ဂါမဏိ http://www.naytthit.com ... မွ
ျမန္မာႏိုင္ငံျပႆနာကို ဝင္ေရာက္ကူညီေျဖရွင္းေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုၿပီး ကုလအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံသား အီဘရာဟင္ဂမ္ဘာရီကို ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ကစလို႔ ကုလအထူးတမန္အျဖစ္ ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ အၾကမ္းၾကဳတ္အရက္စက္ဆံုးနဲ႔ ျခအစားဆံုး စစ္အာဏာရွင္ ဆံနီအဘာခ်ာ အစိုးရလက္ထက္ (၁၉၉၃-၉၈) မွာ ဂမ္ဘာရီ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။
အဲဒီကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာစစ္အစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ အျမဲတမ္းကိုယ္စား လွယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဘာခ်ာစစ္အုပ္စုရဲ႕ လူသတ္ဝါဒေတြကို ႏိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာမွာ ပညာသားပါပါနဲ႔ ကြၽမ္းက်င္ပါးနပ္စြာ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အင္မတန္႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ စိတ္ပါ လက္ပါ ကိုယ္စားျပဳေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အထက္ကခိုင္းလို႔ တာဝန္အရ ဝတ္ေက်တန္းေက်လုပ္ရတာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ “ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားလူမ်ဳိးေတြ လိုအပ္ေနတာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စားလို႔မွ မရတာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီက ဦးစားေပး မဟုတ္ဘူး” လို႔ ဂမ္ဘာရီ အဲဒီတံုးကေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
အဘာခ်ာအစိုးရအေပၚ တကမၻာလံုးကေန ဖိအားေတြတိုးလာတဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာအာဏာရွင္ စနစ္ကို ကာကြယ္ေပးရာမွာနဲ႔ ဖိအားကိုလမ္းလႊဲေပးရာမွာ ပိုနာမည္ဆိုး၊ ပိုျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၉၅ ခု ႏိုဝင္ဘာလ မွာ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာလည္းျဖစ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးသမားလည္းျဖစ္တဲ့ အိုဂိုနီတိုင္းရင္းသား လူထုေခါင္းေဆာင္ ကင္ဆာ႐ိုဝီဝါ ကို မတရားအမႈဆင္ဖမ္းၿပီး ေသဒဏ္ေပးလိုက္လို႔ တကမၻာလံုးက ကန္႔ကြက္ ႐ႈတ္ခ်တဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီက ကင္ဆာ႐ိုဟာ “သာမန္ရာဇဝတ္သား” တေယာက္သာျဖစ္တယ္၊ လူသတ္သမားျဖစ္ တယ္လို႔ စီအဲန္အဲန္႐ုပ္သံအစီအစဥ္တခုမွာ သမုတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီလိုမေျပာခဲ့ရပါဘူးလို႔ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။) ကင္ဆာ႐ိုတို႔ (၉)ေယာက္ကို ဥပေဒနည္းလမ္းတက် တရား႐ံုးတင္စစ္ေဆးခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ေနေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခုခံကာကြယ္ေလွ်ာက္လဲခြင့္ ရခဲ့ေၾကာင္း ဂမ္ဘာရီက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္တရား႐ံုး မွာ အမႈမစစ္ဘဲ အထူးခံု႐ံုးမွာစစ္တာ၊ အမႈစစ္ပံုကို ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔ ေရွ႕ေနအားလံုးနီးနီး ႏုတ္ထြက္သြားတာ၊ တရားလိုျပသက္ေသေတြကို စစ္အစိုးရကေငြေပးၿပီး သက္ေသထြက္ခိုင္းတာ၊ အယူခံခြင့္မရတာေတြကိုေတာ့ ထည့္မေျပာပါဘူး။
ကင္ဆာ႐ိုနဲ႔ အိုဂိုနီတိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၈)ဦး ေသဒဏ္ေပးမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကို သြားၿပီး ေသဒဏ္ကိစၥလက္ခံဖို႔ စည္း႐ံုးနားခ်တာေရာ ေရနံလက္နက္အားကိုးနဲ႔ အၾကပ္ကိုင္တာေရာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အဓိက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားသံတမန္ (၂)ေယာက္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာသံအမတ္ဂမ္ဘာရီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး တြမ္အစ္ကီမီ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕ကို နားခ်လို႔မရခဲ့ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဂမ္ဘာရီဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားဘ႑ာေရးဌာနကိုပိုင္တယ္၊ သူ႔မွာ အဘာခ်ာစစ္အုပ္စုကို ကာကြယ္ေပးရာမွာ ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ အကန္႔အသတ္မဲ့ရင္းျမစ္ေတြရွိတယ္လို႔ သတင္း ေတြ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၈ ခုမွာ အာဏာရွင္အဘာခ်ာတေယာက္ ျပည့္တန္ဆာ (၂)ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနရင္း ဗိုင္ယာဂရာ (ကာမအားေဆး) ေဆးလြန္လို႔ေသသြားၿပီးေနာက္ ဒီမိုကေရစီ တစံုတရာေပၚလာၿပီး၊ အဘာခ်ာရဲ႕ မိုက္ေဖာ္ဆိုးဖက္ ေတြကို စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြလုပ္ခဲ့ရာမွာ ဂမ္ဘာရီ လြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရွင္းလင္းေျဖၾကားတာေတြ မလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ အရွက္ခြဲ ႐ႈတ္ခ်ခံရမယ့္အစား ကုလအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ကိုဖီအာနန္ကေခၚယူ သူေကာင္းျပဳေပးၿပီး လက္ေထာက္ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေတာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုဖီအာနန္႔သား ကုိဂ်ဳိအာနန္ ဟာ အဘာခ်ာစစ္အစိုးရနဲ႔ေပါင္းၿပီး ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားေရနံလုပ္ငန္း ထဲ ပတ္သက္ေနလို႔ ကိုဖီအာနန္ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားမွာ ဒီမိုကေရစီ ရွိမရွိကုိ စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ေလးဂို႔စ္မွာ ကိုဂ်ဳိအာနန္ရဲ႕ ဧရာမဇိမ္ခံတိုက္အိမ္ႀကီး အထင္အရွားရွိပါတယ္။ ကိုဂ်ဳိအာနန္နဲ႔ အဘာခ်ာ နဲ႔ ေရနံလုပ္ငန္းေတြၾကားမွာ အဓိကဂ်ိတ္ဆက္က ဂမ္ဘာရီျဖစ္တယ္လို႔လည္း သတင္းေတြထြက္ခဲ့ပါတယ္။ (ကိုဖီ အာနန္႔သားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆဒၵမ္ဟူစိန္လက္ထက္ အီရတ္ကိုပိတ္ဆို႔ အေရးယူထားခ်ိန္မွာ ကုလရဲ႕ ပိတ္ဆို႔ေရးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အၾကံအဖန္နည္းနဲ႔ ေအာက္လမ္းကဝင္ စီးပြားေရးေသာင္းက်န္းခဲ့ပါ ေသးတယ္။)
အဘာခ်ာေသၿပီးေနာက္မွာ ကိုဖီအာနန္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားကိုသြားၿပီး ၁၉၉၃ သမတေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရ ခဲ့တဲ့ (အဘာခ်ာအာဏာသိမ္းလို႔ သမတမျဖစ္လိုက္ရတဲ့) အာဘီယိုလာကို ၉၃ ေရြးေကာက္ပြဲမင္းဒိတ္ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေျဖာင္းျဖခဲ့ရာမွာလည္း ဂမ္ဘာရီက ကိုဖီအာနန္ကို အရင္မိတ္ဆက္ သေဘာထားခ်ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အာဘီယိုလာခမ်ာ အဘာခ်ာေသေပမဲ့ သမတမျဖစ္လိုက္ဘဲ ေထာင္ထဲမွာဘဲ ေသသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ၂ဝဝ၈ ခုထဲမွာ ဂမ္ဘာရီကို ႏိုင္ဂ်ာျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ထိပ္သီးအစည္းအေဝးရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ ေကာ္မတီဥကၠဌအျဖစ္ ခန္႔ဖို႔ကို ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားျပည္သူေတြက အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၅ တံုးက လည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံ နယူးေယာက္တကၠသိုလ္ မက္ဒ္ဂါအဲဗားစ္ေကာလိပ္ အာဏာပိုင္ေတြက ဂမ္ဘာရီကို လာေဟာေျပာ ပို႔ခ်ေပးဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တဲ့အခါ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားအသိုင္းအဝိုင္းက ကန္႔ကြက္ခဲ့ ပါေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂမ္ဘာရီလို စစ္အာဏာရွင္ေဒါက္တုိင္က လူမႈအခြင့္အေရးအေၾကာင္း ပို႔ခ်မွာဟာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ဘီးလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဘာခ်ာလက္ထက္မွာ ဂမ္ဘာရီဟာ သတင္းစာ တုိက္ေတြ၊ စာအုပ္တိုက္ေတြ ပိတ္ပစ္တာကို ဆင္ေျခေပးကာကြယ္ေပးခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သင္းပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးတို႔ကို ပိတ္ပင္တဲ့အမိန္႔ေတြ၊ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္တာကိုလည္း ရပ္ခံ ကာကြယ္ေလွ်ာက္လဲေပးခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
ပုဆိန္က ေမ့ႏိုင္ေပမဲ့ သစ္ပင္က ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး လို႔ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယားျပည္သူေတြက ဆိုပါတယ္။ ကင္ဆာ႐ိုဝီဝါ ဆိုတဲ့နာမည္ဟာ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ တသက္တာကို ထာဝစဥ္ေျခာက္လွန္႔ေနလိမ့္မယ္၊ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ ေသြးစြန္း ထားတဲ့သမိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြက ေျပာထားပါတယ္။
အဲဒီဂမ္ဘာရီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ကုလအထူးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၂ဝဝ၈ ၾသဂုတ္လ (၂ဝ)ရက္တံုးက ရန္ကုန္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို လြတ္လပ္တရား မွ်တေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး နအဖ အေျခခံဥပေဒ၊ နအဖဆႏၵခံယူပြဲ၊ နအဖလမ္းျပေျမပံုေတြကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ဘက္ကေန ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ေျပာခဲ့တာ ဘာမ်ားဆန္းပါသလဲ။ သူ႔ဆရာ ဘန္ကီမူးကိုယ္တုိင္က နာဂစ္မုန္တိုင္း ကယ္ဆယ္ေရးကိစၥသက္သက္အတြက္ ဗမာျပည္ကိုလာတယ္ဆိုၿပီး သန္းေရႊနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေလးနဲ႔ လမ္းျပေျမပံုကို အျမန္ဆံုးၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔ ခယဝယလုပ္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတင္းစာနဲ႔ တီဗြီမွာပါဖို႔ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံရ႐ံု၊ ဝါဒျဖန္႔ခံရ႐ံုသက္သက္ အတြက္ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ေတြ႔ဆံုရတာကို သပိတ္ေမွာက္တာဟာ လံုးဝမွန္ကန္ပါတယ္။ ေဒၚစုကိုယ္တိုင္က ဒီလို ရွင္းရွင္း ျပတ္ျပတ္ သေဘာထားေပးေနမွေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း အခုလိုကြဲလြယ္ ေမွာက္လြယ္တဲ့ ဂမ္ဘလားေတြ၊ လင္ဘန္းေတြကို အားကိုးမေနဘဲ ကိုယ့္လူထု၊ ကိုယ့္တပ္မေတာ္ ေအာက္ေျခတပ္မႉးတပ္သားေတြ စြမ္းအားနဲ႔သာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ျမန္မာ့ေျမကေန အၿပီးအပိုင္တိုက္ထုတ္ရမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း။
Sunday, 24 August 2008
ဂမ္ဘာရီဆိုတဲ့ ဂန္ဘလား
Posted by HinLinPyin at 21:13 0 comments
Labels: ေဆာင္းပါး
Saturday, 23 August 2008
သနပ္ခါး
ကမာပုလဲ
Saturday, August 23, 2008 ..... http://www.naytthit.com ...မွ
သဘာ၀ရဲ႕
အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာ
အညာေက်းလက္ တပ္မက္ဖြယ္ရာ။
ေႏြထဲ
သဲမုန္တိုင္းေတြနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းလွတဲ့ ေလထဲ
ပက္ၾကားအက္ ကုန္းေျမမာေခါင္ေခါင္ထဲ
ခၽြံျမ ဆူးေတြထုတ္လို႔ အာခံ
ဘ၀ကို ဒီလို ရွင္သန္တယ္။
အရြယ္ေရာက္ေတာ့
အလိုက် ျဖတ္ေတာက္ခံကာ
ၾကမ္းတမ္းခက္မာ ေက်ာက္သားျပင္
ဘ၀ကို မွတ္ေက်ာက္တင္ အေသြးခံလို႔…။
အိုမင္း တြန္႔ရြ
အေမ့ အသားအရည္ေပၚမွာ ျဖစ္ျဖစ္
ပန္းႏုေရာင္ေျပး
ခ်စ္သူ႔ပါးျပင္ ကေလးေပၚမွာ ျဖစ္ေစ
သူဟာ
ပန္းေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ေမႊးတယ္။ ။
ကမာပုလဲ
၂ ၀ ၀ ၈။
Posted by HinLinPyin at 01:27 1 comments
Labels: ကဗ်ာ
Friday, 22 August 2008
ေရလည္းမေနာက္ေစခ်င္ ငါးလည္းမမူးေစခ်င္
ခန္႔ေအာင္ .... http://www.naytthit.com .... မွ
က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ က်ေနာ့္အသက္က ၂၅ ႏွစ္။ အခုဆုိရင္ပဲ သားႀကီးက ၁၂ ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ။ ၄ တန္း တက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းက တာ၀န္ေပးခ်က္နဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေနရတယ္။ တခါ တေလေလာက္ပဲ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြေနတဲ့ရြာကို ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔ရြာကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အသြား အလာလုပ္ရတယ္။ သြားရလာရလြယ္ကူေအာင္ ဆုိင္ကယ္တစီးလဲ ၀ယ္သံုးရေသးတယ္။ ၿမိဳ႕က အလုပ္ေတြ တာ၀န္ေတြကို လုပ္ေနရတယ္ဆုိေတာ့ ႐ံုးနဲ႔၊ဖံုးနဲ႔၊ ကြန္ျပဴတာအင္တာနက္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။
ၿမိဳ႕မွာ ႐ံုးအျဖစ္နဲ႔ အိမ္တလံုးလဲ ငွားထားရေသးတယ္။ ငွားေနတဲ့အိမ္က အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ ဘိုထိုင္အိမ္သာခြက္ပါတဲ့ အိမ္သာခန္းလဲ ပါသေပါ့။ မေနႏိုင္မထုိင္ႏုိင္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ မွာလည္း ဂမုန္းပင္ေတြ၊ ပန္းပင္ေတြ စိုက္ထားလုိက္ေသး တယ္။ ကိုယ္ငွားေနတဲ့အိမ္ကို အျပင္ကေန လူစိမ္းတေယာက္ ၾကည့္တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ တခါမွ ဂ႐ုတစိုက္ ျပန္မၾကည့္မိခဲ့ဖူးပါဘူး။ တခါတေလ ဧည့္သည္ ေတြ လာလည္ရင္ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ဆုိင္ကယ္ေတြ စက္ဘီးေတြ သံုးေလးစီးျဖစ္ေနတတ္ေသး တယ္။ တခါတရံ ဧည့္သည္လာလည္လို႔ ကားငွားရမွာစုိးရိမ္ၿပီး ကားကုိ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္မထားၾကဘဲ က်ေနာ္ တို႔အိမ္မွာ လာအထားခံရတဲ့ အခါမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္ေပါ့။
Rest of your post
လမ္းထဲက စက္ခ်ဳပ္႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမေတြကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားတိုင္း အိမ္ကုိ ၾကည့္ ၾကည့္သြားၾကတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔လို ဗမာျပည္သားေတြ။ ဟုိဘက္မွာ လုပ္ကိုင္စားရတာ အေျခအေနမေကာင္းလို႔ ဒီဘက္မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ။
အိမ့္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အလုပ္သမေတြက မနက္ဆိုရင္ ရွစ္နာရီ၊ ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ၊ ညေန ေလးနာရီ ေျခာက္နာရီ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ အၿမဲပဲ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ကေန အလုပ္ဆင္းအလုပ္ျပန္ ျဖတ္ျဖတ္ သြားေနက်။ ည ဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီအခ်ိန္ သူတို႔ျဖတ္သြားတဲ့ အသံေတြကို အိပ္ယာထဲကေန ၾကား ေနက်။
က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို တခါတေလ လာလည္တတ္တဲ့ ဧည့္သည္တေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ အသက္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိတဲ့ အေဒၚႀကီးတဦးပါ။ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္လုပ္ စက္ဘီးကိုစီးၿပီး အိမ္ကို လာတတ္တယ္။ ကြမ္းကလဲ အၿမဲ၀ါးတဲ့ပံုစံပါပဲ။ သူလာၿပီဆုိရင္ ၾကားေနက်အသံကေတာ့
“ဆရာတုိ႔ ပုလင္းေတြ ရွိလား” တဲ့။
သူေမးတာက ပုလင္းတခုတည္းကို ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္က စြန္႔ပစ္မယ့္ ပစၥည္းအမႈိုက္ေတြ ထဲက အမႈိက္စက္႐ံုကို ျပန္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ယူလုိ႔ရမလားဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ စြန္႔ပစ္မယ့္ ပစၥည္း ေတြထဲ သူစိတ္၀င္စားတာေတြကေတာ့ စကၠဴဖာအစုတ္အၿပဲ၊ စကၠဴစုတ္၊ အရက္ပုလင္း၊ ဘီယာပုလင္း၊ ပလပ္စတစ္ဗူးခြံ။ အဲဒီပစၥည္းေတြကို ေတာင္းလို႔ရတာေတာင္းတယ္၊ လမ္းေထာင့္ေတြမွာ ေထာင္ထားတဲ့ အမႈိက္ပံုးေတြကို အားရပါးရ ရွာေဖြေမႊေႏွာက္ ေကာက္လုိ႔ရတာ ေကာက္တယ္။ ဒါေတြကို စုၿပီး အမိႈက္ စက္႐ံုမွာ အေလးခ်ိန္နဲ႔ျပန္ ေရာင္းတယ္။ အဲဒီက ရတဲ့ေငြနဲ႔ ရပ္တည္စားေသာက္ေနၾကတယ္ေလ။ တခါ တေလ ေစ်းထဲမွာ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ အဲဒီအေဒၚႀကီးကို လင္ဗန္းတခု ေရွ႕ခ်ၿပီး ထုိင္ေနတာကို ေတြ႔ရ တတ္တယ္။ လင္ဗန္းထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေဘးက ေရအိုင္ေတြ၊ လယ္ေတြထဲက လယ္ခ႐ု လံုးေတြကို အခြံခြါ အပံုေလးေတြပံုၿပီး ထိုင္ေရာင္းေနတာ။ တခါက သူ႔ကို က်ေနာ္ ေမးၾကည္ခဲ့့ဖူးတယ္။
“ဘာအလုပ္လုပ္လဲ” လို႔ေမးေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကိုခပ္တည္တည္နဲ႔ေျဖတယ္။
“အရင္းမဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း” တဲ့ေလ။
ဒါ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို လာလည္တတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္အေၾကာင္းနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ ၾကံဳဆံုေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္က ၿမိဳ႕မွာ အိမ္နဲ႔၊ ႐ံုးနဲ႔ အတည္တက်လို ျဖစ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ားလာတယ္ဆိုေတာ့ မိသားစုနဲ႔ အေနက်ဲလာတယ္။ သားအႀကီးကလည္း ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္ ပူဆာလာတာနဲ႔ သူ႔တေယာက္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ကိစၥမရွိေလာက္ဘူးဆိုၿပီး ဒီႏွစ္ေတာ့ သားအႀကီးေကာင္ကုိ ၿမိဳ႕ေခၚၿပီး ေက်ာင္းထားလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ေလးတန္းကေန စတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ကေတာ့ ေက်ာင္းဖယ္ရီကားနဲ႔ေပါ့။ မနက္လင္းတာနဲ႔ သူ႔ဟာသူ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းတထုပ္၀ယ္၊ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစား၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေက်ာင္းကားလာရင္ ေက်ာင္းသြားတယ္။ တခါတေလ ေက်ာင္းကား ေနာက္က်ရင္ က်ေနာ္က အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးရတာလဲ ရွိတတ္တယ္။ ညေန ေက်ာင္းကျပန္လာရင္လဲ ငါးနာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းစားၿပီး စာက်က္။ ဒီလုိနဲ႔ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ သူ႔ကို ေဆာ့ခ်ိန္လုပ္ေပးထားတယ္။ သူလဲ သူ႔ဟာနဲ႔သူ လည္ပတ္ေနေရာပဲ။
ရြာက သူ႔အေမဆီ က်ေနာ္ျပန္တဲ့အခါဆိုရင္ သူ႔အတြက္မုန္႔ဘိုးကုိ ရက္နဲ႔တြက္ေပးခဲ့ၿပီး ႐ံုးကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အပ္ခဲ့ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ဖုန္း ခဏခဏဆက္ၿပီး ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစား၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ စာက်က္ ဆိုတာေတြကို လွမ္းလွမ္း မွာေနရေသးတယ္။
က်ေနာ္က အိမ္ကို တလတေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္တယ္။ တေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္ တုန္း က်ေနာ္တို႔ဥကၠ႒နဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး အေျခအေနေလးဘာေလး ေမးျမန္း။ ကိုယ့္အေျခအေနလဲ ေျပာျပေပါ့့။ စကားေျပာေနၾကရင္းနဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္းက က်ေနာ့္သားဆီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ဥကၠ႒ကေျပာတယ္။
“မင္းသားကြာ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ေကာင္”
“ဒီေကာင္ တကယ္မလြယ္တဲ့ေကာင္ကြာ” ဟု ဥကၠ႒က ညည္းေျပာေျပာေတာ့ က်ေနာ္လဲ ပူထူသြားတာေပါ့။ ဒီေကာင္ ဘာေမႊထားျပန္သလဲေပါ့။ က်ေနာ္က ျပန္ေမးလုိက္တယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဥကၠ႒”
“မင္းသားေလ ငါ့ကို လူၾကားထဲမွာ ဥကၠ႒ႀကီးလုိ႔ေခၚတယ္ကြာ၊ ငါကလည္း ဒီေကာင္က ငါ့ကိုဥကၠ႒ လုိ႔ေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ တယ္ဟုတ္ပါလားေပါ့ စိတ္ထဲထင္ေနတာ။ ေနာက္တေအာင့္ေလာက္ ၾကာ ေတာ့မွ ဒီေကာင္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး ငါ့ကို ဥကၠ႒ႀကီး ေယာကၡမႀကီးလုိ႔ ထပ္ေခၚၿပီး ထြက္ေျပး သြားတယ္။ ဒီေကာင္ေတာ့ မလြယ္ေၾကာပဲေဟ့” ဟု ဥကၠ႒ မွတ္ခ်က္ေပးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ သြားလုိက္ လာလိုက္နဲ႔ က်ေနာ္သားကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြားတယ္။ ၿမိဳ႕မွာေနၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီေကာင္ အေျခအေန တုိးတက္ေနတာ သတိမထားမိလုိက္ဘူး။
တေန႔ေတာ့ သူေက်ာင္းသြားေနတုန္း သူ႔အ၀တ္အစားထည့္တဲ့ အံဆြဲကို ေမႊလုိက္ေတာ့ စာတေစာင္ ထြက္ လာတယ္။ စာက ခေလးလက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ကေလးရည္္းစားစာပါ။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ကေလး မေလး တေယာက္က သူ႔ဆီကို ေရးတဲ့စာျဖစ္ေနတယ္။ စာထဲမွာ ကေလးမေလး ေရးထားတာေတြက ခေလးလက္ေရးဆုိေတာ့ အေတာ္ကေလးဖတ္ယူရတယ္။ ရည္းစားစာတို႔ ထံုးစံအတုိင္း ပါပဲ။
“သို႔”
“ဘယ္သူဘယ္၀ါ”
“ဘာညာ” နဲ႔ အစခ်ီထားတာေပါ့။ စာကို ႀကိဳးစားၿပီး ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ စာအလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အရာတခုသြားေတြ႔တယ္။ ေကာင္မေလးေရးတာက
“နင့္ကို ငါမခ်စ္ႏုိင္ဘူး” တဲ့
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နင္ကသူေဌးသား” တဲ့
အဲဒီလုိ ကေလးမေလးက သံုးသပ္ၿပီး ေရးထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း စာကိုဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလို၊ ၀မ္းသာရမလို၊ သူေဌးအထင္ခံရလုိ႔ ထပဲ က ရေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားတယ္။
ကိုယ့္တာ၀န္ေတြ၊ အလုပ္ေတြကို သြားလာလုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္သား ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ျပန္ မၾကည့္ျဖစ္၊ သတိမထားျဖစ္မိခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္သား ႀကိဳက္ေနတဲ့ ကေလးမေလးေရးတဲ့ ရည္းစားစာ၊ ျပန္စာ ဖတ္မိေတာ့မွပဲ ဟ… ငါ သူေဌးျဖစ္ေနပါေပါ့လားေပါ့။ စာကိုဖတ္ၿပီး ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းက လယ္ကြင္းေတြ ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ လယ္ကြင္းထဲမွာ ကေလးတအုပ္ အိုင္ပက္ၿပီး ငါးဖမ္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အုိင္ပက္လုိ႔ ေရနည္းသြားေတာ့ က်န္တဲ့ေရအခ်ဳိ႕နဲ႔ ဗြက္ေတြကို ေရေထာက္ေတြနဲ႔ လုိက္ရမ္း ေမႊေႏွာက္ ၾကၿပီး ေခါင္းေလးေတြ ေပၚလာတဲ့ငါးေတြကို ကုန္းေပၚကို ဆယ္ဆယ္ၿပီး ပစ္တင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္ ခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းရွည္ဟာ အဲဒီ ငါးပက္ေနတဲ့ ကေလးေတြ ရဲ႕ ဘ၀အေမာကေန တိုက္ရိုက္စီးဆင္းလာသလိုပဲ။ အင္း… ငါးကေလးေတြ ဆီကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္…။
Posted by HinLinPyin at 19:34 0 comments
Saturday, 16 August 2008
ပုစြန္ဆိတ္ ဘယ္လိုငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ ႏွင့္ ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ ဘယ္ညာခ်ီ …
(ခန္႔ေအာင္)
http://www.naytthit.com ... မွ
အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအၿပီး န၀တ(နအဖ) စစ္အုပ္စုကို လက္နက္ကိုင္ ျပန္တုိက္မယ္ ဆိုၿပီး တက္ႂကြတဲ့လူငယ္မ်ားဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ ေဒသေတြကို ေရာက္ရွိ ေနခ်ိန္ပါ။ စစ္အုပ္စု နအဖကိုလက္နက္ကိုင္ၿပီး တုိက္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပံုေဖၚမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေလ။ က်ေနာ္ ဆိုရင္လဲ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သင္တန္းတက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔နယ္ဘက္မွာ ျပန္ခ်မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲမွာ စစ္သင္တန္းေတြ တက္ၾကပါၿပီ။ သင္တန္းေပးတဲ့ ဆရာေတြက အေရးေတာ္ပံုမွာ ျပည္သူ လူထုဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လူမ်ဳိးစုမဟာမိတ္ တပ္ဖြဲ႔ေတြက စစ္သင္တန္းေပးပါတယ္။ သင္တန္းမွာ ၀တ္စရာ စစ္ယူနီေဖါင္းကမရွိေသးေတာ့ ေဘာင္ဘီ ရွည္ ၀တ္တဲ့သူက၀တ္၊ တခ်ဳိ႕က ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတို၊ ပုဆိုး၊ စကတ္၊ ထမီ အစံုပဲ၀တ္ၿပီး သင္တန္း တက္ၾကတယ္။ စစ္သင္တန္းမွာ ေသနတ္ကလည္း ကိုင္းစရာမရွိေတာ့ ၀ါးရင္းတုတ္ကိုင္ၾကတယ္။
သင္တန္းရိကၡာေတြကေတာ့ မွ်စ္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာအူစားရတဲ့ေန႔က ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေတာထဲလာ အစာဆင္းရဲ၊အေနဆင္းရဲၾကေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနရေတာ့ ဒုကၡ ဆင္းရဲေတြကို ရယ္စရာ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ သင္တန္းေတြဆင္းခဲ့ၾက၊ တုိက္ ပြဲေတြ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အဘဦးေအးျမင့္ ေတာ္လွန္ေရးေဒသကို ေရာက္လာတယ္။ အဘက ျပည္သူဘက္ကို ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သားေကာင္းတဦးျဖစ္ပါတယ္။ နအဖ စစ္အုပ္စုမွာ အမႈထမ္းေနစဥ္တုန္းက ဗုိလ္ သင္တန္းေက်ာင္းကိုေတာင္ကိုင္လာခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္း စနစ္ႀကီးၿပီး တိက်တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီး ခဲ့သူပါ။ အဘ ေတာ္လွန္ေရးေဒသကို ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းပဲ ေကအန္ယူ ဗုိလ္သင္တန္းေတြကို စိတ္အား တက္ႂကြစြာနဲ႔ ကူညီသင္ၾကားေပး ပါတယ္။ အဘရဲ႕ သင္တန္းေတြ၊ တုိက္ပြဲေဖၚနည္းေတြ၊ ခံစစ္ထုိင္နည္း ေတြဟာ အဲဒီကာလမွာ အလြန္အသံုး၀င္ခဲ့တယ္။
စစ္ပညာ မကၽြမ္းက်င္ပဲ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ေတြကို အထူးစိုးရိမ္ပါတယ္။ အဲဒီစိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို အဘဦးစီးၿပီး စစ္သင္တန္းတခု ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သင္တန္းတက္မယ့္ သင္တန္းသားထဲက အဆင့္လုိက္ သင္တန္းအၾကပ္၊ အမွဴးေတြခန္႔ သင္တန္းသားတပ္စုေတြဖြဲ႔၊ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္တယ္။ အဘကေတာ့ သင္တန္းနည္းျပခ်ဳပ္ လုပ္တယ္။
သင္တန္းမစခင္ ေလးငါးရက္အလိုေလာက္ကစၿပီး ဆံပင္ေတြညႇပ္ထားရပါတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ရေတာ့လဲ ေတာ္လွန္ေရးေဒသရဲ႕ တခုတည္းေသာ ဆံသဆုိင္မွာ အလကား ညႇပ္ရတာပါ။ ဆံသဆရာေတြက ဗမာ စကားကို သိပ္မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ ဆံပင္ညႇပ္မယ့္ သင္တန္းသားေတြက ၿမိဳ႕သားေတြေလ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ခံုေပၚထုိင္ၿပီး ဆံသဆရာကို ဘာေက၊ ညာေက၊ ဘယ္မင္းသားေကေပါ့။ ေဘးက သိပ္မေျပာင္ နဲ႔။ ေနာက္က နည္းနည္းရွည္ေပးပါ။ ေတာင္းဆိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ဆံသဆုိင္က ဆရာကဆုိင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ စက္ကပ္ေၾကးကိုယူၿပီး တေခါင္းၿပီးတေခါင္း အပီေႂကြးလႊတ္လုိက္တယ္။ ညေန ေသာင္ရင္းေခ်ာင္းမွာ ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္ အားလံုးျပန္ဆံုေတာ့မွ တေယာက္ ေခါင္း တေယာက္လက္ညႇိဳးထိုး ဟားၾကရတယ္။
မနက္ ေလးနာရီခြဲမွာ ၀ီစီသံကို စၾကားရပါတယ္။ ၀ီစီသံၾကားတယ္ဆိုရင္ပဲ ကမန္းကတန္းထ အိပ္ယာသိမ္း ၿပီး တန္းစီတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားတန္းစီ၊ လူစံုမစံုစစ္ေဆး ၿပီးတာနဲ႔ ၾကံ့ခုိင္ ေရးအတြက္ ပီတီေျပး ၾကရပါတယ္။ ပီတီေျပးၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေသာက္၊ ခဏနားၿပီး စစ္ေရးျပ ၀င္ရတယ္။ စစ္ေရးျပလုပ္ရာမွာလည္း အဘကိုယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ သတိအေနအထားရပ္ေနပံုကအစ ပံုစံ မက်က်ေအာင္ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း သင္ပါတယ္။ စစ္ေရးျပၿပီးရင္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီး ခဏနားရတယ္။ ၿပီးရင္ စစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားေတြကို အဘကိုယ္တုိင္ လက္ခ်ာ ႐ိုက္တယ္။
သင္ေပးတာေတြကေတာ့စံုလို႔ပဲ။ စစ္သားေကာင္းတေယာက္ရဲ႕စိ္တ္ဓါတ္ကစၿပီး လံုျခံဳေရးကိစၥ တုိက္စစ္ နည္းဗ်ဴဟာေတြ၊ ေျမပံုဖတ္၊ လက္နက္ႀကီးပစ္နည္းေတြအျပင္ တခါတရံ တုိက္ပြဲပံုစံေတြပါ လက္ေတြ႔လုပ္ ၾကရတယ္။ ဒီသင္တန္းက တက္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အပင္ပန္း ဆံုးလို႔ထင္တယ္။ မသိေသးတာေတြသိခဲ့တာလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ သင္တန္းကာလကို သံုးလသတ္မွတ္ထားတယ္။ သံုးလျပည့္လို႔ သင္တန္းဆင္းပြဲကိုလည္း ေသခ်ာလုပ္မယ္ဆိုတာ သတင္းၾကားထားတယ္။ အဘဦးေအးျမင့္ေပးတဲ့ သင္တန္းဆိုေတာ့ သင္တန္း ဆင္းပြဲကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ခ်င္ၾကတယ္။
သင္တန္းဆင္းရက္ နီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အခမ္းအနားေန႔က်ရင္ လုပ္ရမယ့္ စစ္ေရးျပေတြပါ ႀကိဳတင္ေလ့ က်င့္မႈေတြပါ ထည့္လုပ္ေပးရတယ္။ အစီအစဥ္အၾကမ္းျပင္းက သင္တန္းသား ရဲေဘာ္ေတြက အခမ္းအနား လုပ္မယ့္ကြင္းထဲမွာ တန္းစီရပ္ေနရမယ္။ တာ၀န္ရွိလူႀကီးေတြက အမွာစကားေတြေျပာမယ္။ တာ၀န္ရွိ လူႀကီးက တပ္ကိုစစ္ေဆးမယ္။ ေနာက္ဆံုးတခုက သင္တန္းစစ္ေၾကာင္းက တာ၀န္ရွိလူႀကီးကို ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္ ဒီေလာက္ပဲ။
အစီအစဥ္ေတြထဲက ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ ခ်ီတက္အေလးျပဳတဲ့အခါမွာ စစ္ေၾကာင္းမွဴးရဲ႕ `ခ်ီတက္´ ဆိုတဲ့ အမိန္႔သံဆံုးတာနဲ႔ အေရးႀကီးၿပီသီခ်င္းကို အသံခ်ဲစက္က ကြက္တိဖြင့္ေပးရမယ္။ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းရဲ႕ အင္ထရို တီးလံုးအစမွာ…
`ေတာ္.. တီ.. ေတာ္.. ေတာ္….. ေတာ္.. ေတာ္.. ေတာ္.. တူ´
`ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´ `ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´
အဲဒီ `ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´ စတာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းက စေလွ်ာက္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အစီအစဥ္ေတြက အိုေက ေနၿပီ။ ခ်ီတက္အေလးျပဳ အစီအစဥ္တခုပဲ ထစ္ေနတာ။ သီခ်င္းဖြင့္ေပးမယ့္လူရယ္ စစ္ေၾကာင္းရယ္ အမိန္႔ ေပးသံရယ္ ကြက္တိျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ ေလ့က်င့္ယူလုိက္ရတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ ေအာင္ စိတ္ကိုဆန္႔ၿပီး လုိက္လုပ္ေပးၾကတယ္။
အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္ကလဲ သူလုပ္ရမယ့္တာ၀န္ကို အပီေလ့က်င့္ေတာ့တာေပါ့။ သီခ်င္းတီးလံုးစတဲ့ေနရာကို ေသခ်ာေအာင္ ခဏခဏျပန္ရစ္ၿပီး ဖြင့္နားေထာင္လိုက္။ ` တပ္ဖြဲ႔…. ခ်ီတက္ ´ဆိုတဲ့အမိန္႔ေပးသံကို ေအာ္ၿပီး ကက္ဆက္ခလုပ္ကိုႏွိပ္ၿပီး သီခ်င္းစဖြင့္လိုက္နဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ အျပတ္ ေလ့က်င့္ေနတယ္။ ဒီပြဲမွာ သူက အခရာပဲမဟုတ္လား။ အဲဒီသီခ်င္းေခြကို ကက္ဆက္ထဲ အၿမဲထည့္ၿပီး ေလ့က်င့္ေနေရာပဲ။ အေခြ၊ ကက္ဆက္၊ ဓါတ္ခဲ အၿမဲရယ္ဒီျပင္ထားတယ္။ သီခ်င္းဖြင့္ရမယ့္စက္က နားၾကပ္ ကက္ဆက္ေသးေလးနဲ႔ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဖြင့္ရမွာျဖစ္တယ္။
အဲဒီရက္ေတြက အသံခ်႕ဲစက္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္နားမွာ အိပ္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ သင္တန္းဆင္းပြဲ မၿပီးမခ်င္း အေတာ္ေလးခံစားေနရတယ္။ အမိန္႔ေပးလုိက္၊ ဖြင့္လုိက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ရစ္လုိက္၊ အမိန္႔ေပးလုိက္၊ ျပန္စဖြင့္လိုက္နဲ႔ ဘာကို နားေထာင္လို႔ ေထာင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူးေပါ့ ….
`တပ္ဖြဲ႔….ခ်ီတက္´
`ကလစ္´
`ေတာ္…တီ…ေတာ္…ေတာ္´
`ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း´ `ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း´
`ေဂ်ာက္´
`ကလစ္´
`ရွလြတ္…ရွလြတ္…ရွလြတ္´
` တပ္ဖြဲ႔….ခ်ီတက္ ´ …
အဲဒီအသံေတြပဲ တေနကုန္ ပတ္ခ်ာလည္ၿပီး ၾကားေနရတာ …
သင္တန္းဆင္းပြဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ေလ့က်င့္ေနတာဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း သီးခံၾကပါတယ္။
သင္တန္းဆင္းပြဲေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ေရး တာ၀န္ရွိရဲေဘာ္ေတြက အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္ကလည္းေစာေသးေတာ့ ႏွင္းေတြကလည္းက်ေနတုန္းပဲ။ အခမ္းအနားစဖို႔ကလည္း အခ်ိန္က လုိေသးတယ္။ သင္တန္းသားရဲေဘာ္ေတြ တာ၀န္ရွိသူေတြ ကေတာ့ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကြင္း ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာေနၾကတယ္။ မဟာမိတ္ဧည့္သည္ ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ေတြ႔လာရပါတယ္။ ေနထြက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ႏွင္းအက်လည္းႀကဲသြားတယ္။ အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ထားပံုက ခုမွ ျပတ္ျပတ္ ထင္ထင္ ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ခံမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေတြ စိုက္ထားတဲ့ စကားေျပာစင္တခုရယ္ ေဘး တဘက္တခ်က္မွာ …
`ေတာ္လွန္ေရးသည္ငါတို႔ေက်ာင္း ငါတို႔တကၠသိုလ္´
`တုိက္ပြဲ၀င္ အလံေတာ္ကို အျမင့္မားဆံုးလႊင့္တင္ၾက´ … ဆိုတဲ့ စာတန္းႀကီးႏွစ္ခုက ေနရာယူထားတယ္။
အခမ္းအနားမွဴးလုပ္သူရဲ႕အသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္ ...
`သင္တန္းဆင္းပြဲအခမ္းအနား စတင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနရာယူေပးၾကပါခင္ဗ်ာ´ ဟု ေၾကျငာလုိက္ တယ္ ဆိုရင္ပဲ စစ္ေၾကာင္းမွဴးနဲ႕သင္တန္းသားေတြက တန္းစီဖို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ၊ စကားေျပာဖို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြကလည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာေတြမွာ ေနရာယူၾကပါတယ္။ အခမ္းအနားမွဴးက သင္တန္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ကို ေၾကျငာသြားပါတယ္။ အစီအစဥ္ရ တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္အား အေလးျပဳျခင္း၊ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္မ်ားအား အေလးျပဳျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၿပီး အစီ အစဥ္အတိုင္း တာ၀န္ရွိလူႀကီးမ်ားက အမွာစကားမ်ား ကိုယ္စီေျပာသြားၾကပါတယ္။
ပထမ တာ၀န္ရွိလူႀကီးတဦး အမွာစကား ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ မွတ္မိလုိက္တာေတြက နအဖ စစ္အုပ္စုကို လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပြဲနည္းျဖင့္သာေအာင္ႏုိင္မယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္စစ္မွာ စစ္ခရီးစဥ္ႀကီး သံုးခုရွိ ေၾကာင္း၊ အဲဒီအဆင့္သံုးဆင့္ကို ျဖစ္သန္းရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရဲေဘာ္ေတြအေနနဲ႔ စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔၊ သီးခံစိတ္ရွည္ဖို႔ေတြေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါတယ္။ အစီအစဥ္အရ တာ၀န္ရွိတဲ့ေနာက္တဦး အမွာစကားတက္ ေျပာပါတယ္။ သူကေတာ့ သံတမန္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူ႔အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲ၊ အၾကမ္းမဖက္ ႏွလံုးရည္တိုက္ပြဲ၊ အဲဒီတုိက္ပြဲနည္းနာေတြဟာလည္း ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးမွာ လြန္စြာမွ အေရးပါၿပီးထိေရာက္ေၾကာင္း ေျပာၿပီးဆင္းသြားပါတယ္။
စကားေျပာဖို႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ရွိသူတဦး ထပ္တက္လာပါတယ္။ သူကလည္း လက္နက္ ကိုင္တုိက္ပြဲနည္းနာ၊ သံတမန္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူအခြင့္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူထုုတုိက္ပြဲ၊ အဲဒီလိုတုိက္ပြဲနည္းလမ္း ေပါင္းစံုနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးလုပ္မွ ေအာင္ျမင္မယ္ေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါတယ္။
ကြင္းလယ္မွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး နာခံေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာ အဲဒီတာ၀န္ရွိသူ သံုးဦးနဲ႔ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ရတာ သံုးနာရီေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီမို႔ ေျခေထာက္ေတြလဲ အေတာ္အီစိမ့္ေနပါၿပီ။ ဒါေတာင္ သူတို႔ေျပာတဲ့ တုိက္ပြဲနည္းနာေတြနဲ႔ မေပါင္းစပ္ရေသးဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြခမ်ာ ငိုက္သလိုလို၊ မူးၿပီး ပစ္လဲခ်င္ သလုိလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေျပာေနတာေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမၾကားႏိုင္ေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ပစ္လဲမသြားေအာင္ ထိမ္းထားႏုိင္ဖို႔က အဓိကျဖစ္ေနပါတယ္။
အစီအစဥ္အရ တပ္စစ္ေဆးမယ့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက အင္အားစာရင္း သတင္း ပို႔ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူတဦးက တပ္မွဴးေလးေယာက္ရံၿပီး တန္းစီေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနားေလွ်ာက္ လာပါတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းထိပ္ကေနစၿပီး ဇတ္ေတာက္ ဇတ္ေတာက္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ တပ္မွဴး ေလးဦးရံၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး တတန္းၿပီးတတန္း စစ္ေဆး သြားတယ္။ တပ္စစ္ေဆးၿပီး သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်ီတက္အေလးျပဳ အစီအစဥ္အလွည့္ပါ။
`တပ္ဖြဲ႔ … ေရွ႕ ……ၾကည့္´
ဆိုတဲ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴး အမိန္႔ေပးသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ၿပီးရင္ အခမ္းအနားၿပီး ဆံုးေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလဲ နည္းနည္းလန္းလာတာေပါ့။ ခုအပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ အပိုင္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဒီအစီအစဥ္က ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕အစြမ္းကိုျပရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အပီအျပင္စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ျပလုိက္ မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး စိတ္ကိုတင္းထားတာေပါ့။ အေလးျပဳခံမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း သူေနရာမွာအသင့္၊ သီခ်င္းဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ရဲေဘာ္ကလည္း သူေနရမွာ အသင့္အေနအထားေတြ႔ေနရတယ္။
`တပ္ဖြဲ႔….. သတိ´
အမိန္႔သံဆံုးတာနဲ႔ ကြင္းတခုလံုးၿငိမ္သက္သြားပါသည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက အမိန္႔ဆက္ေပးပါတယ္။
`တပ္ဖြဲ႔ … ေသ….နတ္…. ထမ္း´
`ေျဗာင္း´ `ေျဗာင္း´
ဆိုတဲ့အသံဆံုးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပခံုးေပၚ ေသနတ္ေတြေရာက္ၿပီး ေသနတ္ထမ္း အေန အထားျဖစ္သြားပါတယ္။ ေသနတ္ထမ္းလႈပ္ရွားမႈမွာ ရဲေဘာ္ေတြလက္မွာ ၀တ္ထားတဲ့လက္အိပ္အျဖဴေတြရဲ႕ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ျဖစ္သြားတာဟာ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းတယ္။
`တပ္ဖြဲ႔ … ညာ……. လွည့္´
သင္တန္းစစ္ေၾကာင္းဟာ သံုးေယာက္တန္း ညာဘက္လွည့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဘို႔ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စစ္အေၾကာင္းမွဴးက စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ထိပ္ကိုေလွ်ာက္လာၿပီး စစ္ေၾကာင္းထိပ္မွာ ေနရာယူပါတယ္။ သင္တန္း နည္းျပ တေယာက္က စစ္ေၾကာင္းေနာက္မွာ ပိတ္ၿပီးေနရာယူတယ္။
အားလံုးအသင့္အေနအထားေရာက္တာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ခ်ီတက္ဖို႔အမိန္႔ေပးမွာျဖစ္တယ္။ အမိန္႔ ေပးတာနဲ႔ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းဘင္သံနဲ႔စထြက္မယ္။ အေလးျပဳခံပုဂၢိဳလ္ေရွ႕ေရာက္ရင္အေလးျပဳဖို႔ အမိန္႔ ေပးမယ္ အဲဒီအခါမွာ အေလးျပဳခံပုဂၢိဳလ္ဘက္ကိုၾကည့္ ေသနတ္ဒင္ေပၚ ညာလက္တင္၊ လမ္းဆက္ ေလွ်ာက္၊ ၿပီးရင္ ေနၿမဲ အမိန္႔ေပး၊ မူလတန္းစီတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ရင္ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ဆက္လုပ္ရမွာ က ဒီေလာက္ပဲ။
`တပ္ဖြဲ႔… ခ်ီ….. တက္´ အမိန္႔ေပးသံဆံုးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြဟာ အေရးႀကီးၿပီ အင္ထ႐ိုတီးလံုးသံကို ေစာင့္ ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသံခ်ဲ႕စက္က ထြက္လာတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတာကေတာ့ ….
`ပုစြန္ဆိတ္ကေလး ဘယ္လို ငယ္ငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ … ´
`ပုစြန္ဆိတ္ကေလး ဘယ္လိုငယ္ငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ ….´
ေလွ်ာက္ဖို႔ေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္းက စစ္ေသြးစစ္မာန္နဲ႔ေလွ်ာက္ရမယ့္ အေနအထားကေနၿပီး ပုစြန္ စိပ္ခုန္ ခုန္ရမလိုလို စည္းခ်က္အတိုင္း ဖင္လိမ္ၿပီ ေလွ်ာက္ရမလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
ရဲေဘာ္ေတြလဲ ရယ္ခ်င္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ မရယ္ရဲၾကဘူး။ အားလံုးပြစိပြစိ နဲ႔ အသံေတြ ထြက္ လာတာေပါ့။ မ်က္စိေတြအားလံုးကလည္း ကက္ဆက္ဖြင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ဆီေရာက္သြားတာေပါ့။ သူ႕ခမ်ာလည္း ေခၽြးေတြျပန္၊ ေခါင္းလဲအေတာ္ပူသြားပံုရတယ္။ အေရးႀကီးၿပီသီခ်င္းေခြကို ဟိုလွန္ ဒီႏိႈက္နဲ႔ ျပန္ရွာေနတယ္။ အေခြျပန္ေတြ႕တာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းကို စဆံုးအမိန္႔ျပန္ေပးၿပီးမွ အခမ္းအနားၿပီးဆံုးသြားေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုကေမာက္ကမျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔သင္တန္းအုပ္ႀကီး အဘဦးေအးျမင့္ကေတာ့ ဆဲနည္း ေပါင္းစံုေတြ လႊတ္ေတာ့တာေပါ့။ အဘအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး။
အခမ္းအနားမွာ စစ္ေၾကာင္း ပုစြန္ဆိတ္ခုန္နည္းနဲ႔ ခုန္ၿပီး ေလွ်ာက္ရမလိုျဖစ္သြားရျခင္းက ဒီလို.. သင္တန္း ဆင္းပြဲမလုပ္ခင္ညက မနက္ျဖန္မွာ ဖြင့္ဖို႔အသင့္ျပင္ထားတဲ့ကက္ဆက္ကို ေမဆြိခေရဇီ ရဲေဘာ္တေယာက္ က ကက္ဆက္ကိုခိုးၿပီး ေမဆြိအေခြထည့္နားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေခြကို မထုတ္ဘဲ ဒီအတိုင္းျပန္ထား လိုက္တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္စက္ဖြင့္မယ့္ ဆရာကလည္း ကက္ဆက္အထဲကအေခြဟာ သူအသင့္ ျပင္ထားတဲ့အေခြပဲလို႔ထင္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုးအသင့္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးလိုက္တာေလ …
`ကံေကာင္းလို႔ ပုစြန္ဆိတ္ေတြ မျဖစ္ကုန္တယ္ ….´
Posted by HinLinPyin at 02:18 0 comments
Labels: ဟာသ
Thursday, 7 August 2008
ကမၻာတခု အိပ္မက္တခု တကယ္ျဖစ္ေစဖို႔
(ဂါမဏိ)
http://naytthit.com ...မွ
“ကမၻာတခု အိပ္မက္တခု” ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္က်င္းပဖို႔ တႏွစ္တိတိအလို ၂၀၀၇ ခု ၾသဂုတ္(၈)ရက္ ည ၈ နာရီ ၈ မိနစ္ဆုိတဲ့ မဂၤလာအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံပီကင္းၿမိဳ႕ ေတာ္ရဲ႕ တိန္အန္မင္ရင္ျပင္မွာ အိုလံပစ္အႀကိဳ တႏွစ္လိုအခမ္းအနားကိုက်င္းပခဲ့တယ္။ ေမာ္စီ တံုးဓာတ္ပံုႀကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုၿငိမ္းခ်မ္းေရးမုခ္ဦးကို အခမ္းအနားအတြက္ ေရႊ ေရာင္နဲ႔အနီေရာင္မီးေတြ ထြန္းထားၿပီး အကအခုန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ နာမည္ေက်ာ္အဆို ေတာ္အမ်ဳိး မ်ဳိးနဲ႔ မီး႐ွဴးမီးပန္းေတြ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
လာမယ့္ ၂၀၀၈ အိုလံပစ္ပြဲဟာ အာဏာရတ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္တင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းျဖစ္ေပမဲ့ တကမၻာလံုးက လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာစရာ ပြဲလမ္းသဘင္အျဖစ္ မယူဆၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတႏွစ္အႀကိဳသမယမွာ ဆႏၵျပပြဲေတြကို တခဲနက္စတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
မဟာတံတုိင္းႀကီးေပၚမွာ တိဘက္လြတ္လပ္ေရးေထာက္ခံသူ (၆)ဦးက “ကမၻာတခု အိပ္မက္ တခု တိဘက္လြတ္လပ္ေရး ခ်က္ခ်င္းေပး ၂၀၀၈” ဆိုတဲ့ နဖူးစည္းစာတမ္းကို ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့တယ္။ ပီကင္းအိုလံပစ္ ဦးစီးေကာ္မတီ႐ံုး၀င္းအျပင္မွာ နယ္စည္းမျခားသတင္းေထာက္မ်ားအဖြဲ႔က အရာရွိေတြက အက်ဥ္းခံ တ႐ုတ္သတင္းေထာက္ေတြလႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ျဖစ္ ခ်င္ေတာ့ တ႐ုတ္ပုလိပ္ကလဲ အဲဒီမွာသတင္းယူေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္တဖြဲ႔ကိုဖမ္း လိုက္ေသးတယ္။ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူတခ်ဳိ႕ကလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ဆူဒန္ႏိုင္ငံလို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ လြန္းတဲ့အစိုးရေတြကို ေထာက္ခံအားေပး ေနတဲ့ တ႐ုတ္ေပၚလစီ မေျပာင္းရင္ အိုလံပစ္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ၾကဖို႔အထိ လႈံ႕ေဆာ္စည္း႐ံုး လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။
တ႐ုတ္အစိုးရပိုင္းကေတာ့ အိုလံပစ္ပြဲကို ႏိုင္ငံေရးမပတ္သက္ဖို႔ ထပ္တလဲလဲေတာင္းဆိုေန ေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့စိတ္ကူးပါ၊ သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ရင္ ၁၉၃၆ ခု ဘာလင္အိုလံပစ္ကို ဟစ္တလာက ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးအတြက္ စအသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ၁၉၆၈ ခု မကၠ ဆီကိုအိုလံပစ္မွာေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕လူမည္းအားကစားသမား ႏွစ္ေယာက္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လူျဖဴလူမည္းခြဲျခားေရး၀ါဒ ကန္႔ကြက္တဲ့ဆႏၵျပမႈကို ဆုယူေနရင္းနဲ႔လုပ္ ခဲ့တယ္။
ဟန္ေဂရီေတာ္လွန္ေရးကို ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုက ေသြးေခ်ာင္းစီးႏွိမ္နင္းခဲ့တာကို ကန္႔ ကြက္တဲ့ အေနနဲ႔ နယ္သာလန္၊ စပိန္၊ ဆြစ္ဇာလန္တို႔က ၁၉၅၆ ခု မဲလ္ဘုန္းအိုလံပစ္ကိုသပိတ္ ေမွာက္ခဲ့သလို ဆူးအက္တူးေျမာင္းအေရးအခင္းမွာ ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္နဲ႔ အစၥေရးတို႔ရဲ႕ စြက္ဖက္ မႈကို ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔လဲ ကေမၻာဒီးယား၊ အီဂ်စ္၊ အီရတ္၊ လက္ဘႏြန္တို႔က အဲဒီ မဲလ္ဘုန္း အိုလံပစ္ကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အသား အေရာင္ခြဲတဲ့ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကို ပါ၀င္ ခြင့္ျပဳလို႔ ၁၉၇၂ ခု ျမဴးနစ္အိုလံပစ္ပြဲနဲ႔ ၁၉၇၆ ခု မြန္ထရီယယ္အိုလံပစ္ပြဲေတြကို အာဖရိကႏိုင္ငံ (၂၈)ႏိုင္ငံက သပိတ္ေမွာက္ခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကလည္း ႏိုင္ငံတကာအိုလံပစ္ ေကာ္မတီ (အိုင္အိုစီ)က တ႐ုတ္တႏိုင္ငံတည္းမူကို လက္မခံလို႔ဆိုၿပီး ၁၉၇၆ အိုလံပစ္ကို သပိတ္ေမွာက္ ခဲ့တယ္။ ဒီ့အရင္ကလည္း တိုင္၀မ္(တ႐ုတ္ျဖဴ)ကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ခြင့္ေပးထားလို႔ဆိုၿပီး အိုလံပစ္ပြဲေတြမွာ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔ဖိတ္တာေတြကို တ႐ုတ္(နီ)က ၁၉၅၂ အိုလံ ပစ္ ကစၿပီးေတာက္ေလွ်ာက္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၄ က်မွ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာ့ အိုလံပစ္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ စတင္ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၈၀ ခု ေမာ္စကိုအိုလံပစ္ကိုေတာ့ အေမရိကန္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံ (၆၂)ႏိုင္ငံက အာဖဂန္ နစၥတန္ အေရးေၾကာင့္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သလို ၁၉၈၄ ခု ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိအိုလံပစ္ပြဲကိုေတာ့ ဆိုဗီယက္႐ုရွ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ (၁၅)ႏိုင္ငံက ၈၀ ခုႏွစ္အတြက္ လက္စားေခ်တဲ့အေနနဲ႔ သပိတ္ ေမွာက္ခ့ဲတယ္။ အာဖဂန္ကိစၥေၾကာင့္ ေမာ္စကိုအိုလံပစ္ကို သပိတ္ေမွာက္တဲ့ အထဲမွာ တ႐ုတ္ ျပည္သူ႔သမတႏိုင္ငံလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။
၁၉၇၂ ျမဴးနစ္အိုလံပစ္မွာဘဲ ပါလက္စတိုင္းအၾကမ္းဖက္သမားေတြက အစၥေရးအားကစား သမားေတြကို ၀င္ေရာက္ ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အစၥေရးအားကစားသမား (၁၁) ေယာက္၊ ဂ်ာမန္ရဲ(၁)ေယာက္၊ အၾကမ္းဖက္သမား(၅)ေယာက္ ေသခဲ့တယ္။ ၁၉၉၆ အတၱလန္ တာအိုလံပစ္မွာေတာ့ အေမရိကန္အၾကမ္းဖက္သမားတေယာက္ကဗံုးခြဲလို႔ လူႏွစ္ေယာက္ေသ (၁၁၁)ေယာက္ဒဏ္ရာခဲ့တယ္။
၂၀၀၈ ဧၿပီ(၂၄)ရက္မွာ အိုင္အိုစီက ႏိုင္ငံအသီးသီးက အိုလံပစ္ေကာ္မတီေတြဆီ တရား၀င္စာ တေစာင္ပို႔ခဲ့ရာမွာ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္၀င္းအတြင္း ဘယ္ေနရာမွာမဆို အားကစားသမားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသေဘာထားေဖာ္ထုတ္မႈကို တားျမစ္ထားပါတယ္။ စကားအားျဖင့္(သို႔မဟုတ္)စာအား ျဖင့္ လြတ္လပ္စြာေဖာ္ျပမႈတင္မက အသံတိတ္ အမူအရာဟန္ပန္အားျဖင့္ ေဖာ္ျပမႈကိုပါတား ျမစ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အိုင္အိုစီက အိုလံပစ္ပဋိညာဥ္စာတမ္း ပုဒ္မ ၅၁/၃ ကို ရည္ ၫႊန္းၿပီး “မည္သည့္ အိုလံပစ္ပြဲခင္းမ်ား သို႔မဟုတ္ ၿပိဳင္ပြဲကြင္းမ်ား သို႔မဟုတ္ အျခားေနရာမ်ား တြင္မွ ဆႏၵျပမႈ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒျဖန္႔မႈ သို႔မဟုတ္ ဘာသာေရး၀ါဒျဖန္႔မႈ သို႔မဟုတ္ လူမ်ဳိး ေရး၀ါဒျဖန္႔မႈမွန္သမွ်ကို ခြင့္မျပဳ”လို႔ ေထာက္ျပထားပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္႔ကို က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ အဓိပၸာယ္ေကာက္လို႔ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပုဂၢိဳလ္ တဦးတေယာက္ကျဖစ္ေစ ဒါမွမ ဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္တစုကျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ၊ တံု႔ျပန္မႈေတြ၊ သေဘာထားေတြ သို႔မဟုတ္ ဘယ္လိုေဖာ္ျပပံုမ်ဳိးမဆို အႀကံဳး၀င္ေနၿပီး အဲဒီလူေတြရဲ႕ပံုသဏၭာန္ အျပင္အဆင္အ၀တ္အစား ကိုယ္ဟန္မူရာ၊ စာျဖင့္ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္၊ ႏႈတ္အားျဖင့္ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ေတြ အား လံုး ပါ၀င္ပါတယ္။
ေဂ်ာ့ေအာ္၀ဲလ္ေရးတဲ့ “၁၉၈၄” ၀တၴဳဆံဆံ မေနာကံျပစ္မႈေတြကို အိုင္အိုစီက စာရင္းထုတ္ျပန္ တာဟာ တိဘက္အေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို တ႐ုတ္အလိုက် ဟန္႔ တားဖို႔ရည္ရြယ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္သစ္အားကစား သမားေတြက “ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ ကမၻာ ႀကီးအတြက္” လို႔ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေရးထားတဲ့ ရင္ထိုးတံဆိပ္ေတြ တပ္ဖို႔ႀကံရြယ္ထားတာေတာင္ ပိတ္ပင္ခံရဖို႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေျခဟန္ လက္ဟန္ျပတာမ်ဳိး၊ မ်က္ႏွာအမူအရာ ျပတာ မ်ဳိးကိုပါ အေရးယူႏိုင္တဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိန္တံုးကလည္း ၿဗိတိန္နဲ႔ နယူဇီလန္ႏိုင္ငံ အိုလံပစ္ေကာ္မတီေတြက ဒီလို အမိန္႔မ်ဳိးေတြ ထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူထု ဖိအားေတြေၾကာင့္ အဲဒီအိုလံပစ္ေကာ္မတီေတြ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ကေတာ့ အားကစားသမားေတြဟာ တျခားႏိုင္ငံသားေတြလိုဘဲ ပီကင္းအပါအ၀င္ ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔အညီ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ လြတ္လပ္စြာေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရွိရမယ္ လို႔ရပ္တည္ထားပါတယ္။ (၁၉၆၈ ခုတံုးကေတာ့ အိုလံပစ္ပြဲမွာဆႏၵျပတဲ့ လူမည္းအားကစား သမားႏွစ္ေယာက္ကို အေမရိကန္အိုလံပစ္ေကာ္မတီက ရာသက္ပန္ အားကစားၿပိဳင္ခြင့္ ပိတ္ ပစ္ခဲ့ပါတယ္။)
အိုင္အိုစီက အဲသလုိမီးစိမ္းျပၿပီးတဲ့ေနာက္ ဇြန္(၄)ရက္မွာ ပီကင္းအိုလံပစ္ပြဲေတာ္ဦးစီး ေကာ္မ တီက အိုလံပစ္ပြဲလာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ေရွာင္ရန္ ေဆာင္ရန္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ တသီႀကီးထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ေဟာ္တယ္မွာ မတည္းတဲ့သူေတြ ရဲစခန္းမွာ ဧည့္စာရင္း တုိင္ရမယ္၊ အေဆာက္အဦးျပင္ပ ေလဟာျပင္မွာ မအိပ္ရ၊ အိုလံပစ္လက္မွတ္ ၀ယ္ထားသူ တိုင္းကို ဗီဇာအလိုအေလ်ာက္ မထုတ္ေပးႏိုင္၊ အိုလံပစ္ပြဲခင္းအတြင္း ႏိုင္ငံေရး ဘာသာေရး လူမ်ဳိးေရး ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ေအာ္ဟစ္ျခင္း နဖူးစည္းစာတန္းမ်ား ပိုစတာမ်ား ကိုင္ေဆာင္ ျခင္း မျပဳရ၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို မီး႐ႈိ႕ျခင္း ဖ်က္ဆီးျခင္း မလုပ္ရ၊ ‘စိတ္ေရာဂါ’ ရွိသူမ်ား မလာရ၊ တိဘက္အေၾကာင္း လံုး၀ ပါးစပ္မဟရ စသည္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစည္းကမ္းခ်က္ေတြ ကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ မထုတ္ဘဲ တ႐ုတ္ဘာသာနဲ႔ဘဲ ထုတ္တာလည္း ထူးဆန္းေနပါတယ္။
အိုင္အိုစီကေတာ့ မိမိတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးအသြင္မေဆာင္တဲ့ အိုလံပစ္အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္း ရပ္ခံေနတာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိုလံပစ္ပဋိညာဥ္ထဲမွာ “အားကစားျဖင့္ လူသား၏ သဟဇာတက် ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႔စြာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို အက်ဳိးေဆာင္ၿပီး လူ႔ဂုဏ္ သိကၡာ ထိန္းသိမ္းခိုင္ျမဲေရးႏွင့္ဆိုင္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာလူ႔ေဘာင္ ျဖစ္ထြန္းေရးကို အားေပး ျမႇင့္တင္ရန္”လို႔လည္း အတိအလင္းေၾကညာထားပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ႏိုင္ငံေရးဘဲ မဟုတ္ပါလား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရခ်င္ရင္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးရပါတယ္၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာခုိင္ျမဲဖို႔ဆိုရင္ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ လူ႔အခြင့္ အေရးတို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
အိုင္အိုစီက ၂၀၀၈ ခု အိုလံပစ္ပြဲအိမ္ရွင္အျဖစ္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကိုေရြးခဲ့စဥ္တံုးက အေၾကာင္း တခ်က္က ဒီ အိုလံပစ္ပြဲေၾကာင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေနတိုးတက္ေအာင္ အားေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္နဲ႔ေရြးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အိုင္အိုစီက ၿငိမ္း ခ်မ္းစြာတိုက္ပြဲဆင္မႈေတြကို ပိတ္ပင္ေနတာဟာ(၁၉၃၆ ခု ဟစ္တလာရဲ႕ ဘာလင္အိုလံပစ္တံုး ကလို) တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးေၾကာ္ျငာဆံဆံ ၀ါဒျဖန္႔ပြဲႀကီး အက်ဳိးအတြက္သာျဖစ္ၿပီး အားကစားၿပိဳင္ဆိုင္မႈထက္ အမ်ားႀကီးပိုအေရးႀကီးတဲ့ တန္ဖိုးစံေတြကို ေျမျမႇဳပ္စေတးပစ္ရာ ေရာက္ေနပါတယ္။
“အိုလံပစ္ဆိုတာ လူ႔သဘာ၀နဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္”လို႔ ယခင္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေထြ ေထြအတြင္းေရးမႉး ေက်ာက္က်ိယန္ရဲ႕ အႀကံေပးအရာရွိေဟာင္း ေပါက္တံုး ကိုယ္တိုင္က ေျပာ ပါတယ္၊ “ဒီေတာ့ အိုလံပစ္ကို လူ႔အခြင့္အေရး နဲ႔ ခြဲျခားပစ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်”တဲ့။ တကယ္ေတာ့ တ႐ုတ္ဟာ သူ႔တုိင္းျပည္မွာ အိုလံပစ္ပြဲလုပ္ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာမတင္မီ ကတည္းက အဲဒါကို စဥ္း စားခဲ့ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အခုေတာ့ တ႐ုတ္အစိုးရဟာ ပီကင္းအိုလံပစ္နဲ႔ ျမန္မာ့ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး၊ တိဘက္ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးေတြ၊ ဆူဒန္ႏိုင္ငံ ဒါဖာလူသတ္ပြဲေတြ ခ်ိတ္ ဆက္မိမွာကို အႀကီးအက်ယ္ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနၿပီး အဲဒါမ်ဳိးခ်ိတ္ဆက္တာဟာ “တာ၀န္မဲ့ လုပ္ရပ္” ျဖစ္တယ္လို႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္းေျပာေနပါတယ္။
ျမန္မာ့အေရးနဲ႔ တိဘက္အေရးေတြေၾကာင့္ ပီကင္းအိုလံပစ္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ ေတာင္အာဖရိက ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးဒက္စမြန္တူးတူးက လႈံ႕ေဆာ္ထား ပါတယ္။ ေနာ္ေ၀း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဘြန္ဒီ၀စ္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေနကို အာ႐ံုစိုက္ လာေအာင္ ပီကင္းအိုလံပစ္ကို ကမၻာကအသံုးခ်ရမယ္လို႔ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ၂၀၀၇ ေအာက္တိုဘာလမွာ ေဆာ္ၾသခဲ့ပါတယ္။ ပီကင္းအိုလံပစ္ပြဲဟာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕အိမ္ နီးခ်င္း ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေန တိုးတက္လာေစႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေနာ္ေ၀း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းက ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အိုလံပစ္ပြဲမတိုင္မီမွာေရာ အိုလံပစ္ပြဲ ကာလအတြင္းမွာပါ အိုလံပစ္နဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္ရမယ္လို႔ ေအာ္စလို ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးဗဟိုဌာနရဲ႕ လက္ရွိအႀကီးအကဲျဖစ္ေနတဲ့ ဘြန္ဒီ၀စ္က ဆိုပါတယ္။ အား ကစားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ခြဲျခားရမယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းအျမင္ဟာ ဒီေန႔ ေခတ္ကမၻာနဲ႔ မကိုက္ညီေတာ့ဘူးလို႔ ဘြန္ဒီ၀စ္က ေျပာပါတယ္။
ဂါမဏိ
ရည္ညႊန္း၊တိုင္းမဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္ ၂၀၊ ၂၀၀၇၊
ေနာ္ေ၀ပို႔စ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၊ ၂၀၀၇၊
၀ါရွင္တန္ပို႔စ္ သတင္းစာ၊ ေမ ၁၁၊ ၂၀၀၈၊
wikipedia
Posted by HinLinPyin at 02:28 0 comments
Labels: ေဆာင္းပါး
Wednesday, 6 August 2008
ႏုိင္ငံတကာ AIDS တိုက္ဖ်က္ေရး ဖဲႀကိဳးနီဆု SAW အဖြဲ႔ မွရရွိ …
၂၀၀၈ခုႏွစ္ မကၠဆီကိုၿမိဳ႕တြင္က်င္းပေနေသာ UN AIDS တိုက္ဖ်က္ေရးညီလာခံမွ ကမၻာတ၀ွမ္း AIDS တို္က္ဖ်က္ေရးမွာ စံျပ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ လူထု အေျချပဳအဖြဲ႕အစည္း၂၅ ဖြဲ႔ကိုဖဲၾကိဳးနီ ဆုခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဆုခ်ီးျမႇင့္ခံရတဲ့ အဖြဲ႔ေတြထဲမွာ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္မွ Social Action for Women (SAW) အဖြဲ႔လည္းအပါ အ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ (SAW) အဖြဲ႔က ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္တြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားကို က်န္းမာေရးပညာေပး လုပ္ငန္းမ်ား၊ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္ မ်ားအားေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ခိုကိုးရာမဲ့အမ်ဴိးသမီးမ်ားကေလးမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈမ်ားႏွင့္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေစာင့္ေရွာက္မႈ စသည့္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ အဖြဲ႔တဖြဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆုကို SAW အဖြဲ႔ရဲ႕အၾကံေပးအဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေဒၚ၀င္းျမင့္သန္း မွ အဖြဲ႔ကိုယ္စားတက္ေရာက္ယူမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
http://socialactionforwomen.blogspot.com
Posted by HinLinPyin at 20:53 0 comments
ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံၾကီးရဲ႕ ဂုဏ္္ေရာင္ ထာ၀ရ ထြန္းေျပာင္ပါေစ
(၀င္းတင့္ထြန္း)
၈ - ၈ - ၈၈ မွ
၁၈ - ၉ -၈၈ ေန႔အထိ
၁၃၅၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံ
ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ -
ဒီ အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္ဟာ
စစ္အာဏာရွင္ေတြ ဘယ္လိုၿဖိဳ ၿဖိဳ
ဘယ္ေတာ့မွ မၿပိဳ ပ်က္
ဆက္လက္ျပီးပဲ ရွင္သန္
သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့မွာ ေသခ်ာတယ္ ။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ
ဗမာျပည္ရဲ႕ သမီးသား
ခြပ္ေဒါင္းမ်ားက စတင္လိုက္
လူထုတိုက္ပြဲေပါင္းစုံတို႔ရဲ႕ စုစည္းရာ
သမိုင္း၀င္ မဟာအေရးေတာ္ပုံႀကီး ျဖစ္ပါတယ္ ။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ
သမိုင္းဂုဏ္ အလြန္ျမင့္မား
စံထားရမယ့္ မွတ္ေက်ာက္နီ ။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ
အာဇာနည္မ်ားစြာကို ေမြးဖြား
ေသြးနဲ႔ေရးထားရတဲ့ ေမာ္ကြန္းရွည္ ။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးကေန
အမိေျမ ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး
ဟစ္ေႂကြး ေရွ႕႐ႈနိုင္ခဲ့တယ္ ။။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးကေန
လူတန္းစားအေထြေထြရဲ႕ ဆႏၵျပ
ေဖၚထုတ္ျပရာ အစုအစည္း
သမဂၢအသီးသီး ေပၚထြန္းလာခဲ့တယ္ ။။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးကေန
နိုင္ငံေရးပါတီ မ်ားစြာ
ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္ ။။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးကေန
ခြပ္ေဒါင္းေတြရဲ႕ မူလ
ဗကသ
တကသ
ရကသ တို႔အျပင္
သမိုင္းစဥ္မွာ မရွိဖူးေသး
အေျခခံပညာေရးေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ
အကသ ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္ ။။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးကေန
ခြပ္ေဒါင္းေတြအတြက္
ျမန္မာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး
ABSDF
ေက်ာင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္မေတာ္
ထြန္းေပၚ ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္ ။။
ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ
ဗမာ့သမိုင္းသာမက
ကမၻာ့သမိုင္းအထိ မွတ္တမ္း၀င္
ေမာ္ကြန္းတင္ထားရမယ့္ အေရးေတာ္ပုံႀကီးျဖစ္ပါတယ္။။
ဒီအေရးေတာ္ပုံၾကီးရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္ကို
ဘယ္အေခ်ာင္သမား ဘယ္အုပ္စိုးသူ
ဘယ္ေဖါက္ျပန္သူကမွ ေခ် ဖ်က္မရ
သမိုင္းတေလ်ာက္ ထာ၀စဥ္
ဥဒါန္းတြင္ရစ္ပါေစေသာ၀္ ။ ။
( ၀င္းတင့္ထြန္း )
(မွတ္ခ်က္။၁၉၉၅ ခုႏွစ္က။ တကၠသိုလ္စိန္ရတု အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္။ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့တဲ့ ‘ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ တြန္က်ဴးသံ’ လုံးခ်င္းကဗ်ာစာအုပ္မွ၈၈၈၈ ရွစ္ေလးလုံးအ ေရးေတာ္ပုံအပိုင္းက႑ပါကဗ်ာပိုဒ္မ်ားကိုထုတ္ႏွဳတ္ျပီး ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ အႏွစ္(၂၀) ေျမာက္ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳလိုက္ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)
Posted by HinLinPyin at 06:38 0 comments
Labels: ကဗ်ာ