ္ ေမာ္ကြန္းျပင္
ေမသမိုင္းစဥ္ကို ထပ္ၿပီး ထူ
ေအာင္သံတလူလူနဲ႔ ျပၾကဖို႔ ...

ရဲေဘာ္ တို႔
မိတ္ေဆြ တို႔
ျပည္သူလူထုအေပါင္း တို႔ ...
မတိမ္းမေစာင္း အသင့္ျပင္
သမိုင္းတြင္ေအာင္ ကန္႔ကြက္ၾက
မ်က္ေျခမျပတ္
ၾကက္ေျခခတ္႐ုံ မက
နအဖရဲ႕ကလိန္ဉာဏ္္
မူမမွန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံ
အမႈိက္ပုံဆီ ပို႔နိုင္ေရး
ဟစ္ေႂကြး ေဖၚထုတ္ ကန္႔ကြက္ၾကပါ စို႔ ...
ဆန္႔က်င္မဲေပး ဆႏၵျပၾကပါ စို႔ .....။ ။ ။ ။

(၀င္းတင့္ထြန္း)
၆ - ၄ - ၂၀၀၈

မွတ္ခ်က္
ၾသဂတ္စပိုင့္ (August Spies) = ကမၻာ့အလုပ္သမားေန႔ ေမေဒးေန႔အျဖစ္ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့။ အေမရိကန္ ခ်ီကာဂိုမွ စတင္ခဲ့တဲ့ ၁၈၈၆ ေမလအလုပ္သမား သပိတ္တိုက္ပြဲအတြင္းမွာ ေရွ႕တန္းကေန ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး။ ႀကိဳးေပးစီရင္ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရ တဲ့ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တဦး။ ။

အျပည့္အစံုသို႔...

ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးဖို႔ ကန္႔ကြက္မဲေပးၾကစို႔

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္

အမွတ္ (၂/၂၀၀၈)

၂၆ - ၄ - ၂၀၀၈

(၁) NLD “အထူးေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၇/၀၄/၀၈” ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေထာက္ခံပါတယ္၊ အခ်ိန္ မီတယ္လို႔လည္း ယူဆပါတယ္။

(၂) ‘အေျခခံဥပေဒ မရွိတာထက္ရွိတာက ေကာင္းတယ္’ လို႔ စစ္အစိုးရကေရာ၊ သူ႔ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားကပါ ေျပာေဟာ ေရးသားေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ေရးဆြဲထားတဲ့ ‘အေျခခံဥပေဒ’ မွာ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ေတြ အ မ်ားႀကီးရွိေနေၾကာင္းကို တဖက္လွည့္နဲ႔ ၀န္ခံေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ‘ျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲ’ မွာ ျပည္သူလူထုက ကန္႔ကြက္မဲ ေတြေပးၿပီး ပယ္ခ်မွာကို အစိုးရိမ္ႀကီး စိုးရိမ္ေနေၾကာင္းကိုလည္း ျပသတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေရးဆြဲထားတဲ့ ‘အေျခခံဥပေဒ’ မွာျဖင့္ရင္ ဘယ္အခ်က္ေတြ ဘယ္အခ်က္ေတြကေတာ့ ေကာင္းကြက္ေတြရွိပါတယ္ဆိုတာကို ရွင္းမျပႏိုင္ဘဲ ‘မရွိတာထက္ ရွိ တာက ေကာင္းတယ္’ လုိ႔သာ ေျပာေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေလာဂ်စ္ (ယုတၱိေဗဒ) မွားပါတယ္။ ‘ေဆးမေသာက္ဘဲေနတာထက္ ေဆးေသာက္တာ ေကာင္းတယ္’ ဆိုၿပီး အဆိပ္ေဆး ကို ဇြတ္တိုက္ေနတဲ့ေလာဂ်စ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊

(၃) ျပည္သူလူထုမွာ အားလံုးေထာက္ခံႏိုင္တဲ့ ‘အေျခခံဥပေဒ’ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက ‘၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ’ ျဖစ္ပါ တယ္။ အမ်ိဳးသားညီၫႊတ္ေရးအေျခခံနဲ႔ ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္နဲ႔အညီျပဳျပင္ (update) လုပ္ဖို႔ပဲ လိုေကာင္းလိုပါ လိမ့္မယ္။

အျပည့္အစံုသို႔...

အန္အယ္လ္ဒီ၏ ၇/၄/၂၀၀၈ ၏ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္




Summary

Rest of your post

အျပည့္အစံုသို႔...