(၀င္းတင့္ထြန္း)
နယ္စပ္ဘ၀ ၀တၳဳတိုမ်ား အမွတ္(၉)
(http://naytthit.com မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္)
( ၁ )
‘ေမာင္ေမာင္’ ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ စီးပြားေရးသမားတေယာက္ပါ။စီးပြားေရးသမားေတြထဲမွာ‘ဘနဖူးသိုက္တူးခ်င္’တဲ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတာမွန္ေပမဲ့၊ အဲသေလာက္ေလာဘ ေဇာတိုက္တဲ့စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းသူမ်ိဳးေတြထဲမွာ ေမာင္ေမာင္ တေယာက္မပါခဲ့ဖူးဘူးဆိုတာ ေတာ့က်မ္းက်ိန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္လဲေျပာ ရဲပါတယ္၊ တကယ္ပါ။ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အျမဲလိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ေနႏိုင္ခဲ့သလို ေမာင္ေမာင့္အေပၚ ယုံၾကည္သူေတြလဲရွိခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရးကလဲျဖစ္ ထြန္းသင့္ သေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကေနဘြဲ႕ရျပီးကတည္းက စီးပြားေရးေလာကထဲ ေျခစုန္ပစ္ေရာက္လာေတာ့လဲ တျခားသူေတြနဲ႔ ႏွဳိင္းယွဥ္ရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပသာနာမရွိခဲ့ပါဘူး။ မိဘေတြေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကုန္သည္ႀကီးမ်ိဳး႐ုိးေတြ မဟုတ္လား။
လူကတ႐ုတ္ေသြးပါေတာ့။ ေက်ာင္းကျပီးလို႔ စီးပြားေရးလုပ္ေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့။ မိဘေတြကေရာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကပါ တ႐ုတ္-ဗမာနယ္စပ္သြား လုပ္ဖို႔ပဲ တိုက္တြန္းၾကတာေပါ့။တ႐ုတ္စာ တ႐ုတ္စကားကလဲ တတ္ျပီးသားဆိုေတာ့။ နယ္စပ္မွာ ဘာမွသိပ္ျပီးမၾကာလိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္လဲ ရာဘရိတ္ေထာင္ဘရိတ္ေလာက္ ေတာ့ကိုင္ႏိုင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တာေပါ့။ မိဘေဆြမ်ိဳးအ၀န္း အ၀ိုင္း ေတြဖက္က ေရခံ ေျမခံရွိျပီးသားဆိုေတာ့။ တ႐ုတ္ျပည္ဖက္က ဘယ္ကုန္ယူခ်င္သလဲ။ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူလို႔ရပါတယ္။ ေရာင္းျပီးေငြေခ် ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ကုန္မွ စာရင္းရွင္း၊ ႀကိဳက္တဲ့ကုန္ကိုေၾကြးယူလို႔ ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ခ်ီျပီး ၾကာလာတဲ့အခါ ကိုယ္လဲ ကုန္သည္ႀကီးတေယာက္ စီးပြားေရး သမားႀကီးတေယာက္အျဖစ္ေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ရပါတယ္။ ကုန္သည္ဆိုတာ ျမတ္မယ့္ဥစၥာ လိုက္ လုပ္ၾကေလ့ရွိ တယ္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ တလိုင္းေကာင္း ႏွစ္လိုင္းေကာင္းပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ နယ္စပ္မွာ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သြင္းကုန္ေရာ ပို႔ကုန္ပါ လုပ္ၾကေလ့ရွိေပမဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ သြင္းကုန္ပဲ အဓိက ထား လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သြင္းကုန္ဆိုတာ ဗမာျပည္ဖက္က သြင္းမယ့္ကုန္။ တ႐ုတ္ကုန္ကိုပဲ သြင္းျပီး လက္ကားျဖန္႔တဲ့အလုပ္ကို ေျပာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကုမၼဏီေတာ့ ေထာင္ရ တာေပါ့။ဒီေခတ္က ကုမၼဏီေခတ္ မဟုတ္လား။ကိုယ္ပိုင္ကုမၼဏီမရွိပဲ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သြင္းကုန္ပို႔ကုန္လုပ္ငန္းလုပ္မလဲ လက္ကားျဖန္႔တဲ့အခါ ပိုျပီးအဆင္ေျပေအာင္ ရန္ကုန္ မွာလဲ ကုမၼဏီခြဲတခု ေထာင္ထားပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နယ္စပ္မွာပဲ ထိုင္ထားလိုက္တယ္။ ဒီဖက္ကေန ဖုန္းနဲ႔ေျပာ ဖုန္းနဲ႔လုပ္ေပါ့ ။
လူက နယ္စပ္မွာပဲ အေနၾကာလာေတာ့ ရန္ကုန္တို႔မႏၱေလးတို႔မွာလဲ မေနခ်င္ဘူး။ ကိစၥ၀ိစၥရွိလို႔ သြားရတာေတာင္ ရာသီဥတုကကိုယ္နဲ႔သိပ္ သဟဇာတမတည့္ သလို ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ နယ္စပ္ကမွ ကိုယ္နဲ႔ပိုတည့္သလိုလို ခံစားလာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူက တ႐ုတ္ေသြးတာ ပါတာ ကိုယ့္ကိုေမြးလာခဲ့တာက ရန္ကုန္လဲ မဟုတ္သလို မႏၱေလးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာေတာင္ ပင္လယ္၀မွာ ေမြးလာခဲ့တာဗ် မူလတန္း ေက်ာင္းသားထိေအာင္ ပင္လယ္၀မွာပဲ ေန လာခဲ့ရတာဗ် အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာလဲ အၾကာႀကီး ဘြဲ႔ရတဲ့အထိေနခဲ့ဖူးသလို။ မႏၱေလးမွာလဲေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ရင္ထဲမွာစြဲေနမိတာက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚပဲ၊ ပင္လယ္ ၀ ပဲ။ မၾကာမၾကာ သတိတရ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တာကလဲ ပင္လယ္၀ ပဲ။ အုပ္လိုက္ေမ်ာသြားတတ္တဲ့ ေဗဒါအုပ္ေတြကို သတိရတယ္။ လမုေတာနဲ႔ဓနိေတာကို သတိရတယ္။ တရွဲရွဲ အသံေပးရင္း ဘယ္ညာယိမ္းထိုးေနတတ္တဲ့ အုန္းတန္းအုန္းေတာ အုန္းလက္ အုန္းရြက္ေတြကိုလဲ သတိရတယ္။ အိပ္မက္ေတြထဲထိေအာင္ သတိရေနတတ္တာက ေတာ့။ ေန၀င္ခါနီးမွာ ေနလုံးနီနီႀကီး ပင္လယ္ထဲ တေရြ႕ေရြ႕ငုပ္ဆင္းသြားတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ကဗ်ာ ဆန္ ဆန္ေျပာရရင္ေတာ့ ၀င္ေတာ့မယ့္ဆည္းဆာမွာ ေနလုံးနီနီႀကီး ပင္လယ္ထဲ ေရေသာက္ဆင္း သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီျမင္ကြင္းကို တေမ့တေမာကို ထိုင္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ဖူးတာ ခဏခဏပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ေမြးရာဇာတိ ကိုဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။ လူကရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္မွာ လာျပီးအေျခခ်မိထားေတာ့။ စိတ္ကသာ ေရာက္ေပမဲ့။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚနဲ႔ ပင္လယ္၀ကို ကိုယ္တိုင္မေရာက္ႏိုင္တာ ေတာ့ ၾကာျပီေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာ...ေရာက္မယ့္ေရာက္ရေတာ့လဲ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲနဲ႔စိတ္မ ေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ တက္သုတ္႐ုိက္ျပီး ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔လဲ သိလား။ နာဂစ္ ေၾကာင့္ ေပါ့ဗ်ာ - နာဂစ္ေၾကာင့္ -နာဂစ္ေၾကာင့္ ...
( ၂ )
နာဂစ္ ၀င္ေမႊသြားတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ေရာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတခုလုံး ေတာ္ေတာ္ကို ခံလိုက္ရတယ္ဆိုတဲ့သတင္း စ၀င္လာေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ကို တုန္လွဳပ္သြားမိ တယ္။ စီးပြားေရး အရ ရန္ကုန္ကကုမၼဏီခြဲ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းသြားႏိုင္တာကို ေတြးမိျပီး စိုးရိမ္သြားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဖက္မွာ အထူးသျဖင့္ ပင္လယ္၀နဲ႔ ဘိုကေလးနယ္ဖက္မွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ေသေၾကၾကတယ္ ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားလိုက္ရလို႔ပါ။ ရန္ကုန္က ကုမၼဏီက လူေတြက နာဂစ္၀င္ေမႊျပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာပဲ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ႀကိဳးစားျပီး ခ်က္ခ်င္းသတင္းပို႔လို႔ ကိုယ့္ကုမၼဏီကဘာမွ ထိခုိက္ဆုံး႐ႈံးမွဳ မရွိလိုက္တာကိုလဲ သိလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူေသေသ စိတ္သာရွိရင္ အျမတ္ထုတ္ ခ်င္ေတာင္ အျမတ္ထုတ္လို႔ရတဲ့အေျခအေနေတြေတာင္ ေပၚလာပါေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ...က်ေနာ့္ကုမၼဏီက စက္ပစၥည္းေတြ ျဖန္႔ေနတဲ့ကုမၼဏီီေလ ေရစုပ္စက္၊ ေမာ္တာ၊ပန္႔နဲ႔ ခ်ိန္းေစာ လို႔ေခၚတဲ့ လႊစက္ေတြ အဓိကျဖန္႔ေနတဲ့ ကုမၼဏီပဲ။ တခ်ိဳ႕ ကုမၼဏီေတြမ်ား စက္ေတြကို ေစ်းႏွစ္ဆသုံးဆ ခုန္တက္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အရင္က ေရာင္း ေစ်းတသိန္းႏွစ္ေသာင္းသုံးေသာင္းရွိတဲ့ ခ်ိန္းေစာလႊစက္တလုံးကို ႏွစ္သိန္းခြဲသုံးသိန္း ျဖစ္သြားတယ္။သြပ္တခ်ပ္တေသာင္းျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္႐ုိက္သြပ္သံတေခ်ာင္း သုံးရာအထိ ျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြအကုန္လန္ သြပ္ျပားေတြ ျပဳတ္ပ်က္ထြက္ကုန္ၾကေတာ့ မ၀ယ္မျဖစ္ ပစၥည္းေတြ မဟုတ္လား။ ေရာင္းတာေတာင္ တံခါးပိတ္ျပီး ေရာင္းရတဲ့ပစၥည္းေတြ ျဖစ္သြားတာ ခင္ဗ်ားလဲ ေကာင္းေကာင္းၾကားမွာပါ။ကုန္သည္ဆိုတာ လုပ္ငန္းရွင္ဆိုတာ အျမတ္ေကာင္း ေကာင္းရခ်င္တယ္ဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြ ဒုကၡ သုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေရာက္ေနၾကတုန္း အျမတ္ထုတ္မွ ရမယ့္အျမတ္ေငြမ်ိဳး က်ေနာ္မယူခ်င္ဘူး။ ေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ မယူခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘယ္လို လွမ္း အမိန္႔ေပးခဲ့သလဲ သိလား။ ဒို႔ကုမၼဏီက စက္ပစၥည္းေတြဘာမွထပ္ျပီး ေစ်းမတက္နဲ႔အရင္ ေရာင္းျမဲေစ်းအတိုင္းေရာင္း။ ဘယ္ကုမၼဏီေတြ ေစ်းတက္ တက္ေစ်းတက္ မ ေရာင္းနဲ႔လို႔ ခ်က္ခ်င္း အမိန္႔ေပးခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္လိုပဲ စက္ပစၥည္းေတြပဲ ေရာင္းေနတဲ့ကုမၼဏီတခ်ိဳ႕က ကုန္သည္ႀကီးတခ်ိဳ႕က ‘ေမာင္ေမာင္ မင္းရူးေန သ လား - တဲ့။ အေရာင္းအ၀ယ္ဆိုတာ ၀ယ္လိုအားနဲ႔ ေရာင္းလိုအား ၾကည့္ျပီး။ ၀ယ္လိုအား Demand ကသိပ္မ်ားေနျပီး ေရာင္းလိုအား သြင္းႏိုင္အား Supply က သိပ္နည္း ေနရင္။ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းဟာ တက္လာရမွာပဲ။ တက္ေရာင္းရမွာပဲ။ ဒါ တရားပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ မင္းက ဒို႔ေစ်းတက္ေရာင္းတာကို တမင္ဂြတိုက္ျပီး လုပ္ျပလိုက္တာလား-တဲ့။ ျပီးေတာ့ ထပ္ေျပာၾကေသးတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ -မင္းကုမၼဏီထဲကေရာ ဂိုေဒါင္ထဲေလွာင္ ထားတာေတြ ရွိသမွ်ကိုပါ။ ဒို႔ ကုမၼဏီေတြ အခုမင္းေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းႏွဳန္းအတိုင္းလႊဲေပးလိုက္၊ ဒို႔အကုန္ခ်ဳပ္ျပီး ၀ယ္မယ္။ မင္းေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းႏွဳန္း အတိုင္း အကုန္ေပးမယ္။ မင္း ပစၥည္းေတြအားလုံးကို ဒို႔၀ယ္မယ္-တဲ့ ’။ မေက်မနပ္ နဲ႔ေျပာလိုက္ၾကတာဗ်ာ။ ေမာင္ေမာင္ ျပဳံး ေနလိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ေျပာ လိုက္တယ္။ ေဟ့ ဘယ္သူ႔မွ ပစၥည္းေတြအားလုံး ခ်ဳပ္ျပီးမေရာင္းဘူး။ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေရာင္းမယ္ေျပာျပီး။ တကယ္လိုအပ္လို႔ မလႊဲသာလြန္းလို႔ လာ၀ယ္ၾက သူေတြကိုပဲ ေစ်းမတက္ပဲ အရင္ေရာင္းေနၾကေစ်းအတိုင္းပဲ လက္လီ ႏွစ္လုံးခ်င္းသုံးလုံးခ်င္းပဲ ဆက္အေရာင္းခိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပိုက္ဆံေတြတအားႀကီးကို ခ်မ္းသာေနလို႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ လူေတြအ သက္ေတြေသၾက၊ ဒါေလာက္ေတာင္ ဒုကၡသုကၡေတြေရာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ မတန္တဆ ေစ်းတက္ေရာင္းလဲ မလႊဲသာမေရွာင္သာ၀ယ္ၾကရရွာေတာ့ မယ့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်ေနာ္ သူတို႔ အေပၚလည္ျမိဳညႇစ္မယူခ်င္ဘူးဗ်ာ။ မေတာ္မတရားအျမတ္ထုတ္ မယူခ်င္ဘူး ဗ်ာ။ အျမတ္ထုတ္ျပီး ျပန္ေရာင္းစားမယ့္သူေတြလက္ထဲလဲ ေရာက္မသြားရေအာင္ ကုမၼဏီက ေကာင္ေတြကိုလဲ လွမ္းေျပာထားလိုက္တယ္။ တကယ္ဒုကၡေရာက္လို႔ တကယ္သုံးမယ့္သူေတြလက္ ထဲ ေရာက္ေအာင္ေရာင္းၾကကြာ - လို႔။ ေစ်းလဲ လုံး၀ မတက္ရဘူး-လို႔။ အဲဒီေတာ့ ရန္ကုန္က က်ေနာ့္ကုမၼဏီမွာ လာ လာ ၀ယ္လိုက္ၾကပုံမ်ား ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဒီဆိုင္က ေစ်း ခ်ိဳတယ္ ဟ၊ သေဘာထားေကာင္းတယ္ ဟ-နဲ႔ တဲ့။ ဘုန္းႀကီးေတြ ဦးပဇင္းေတြပါ ဆိုင္ကိုလာျပီး ၀ယ္ ၾကသတဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ၾကားၾက သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ နာဂစ္ ၀င္ျပီးေမႊသြား ရက္စက္သြားလို႔ ရန္ကုန္ေရာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေရာ တုန္းလုံးပက္လက္ျဖစ္သြားရတာေတြက သစ္ပင္ႀကီးေတြ ဧရာမသစ္ပင္ ႀကီးေတြ ကုန္သေလာက္နီးပါး မဟုတ္လား။ လမ္းေတြေပၚေရာ အိမ္ေတြ ေပၚမွာပါျမင္မေကာင္းေအာင္ အလဲလဲအျပိဳျပိဳျဖစ္ကုန္ ဖိမိကုန္ ထိခိုက္ကုန္ၾကရတယ္ မဟုတ္ လား။ မုန္တိုင္းစဲတာနဲ႔ မရွင္းမျဖစ္ စရွင္းၾကရတဲ့ ျပသာနာက အျမစ္ကေနပါ ကၽြတ္ထြက္လဲျပိဳေနတဲ့ ဒီတုံးလုံးပက္လက္ သစ္ပင္အိုႀကီးေတြကို မဟုတ္လား။ ဒါေလာက္ႀကီး တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြမ်ိဳးစုံကို လက္ထိုးလႊေလးေတြေလာက္နဲ႔ ရွင္းေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္ျပီးေတာ့မလဲ။ ခ်ိန္းေစာႀကီးေတြ စက္လႊႀကီးေတြနဲ႔ ရွင္းရေတာ့တာဗ်။ အဲဒီေတာ့ အဲဒါ ႀကီးေတြ ဘယ့္ ေလာက္ေရာင္းေကာင္းလိုက္မလဲ။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္၊ ပုံမွန္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ ခုန္တက္ေတာင္ ေရာင္းၾကတယ္။
က်ေနာ္လဲ ေစ်းတက္ ေရာင္းရင္ ရတာပဲ။ လာ လာ ၀ယ္ၾကတဲ့အထဲ ဘုန္းႀကီးေတြ ဦးပဇင္းေတြကိုယ္တိုင္ လာၾကတယ္ဗ်ာ။တပါး ႏွစ္ပါး။တေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံမတတ္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေက်ာင္းေတြက။ စုေပါင္းျပီးေတာင္ လာ၀ယ္ၾကသတဲ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒီသံဃာေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္ သင္းပိုင္ကို ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ျပီး လႊဆြဲၾက အျမင္မေတာ္တာေတြ ရွင္းေပးၾကေတာ့တာလဲ အားလုံးတျပည္လုံးအသိ၊ တျပည္လုံးအျမင္ပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီလို အေျခအေနမွာ သံဃာေတာ္ေတြ လူထုေတြ အေပၚမွာ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ အျမတ္မထုတ္ခ်င္ ဘူး။အျမတ္မထုတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တခ်ိဳ႕လူေတြက ေသာက္ရူးလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ေပးၾက ေျပာေနၾကတဲ့အထဲကကို က်ေနာ္ အဲသလိုပုံမွန္အတိုင္းပဲ ေရာင္းခဲ့တာဗ်။က်ေနာ့္ဘ၀မွာ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ပီတိအျဖစ္ရဆုံးအခ်ိန္ကို ျပပါဆိုရင္။ က်ေနာ္ အဲဒါကို ျပလိုက္မွာပဲ။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ ၾကားကေန ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ပီတိေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ ေ၀ါဟာ ရ နဲ႔ဆိုရင္- ေၾကကြဲ ပီတိ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ-အဲ-ေနာက္ထပ္ ပီတိတခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကိုလဲ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ က်ေနာ္ေတာ့ ေ၀ါဟာရရွာလို႔ မရဘူး။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဒီလိုအ ႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကခ်ိန္မွာ တကယ္ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူေတြကို ကိုယ္ တိုင္ကိုယ္က် ႀကိဳးစားပန္းစားနဲ႔မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားျပီးတတ္ႏိုင္သမွ် ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အ ကူအညီ ေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုပဲ ေျပာရ မွာဗ်၊ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ႀကိဳးစားပန္းစား ေရာက္ေအာင္ သြားျပီး ကူညီႏိုင္ခဲ့တာ အကူအညီေပးႏိုင္ခဲ့တာအေပၚမွာေတာ့ တဖက္ကေနေျပာရရင္ ေက်နပ္တယ္။ ၀မ္းသာတယ္။ ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့...
တဖက္ကေနေျပာရရင္လဲ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြေရာ။ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္စရာ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာေတြပါေတြ႔ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ပီတိက ေအးေအး ျမျမ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး ျဖစ္ေနရမယ့္အစား။ ပူေလာင္ရတာေတြေရာ- ေနာက္က်ိ ရတာေတြပါအကုန္ကို ေရာေနရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ေသာမန ေတြေရာ...ေဒါမနေတြပါ အကုန္ ခံစားလိုက္ရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့...ဒီလို ပီတိမ်ိဳးကိုဘာပီတိလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ရမလဲ၊ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ားပဲ ႀကိဳက္သလိုသာ နာမည္တပ္ေပေရာ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္လက္ ေတြ႔ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရသလို၊ ခံစားရသလိုပဲ ေျပာျပမယ္။
မုန္တိုင္း၀င္ျပီးျပီးခ်င္း ရန္ကုန္ရဲ႕အေျခအေနပဲ စၾကားၾကရတာလဲ အားလုံးအသိပါပဲ။ ေနာက္မွ မီဒီယာေတြေက်းဇူးနဲ႔ တေျဖးေျဖးခ်င္းၾကားလိုက္ၾကရတာက နာဂစ္ေၾကာင့္ အထိ အနာဆုံးေနရာဟာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆိုတာပဲ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာမွ ဘိုကေလးနဲ႔လပြတၱာဟာ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံလိုက္ၾကရတာ သိလိုက္ရတယ္။ ေသဆုံးသြားၾကရရွာသူေတြလဲ ေသာက္ ေသာက္လဲမဟုတ္လား။ ဘိုကေလးနဲ႔ပင္လယ္၀ လို႔ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ ရင္ထဲ က်င္ကနဲေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရျပီး။ ေတာ္ေတာ္ ကိုစိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မိတယ္။ ဘိုကေလးနယ္နဲ႔ ပင္လယ္၀ဟာေမာင္ေမာင့္ ခ်က္ျမွဳပ္ေမြးရာေဒသမဟုတ္လား။ ေမာင္ေမာင္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ဟာ တ႐ုတ္ေသြးပါတဲ့ ေကာင္ ေပမဲ့။ ဇာတိေသြးကပဲ စကားေျပာလာသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ငါ့ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္နယ္ကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ငါတတ္ႏိုင္သမ်ွ အကူအညီသြားေပးမယ္။ လွဴႏိုင္သမွ်လွဴဒါန္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကတဖြားဖြားနဲ႔ ၀င္လာခဲ့တယ္ဗ်။ ကိုယ္နဲ႔ရင္းတဲ့ ကုန္သည္ႀကီးေတြထဲက သဒၵါတရားထက္သန္သူတခ်ိဳ႕ကိုလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တိုင္ပင္ ေဆြး ေႏြးျပီး က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က သိန္း(၁၀၀)မတည္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လုပ္ ခ်င္တာကို နားလည္ယုံၾကည္တဲ့လူ ေလးငါးဦးကလဲ အသီးသီး၀ိုင္း၀န္းထည့္ ၀င္ပါ၀င္ၾက ေတာ့။ သိန္း(၂၀၀)ေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီထဲက လိုက္ႏိုင္တဲ့သူ အလွဴရွင္ႏွစ္ေယာက္ကိုပါအတူေခၚျပီး။ နာဂစ္အျပီး တပတ္အၾကာမွာပဲ ရန္ကုန္အေရာက္ ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ နယ္စပ္က ရႏိုင္သမွ် သင့္ေတာ္မယ္ထင္ရတဲ့ အ၀တ္အထည္ေလးေတြကိုလဲ သိမ္းက်ဳံးျပီးဆြဲခဲ့ ၀ယ္ခဲ့ၾကတယ္ဗ်။ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြ ေ၀ဖို႔အတြက္ ဆိုေတာ့။ ကေလး၀တ္ေရာ လူႀကီး၀တ္ေရာ။ ေယာက္က်ား၀တ္ေရာ မိန္းမ၀တ္ပါ ရသမွ်အစုံပါပဲဗ်ာ။ ပီနံအိတ္ႀကီးေတြနဲ႔(၁၈)လုံး အျပည့္အသိပ္ထည့္ျပီး သယ္သြား ခဲ့ၾကတယ္ဗ်။ အဓိကက်တဲ့ဆန္နဲ႔ေရသန္႔ပုလင္းေတြကိုေတာ့ ရန္ကုန္က်မွ ၀ယ္မယ္ဆိုျပီး တက္သုတ္႐ုိက္သြားၾကတယ္။ အဲ...ရန္ကုန္မွာ စိတ္ခ် ရတဲ့ေနရာ သြားျပီး ဆန္ သြား ၀ယ္ေတာ့။ ဆန္ေရာင္းတဲ့ ဆန္ကုန္သည္ အမ်ိဳးသမီးက ‘ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြကို ေ၀ဖို႔ လွဴဖို႔ ဆန္၀ယ္ခ်င္တာ မဟုတ္လား...တဲ့။ ဒုကၡသည္ေတြ ေ၀ဖို႔ ဆိုရင္။ ဒီလို ေစ်းေပါေပါ ဆန္ကိုပဲ၀ယ္သြားလို႔’ အၾကံေပးျပီး က်ေနာ္တို႔ကို ထိုးျပတာက ေတာ္ေတာ္ကို ညံ့တဲ့ဆန္ေတြဗ်ာ။ဆန္ေတြက ဖုံစုတ္စုတ္ ၀ါတာတာအေရာင္ေတြဗ်။ ေရစို ဆန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေစ်းလဲအနိမ့္ဆုံး အမ်ိဳးအစားေတြေပါ့။သူကေတာ့ အိတ္မ်ားမ်ားရေတာ့ လူမ်ားမ်ား ျပီမ်ားမ်ား ေ၀ႏိုင္ေအာင္ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္း ေပးတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေမာင္က ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေမြးလာတဲ့ေကာင္ပဲ။ ဒီလိုဆန္မ်ိဳးက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာ ၀က္ေကၽြးတဲ့ ဆန္ ေလာက္ပဲ အဆင့္ရွိတာ သိတာေပါ့။အဲဒီေတာ့ ..ဟာ..ဒီဆန္မ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္ မေ၀ဘူး။ မေပးဘူး။ ဆန္ျဖဴျဖဴပဲေပး။ လူစားလို႔သင့္ေလ်ာ္မယ့္ ဆန္ပဲ လိုခ်င္တယ္လို႔ေျပာျပီး ေကာင္းတဲ့ဆန္ပဲ၀ယ္ လိုက္တယ္။ ဆန္ေခ်ာမဟုတ္ေပမဲ့ ဆန္ၾကမ္းထဲမွာေတာ့ လူစားလို႔ေကာင္း မယ့္ဆန္ မ်ိဳးပဲ ေရြးျပီး အိတ္(၅၀၀)၀ယ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကဒုံ ဧရာ ပင္လယ္၀အထိ လိုက္မယ့္ ေမာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးတစီး လိုက္ ရွာရ ငွါးရ ျပန္တယ္ဗ်။ေမာ္ေတာ္ကလဲ ရွားလိုက္တာဗ်ာ။ ပင္လယ္၀အထိ လိုက္ခ်င္တဲ့ ေမာ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ကို ရွာရတယ္။ အေၾကာင္းက အျပန္မွာ ဟိုသတၱ၀ါေတြကေမာ္ေတာ္ကိုေပၚတာဆြဲလိုက္မွာကိုလေၾကာက္သလို။ ရာသီဥတုကလဲ သိပ္ျငိမ္ေသးတာမဟုတ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိုးရိမ္ေန ၾကေသးတာကိုး၊ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ ..ဟိုကသည္က အာဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြကလဲ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပိတ္ပင္တာတားျမစ္တာ ဟန္႔တားေႏွာက္ ယွက္တာေတြအႀကီးအက်ယ္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ႀကီး မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ ဆီေစ်းေတြကလဲ ေခါင္ခိုက္ေအာင္ကို ထိုးျပီးတက္ေနခ်ိန္ဗ်ာ၊ ဆီေစ်းက တဂါလံကို တေသာင္း အထိေတာင္ ခုန္တက္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ နာဂစ္လက္ခ်က္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ေတြ စက္ေလွေတြ သေဘၤာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ ဆုံး႐ႈံးပ်က္စီးသြားၾက တာေတြက မနည္းမေနာဆိုေတာ့ ေရယာဥ္ေတြကလဲ သိသိသာသာကို နည္းေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနျပန္တယ္ဗ်ာ။အဲဒီၾကားထဲကပဲ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုျပီး ႀကိဳးစားပန္းစား လိုက္ျပီး ရွာၾကေတာ့။ ေမာ္ေတာ္ၾကီးၾကီးတစင္းကို ရွာလို႔ရလာတယ္ဗ်ာ။ေမာ္ေတာ္ပိုင္ရွင္က သူလိုက္ပို႔မယ္...တဲ့။ ေစ်းကေတာ့ တျပားမွ မဆစ္နဲ႔။ ဆီေစ်းက ဒီေလာက္ေတာင္ႀကီး ေနတာ။ အသြားအျပန္ သိန္း(၃၀)ေပးရ မတဲ့။ ဒါေတာင္...က်ေနာ္တို႔သြားမွာက ပင္လယ္၀ဖက္ဆီက မုန္တိုင္းသင့္ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြဆီ အကူအညီသြားေပးမွာ။ အလွဴ အတန္းသြားလုပ္မွာ ျဖစ္လို႔၊ မြန္ျမတ္တဲ့ကုသိုလ္ခရီး ျဖစ္ေနလို႔လိုက္မွာျဖစ္တယ္လို႔ဆိုသဗ်။ က်ေနာ္ကလဲ - ကိုင္း -မထူးဘူး။ သုံးဆယ္ဆိုလဲသုံးဆယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ လိုအပ္တဲ့ဆီ လုံလုံေလာက္ ေလာက္သာထည့္ထား။ ရာသီဥတုအေျခအေနနဲ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သင့္ေတာ္မယ့္ စက္ဆရာနဲ႔အလုပ္သမားေတြသာ လုံလုံ ေလာက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္သြင္းစီစဥ္ေပးလိုက္၊ က်ေနာ္ငွါးမယ္ ဆိုျပီး စင္းလုံးျပတ္ေအာ္ဒါ ငွါးလိုက္တယ္။ အဲ...အဲဒီလို ေမာ္ေတာ္လဲ ရွာျပီးျပီ ၊ဆန္အိတ္ေတြလဲ အိတ္(၅၀၀)တင္ထားျပီးျပီ၊ တ႐ုတ္ဖက္ျခမ္းကေန ဆြဲလာခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစားမ်ိဳးစုံ ပီနံအိတ္ႀကီး(၁၈)လုံးလဲ တင္ထားျပီးျပီ။ လမ္းခရီးစားစရာ ေသာက္စရာ ေတြလဲ တပတ္ ဆယ္ရက္စာ မပူရေအာင္ ျဖည့္ဆည္းထားျပီးျပီ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုထြက္ မွာလဲ။ လမ္းမွာ အကုသိုလ္ေတြ သတၱ၀ါေတြ မိစၦာေတြ ျဂိဳလ္ဆိုးေတြက တေနရာရာကေန တားဆီးျပီး ရစ္လာရင္ ေႏွာက္ယွက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘယ္သူ႕ခြင့္ျပဳ မိန္႔နဲ႔ထြက္လာ သလဲဆိုျပီး ၀ိုင္းျပီး ဗ်င္းၾကရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတဲ့ ျပသာနာႀကီးက ထပ္ျပီး ေပၚလာျပန္ တယ္ခင္ဗ်။လွဴခ်င္တာေတာင္ လြယ္မွတ္သလား။ အဲ...အဲဒီမွာ ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ့္အက်ိဳး ေပးလာတယ္လို႔ပဲေျပာရမလား။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိပါဘူး။ နာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီး တပါးနဲ႔သြားျပီး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ႀကဳံလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ကေနဘယ္လို တိုက္ဆိုင္သြားရ သလဲဆိုေတာ့။ တကယ္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာ္၊ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ ဆရာေတာ္က ၾကားသြားေတာ့။
‘ဟ...အဲဒီကုမၼဏီက ေကာင္ေတြလား...တဲ့။ လႊစက္ေတြ ေစ်းမတက္ပဲ ေရာင္းေနတဲ့ ကုမၼဏီကေကာင္ေတြလား...တဲ့။ ဒို႔သံဃာေတြ ဦးပဇင္းေတြတခ်ဳိ႕ သစ္ပင္ ႀကီးေတြ တုံးလုံးပက္ လက္ျဖစ္ေနတာ ရွင္းပစ္ဖို႔ မရွိရွိတဲ့ေငြေလးေတြနဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းလုပ္ျပီး လႊစက္ေတြ ၀ယ္ရာမွာေစ်းမတက္ပဲနဂိုေစ်းအတိုင္း ေရာင္းေပးလို႔ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြအခ်င္း ခ်င္းၾကား ေျပာဆိုေနသံေတြ သာဓုေခၚသံေတြ ထြက္လာေနတဲ့ကုမၼဏီက တကာေတြလား’တဲ့။ ‘ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား’လို႔ေလွ်ာက္ ထားသူေတြက ေလွ်ာက္ထားလိုက္ၾကေတာ့။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ၾကီးကပဲ ‘ငါ လုပ္ေပးမယ္။ ငါ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္။ ငါ့အစီအမံနဲ႔ လာတယ္ဆိုတာ ေျပာ-’ဆိုျပီး သူ႕နည္း သူ႕ဟန္နဲ႔သူ စီစဥ္ကူညီေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လဲ တက္သုတ္႐ုိက္ျပီး ထြက္ႏိုင္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ နာဂစ္ျပီးလို႔တပတ္အေက်ာ္(၁၁)ရက္ေန႔မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ၾကီး ရန္ကုန္ကေနေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထြက္ႏိုင္လာခဲ့တာေပါ့ ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အလွဴရွင္ေတြလဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေလးေယာက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ေမာ္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ လာခဲ့ၾကတယ္ဗ်။ ေမာ္ေတာ္ထြက္ခါနီးမွာပဲ ေသာက္ေရသန္႔ပုလင္းအတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ (၂၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ကိုလဲ ဆြဲျပီးတင္လာခဲ့ၾကေသးတယ္ဗ်။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ထုပ္ဖာေတြ ကိုလဲ အနားကေန ရႏိုင္သမွ် ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆြဲျပီးတင္လာခဲ့ၾကေသးတယ္ဗ်။
အင္း...လမ္းခရီးတေလ်ာက္ သိပ္ျပီး ထူးထူးေထြေထြ ဘာျပ၏နာမွ မေပၚခဲ့ေပမဲ့၊ ကိုယ့္ဇာတိ ကိုယ္ျပန္ျပီး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္လွဴႏိုင္ေတာ့မယ္ဆိုျပီးပီတိေလး ေတာင္ျဖစ္လိုက္မိေသးေပမဲ့။ ေမာ္ကၽြန္းေက်ာ္ကတည္းက ရင္ထဲကို ထစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္လာတာပါပဲ၊ ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံးဟာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ဘာတခုမွ ႐ႈရက္ စရာ မရွိေတာ့ေအာင္ကို အပ်က္အစီးေတြက ေနရာတိုင္းလိုလိုပါပဲ။ ရန္ကုန္ကအထြက္ကတည္းက အပ်က္အစီးေတြ နာဂစ္ရဲ႕ေျခရာလက္ရာေတြကိုေတာ့ ေနရာအႏွံ႔ေတြ႔ခဲ့ ရေပမဲ့။ ဘိုကေလးနယ္ထဲဆီ ၀င္လာေလေလ အပ်က္အစီးေတြက ျမင္မေကာင္း႐ႈမေကာင္းေအာင္ မ်ားလာေလေလလို႔ခံစား လိုက္ရတယ္ဗ်ာ၊ တကယ္ဗ်ာ...တကယ္ တကယ္၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဇာတိ မဟုတ္တဲ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာင္ ဟင္းကနဲ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခဏခဏခ်ေနရ ေလာက္ေအာင္ ျမင္ကြင္းေတြ က ဆို႔နင့္စရာႀကီးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသား ဇာတိစစ္စစ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္လိုေကာင္ရဲ႕ရင္ထဲ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ေနမလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားပဲ မွန္းၾကည့္ ေပေရာ့။ ဘိုကေလးနား နီးလာေလ အေလာင္းေတြက ဟိုနားတေလာင္း ဒီနားတေလာင္း စျပီးေတြ႔လာရတယ္ဗ်။ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔ေပါ့။ဘိုကေလးလဲ ေက်ာ္ ေရာ အေလာင္းေတြက ပိုပိုျပီးမ်ားလာလိုက္တာ ဟိုနားတစု ဒီနားတစု ခပ္စိပ္စိပ္ကို ေတြ႔လာရတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာဗ်ာ။ အေလာင္းေတြထဲမွာ ကေလးေလးေတြေရာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြေရာ အစုံမွ အစုံဗ်ာ။ အေလာင္းေတြကလဲ ေဖါင္းကား ဖူးေရာင္လို႔။ ေမွာက္ရက္ေရာ ပက္လက္ပါ ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔။ ေမာ္ေတာ္ေပၚ ပါလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္အလုပ္သမားေလးတေယာက္က ေျပာတယ္။ ‘ ဒါ...ဘာ မ်ားအုံးမလဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ သုံးေလးရက္ကဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ေတြစက္ေလွေတြ ျဖတ္သြားရတာ အေလာင္းေတြနဲ႔ခ်ည္း တိုးတိုးေနရလို႔။ စက္နဲ႔ လာမျငိရေအာင္ ဟိုဖက္ဒီဖက္ ႏွစ္ေနရာကေန ထိုး၀ါးႀကီးေတြကိုယ္စီကိုင္ျပီး ေမ်ာလာေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ကိုထိုး၀ါးေတြ နဲ႔ခ်ည္း ထိုးထိုးဖယ္ဖယ္ပစ္ျပီးေတာင္ သြားရတာ။ အခုဟာက ဘာဟုတ္ေသးလဲ’တဲ့။ ကဲ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား မွန္းသာ ၾကည့္ေပေရာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ေမာ္ေတာ္ႀကီး သြားေန ေတာ့လဲ ေရလယ္မွာသာ အေလာင္းေတြက ဒီေလာက္မမ်ား ေတာ့တာ။ ဟိုနား တေမ်ာေမ်ာ ဒီနား တေမ်ာေမ်ာ - ၾကည့္ေလရာ ေတြ႔ေနရတုန္း။ ဒီထဲမွာ ကၽြဲေသႀကီးေတြ ႏြားေသ ေခြးေသေတြကလဲ မနဲဘူး။ ကၽြဲ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါ၊ ေရ လဲ အင္မတန္ႀကိဳက္၊ ေရထဲလဲ တေနကုန္ ေရစိမ္ခံျပီး ေနႏိုင္တဲ့ အေကာင္မ်ိဳး၊ အဲဒီလိုအေကာင္မ်ိဳးေတြေတာင္ ဒီနာဂစ္နဲ႔ က်ေတာ့ အတုံးအ႐ုံးျဖစ္ျပီး ေသသြားရတယ္ဆို ေတာ့ ဒီမုန္တိုင္းဟာ ဘယ့္ေလာက္ျပင္းမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေရာ့ဗ်ာ။ အဲ...မိန္းမလွကၽြန္းနားလဲေရာက္ကေရာ။အေလာင္းေတြကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ ကမ္းစပ္ေတြမွာေရာ ကၽြန္းေပၚေတြမွာပါ။ သစ္ပင္ၾကားေတြ မွာေရာ။
ေတာစပ္ေတြမွာပါ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ လူေသအေလာင္းေတြခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ စစ္ျဖစ္ထား တဲ့စစ္ေျမျပင္မွာ အေလာင္းေတြ တုန္းလုံးပက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမင္ ကြင္းေတြ ဓါတ္ပုံေတြ ကင္မရာ႐ုိက္ခ်က္မ်ိဳးေတြကို က်ေနာ္ အမ်ားႀကီးျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးတာေပါ့။ အဲဒီျမင္ ကြင္းေတြက ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲေတြပဲပိုမယ္။ ဒါေလာက္ ေျခာက္ခ်ားစရာ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ အခုဟာကဗ်ာ...အေလာင္းေတြကိုက ဖူးေရာင္ေဖါင္းကားျပီး သေျပသီးမွည့္ေရာင္ ေပါက္ေနၾကျပီး တကယ့္ကို အေလာင္း ဒိုက္ပုံေတာႀကီးလိုကို ျဖစ္ေနတာ။ တကယ့္ကို ျမင္မေကာင္း႐ႈမေကာင္းေအာင္ပါဗ်ာ၊ ေမာ္ေတာ္ကလဲ ေျဖးေျဖးခ်င္းခုတ္ေနရတာဆိုေတာ့၊ ပထမေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္နဲ႔လိုက္ ျပီး တေလာင္းႏွစ္ေလာင္း လိုက္ျပီးေရတြက္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ေရာက္လာေတာ့ ဆက္ျပီးေတာ့ကို မေရႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ အနဲဆုံး ေဟာဒီမိန္းမ လွကၽြန္းတ၀ိုက္မွာကို က်ေနာ္ တို႔ေမာ္ေတာ္ေပၚကေန ျမင္ရတာကို အနဲဆုံးငါးေထာင္အထက္ရွိတယ္။ ရန္ကုန္ကေန က်ေနာ္နဲ႔လိုက္လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တ႐ုတ္ မ်က္ႏွာေတာင္ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ျဖဴပတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ လူက တ႐ုတ္ေသြး ပါတဲ့အျပင္ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းေတြ ႀကိဳက္လြန္းစားလြန္း လို႔အျမဲလိုလို ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ တကယ္ကို ျဖဴပတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားတယ္။ အေလာင္းေတြကို ၾကည့္ျပီးေသြးမရွိေတာ့သလိုကို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္။ အေလာင္းေတြခ်ည္းေလဗ်ာ။ မိန္းမလွကၽြန္းဆိုတာ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ ေလာက္ရွိတဲ့ တကယ့္ကၽြန္းႀကီးဗ်။ ဟိုတုန္းကဆိုရင္ အျမဲတန္းစိမ္း လန္းစိုေျပေနတဲ့ တကယ့္ ဒီေရေတာႀကီး။ ေဘးမဲ့ေတာႀကီးဗ်။ အဲဒီမွာလူေနအိမ္ေျခမရွိပဲနဲ႔ ဒီအေလာင္းေတြက ဘယ္ကေနေရာက္လာသလဲဆိုေတာ့ ဘိုကေလးနယ္တ ေလ်ာက္ ပတ္ပတ္လည္က ဓါးျမေခ်ာင္း ေလာက္အထိ ရြာေတြရြာေတြက ရြာလုံးျပဳတ္ ကြင္းလုံးျပဳတ္သြားရတဲ့ေနရာေတြကေနလာတင္ရတဲ့ အေလာင္းေတြပဲဗ်။ ဒီ မိန္းမလွ ကၽြန္း တေလ်ာက္ကအေျခအေန ျမင္ရ႐ႈရတာေတြနဲ႔ ေမာ္ေတာ္သမားေလးေတြ ေျပာတာေတြနဲ႔တင္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရရင္။ က်ေနာ့္အထင္...ဒီ ဘိုကေလးနယ္တခုထဲမွာတင္ အနဲဆုံး ေသဆုံးရသူ သိန္းဂဏန္း ရွိေလာက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ သူတို႔က ေျပာတယ္။ ဒါ ခင္ဗ်ားျမင္ရတာ ကမ္းစပ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကမ္းစပ္ကေန ျမင္ရတာေလာက္ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္းေပၚမွာလဲ အမ်ားႀကီး ရွိေသးသတဲ့။ ကဲ...စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့ဗ်ာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာင္ ေက်ာင္းတိုင္ တိုင္ငုတ္ေလာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာတို႔။ တရြာလုံး အိမ္တိုင္ငုတ္တိုေလး သုံးေလး ငုတ္ပဲ က်န္ခဲ့တာတို႔။ ဘာမွေတာင္ မက်န္ခဲ့ပဲ ေရျပင္ျဖစ္ က်န္ခဲ့တာတို႔ အို... ၾကားရ ၾကားရ နား၀မသက္သာေတြကလဲ အမ်ားၾကီးမွအမ်ားႀကီးဗ်ာ။ တေယာက္ ေျပာတာကေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ေရတက္ေနတုန္းကမ်ား။ ေရျပင္ေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေပၚ သေဘၤာ ေပၚကေနေအာက္ကို ေျခေထာက္ခ် ၾကည့္လိုက္မိရင္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမ်ား အိမ္ေခါင္မိုး ေျခေထာက္နဲ႔တိုက္မိ စမ္းမိတာမ်ိဳးအထိေတာင္ ရွိသတဲ့။
မုန္တိုင္းျပီးလို႔တပတ္ေက်ာ္မွ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္တာေတာင္ အေလာင္းေတြက ဒီေလာက္မ်ား ေနေသးတယ္ဆိုေတာ့။ ဒီတပတ္ေက်ာ္အတြင္းလွိဳင္းေတြ ဒီေရေတြ နဲ႔ ပင္လယ္ထဲအထိ ေရာက္သြား ေမ်ာသြား ပါသြားျပီးသားကလဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီလဲ။ ဘယ္သူမွေရတြက္လို႔ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာလုံးက်ြတ္သြားရတဲ့ ေနရာ ေတြမွာ ရြာေတာင္မရွိေတာ့တာ ဒီအေလာင္းေတြကို ဘယ္သူကမွလဲလာျပီး ဆယ္ေတာ့ ျမွဳပ္ေတာ့မယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္မိရင္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကကြဲစရာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ႀကီးပါဗ်ာ။ အဲ...ဒီၾကားထဲမွာ...လူမဆန္တဲ့ေကာင္ေတြကလဲ ရွိလိုက္ေသးဗ်ာ။ ဘယ္လို လူမဆန္တယ္မွတ္သလဲ။ ေလွေတြသမၼာန္ေတြ ေလးငါးစင္းေလာက္နဲ႔ အေလာင္းေတြကို လွန္ေလွာရွာေဖြျပီး ေရႊတိုေရႊစ လိုက္လံရွာေဖြ ျဖဳတ္ယူေနၾကတဲ့ အေကာင္ေတြေလဗ်ာ၊ကၽြန္းေပၚအထိတက္ျပီး လိုက္လံရွာ ေဖြေနၾကတဲ့ေကာင္ေတြကလဲ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ေတာင္ရွိမတဲ့။ အဲဒီလို ေရႊတိုေရႊစ ရွာေနၾကတဲ့အေကာင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လွမ္းျမင္ရတယ္။ သူမ်ားမွာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်လို႔ေသၾကရ ရွာတဲ့အၾကားမွာ သူတို႔မွာ အေတာ္တြက္ေျခကိုက္တဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးတခု ရလိုက္ၾကသလိုပါ့။ ဘယ့္ေလာက္မ်ား လူမဆန္လိုက္တယ္ မွတ္သလဲ။ အေလာင္းကလက္မွာ လက္ေကာက္ပါတာေတြ႔ရင္။ လက္ကေနေတာင္ ခၽြတ္မယူဘူး။ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ယူရေအာင္ လက္ကိုျဖတ္ယူတယ္။ နားက နားကပ္ပါတာ ေတြ႔ရင္ နားရြက္ကို ျဖတ္ယူ သတဲ့ဗ်ာ။ ေတာက္...လူက ေမြးတဲ့ေကာင္ေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား မသိပါဘူးဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕လူေတြကေတာ့ ‘ေသျပီးသြားမွပဲဗ်ာ။ ဒီလို လုပ္ယူသြားလို႔ အဲဒီလိုယူတဲ့သူေတြအဖို႔ ေရႊ ေငြအဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ ရလိုက္တယ္ဆိုရင္လဲ အလကားမျဖစ္ေတာ့ပဲ သူတို႔မွာ သုံးစရာ စြဲစရာေလးေတြ ျဖစ္သြားေသးတယ္လို႔သေဘာထား ၾကည့္လိုက္ေပါ့ဗ်ာ’လို႔ေျပာခ်င္ ေျပာၾကမယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါ...လူမဆန္တာပဲဗ်။အဲဒီတုန္းက အဲဒီလို ရလာတဲ့ ေရႊတို ေရႊ စေတြကို အဲဒီလို လူေတြက ဘိုကေလးျမိဳ႕ေပၚအထိ တက္ေရာင္းၾကတာ ရွိသတဲ့ဗ်။ အဲဒီလို ေရႊတိုေရႊစကို ၀ယ္တဲ့သူေတြကလဲ လက္ခံျပီး၀ယ္တာ ရွိသတဲ့ဗ်။ ေစ်းေကာင္းေကာင္း ႏွိမ္ျပီး ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္၀ယ္ၾကရာမွာ ေရႊေစ်းက တက်ပ္သား တသိန္းေတာင္မေပးရဘူးဆိုပဲ။ အျပင္ေပါက္ေစ်းက ေရႊေစ်း(၅)သိန္းေက်ာ္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တသိန္းေတာင္ မေပးရပဲ ၀ယ္ၾကဆိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ေနၾကျပီလားလို႔ေတာင္ ေတြးလိုက္မိျပီး တဖက္က ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ စာရိတၱေတြ အဖ်က္စီးခံထားလိုက္ၾကရတာဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကုစားလို႔ေတာင္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူေဌးဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲ သူေဌးအေလ်ာက္။ အေျခအေနမဲ့ဆိုတဲ့ေကာင္ ကလဲ အေျခအေနမဲ့ ဆိုတဲ့အေလ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ကို စာရိတၱေတြက ထိခိုက္ကုန္ၾကျပီဗ်။ ဒီမင္း ဒီစိုး ဒီသူခိုးနဲ႔ ဒီမိုးဒီေလ ဒီလူေတြ...ျဖစ္ကုန္ၾကရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
အဲ...လမ္းခရီးအေတြ႑အၾကဳံေတြ ဆက္ေျပာအုန္းမယ္။ လမ္းမွာ ေလွအိုေလးေတြရရာ သမၼာန္စုတ္ေလးေတြနဲ႔ အေျပးအလႊား ေလွာ္ခတ္လာၾကျပီး စားစရာ ေသာက္စရာ ၀တ္စရာေလးေတြ တတ္ႏိုင္သမ်ွ ကူညီခဲ့ပါဗ်ာ...လို႔က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္နားအထိ ကပ္လာျပီး ေတာင္းၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီကေန ေအာ္ျပီး အကူအညီေတာင္းၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ ေရသန္႔ပုလင္းအတြဲေတြ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ဖာေလးေတြ ပစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အနားထိ ေရာက္လာတဲ့ အကူအညီေတာင္းလာ သူေတြကိုေတာ့ ဆန္တအိတ္စ ႏွစ္အိတ္စ ခ်ေပးခဲ့တာေတြ ရွိသလို။ အ၀တ္အိတ္ထုပ္ေဖါက္ျပီး သင့္သလို စြန္႔ႀကဲေ၀ငွေပးခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ လက္ခ်ည္း ဗလာျဖစ္မသြားရေအာင္ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး ေပးပစ္ေ၀ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ေ၀ဖို႔လွဴဖို႔ ရည္မွန္းသြားခဲ့တာက က်ေနာ့္ဇာတိေမြးရာ ကဒုံကနိဖက္ကိုဆိုေတာ့။ လမ္းမွာ ေတြ႔ရတာ ေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မေ၀ခဲ့ႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ တတ္ႏိုင္သမွ် မလြတ္ရေအာင္ေတာ့ ေပးခဲ့ ကမ္းခဲ့ ကူခဲ့ပါတယ္။ ဘိုကေလးတနယ္လုံးဟာလဲ ကိုယ့္နယ္ပဲ မဟုတ္လား။
က်ေနာ့္ ေမြးရပ္ ဇာတိရြာေလး ေရာက္ေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ကို ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားရတယ္။ နာဂစ္ရဲ႕ဒဏ္ကို ဘယ္သူမွမလြတ္ေအာင္ခံထားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆိုး၀ါးဆုံး ခံလိုက္ရတဲ့ တျခားရြာေတြနဲ႔စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ ရြာလုံးျပဳတ္ျဖစ္ သြားတဲ့အထဲမပါဘူး။ ဒဏ္ရာေတြ ၾကားထဲမွာ ရြာအျဖစ္ ရပ္အျဖစ္ေတာ့ ပီပီသသက်န္ေနရစ္ ပါေသးတယ္။ တျခားတျခားေသာ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံလိုက္ၾကရတဲ့ရြာေတြက ေျပးလာၾက တက္လာၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြေတာင္ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လို႔ဗ်။ဒီဖက္ကေန ဘိုကေလး တက္သြားၾက။ မအူပင္ေရာက္သြားၾကသူေတြလဲရွိလို႔။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တျခားရြာက ဒုကၡသည္ ေတြ အရင္ရက္ေတြကေလာက္ မမ်ားေတာ့ပဲ ရြာခံရပ္ခံေတြပဲ အမ်ား ဆုံး ရွိေတာ့တယ္လို႔ေျပာၾကသဗ်။ဟာ...ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ ရွိတာေပါ့။ဒီမွာလဲ ထိေတာ့ ထိထားတာပဲ ဟာ။ နာဂစ္လက္ခ်က္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္လြတ္မလဲ။ နည္းတာနဲ႔မ်ားတာ၊ ကုန္းေကာက္စရာ မက်န္ေအာင္ ခံလိုက္ၾကရတာနဲ႔ အဲသေလာက္အထိ မခံလိုက္ၾကရတာ။ ဒါ ေလာက္ပဲကြာတာ။ ခံေတာ့ ခံလိုက္ၾကရတာ ခ်ည္းပါပဲ။ အခံရ ႀကီးနဲ႔ အခံရေလးပဲကြာတာ။ အဆိုးဆုံး ခံလိုက္ၾကရသူေတြဟာ အဆင္းရဲဆုံးလူေတြခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ။ မုန္တိုင္းရဲ႕ ျပင္းအားက အတူတူဆိုရင္။ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ေတြ အိမ္ေတြက ေခါင္မိုးလန္တာ မွန္ေတြ တံခါးေတြ ကြဲအက္ယိုင္ရြဲ႕သြားတာေလာက္ပဲ ရွိမယ့္အခ်ိန္မွာ။ အိမ္အိုနဲ႔ တဲစုတ္ေတြ။ အျဖစ္ေလာက္ ေဆာက္ထားရတဲ့ ဆင္းရဲသားအိမ္ေတြမ်ိဳးကေတာ့ စုတ္ျပတ္သတ္သြားရေတာ့မွာေပါ့။ တဲေလးေတြ ထရံကာေလးေတြကေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိရေအာင္ကို တစစီ လြင့္စင္သြားရေတာ့တာေပါ့။ဆင္းရဲေလေလခံရေလေလသာမွတ္။ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာလဲ နာဂစ္ျပီးေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ လူ အတန္းအစား သုံးမ်ိဳးေလာက္ ျဖစ္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြနဲ႔အာဏာပါ၀ါ ရွိတဲ့ေကာင္ေတြ။ အာဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ လက္ကိုင္ဒုတ္ လိုေကာင္မ်ိဳးေတြက တအုပ္စု။ ဆင္းရဲ မြဲေတျပီး အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူ လက္ ေတြ႔ကပ္ဆိုးဒဏ္သင့္ေနၾကရသူေတြက တအုပ္စု။ အစက ဒီရြာကမဟုတ္ပဲ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ရြာလုံးျပဳတ္သြားၾကရရြာပ်က္သြားၾကရတဲ့ အနီးအပါး ေနရာေပါင္းစုံ ရြာေပါင္းစုံကေန ဒုကၡသည္ေတြအျဖစ္ ေရာက္လာၾကသူေတြက တအုပ္စု။ အုပ္စုသုံးစုေလာက္ ျဖစ္ေန တာ သြားေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္တခ်ဳိ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းေတြတခ်ဳိ႕လဲ ျပန္ေတြ႔ရတယ္ဗ်၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ထပ္တူ တူမလဲဗ်ာ၊ သူတို႔ဘ၀ေတြ အေျခအေနေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုတင္ကေျပာတဲ့ အုပ္စုသုံးမ်ိဳးထဲက တမ်ိဳးမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္ေရာက္လာတာျမင္ေတာ့ အားလုံးလိုလိုကေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားၾကတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္က က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရြာကိုကူ ညီဖို႔လာတဲ့သူကိုးဗ်။အဲဒီထဲမွာ လက္ရွိရြာမွာ အာဏာပါ၀ါရွိေန တဲ့ေကာင္တခ်ဳိ႕လဲပါတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ။လူအမွမဟုတ္တာ။ကုန္သည္ႀကီး မ်က္ေစ့ ကလဲ ရွိျပီးသားပဲဟာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လွဴမယ့္တန္းမယ့္ဟာေလး အဖု အထစ္မရွိရေအာင္ေရာ။ သူတို႔ေတြလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ျဖစ္သြားေအာင္ပါ တြက္ခ်က္ျပီး။ အဲဒီ အာဏာပါ၀ါ ရွိေနတဲ့ အသိေကာင္ေတြကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ‘ငါကေတာ့ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ မေမ့လို႔။ ဒုကၡေရာက္ေန}ကတဲ့သူေတြကို လာျပီး သံေယာဇဥ္စိတ္နဲ႔ လာလွဴတာ တန္းတာ ကူညီတာပဲကြာ။ အဲဒါ...မင္းတို႔လဲ ငါ့ကို ၀ိုင္းကူညီၾကအုန္း’ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အဲဒီေကာင္ေတြအိမ္အတြက္လဲ ဆန္အိတ္တအိတ္စီ အရင္ဆုံး ေပးပစ္လိုက္တယ္။ ယူလာတုန္းက ပီနံအိတ္ႀကီး(၁၈)လုံးေပမဲ့။ လမ္းမွာ တလုံးေဖါက္ျပီး ေ၀ငွပစ္ခဲ့လို႔(၁၇) လုံးေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေတာ့တဲ့တ႐ုတ္နယ္စပ္က အ၀တ္ အထည္အိတ္ႀကီးေတြကိုလဲ အဲဒီထဲက တေယာက္ရဲ႕အိမ္ထဲအထိသယ္ျပီး ခ်ထားလိုက္တယ္။ သင့္မယ္အ၀တ္အထည္ေလးေတြ ေရြးျပီးတေယာက္မက်န္ ထိုက္သင့္ သေလာက္စီ အရင္ဆုံး လက္ေဆာင္ေပးပစ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ အခုရြာမွာ လူဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ ရွိေနသလဲ။ အိမ္ေထာင္စုက ဘယ္ႏွအိမ္ေထာင္ စုေလာက္ ရွိေနသလဲ။ ဘယ္ကေန ေရာက္လာ ေရာက္လာ အခုရွိေနတဲ့ ဒုကၡသင့္ေနၾကသူအားလုံး ရြာရွိလူကုန္သာ အကုန္ပါေအာင္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ေပးကြာ...လို႔ေျပာျပီး။ နယ္စပ္ ကတည္းကပါလာတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကုန္သည္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ေရာ။ ရန္ကုန္က လိုက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြကိုပါ အတူေခၚျပီး ရြာလည္လမ္းကေန ေနရာအႏွံ႔လိုက္ ၾကည့္ မိတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ လူဦးေရနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သယ္လာတဲ့ ဆန္အိတ္(၅၀၀)နီးပါးကို ျပီဖြဲ႔ျပီး။ တေယာက္ ဘယ္ႏွျပီေလာက္ ေ၀လို႔ရႏိုင္မလဲ ဆိုတာ တခါတည္းတြက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ လမ္းမွာနည္းနည္းပါးပါး ခ်ေပးခဲ့တာေတြလဲ ရွိေသးေတာ့ ဆန္ကအိတ္(၅၀၀)နီးပါးပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ တြက္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ တေယာက္ ႏွစ္ျပီ ႏွဳန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေ၀ႏိုင္ေသးတာ တြက္မိျပီး။ လူတေယာက္ ႏွစ္ျပီႏွဳန္း လိုက္ျပီး အေ၀ခိုင္းလိုက္တယ္။က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ခ်င္ျပီး ေ၀ေပးတာေတြ လိုက္ေ၀ေပးတာ ေတြ ရွိသလို။ သူတို႔ေတြကိုလဲ အေ၀ခိုင္းလိုက္ရတာ ရွိတာေပါ့။
ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခ်ည္းေတာ့ ေနရာစုံေရာက္ေအာင္ ႏွံ႔ေအာင္ လူေစ့ေအာင္ ေ၀ေပးႏိုင္မလဲဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပီး ေအာင္ ေ၀လိုက္ခ်င္တာပါေတာ့။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲေ၀။ သူတို႔ကိုလဲ လိုက္ေ၀ေပးပါလို႔ေျပာလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ...ဘာ ထပ္ေတြ႔လိုက္ရ ျပန္သလဲ သိလား။ ဒီေခတ္ မွာ ရြာလူၾကီး ရပ္လူၾကီး လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနၾကသူေတြထဲမွာ အက်င့္ဆုိး ဥာဥ္ဆိုးက ဘယ္ေလာက္ပါေနၾကသလဲ သိလား။ သူတို႔ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား တအိမ္ ဆန္တအိတ္စီ ေပးထားျပီးသား ျဖစ္တဲ့ၾကားထဲက။ ဆန္အိတ္ကို ထပ္ျပီး ကဲ့ထား ခိုးထားလိုက္ၾကေသးတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဆန္အိတ္ ထမ္းျပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ လူတိုင္းေစ့ေအာင္ လိုက္ေ၀ႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့။ သူတို႔ေတြကိုပါ လိုက္အေ၀ခိုင္းရတာဆိုေတာ့။ အဲဒီလို သူတို႔ကိုယ္တိုင္လိုက္ေ၀ေပးရတဲ့အခ်ိန္ေလး ေနရာေလးေတြၾကားထဲမွာ မျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ ကဲ့ထားလိုက္ၾက ယူထားလိုက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔က ဒီဖက္ျခမ္း သြားေ၀ေနရင္။ သူတို႔က ဟိုဖက္ျခမ္း သြားေ၀ေနရင္းက။ ရသမွ်အခ်ိန္ ေလးေတြၾကားထဲမွာ သူတို႔အတြက္ ထပ္ျပီး ကဲ့ထားလိုက္ၾက ယူထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။ အၾကံအဖန္လုပ္ျပီး ကဲ့ထား ယူထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳး ေပါ့။အိတ္(၁၀၀)ေလာက္နဲ႔ေလာက္ရမယ့္ ရပ္ကြက္တခုမွာ (၁၀၂)အိတ္ေလာက္ ကုန္သြားတာမ်ိဳးလုပ္ျပီး (၂)အိတ္ေလာက္က ကိုယ္ တြက္ခ်န္ထားျပီး ေ၀ေပးလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့ ဗ်ာ။ ကိုယ္ကလဲသူတို႔ကို ဟုတ္မဟုတ္ ဘယ္လို သြား စာရင္းစစ္ၾကည့္လို႔ျဖစ္မတုန္း။ ဒုကၡသည္ေတြကလဲ ကိုယ္ရတာေလးပဲ ကိုယ္ယူျပီး။ ဆန္ေတြ ဘယ္ေလာက္စာရင္းကြာေနပါတယ္။ ဘုံးသြားတာေတြ ရွိေနပါတယ္လို႔ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေစာဒက တက္မတုန္း။ ရတာေလးနဲ႔ပဲ ယူသြားရမယ့္သေဘာခ်ည္းဆိုေတာ့။ အဲဒီေကာင္ေတြ ႀကိဳက္သလို ကဲ့ဖို႔ အခြင့္အလမ္းကလဲ ပြင့္ေနတာကိုးဗ်။ရွိသမွ် လူေတြ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အကုန္လာၾကပါ ။ က်ေနာ္ ဆန္လွဴခ်င္လို႔ပါ...လို႔ေျပာျပီး။ တန္းစီလာ သမွ်ေတြကို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းသလို တေယာက္ခ်င္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အကုန္ေ၀ေပးႏိုင္တယ္ ေ၀ခြင့္ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့လဲ။ အဲဒီလို ဘယ္ ကဲ့လို႔ခိုးလို႔ရ မလဲဗ်ာ။ အခုဟာက သူခိုးကို သြားျပီး အကူအညီေတာင္း အေ၀ခိုင္း ရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ ယုန္ကို မုံလာဥ ဂိုေဒါင္အေစာင့္ ခိုင္းထားလိုက္ရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ မ်ားမ်ားမခိုးတာ အကုန္မဘုံးလိုက္တာကိုပဲ ၾကံဖန္ ျပီး ေက်းဇူးတင္ ရဦးမယ့္ကိန္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။
လွဴခ်င္တာေတာင္ စိတ္တိုင္းက် ႀကိဳက္တဲ့ပုံစံနဲ႔မွ လွဴလို႔မရတာ။ နဲနဲပါးပါး အဲဒီလို အကဲ့ခံလိုက္ရတာ အဘုံးခံလိုက္ရတာ ရွိေပမဲ့။ အလွဴကေတာ့အလွဴ ေျမာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဆန္ႏွစ္ျပီစီေတာ့ အကုန္ရသြားၾကတယ္ဗ်။မရလိုက္တဲ့သူ မရွိဘူး။ က်န္သြား တဲ့လူေတာ့ မရွိဘူး။ ခိုးတဲ့ေကာင္ေတြ ခိုးလိုက္ၾကတာ ကိုေတာ့ သူ႕အကုသိုလ္နဲ႔သူ။ သူ႕အျပစ္ နဲ႔သူ...လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ရေတာ့တာပဲ။ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ထဲကေတာင္။ သူတပါးရဲ႕ အလွဴအတန္း ဒါနထဲကေတာင္။ ရက္ရက္စက္စက္ ခိုးရက္လိုက္တာ။ မ်က္ႏွာေျပာင္လိုက္ တာ-လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ အဲ...အဲဒီလိုပဲ။ ဆန္ေတြမွ မဟုတ္ဘူးဗ်။တ႐ုတ္နယ္ စပ္ကေန ဆြဲလာခဲ့တဲ့ အ၀တ္အထည္အိတ္ ပီနံအိတ္ၾကီး(၁၈)လုံးထဲက(၁၇)လုံးခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထဲကလဲ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့။ သမခံလိုက္ရတယ္။ ခ်ထားရတဲ့အိမ္က မိသား စု၀င္ေတြက သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့အ၀တ္အစားေလးေတြ ေကာင္းတာေလးေတြကို စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ ယူထားလိုက္ၾကျပီး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခြဲတမ္းယူထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳး။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ရထားျပီးသား ျဖစ္တာေတာင္။ အားမရႏိုင္ေသးပဲ ထပ္ျပီး ႏွိဳက္ထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ တ႐ုတ္နယ္စပ္ကေန အသစ္ေတြခ်ည္း ၀ယ္သြားတာျဖစ္ေပမဲ့။ အားလုံးက တမ်ိဳးတစားထဲေတြခ်ည္းမွ မဟုတ္တာ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစားကိုးဗ်။ေစ်းေပါတာလဲပါ။ ေစ်းသင့္တာလဲပါ။ လွတာလဲပါ မလွတာလဲပါ။ အေရာင္အေသြး ဒီဇိုင္းမ်ိဳးစုံ ဆိုက္စုံဆို ေတာ့။ လူႀကီးအိမ္က မိသားစု၀င္ ေတြကေတာ့ အရင္ဦးေအာင္ ေဖါက္ျပီး။ ဘိုးဘြားပိုင္ပစၥည္း စိတ္တိုင္းက် ခြဲယူသလို ယူထား လိုက္ၾကတာဗ်။က်န္တာမွ ေတြ႔သမွ် ဒုကၡ သည္ေတြကို ေရာ့..အင္..ဆိုျပီး။ ေစတနာသုံးတန္ ျပဌာန္းျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေ၀ငွ ေပးလိုက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ရသြားၾကပါတယ္။ ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္နဲ႔ သာဓု ေခၚသြားၾက ၀မ္းသာသြားၾကတာေတြလဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ျမင္ လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေပးလိုက္ရရင္း ပီတိေသာမန၏ေတြ ခံစားလိုက္ရတာလဲ ရွိပါတယ္။ ခုတင္က ေျပာသလို နဲနဲပါးပါးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာေတြ ေဒါမနႆ ျဖစ္စရာေတြလဲ ရွိေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလွဴအတန္းေတာ့ ေျမာက္ပါတယ္။ နယ္စပ္ကလိုက္လာတဲ့ အလွဴရွင္ေတြေရာ ရန္ကုန္ကမွ ပါလာတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြေရာ။ အခုလို လွဴလိုက္ရ ကမ္းလိုက္ရ ေပးလိုက္ရ ေ၀လိုက္ရတာအေပၚမွာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြၾကားထဲကေန ၀မ္းသာပီတိေတြေတာ့အားလုံး ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ခံစားလိုက္ၾကရပါတယ္။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လွဴဒါန္းလိုက္ႏိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲ...ရြာမွာ အဲဒီလို ေရာက္ျပဳေနရတုန္း ဘာထပ္ျပီး ေတြ႔ခဲ့ရေသးလဲဆိုေတာ့။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမင္းမ်ားက မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ဆိုျပီး စစ္တပ္ကတပ္ခြဲ တခြဲ ခ်ထားတယ္ခင္ဗ်။လုံျခဳံေရးတို႔ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေနမွာေပါ့ဗ်ာ။ တပ္မ(၆၆)က တပ္ခြဲဆိုလား ဘာလား မသိပါဘူး။အဲဒီက တာ၀န္ရွိသူ အရာရွိ ဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲ မနက္လင္း ကတည္းက အရက္တစြတ္စြတ္ေသာက္ျပီး တေနကုန္မူးေနတာ ခင္ဗ်။ ရြာက တာ၀န္ရွိတဲ့ လူၾကီးဆိုတဲ့သူေတြက သူ႕ကိုပဲ ေက်နပ္ေအာင္ ဧည့္ခံျပဳစုေနရတာလဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအရာရွိ ဆိုတဲ့ေကာင္ဆီက ဘာအကူအညီမွ မရပဲ သူ႕ကိုပဲ ျပဳစုဧည့္ ခံေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တဲ့သူက ကုန္။ အရက္နဲ႔ျမည္းဖို႔ ၾကက္ရွာေပးရ ငါး ရွာေပးရေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းေနဖက္တေယာက္ကလဲ ရြာမွာ အာဏာပါ၀ါရွိသူတေယာက္အျဖစ္ ပါေနေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ လွဴခဲ့တန္းခဲ့ရာမွာ ဘာျပႆနာမွ မေပၚခဲ့ရပါဘူး။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔ကလဲ အုတ္ေအာ္ေသာင္း တင္းျဖစ္ေအာင္ ဘာမွမလုပ္ပဲ တက္သုတ္႐ုိက္ျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လွဴခဲ့ တန္းခဲ့ ေ၀ခဲ့ငွခဲ့တာ လဲျဖစ္ေတာ့။ အရက္မူးေနတဲ့ အဲဒီတပ္ခြဲမွဴးဆိုတဲ့ေကာင္ဆီက ဘာျပႆနာရွာတာမွလဲ မၾကဳံခဲ့ရပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ညဆိုရင္ ရြာထဲေတာင္ မအိပ္ ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ေမာ္ေတာ္ေပၚ ကိုယ္ျပန္ အိပ္ခဲ့ၾကျပီး ႏွစ္ရက္ထဲနဲ႔ အကုန္ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျပီးေျမာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ရက္ပဲၾကာျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့။ အျပန္လမ္း မွာ ဘိုကေလးကို ခဏေတာ့၀င္ကပ္ခဲ့ ၾကည့္ခဲ့ၾက ေသးတယ္ဗ်။ဘိုကေလးမွာကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေတဇတို႔ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ ထူးကုမၼဏီကဟာေတြလဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ႀကီးေပါ့။ဟိုကုမၼဏီီ ဒီကုမၼဏီက ဆိုတဲ့ဟာေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ရသေပါ့။တခ်ဳိ႕ကလဲ လွဴ တာတန္းတာက နဲနဲရယ္။ပစၥည္းေတြ ေရွ႕ကခ်ျပီး ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခံတဲ့သူက ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခံၾက။ မွတ္တမ္းတင္ ဗီဒီယို ႐ုိက္တဲ့သူက ႐ုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ ရွိဳးျပေနတဲ့သူက ခပ္မ်ားမ်ားပါ။လမ္းမွာေတြ႔ လိုက္ရတဲ့ ဒုကၡသည္ သုံးေလးဦးေျပာျပတာကေတာ့။ သူတို႔မွာ အခုမွ ဆန္နို႔ဆီဗူး ႏွစ္လုံးစီနဲ႔ အာလူးက သုံးလုံးလားပဲ ရေသး ဆိုပဲဗ်။ဒါ -ရီစရာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲဒီဒုကၡသည္ ေတြကိုယ္တိုင္ ေျပာျပသြားတာ။ က်ေနာ္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔မွာကလဲ ပင္လယ္၀ ဖက္မွာ ယူသြားတာေတြ အကုန္လွဴခဲ့ျပီးျပီဆိုေတာ့။ ေၾသာ္ - ဒုကၡ ဒုကၡ...လို႔ပဲ စိတ္မ ေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရင္ထဲညည္းျပီး သက္ျပင္းခ်ရင္း အသာတပ္ေခါက္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဘိုကေလးျမိဳ႕ကေန ျပန္အလာမွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းကပုစြန္တုပ္ ႀကိဳက္တတ္တာ သိလို႔။ ေမာ္ေတာ္ေပၚကို ပုစြန္တုပ္ ေျခာက္ေကာင္လားပဲ ၀ယ္တင္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ စားရေအာင္ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ေပါ့။ဘိုကေလးေစ်းထဲကပဲ ၀ယ္လာတာနဲ႔တူပါတယ္။ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးဗ်ာ။ ေျခာက္ေကာင္ကို တပိသာေလာက္ေတာင္ ရွိမလားပဲ။အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္သြားတယ္ဗ်။အျပန္လမ္းမွာ ကေန႔ညစာ ေတာ့ ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ေတြနဲ႔အားရပါးရ စား လိုက္ႀကမယ္ေပါ့။ကိုယ္ရည္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ ကိုေမြးခဲ့တဲ့ ဇာတိ ရပ္ရြာအထိ ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ကိုယ္ပဲ ကမကထျပဳျပီး။ အခုလို အခ်ိန္ႀကီးမွာ ကိုယ္တတ္ ႏိုင္သမွ် ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လွဴဒါန္းကူညီႏိုင္ခဲ့ျပီးျပီ။ တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ခဲ့ျပီးျပီ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ စိတ္ညစ္ညူးစရာေတြကိုလဲ ေခါင္းထဲ ကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္ဗ်။ အစက သိန္း(၁၀၀)ပဲ မတည္ ရည္စူးထားခဲ့တာက ေနာက္ထပ္ (၃၀)ေက်ာ္ ေလာက္ ထပ္ေဆာင္းလိုက္ရျပီး ကိုယ္ကပဲ သိန္း(၁၃၀)။ က်န္တဲ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြရင္းေတြကလဲ ေစတနာေပါက္ျပီး ပါၾကထည့္ၾကနဲ႔စုစုေပါင္း သိန္း(၂၀၀)ဖိုး ေလာက္ေတာ့ လွဴႏိုင္ခဲ့ၾကျပီျပီဆိုျပီး ပီတိျဖစ္စရာေတြဆီပဲ လွည့္ျပီး အာ႐ုံျပဳေနလိုက္မိပါတယ္။ တ႐ုတ္ေတြဆိုတာ အထူး သျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြလုပ္ၾကကိုင္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ေတြဟာ ရည္မွန္းထားၾကတဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာတခုခု ျပီးေျမာက္ျပီးျပီဆိုရင္။ ညစာစားပြဲၾကီးလိုဟာမ်ိဳးနဲ႔ စားတတ္ေသာက္တတ္ အထိမ္းအမွတ္ျပဳတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကလဲ ဗမာျပည္မွာေမြးျပီး ဗမာျပည္ကို ခ်စ္တတ္တဲ့ေကာင္ေပမဲ့။ တ႐ုတ္ေသြးေတာ့ ပါတဲ့ေကာင္မဟုတ္လား။ စီးပြားေရး လုပ္ေတာ့လဲ တ႐ုတ္နယ္စပ္မွာပဲ အေျခစိုက္ျပီး တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္ဆက္ႏြယ္လုပ္ ကိုင္ေနရျပန္ေတာ့ တ႐ုတ္အက်င့္ေတြ ဓေလ့ေတြနဲ႔ကလဲ ေတာ္ေတာ္ကို က်င့္သားက် ေနရ တဲ့ေကာင္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကေန႔ည ညစာကိုေတာ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆုံး ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ေတြနဲ႔လဲ ၾကဳံေနရျပန္ေတာ့။ ေကာင္းေကာင္းစားပစ္ လိုက္မယ္လို႔လဲ စိတ္ကို ဒုံးဒုံးခ်ပစ္လိုက္ မိတယ္ဗ် ။
ေမာ္ေတာ္အုံနာကိုယ္တိုင္ကလဲ ေမာ္ေတာ္သမားေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းခိုင္းထားေတာ့ ေကာင္ေလးေတြကလဲ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြကို စပယ္ရွယ္ခ်က္ျပဳတ္ ေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ နယ္စပ္ကေန လိုက္လာတဲ့မိတ္ေဆြေတြေရာ။ ရန္ကုန္က လိုက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုပါ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ။ သူတို႔အားလုံး ရင္ေပါ့သြားၾကသလို ပုံမ်ိဳးေတြ႔ရတယ္ခင္ဗ်။ လမ္းမွာ တခ်က္တခ်က္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာကေတာ့ တခါတခါ ေတြ႔ေနရေသးတဲ့ လူေသအေလာင္းေတြနဲ႔ အပုပ္နံ႔ေတြပဲ။ မိန္းမလွ ကၽြန္းနားတ၀ိုက္တုန္းက ပင္လယ္၀အသြား တုန္းက ေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္။ ရန္ကုန္အျပန္လမ္းမွာ လူေသအေလာင္းေတြ ေတြ႔ရတာမမ်ား ေတာ့ေပမဲ့။ အပုပ္နံ႔ေတြကေတာ့ ဗ်ာ...ေလအေ၀ွ႔မွာ သိသိသာသာကို နံေနတုန္း ရေနတုန္းဗ်။ ထမင္းစားဖို႔အသင့္ျဖစ္ျပီလို႔ေမာ္ေတာ္သမားေလးေတြ ေျပာလာလို႔ထမင္းစားပြဲႀကီး ျပင္ထားရာဆီ က်ေနာ္တို႔ မိတ္ေဆြတသိုက္ လာခဲ့ၾကေတာ့။ ထမင္း၀ိုင္းက ေမာ္ေတာ္အုံနာအပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႔ေျခာက္ေယာက္စာအတြက္ပဲ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပင္ထားတာ ခင္ဗ်။အဲဒီမွာ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြကိုစပယ္ရွယ္ခ်က္ထားတဲ့ပန္းကန္ႀကီးကို သပ္သပ္အုပ္ေဆာင္း နဲ႔ေတာင္အုပ္ျပီး အလယ္တည့္တည့္မွာ ခင္းက်င္းထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ေပါ့ ဗ်ာ။ အဲ...အဲ...အုပ္ေဆာင္းေလး အသာမလိုက္ျပီး ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ပန္းကန္ကိုလဲ ႀကည့္လိုက္ကေရာ။ အခုမွ အိုးေပၚက ခ်ထားခါစ အေငြ႔တေထာင္း ေထာင္းထေနတုန္းပုစြန္ထုပ္ေတြဆီက အနံ႔တမ်ိဳး ေထာင္းကနဲရလိုက္တယ္။ ဘာနံ႔မွတ္သလဲ။ လမ္းတေလ်ာက္လုံးရေနရတဲ့ လူေသ အေလာင္းေတြဆီက ပုပ္နံ႔မ်ိဳးဗ်ာ။ တကယ့္ကို လူေသပုပ္နံ႔မ်ိဳး။ ကိုယ္မွ စိတ္ထဲစြဲေနလို႔ဒီအနံ႔မ်ိဳး ရတာလား ထင္မိျပီး။ တျခားသူေတြမ်က္ႏွာ ဆီၾကည့္လိုက္မိေတာ့လဲ။ သူတို႔တေတြလဲ စိတ္မသက္သာျဖစ္သြားၾကတဲ့ပုံ အထင္းသားေပၚ ေနတယ္။ တေယာက္က ပုစြန္ထုပ္တေကာင္ရဲ႕ေခါင္းကို ဇြန္းနဲ႔ဖိျပီး ဖဲ့လိုက္ေတာ့။ အနံ႔က ပိုျပီးေတာင္ စူးကနဲျဖစ္ျပီး သိသိသာသာ အဲဒီအနံ႔ႀကီးထြက္လာတယ္။ စားခ်င္စိတ္ကို တခါထဲ ေပ်ာက္သြားရတာပါပဲဗ်ာ။ ဒါေတာင္ ပုစြန္ထုပ္ေနာ္။ ဂဏန္းလိုအေကာင္မ်ိဳးသာ ဆိုလို႔က ေတာ့။ ဒိထက္ ပိုဆိုးႏိုင္တယ္။ လူေသအေလာင္းေတြ ထိုးဆြ ကိုက္ဖဲ့စားျပီးႀကီးထြားလာရလို႔ လားေတာ့မသိပါဘူးဗ်ာ။ အနံ႔ကေတာ့ အဲဒီအနံ႔မွ အဲဒီအနံ႔အစစ္။ က်ေနာ္က ျမစ္၀ကၽြန္း ေပၚမွာမွ ပုစြန္ေပါတဲ့ ပင္လယ္၀မွာ ေမြးလာႀကီးလာရတဲ့ေကာင္ပဲ။ ပုစြန္ရဲ႕အနံ႔ဟာ ဘယ္လို အနံ႔ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းျပီးသိျပီးသားပဲ။ တခ်က္ေတာင္ ျပိဳ႕ကနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းက လူေတြအားလုံးမ်က္ႏွာဟာလဲ ဇာတ္မတိုက္ထားရပဲ တပုံစံထဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အားလုံး သက္ျပင္းႀကီးေတြ ၾကိတ္ခ်လိုက္မိၾကတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ထမင္းစားႏိုင္ေတာ့မလဲဗ်ာ။ ထမင္း၀ိုင္းကို အသိမ္းခိုင္းလိုက္ရျပီး။ အဲဒီေန႔ညစာကို ေခါင္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေလး ေရေႏြး စိမ္ျပီး ဗိုက္ျပည့္ျပီးေရာ စားလိုက္ၾကရ ေတာ့တာေပါ့။
(၃)
အဲဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ နာဂစ္ဒဏ္သင့္ အလွဴခရီးအေတြ႔အၾကဳံေတြေပါ့ဗ်ာ။ လူဆိုတာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကရတယ္ဆိုေပမဲ့။ ကိုယ့္ကို ေမြးဖြားလာခဲ့ရာ ဇာတိရပ္ေျမဆိုတာ မေမ့ေကာင္းတဲ့အရပ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေက်းဇူးဆပ္အပ္တဲ့အရပ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သမွ်လွဴခဲ့တန္းခဲ့ ေပးကမ္းခဲ့ျပီးပါျပီ။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ သြားေရာက္ ႏိုင္ခဲ့တာအေပၚ က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ပီတိလဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပီတိနဲ႔အတူ စိတ္မေကာင္း စရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြလဲ ေတြ႔ခဲ့ရတာ ေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ျပဳႏိုင္သမွ် ကုသိုလ္ေလး ေစတနာသုံးတန္ ျပဌာန္းျပီး ျပဳခဲ့ရျပီးပါျပီ။ ခိုးၾက ၀ွက္ၾက ကဲ့ၾက ယူၾကတာ ေတြအေပၚလဲ ေကာင္းေကာင္းျမင္သိ ႐ႈျမင္လိုက္ရျပီး တရားရမိ ပါတယ္။ ဘယ္လိုႏွလုံးသြင္းရမယ္ဆိုတာလဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီမင္း ဒီစိုး ဒီသူခိုးနဲ႔ ဒီမိုး ဒီေလ ဒီလူ ေတြကိုးဗ်။အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒီအလွဴ ဒီခရီးစဥ္တခုလုံးအေပၚ နိဂုံးခ်ဳပ္ျပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္။
က်ေနာ့္တေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ... ‘မိစၦာ ဗာလ အလစ္ေတာ ေရာ ႐ႈ ရ ျပီး။ နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု ’ ပါပဲခင္ဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္ ... မိစၦာ ဗာလ အလစ္ေတာ ေရာ ႐ႈ ။ နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု ... ပါပဲ ခင္ဗ်ာ။
( ၀င္းတင့္ထြန္း )
၂၂-၆-၂၀၀၈
( မွတ္ခ်က္။ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္မွ ကုန္သည္ႀကီး ‘ကို - -’သို႔ ရည္ညြွန္းအပ္ပါတယ္။ )
Saturday, 28 June 2008
မိစၦာ ဗာလ အလစ္ေတာ ေရာ ႐ႈ - နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု
Posted by HinLinPyin at 08:53 0 comments
Labels: အက္ေဆး/၀တၳဳတို
Thursday, 26 June 2008
ကိုယ္မစည္း႐ံုးႏုိင္ရင္ ကိုယ္ခံ
(ကိုရင္ေဒါင္း)
၁၉၆၂ ခုႏွစ္က စတြက္ရင္ တိုင္းျပည္ကို စစ္အုပ္စုမင္းဆက္ တဆက္ၿပီးတဆက္ ႀကီးစိုးမင္းမူခဲ့တာ ၄၆ ႏွစ္ ေတာင္ရွိေနၿပီ။ လက္ရွိအေနအထားအတိုင္း နုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ က်ဲက်ဲကြဲကြဲ မညီမညြတ္ဆက္သြား ေနၾကဦးမယ္ဆိုရင္ နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕ ေညာင္ႏွစ္ပင္အေျခခံဥပေဒေအာက္မ်ာ ျပည္သူေတြေနာက္ထပ္ အနည္းဆံုးရာစုႏွစ္ တ၀တ္ေလာက္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ၾကရဦးမယ္လို႔ ယူဆရတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာလည္း အလံုးစံု ပ်က္စီးေရး ႏြံႀကီးထဲမွာ တရိပ္ရိပ္နစ္သြားရမယ့္ အေနအထားပဲ။
ဒီေဆာင္းပါးမွာ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လံုးက နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ေနတဲ့ၾကားက နအဖစစ္ အာဏာရွင္စနစ္ ဘာ့ေၾကာင့္သက္ဆိုးရွည္ေစႏုိင္တာမွာ အေၾကာင္းတရား အမ်ားအျပားရွိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္အုပ္စုလက္တဆုတ္စာရဲ႕ မတရားတဲ့အမိန္႔ေတြကို တပ္မေတာ္တရပ္လံုး (ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ)က မျငင္းဆန္ ႏုိင္ ဘဲ နာခံေနရတာဟာ အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းတခုျဖစ္တယ္။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ေက်ာ႐ိုးဟာ စစ္တပ္ျဖစ္တယ္။ စစ္အုပ္စုလက္တဆုတ္စာရဲ႕ ျပည္သူအေပၚ ဖိႏွိပ္ သတ္ျဖတ္ေရးအမိန္႔ေတြကို တပ္မေတာ္က မနာခံေတာ့ဘူးဆိုရင္ တပ္မေတာ္တရပ္လံုး (ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ) ရဲ႕ အင္အားတ၀တ္ ဒါမွမဟုတ္ သံုးပံုတပံုေလာက္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ယိုင္ယဲ ပ်က္စီးရမွာျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ ေပါင္းမိၿပီဆိုတာနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုလည္း ေအာင္ပြဲ ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါဟာ သေဘာတရားအရသာမဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႔အရလည္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိျဖစ္မလာႏုိင္ေသးလဲလို႔ ေမးရင္ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြဟာ ေယဘူယ် ေဆာ္ၾသခ်က္ (ဒါေတာင္ သိပ္တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္တာ မဟုတ္) ေလာက္သာလုပ္ၿပီး တိက်တဲ့လက္ေတြ႔နဲ႔ မေပါင္းစပ္ၾကလို႔ ေျဖရမွာပဲ။
တပ္မေတာ္ကို စစ္အုပ္စုလက္တဆုတ္စာရဲ႕ အမိန္႔ကိုဖီဆန္ၿပီး ျပည္သူလူထုနဲ႔ပူးေပါင္းလာေအာင္ စည္း႐ံုး လို႔ ရႏုိင္တယ္လို႔ေျပာတာဟာ အခ်က္အလက္မဲ့၊ အေထာက္အထားမရွိ ေလဖမ္းဒန္းစီးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က တပ္မေတာ္သားတဦးအျဖစ္ (ပထစ နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္မွာ) စစ္မႈထမ္းခဲ့ရတဲ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳ၊ တပ္တြင္းယူဂ်ီဘ၀နဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔ အၾကံဳနဲ႔ အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္တပ္သားအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ အရင္းခံစိတ္ဓာတ္ေတြကို အနီးကပ္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေပၚကေျပာတာ။ စစ္မိန္႔၊ စစ္စည္းကမ္းဆိုတဲ့ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတဲ့ သူတို႔ဘ၀ေတြကို သိျမင္လာရတဲ့အေပၚကေန ေျပာတာျဖစ္တယ္။
စစ္အုပ္စုလက္တဆုတ္စာနဲ႔ သာမန္တပ္မေတာ္ အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္တပ္သားအမ်ားစုႀကီးအၾကားမွာ ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားျခားနားမႈရွိတယ္။ တပ္အျပင္ေလာကမွာဆိုရင္လည္း စစ္အုပ္စုရဲ႕ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိး၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ သာမန္အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္တပ္သားအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ မိဘေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကား ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးစီးပြား ျခားနားမႈရွိတယ္။ ဒီလို အက်ဳိးစီးပြားအရ မိုးနဲ႔ေျမေလာက္ ကြာျခားေနတဲ့ မတရား မႈႀကီးကို တပ္မေတာ္သားအမ်ားစုႀကီးက မသိလို႔ ဒါမွမဟုတ္ ေက်နပ္လို႔ ၿငိမ္ခံေနၾကတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အက်ဳိးအေၾကာင္း၊ အဆိုးအေကာင္း ဘာကိုမွစဥ္းစားနုိင္စြမ္းမရွိတဲ့ ေၾကးစားစစ္သား လူမိုက္အနည္းစုက လြဲၿပီး အမ်ားစုႀကီးဟာ သူတို႔ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းေနရတဲ့တပ္မေတာ္သားဘ၀ကို ေက်နပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အားမတန္လို႔ မာန္ေလ်ာ့ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚအရ၊ လက္ေတြ႔ စည္း႐ံုးေရးအရ သူတို႔ကို ဦးေဆာင္မႈေပးမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မႈမရွိလို႔ျဖစ္တယ္။
လက္ရွိကာလမွာ တပ္မေတာ္အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လက္ေတြ႔က်တဲ့ စည္း႐ံုး လႈပ္ရွားမႈ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနတယ္။ အဖိႏွိပ္ခံ ဘ၀တူ တပ္မေတာ္သားအခ်င္းခ်င္း ဘယ္လိုစုစည္းရမယ္။ လူထုတိုက္ပြဲနဲ႔ မပူးေပါင္းဘဲ တပ္မေတာ္အတြင္း ဦးတည္ခ်က္ရွိရွိ၊ စီမံကိန္းရွိရွိ မစည္း႐ံုး မလႈပ္ရွား ၾကေသးလို႔ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူလူထုနဲ႔ အတူရပ္တည္လာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ နုိင္ၾကတာျဖစ္တယ္။
တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ ရပ္တည္လာေစခ်င္ရင္ ေယဘူယ် လႈံေဆာ္စည္း႐ံုး႐ံုနဲ႔ေတာ့ မရႏုိင္ဘူး။ မွန္ကန္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးမူ၊ ေပၚလစီေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး လက္ေတြ႔က်က် အဆင္းရဲအပင္ပန္းခံ စည္း႐ံုး လႈပ္ရွားမွ ျဖစ္မယ္။ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူလူထုနဲ႔ အတူရပ္တည္လာေအာင္ စည္း႐ံုးဖို႔ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမွန္သမွ်မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ တပ္မေတာ္ကို ကိုယ္က မစည္း႐ံုးနုိင္ရင္ စစ္အုပ္စုက အမိန္႔၊ စည္းကမ္းဆိုတာနဲ႔ေရာ လိမ္ညာမႈိင္းတိုက္မႈနဲ႔ပါ စည္း႐ံုးမွာပဲ။ ဒီလိုဆို တပ္မေတာ္တခုလံုး စစ္အုပ္စု လက္တဆုတ္စာ လက္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူထုဘ၀လည္း အလားတူျဖစ္မွာပဲ။
နုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားအဖို႔ တပ္မေတာ္ကို စည္း႐ံုးေရးဟာ လူထုစည္း႐ံုးေရး စစ္မ်က္ႏွာတခုျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေျပာရတာက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အႏုိင္တိုက္ႏုိင္ မတိုက္ႏုိင္၊ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ပြဲရ မရဆိုတာ တပ္မေတာ္အင္အားအမ်ားစုႀကီး ျပည္သူလူထုဘက္ ရပ္တည္၊ မရပ္တည္ဆိုတဲ့အခ်က္ေပၚမွာ တည္ေနလို႔ပဲ။ တပ္မေတာ္ဆိုတာ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ လူထုပဲ။ စစ္အုပ္စုနဲ႔ တပ္မေတာ္ကို တတန္း တည္းထားစဥ္းစားတာ မမွန္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔တိုက္ဖ်က္ေနတာ တပ္မေတာ္ကိုမဟုတ္ဘူး။ တပ္မေတာ္ကိုသူတို႔ လူတစုအက်ဳိးအတြက္ အသံုး ခ်ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးမွာ အျခား လူထု၊ လူတန္းစား၊ လူ႔အလႊာေတြကို ေပၚလစီခ် စည္း႐ံုးသလို တပ္မေတာ္ ကိုလည္း အခိုင္အမာထူးျခားခ်က္အရ ေပၚလစီခ် စည္း႐ံုးရမွာျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္စည္း႐ံုးေရးကို တပါတီ၊ တသင္း၊ တဖြဲ႔တည္းကလုပ္႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ႏုိင္ဘူး။ လက္၀ဲ၊ လက္ယာ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္႐ြက္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္သားဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီလိုလားတဲ့ တိုင္းခ်စ္၊ ျပည္ခ်စ္ တပ္မွဴး၊ တပ္သားေဟာင္းေတြထဲက တရားမွ်တမႈကို လိုလား သူေတြရဲ႕ ပူုးေပါင္းကူညီမႈကို ရယူၾကရမွာပဲ။
တပ္မေတာ္တြင္း ဘယ္လိုအခိုင္အမာ ထိုးေဖာက္စည္း႐ံုးမလဲဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတဲ့ ေယဘူယ်ပံုၾကမ္းတခုကို တင္ျပခ်င္တယ္။ စိတ္၀င္စားသူေတြ စဥ္းစားႏုိင္ဖို႔ပါ။ တပ္မေတာ္တြင္းထိုးေဖာက္ စည္း႐ံုးႏုိင္ေရးအတြက္ သီးသန္႔ စည္း႐ံုးဖြဲ႔စည္းမႈ သ႑န္တခုရွိရမယ္။ ဥပမာ - ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တပ္မေတာ္အတြင္း ထိုးေဖာက္စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အဲဒီေကာ္မတီမွာ ဖြဲ႔စည္းမႈ ဆိုင္ရာ စည္းမ်ဥ္းရွိရမယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္ရွိရမယ္။ လုပ္ငန္းလမ္းညႊန္ ေပၚလစီရွိရမယ္။ ေရတို၊ ေရရွည္ စီမံကိန္းရွိရမယ္။ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ ယူနစ္အလိုက္ တာ၀န္ခြဲေ၀မႈမ်ဳိး ရွိရမယ္။ ယူဂ်ီစနစ္က်င့္သံုးရမယ္။ ယူဂ်ီလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းမ်ားရွိရမယ္။ ယူဂ်ီလိုင္းေတြ၊ ကြန္ယက္ေတြ ဖြဲ႔စည္းမႈစနစ္ ရွိရမယ္။ မိမိတပ္တြင္း ယူဂ်ီမ်ား အေရးၾကံဳလာက ရန္သူ႔လက္မက်ေရးအတြက္ ထြက္ေပါက္လမ္းေၾကာင္း မ်ား ေဖာက္လုပ္ထားေရး စတာေတြ အခိုင္အမာ ျပင္ဆင္ရမယ္။
တပ္မေတာ္အတြင္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ထိုးေဖာက္စည္း႐ံုးေရးကို အေထာက္အကူျပဳႏုိင္ဖို႔ ေျဗာင္လုပ္ငန္း ေယဘူယ် လႈံ႕ေဆာင္စည္း႐ံုးမႈနဲ႔ ေပါင္းစပ္ရမယ္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ အထူးသျဖင့္ အသံလႊင့္ဌာနမ်ားရဲ႕ အကူအညီ ကို ျဖစ္ႏုိင္သမွ်ရယူၿပီး တပ္မေတာ္တြင္း နုိင္ငံပညာေပးေရးကို အေလးထားလုပ္ရမယ္။
တပ္ျပင္ေရာက္ စစ္ျပန္၊ စစ္မႈထမ္းေတြထဲက တရားမွ်တမႈကို လိုလားတဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြ၊ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဆဲ စစ္မႈထမ္းေတြရဲ႕ မိဘ၊ ညီအကို၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို စနစ္တက် ဦးတည္ ခ်က္ရွိရွိ ခ်ဥ္းကပ္ေရး၊ သူတို႔ကတဆင့္ တပ္တြင္းသို႔ ထိုးေဖာက္ေရးျဖစ္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း၊ တပ္ဖြဲ႔မ်ားအတြင္း ယူဂ်ီလိုင္းေတြ၊ ကြန္ယက္ေတြ ျဖန္႔က်က္တည္ေဆာက္ႏုိင္ေရး ျဖစ္တယ္။
အေတြ႔အၾကံဳအရ တပ္ရင္းတရင္းမွာ ေငြေၾကးအရ အခစားလုပ္စားတဲ့ ေၾကးစားယူဂ်ီမဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚအရ ကိုယ္ပိုင္ႏုိးၾကားမႈနဲ႔လုပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအမာခံ ယူဂ်ီတေယာက္ရၿပီဆိုရင္ အဲဒါဟာ မဟာေအာင္ျမင္မႈပဲ။ အဲဒီအမာခံကတဆင့္ တစက္က တမ်က္ႏွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးယူဖို႔မခက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။ အေရးႀကီးတာက အဲဒီလို အမာခံယူဂ်ီေတြကို ေရရွည္ျမႇပ္ႏွံထားဖို႔ပဲ။ ေဖာ္ျပပါအခ်က္ေတြဟာ တပ္မေတာ္တြင္း ထိုးေဖာက္စည္း႐ံုးေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ အၾကမ္းဖ်မ္း တင္ျပခ်က္ သာျဖစ္တယ္။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာ စုေပါင္းစဥ္းစားၾကရင္ က်ယ္လည္း က်ယ္ျပန္႔၊ လက္ေတြ႔လည္းက်ၿပီး ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အလုပ္စနစ္ေတြရလာမွာသာ ျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႔လုပ္ရင္လည္း လုပ္ႏုိင္သေလာက္ ေအာင္ျမင္မွာပဲ။
ႏုိင္ငံတကာအကူအညီေတြကိုယူၿပီး လူမႈေရးဆန္ဆန္ အသင္းေတြကိုေတာင္ လုပ္နုိင္ၾကေသးတာပဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပြဲခံေရးအတြက္ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္တြင္း ထိုးေဖာက္စည္း႐ံုးေရး ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ဳိးကို ဘာ့ေၾကာင့္ မလုပ္ႏုိင္ ၾကတာလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ တာ၀န္ပ်က္ကြက္ေနၾကတာလဲ။
ျပည္တြင္းရွိ ရဲေဘာ္တေယာက္ကတဆင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲ တပ္မေတာ္သားတခ်ဳိ႕ရဲ႕စကားကို ျပန္ၾကားရတာရွိတယ္။ `ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြက တပ္မေတာ္သားေတြကိုမွ မစည္း႐ံုးၾကဘဲ။ တပ္မေတာ္သား အမ်ားစုကလည္း လက္ရွိအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲခ်င္ေနၾကတာ။ အားကိုးေလာက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈသာ တို႔ကို ေခါင္းေဆာင္ရင္ တို႔လဲ လုပ္ရဲပါတယ္´တဲ့။ စစ္အုပ္စုကေတာ့ တပ္မေတာ္ကို အမိန္႔ေပးေစခိုင္းၿပီး ျပည္သူေတြကို ဆက္လက္သတ္ျဖတ္ ဒုကၡေပးေနဦးမွာပဲ။ ကိုယ္က တပ္မေတာ္ကို မစည္း႐ံုးႏုိင္ရင္ ကိုယ္ပဲ နာဖို႔ရွိတယ္။
ကိုရင္ေဒါင္း
ေဒါင္းအိုးေ၀ အတြဲ (၁) အမွတ္ (၆)
Posted by HinLinPyin at 05:41 0 comments
Sunday, 22 June 2008
ဇာဂနာ့ စာၾကြင္း
အၿငိမ့္ခန္း ေရးေနရင္းက သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း သတိရမိတာေလးရိွလို႔ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္လာပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ ေအာက္တုိဘာလမွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတုန္းကေပါ့။ ေထာင္ထဲမွာ အခန္းေဖာ္လည္း မရိွ၊ အျပင္လည္း မထြက္ရ၊ လူစကား ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ ၾကြက္ေတြ ပိုးဟပ္ေတြ အိမ္ေျမာင္ေတြ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနရတာ။ သူတို႔က ျပန္မေျပာေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ဇြတ္ လိုက္ေျပာေနရတာ။ တေျဖးေျဖးေနရင္းနဲ႔ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြကို က်ေနာ္ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ရစရာလည္း တစက္မွ မရိွဘူး။ စဥ္းစားေလ။ ဘဲ့နဲ႔။ ကိုယ့္မွာ စားစရာ ရွားပါးရတဲ့အထဲ ငါးေျခာက္ဖတ္ေလး တဖတ္ေလာက္ သိမ္းထားတာ ဒီပ႐ြက္ဆိတ္ေတြက ၀ိုင္းခဲၾကတယ္ေလ။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ၾကက္သားဖတ္ေလး မနက္စာ ညေနစာ တ၀က္စီ ခဲြထားတာ ေန႔လည္ အိပ္ေနတုန္း ဒီအေကာင္ေတြက ၀ိုင္းအံုၿပီး သမၾကျပန္ပါေရာ။ ဒီေတာ့ ၾကည့္မရတာ အဆန္းလားဗ်ာ။ သင္းတို႔ကို ႏိွမ္ႏွင္းမွ ရမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ အစဥ္သင့္ ရိွေနတဲ့ ပ႐ုတ္ဆီနဲ႔ အဲဒီပု႐ြက္ဆိတ္ေတြကို စည္း၀ိုင္းထားလိုက္တာ အဲဒီေကာင္ေတြ ပထမေတာ့ ငါးေျခာက္ဖတ္ မဲေနရာကေန ၿပီးလို႔ လွည့္ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့မွ ပ႐ုတ္ဆီေတြ႕ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ အထဲမွာတင္ ပတ္ေျပးေနေတာ့တာ ပ႐ုတ္ဆီစည္း၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို႔ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခ်င္းခ်င္း ျပန္ကိုက္ရင္းနဲ႔ အကုန္လံုး အမႈန္႔ေလးေတြ ျဖစ္သြားပါေလေရာဗ်ာ။
တရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ စမ္းသပ္ခဲ့တာ အႀကိမ္တိုင္း အခါတိုင္း ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြဟာ ပ႐ုတ္ဆီ စက္၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို႔တခါမွ မစဥ္းစားဘဲ အခ်င္းခ်င္းကိုက္ရင္း အမႈန္႔ဘ၀နဲ႔ပဲ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒါ အမ်ားလည္း စဥ္းစား ႏိုင္ေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ အခု ပ႐ုတ္ဆီ အ၀ိုင္းခံေနရတာပါ။ သတိျပဳမိရင္ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ။
Posted by HinLinPyin at 02:38 0 comments
Saturday, 21 June 2008
Saturday, 14 June 2008
“ေအာင္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ၾကပါစို” ့
ေကာင္းေဇ
(http://www.naytthit.com) မွကူးယူေဖၚျပပါသည္
နအဖစစ္အုပ္စုကေတာ့ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတာကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္၊ ႏိုင္ငံတကာ က ေတာင္းဆို ေမတၱာရပ္ခံေနတာကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘဲသူတို႔လုပ္ခ်င္တာလုပ္ မည္။ ၾကမ္းခ်င္သလို ၾကမ္းမည္ဆိုၿပီး ဘီလူးဆိုင္းတီးၿပီး ထြက္လာေလၿပီ။
နအဖအာဏာပိုင္ေတြရဲ ့ တာ၀န္ယူမႈမဲ့စြာ၊ ပစ္စလက္ခတ္ႏိုင္မႈမ်ားေၾကာင့္ျပည္သူေတြ သိန္း၊သန္း ေပါင္းမ်ားစြာရဲ ့အသက္၊ အိုးအိမ္၊ စည္းစိမ္မ်ား၊ ဘ၀မ်ား နာဂစ္မုန္တိုင္းေအာက္တြင္ ေခ်ဖ်က္ခံခ့ဲရသည္။ ခံလည္းခံေနရဆဲၿဖစ္သည္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔့ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ႏိုင္၊ အေျခအေနမွ အျမတ္ထုတ္ရန္သာစဥ္းစားေနၿပီး ေစတနာနဲ ့ကူညီေပးဖို႔လည္း ဆႏၵကမ႐ိွ။ ဒုကၡေရာက္ေန ေသာျပည္သူ ေတြကို တကယ္ကူညီခ်င္သူေတြ၊ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ကူညီႏိုင္သူေတြ၊ အလႈ႐ွင္ ေတြကိုၾကေတာ့ ပိတ္ပင္တားဆီးထားၿပီး ဒုကၡသည္ ျပည္သူ ေတြကို ေခြးစားစား၊ က်ီးထိုးထိုး၊ (ငါးပူတင္းထိုးထိုး) ဆိုၿပီး ပစ္ထားသည္။
ထို႔အျပင္ တတိုင္းျပည္လံုးအား စစ္ကြ်န္ဇာတ္သြင္းမည့္ သူတို႔ရဲ ့ ဆႏၵခံယူပြဲကိုေတာ့ ဒုကၡေရာက္ ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို မွ မေထာက္ထားဘဲ အျမတ္ထုတ္ၿပီး အရွက္မဲ့စြာျဖင့္ တြန္းတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေအာက္လမ္းနည္းမ်ိဳးစံု၊ ညစ္ပတ္မႈမ်ိဳးစံု၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ိဳးစံုကို အသံုးခ်၍ မရွက္မေၾကာက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ သည္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္ မဲေမးႏိုင္သူ အားလံုး၏ ၉၂ ရာခိုင္ႏႈန္း က ေထာက္ခံပါသည္ဆိုၿပီး ေၾကညာရဲသည္မွာလည္း တကယ္ေတာ့ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ႀကိမ္းေသတာကေတာ့႐ိွသည၊္ သူတို႔ ဘယ္လိုပင္ အတင္းအဓမၼ ေၾကညာေနပါေစ ဒီရလဒ္ဟာ လူထုရဲ႕ဆႏၵအစစ္အမွန္ မဟုတ္မွန္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သိသည္၊ ထို႔အျပင္ ဒါကို ကမၻာကလည္း သိေနသည္။ လူထုအေနနဲ႔ကေတာ့ ေျပာစရာပင္မလို။
တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တေလွ်ာက္လံုး အတိုက္အခံဘက္က ေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ဘက္ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး၍ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ တိုင္းျပည္ျပႆနာကို အေျဖ႐ွာေရး ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ နအဖ က မသိက်ိဳးကၽြံျပဳၿပီး အတိုက္အခံကို အတင္း သူတို႔ရဲ႕လမ္းျပေျမပံုေအာက္ကို၀င္လာၿပီး လက္နက္ခ်ခိုင္း သည္။ ေတြဆံုေဆြးေႏြးေရးကို မလုပ္ဘဲ တံခါးေတြကို တဖက္သတ္ပိတ္ပစ္ထားသည္။ ယခုလည္းသူတို ့ ရဲ႕လမ္းျပေျမပံုကို တဖက္သတ္ ဆက္သြားေနသည္။ သည္လိုတဖက္သတ္ ဆက္သြားေနရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘာ ေတြဆက္ျဖစ္လာမယ္ … ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကိုဦးတည္ေနတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေဗဒင္ေမးရင္ေတာင္ ဆန္ကုန္အံုးမွာျဖစ္သည္။ ႀကိမ္းေသသည္ လူထုတိုက္ပြဲေတြ တၿခိမ္းၿခိမ္းၿဖစ္လာေတာ့မည္။ အေထြေထြရွားပါးမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးအရအႏိုင္က်င့္ခံရမႈ မ်ိဳးစံုတို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူထူထုေတြရဲ႕ ေဒါသမွာ ႀကိမ္အံုးမီးၿဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။ စက္တင္ဘာတံုးက သံဃာေတာ္ေတြအေပၚ ကိုျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခဲ့ပံုေတြက မီး ဇာကိုျမွင့္ေစခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ဒီေဒါသေတြကို ဒီေမလ မွာ တိုက္ခတ္သြားခဲ့သည့္ မုန္တိုင္း၂ခု(နာဂစ္ႏွင့္ နအဖ၏ ႏိုင္ငံေရးမုန္တိုင္း) ႏွင့္ အထြတ္အထိပ္သို ့ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့လိုက္ၿပီ။
ဆန္အၾကပ္အတည္း၊ ေလာင္စာဆီ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ လစာကိစၥ၊ ေက်ာင္းလခကိစၥ၊ ဆုေတာင္းပြဲ၊ မ်ိဳး စံုက တိုက္ပြဲ အစေတြ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံ ေဒသေတြမွာလည္း အကူအညီေတြကို မတရား ပိတ္ပင္ေနတာေတြ၊ ေဒသခံအာဏာပိုင္ေတြက အကူအညီေတြကို ေခါင္းပံုျဖတ္သိမ္းယူတာေတြ အာခံၿပီး လူထုကိုကယ္ဆယ္ကူညီေနရတဲ့ တိုက္ပြဲငယ္ေလးေတြကလည္း ေန႔စဥ္လိုတၿခိမ္းၿခိမ္း ျဖစ္ေနသည္္။ ဒီေတာ့ တိုက္ပြဲရဲ့အစဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ၿပီး၊ မထင္မွတ္တဲ့ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လာေတာ့မွာျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ကေတာ့ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ဖ်က္သိမ္းေရးကို ဦးတည္တဲ့ တိုက္ပြဲၾကီးေတြကိုသာ ဦးတည္မွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပင္။
ဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မၫွာဘဲ ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့မည္။ ေမးရမဲ့ေမးခြန္း က ဘယ္ လမ္းေၾကာင္းေတြ ကိုအသံုးျပဳမွာလဲ။ ဘာ way ေတြ ညာ way ေတြမဟုတ္၊ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ အတြက္ အျငင္းပြားေနရမယ့္ အခ်ိန္လည္းမဟုတ္။ (လက္နက္ကိုင္မွတို ့၊စားပြဲ၀ိုင္းမွတို ့၊ ပူးသတ္မွတို ့၊ ႏိုင္ငံတကာ အကူ အညီယူမွတို႔မဟုတ္။ လူထုရဲ႕အင္အားနဲ႔တိုက္ပြဲပံုသဏၭာန္ေတြကပဲ ေနာက္ဆံုးပိတ္တိုက္ပြဲရဲ႕ လမ္း ေၾကာင္းကို ျပ႒ာန္းေပးသြားလိမ့္မည္္။) အဓိက,က ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးစံု၊တိုက္ပြဲမ်ိဳးစံု အတြက္ ဘယ္ေလာက္လက္ေတြ႔က်က်နဲ႔့ စနစ္တက်ျပင္ဆင္ထားၿပီးၿပီလဲဆိုတာသာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ဒီတိုက္ပြဲငယ္ေလးေတြကို ဘယ္လို တစက္ကေန တမ်က္ႏွာ လုပ္ပစ္ႏိုင္မလဲ၊ ဒီတိုက္ပြဲေတြနဲ ့လူထုကို ဘယ္လိုစနစ္တက်ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ေစႏိုင္မလဲ၊ အဲဒီအတြက္ စည္း႐ံုးေရွ႕ေဆာင္ႏိုင္မယ့္သူေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြ လူထုၾကားထဲမွာဘယ္ေလာက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ထိုးေဖါက္ထားႏိုင္ၿပီလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္သည္္။ တကယ္လို႔ ရန္သူက နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ၿဖိဳခြင္းလာၿပီဆိုရင္ လည္း ဘယ္လိုဆက္လုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း စဥ္းစားျပင္ဆင္ထားရမည္္။ ေတာ္လွန္ေရးအႏု ပညာကို လွလွပပ ကျပတင္ဆက္ႏိုင္ဖို ့ ၿဖစ္သည္။
ပြဲသိမ္းတိုက္ပြဲႀကီးျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာတိုက္ပြဲငယ္ေတြက တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တက္လွမ္းယူရမွာၿဖစ္သည္။ ဒီမွာသတိျပဳရမွာ တခုလည္း႐ိွသည္္။ အင္အားၾကီးၿပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈရွိေန ေသာရန္သူကို တိုက္ေနရၿခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဖက္ကလည္း စနစ္တက်ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္မႈ႐ိွဖို႔၊ ညီ ၫြတ္ဖို႔၊ နည္းပရိယာယ္ၾကြယ္၀ဖို႔ လိုတာပဲျဖစ္သည္္။ ျပင္ဆင္မႈမ႐ိွဘဲ မထိတထိနဲ႔ တပြဲတိုး ကိုယ့္ဘက္က သြားလုပ္တိုင္း သူတို႔ဘက္က (တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးဖက္က) အင္အားပိုႀကီးလာတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို လည္း မေမ့သင့္ေပ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္လက္ေတြ႔က်က် နဲ ့ စနစ္တက် ျပည္သူလူထုၾကားထဲမွာ ျပင္ဆင္ထားၿပီးၿပီလဲဆိုတာႏွင့္ အဲဒီလို ေတြးဆျပင္ဆင္ထားတာ အားနဲေနေသးသည္၊ ျပည့္စံုရန္ လိုေသးသည္ ဆိုရင္ ဒီအတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္နဲ ့ညီၫြတ္ေရးမွာအေျခခံၿပီး ျပင္ဆင္ဖို႔လိုေနသည္။ ဒီေနရာမွာ ၈-ေလးလံုးနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းေတြမွာ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အားသာခ်က္ အားနဲခ်က္ ေတြကို ျပန္လည္ေလ့လာၾကည့္သင့္တယ္။ သင္ခန္းစာယူစရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွသည္။
Statement ေတြ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ထုတ္ၿပီး action ဆို တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ေနာက္က မပါ လာဘူးဆိုရင္ ၾကာလာရင္ သၾကၤန္အေျမာက္ျဖစ္သြားလိမ့္မည္္။ လူထုကလည္း ကိုယ့္အေပၚေလးစားမႈ က်လာႏိုင္သည္္။ ေနာက္အင္အားနဲ႔လုပ္ငန္းစဥ္မပါတဲ့ ေၾကညာခ်က္ေတြကို နအဖ က ဘယ္လိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ ဘူးဆိုတာကို အႏွစ္၂၀ သင္ခန္းစာက ထုတ္ႏႈတ္ယူၿပီးသား ျဖစ္ေနသင့္ၿပီ။ ဒီလို ျပင္ဆင္မႈေတြကို ဒီေလာက္ ဖိႏွိပ္တဲ့ အစိုးရေအာက္မွာ ေပၚေပၚထင္ထင္လုပ္လို႔မရႏိုင္တာ ကေတာ့ ၾကိမ္းေသသည္္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ရမယ္။ တနည္းေျပာရရင္ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈပံုသဏာၭန္မ်ိဳး ျဖစ္ရလိမ့္မည္။ မလုပ္တတ္ေသး ရင္လည္း လုပ္တတ္ေအာင္သင္ယူရလိမ္မည္္။ လုပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ႐ိွၿပီး လွ်ဴိ႔၀ွက္ေရးကိုသာ အေျခခံရင္ အလုပ္ကပဲ သင္သြားေပးလိမ့္မယ္။ ဒီလုပ္ငန္းမွာ အေတြ႔အၾကံဳ႐ိွသူေတြႏွင့္လည္း ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္သင့္သည္။
ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ႐ႈျမင္္ဖို႔လိုသည္္။ တခါတရံလိုတာထက္ ပိုၿပီး အားကိုးမိေန၊ ရႏိုင္တာထက္ပိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ ျပည္သူလုထုကို အေျခအေနမွန္ကို တင္ျပဖို႔နဲ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အမွားေတြ မေပးမိေစဖို႔က အားလံုးမွာတာ၀န္႐ိွသည္္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အေျခအေနက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေပၚထြန္းဖို႔ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ သူေတြကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ လံုးပန္းတိုက္ခိုက္မွရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ျပ႒ာန္းေနတယ္။ အကူအညီ ေပး ခ်င္လြန္းလို ျမန္မာေရပိုင္နက္အစပ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြလည္း လွည့္ျပန္သြားရၿပီ။ UN၊ ဘန္ကီမြန္း၊ အီး ယူနဲ႔အာစီယံလည္း လုပ္ေပးခ်င္သေလာက္၊ ဆႏၵ႐ိွသေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ေသး။ ဘာလို႔လဲဆိုလွ်င္ နအဖ ဟာ အက်ိဳးစီးပြားကို အေျခခံတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ႏိုင္ငံတကာအခင္းအက်င္းမွာ ေကာင္းေကာင္း ကစားတတ္ေန ၿပီး၊ ကစားႏိုင္တဲ့ အေနအထားလည္း႐ိွေနလို ့ျဖစ္သည္္။ ေရွ႕မွာလည္း ဒီလိုကစားႏိုင္ခ့ဲ၊ အျမတ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့၊ အခ်ိန္ေတြကိုလည္း ၀ယ္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ က အမ်ားၾကီး ႐ိွခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီတေခါက္မရရင္ ေနာက္ တေခါက္ေတာ့ ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ မေရရာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ျမန္မာကျပည္လူထုရဲ႕ကံၾကမၼာကို ပံုအပ္ထားလို႔ မရေတာ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္က ကိုယ့္ဖက္မွာ ဒီေလာက္ ႐ိွမေနေတာ့တာလည္းပါသည္။
ႏိုင္ငံတကာအကူအညီေတြကို ပစ္ပယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ေပ။ ႏိုင္ငံတကာက ဖိအားေတြ ၊ ဒီ မိုကေရစီလႈပ္႐ွားမႈေပၚမွာ ေထာက္ခံစာနာတာေတြေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိနအဖဟာ ႏိုင္ငံတကာအလယ္မွာ မ်က္ႏွာသာမရႏိုင္တာ၊ လူေယာင္သူေယာင္မေျပာင္ႏိုင္တာျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏို္င္ငံတကာ ဖိအား က နအဖကို အသက္႐ႈမ၀ေအာင္လည္ပင္းၫွစ္ထားႏုိင္တဲ့ အေနအထားမွာပဲ ရွိေသးသည္္။ ဒူးေထာက္လာ ႏိုင္ေအာင္ေတာ့မလုပ္ႏိုင္ေသးေပ။ ဒူးေထာက္လာႏိုင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားဟာ ျပည္တြင္းမွာပဲ ႐ိွေန သည္္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕အားပဲၿဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ဖိအားနဲ႔အကူအညီေတြကို အသံုးခ်၊ ျပည္ တြင္းကလူထုအားနဲ႔ ေပါင္းစည္းၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႔ အေျပာင္းအလဲကို ဖန္တီးယူၾကရမွာပဲ ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ျပည္သူလုထုႀကီးက အသင့္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ဒါကို စက္တင္ဘာလနဲ႔ ၿပီးခဲတဲ့ ဆႏၵခံယူပြဲမွာ ဒီေလာက္ဖိႏွိပ္မႈေတြၾကားထဲက ကန္႔ကြက္မဲေတြကိုေပးခ့ဲၿပီး သက္ေသျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အသင့္မျဖစ္ေသးတာ ကိုယ့္ဘက္ကသာ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ပြဲဆီကိုေရာက္ေအာင္ ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တဲ့ ခိုင္မာတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ၊ ျပင္ဆင္မႈေတြ၊ ဦးေဆာင္မႈေတြ၊ ညီီၫြတ္မႈေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ လူထုႀကီးကို မခ်ျပႏိုင္ေသးရင္ေတာ့ လူထုႀကီးက တိုက္ပြဲထဲကို လိုက္လာအံုးမွာမဟုတ္ေပ။ statement ေတြ၊ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြေလာက္ ထုတ္ၿပီး လူထုကိုေခၚလို႔့ လူထုကလိုက္လာမွာ မဟုတ္ေပ။ ထို ့ေၾကာင့္ လူထုထဲမွာ႐ိွေနၿပီး၊ လူထုနဲ႔ တသားထဲျဖစ္ေနဖို႔ လိုသည္။ ဒီေနရာမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြမ႐ွိလို႔၊ အဖမ္းခံထားရလို ့ဆိုတဲ့ဆင္ေျခေလာက္နဲ႔ က မျပည့္စံုေတာ့ေပ။ ေခါင္းေဆာင္မ႐ိွရင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ယူရမွာပဲ ျဖစ္သည္။ တိုက္ပြဲသာ႐ိွေနပါေစ အဲဒီထဲကေန ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေပၚလာပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ လိုေနသလို ေနာက္လိုက္ေကာင္းလည္း ျဖစ္ဖို ့လိုေနသည္။
ဤတြင္ ျပည္သူလူထုဆိုတာကို နဲနဲေျပာဖို႔လိုသည္။ ျပည္သူလူထုဆိုသည့္ထဲ မွာ နအဖရဲ႕စနစ္ႀကီး ထဲမွာ မလႈပ္သာ မလူးသာျဖစ္ေနရတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ ၊ ၀န္းထမ္းေတြလည္းပါသည္္။ အခြင့္အေရး ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ပညာမဲ့မႈနဲ႔ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့မႈတို႔ေၾကာင့္ၿဖစ္ေစ၊ ဘ၀ရပ္တည္ေရးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေစ အေၿခေနအမ်ိဳး မ်ိဳးတို႔ေၾကာင့္ ၾကံ႕ဖြတ္ထဲကို ေရာက္ေနရတဲ့သူေတြကိုလည္း မေမ့ထားသင့္ေပ။ သူတို႔ဟာ အႏွစ္၂၀ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းက စနစ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြ ျဖစ္သည္္။ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း အေျခအေနေတြအရ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ခါနမ္းဆိုတဲ့ အေနအထားမွာ ေနေနရသူေတြ ရိွေနသည္။ ဒီေတာ့ အေျခအေနေပးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ၾကားေနလာေအာင္၊ ကိုယ့္ဖက္ကအင္အားေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ေအာင္လည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားရလိမ့္မည္္။ လက္ရွိအေျခအေနကို မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး၊ အေျပာင္းအလဲကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ တပ္မေတာ္အရာ ႐ိွႀကီးေတြ အစိုးရအရာ႐ိွႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို ၾကားေနရသည္။ တခါတေလ ဒီလူေတြ မီဒီယာေပၚ အထိေတာင္ တက္လာ၊ ေရာက္လာတက္သည္။ သူတို႔လို လူေတြ မ်ားမ်ားေပၚလာေအာင္ သူတို႔ လႈပ္သာရွားသာ ႐ိွလာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔လိုသည္။ ကိုယ့္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ သူတို႔ကို အသံုးခ်တတ္ ဖုိ႔လည္း လိုသည္။
တကယ္ေတာ့ ျဖစ္လာမွ ျပည္သူစစ္သား တို႔စစ္သား ေအာ္လို႔မရႏိုင္ေပ။ အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ သစၥာ အရွိဆံုးတပ္ကိုသာ လူထုကိုၿဖိဳခြင္းဖို႔ေ႐ြးလႊတ္တာခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဒီမွာဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာေျပာတဲ့ စကား တခုဟာ အရမ္းတန္ဖိုး႐ိွပါသည္္။ “ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ရန္သူကိုမိတ္ေဆြၿဖစ္ေအာင္လုပ္တာ” ဆို၍ ျဖစ္သည္။ ဒီစကားရဲ႕အႏွစ္သာရကို လိမ္မာပါးနပ္စြာနဲ ့ အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္ဖို ့လိုအပ္သည္္။ ဒီလို ဆို လို႔ ရန္သူကို မတိုက္ရေတာ့ဘူးေတာ့ မဟုတ္ေပ။ တိုက္ပြဲတိုင္းမွာေတာ့ ေနာက္မဆုတ္တမ္း ရန္သူကို ျပတ္ ျပတ္သားသားတိုက္ဖို႔ရင္ဆိုဖို႔ လိုပါသည္္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း အျမင္မွန္ရၿပီး ဘက္ေျပာင္းလာေသာ ရန္သူအေပၚကို သေဘာထားႀကီးဖို႔လည္းလိုတယ္။ ေခတ္နဲ႔စနစ္ကို ေျပာင္းဖို႔ေတာ္္လွန္ေရးလုပ္ေန ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ကလဲ့စားေခ်ေရးအတြက္မဟုတ္ေပ။ လက္တဆုပ္စာ စစ္အုပ္စု က သူတို႔အာဏာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္အခြင့္အေရးေတြအတြက္ တပ္မေတာ္နဲ႔၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ယႏၱရားေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး အသံုး ခ်ေနတာဆိုတာကို ခြဲျခားသိျမင္ဖို႔လိုသည္။ ဒီလူေတြကေတာ့ သူတို႔စိုက္တာကို သူတို႔ ရိတ္သိမ္းရမွာပဲ ျဖစ္သည္္။
နအဖတြင္ အတြင္းေရာ၊အျပင္ပန္းမွာေရာ ေျဖ႐ွင္းဖို႔ခက္ေနတဲ့ ပဋိပကၡေပါင္းစံုကို ရင္ဆိုင္ေနရ သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို ့အတိုင္း အတာနဲ ့အေပၚယံ အေျပာင္းအလဲတခု ကို ဖန္တီး လာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူထုကလည္း အေျပာင္းအလဲ အတြက္ စတင္႐ုန္းကန္ လႈပ္႐ွား လာေနသည္။အခုအခ်ိန္ကဒီႏွစ္ခုထိပ္တိုက္ေတြ႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အနာဂတ္ဟာတိုက္ပြဲပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ျပည့္လႊမ္းေနေတာ့မွာျဖစ္သည္။ဒီေတာ့တဦးတေယာက္ျခင္းအေနနဲ႔ေရာ၊ အဖြဲ႔အစည္းတခုျခင္းအေနနဲ႔ေရာ၊လႈပ္႐ွားမႈတခုလံုးကိုလႊမ္းၿခံဳတဲ့အေနနဲ႔ေရာဘယ္ေလာက္စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားၿပီးၿပီ၊ တိုက္ပြဲနဲ႔ လူထုကိုေပါင္းစပ္ေပးလိုက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေအာင္ပြဲကိုရယူဖို႔ ဘယ္ေလာက္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ စတဲ့ စတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေမးလည္းေမး၊ အေကာင္အထည္လည္း ေဖၚႏိုင္ေအာင္ ညီၫြတ္ေရးကိုေရွ႕ တန္းတင္ၿပီး အပူတျပင္း လုပ္ေဆာင္ ၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္သူလူထုႀကီးကအသင့္အေနအထားႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကလို႔ပဲ ျဖစ္သည္။
ေကာင္းေဇ
Posted by HinLinPyin at 20:07 0 comments