မလြတ္လပ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔

အေ၀းကေပးစာတေစာင္
၂၀၀၇ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ရက္။
ကိုဟုိဒင္းေရ-
“ေဆြးမိသည္တည့္၊ ေဆြးမိသည္
မေလးေမာင္ သည္ယေန႔
ေဆြးေျမ့မိသည္။”
တႏိုင္ငံလံုး၊ တမ်ဳိးသားလံုးဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္ၾကရမယ့္ လြတ္လပ္ေရးအႏွစ္ ၆၀ ေျမာက္အခါသမယမွာ ဒီဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက အစေလးတစနဲ႔ ဖြင့္လိုက္ရတာကိုေထာက္ရင္ က်ေနာ္တေယာက္ ဘယ့္ကေလာက္စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွန္းႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ အမွန္က က်ေနာ္တေယာက္တည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ တျပည္လံုးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနၾကတာပါ။ ဒီလိုေန႔ထူးရက္ျမတ္ႀကီးမွာ ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ မေျခာက္ေသးဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ေနၾကတံုး၊ လူေတြဆိုတာေတာ့မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါလြတ္ လပ္မႈအရသာတဲ့လားဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ မတရားအက်ဥ္းက်ေနသူေတြကို သတိရ၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း တကယ့္လြတ္လပ္မႈကိုလိုခ်င္၊ ဒါလူ႔သဘာ၀ပဲေလဗ်ာ။
လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္ပဲနဲ႔ေပးလိုက္ရတဲ့ ဟိုတုန္းက ကိုလိုနီသခင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အလိုေတာ္ရိေတြသာ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ေၾကာင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ဒီေန႔ဗမာျပည္ကိုသာ ျမင္ရရင္၊ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါတို႔မေျပာလား”လို႔ ဒူးႏွန္႔၀မ္းသာ ေနၾကမွာေသခ်ာတယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဟာ ဗမာျပည္ျပန္လည္ စည္းလံုးၫီႊတ္မႈရဲ႕လကၡဏာ၊ ဒီေန႔နအဖလက္ထက္က်ေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ တစစီမကြဲယံုတမယ္၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဟာ ဗမာျပည္လြတ္လပ္တဲ့လကၡဏာ၊ ဒီကေန႔ဟာ ျပည္သူေတြ မလြတ္လပ္ဆံုး အေျခအေန။ ဘယ္လိုမွ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ဗ်ာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုရင္ ၿမိဳ႕တကာ၊ ရြာတကာမွာ ပြဲလမ္းေပါင္းစံု၊ခိမ့္၊ခိမ့္သဲ၊ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပ ၾက တာကလား။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ကန္ေတာ္ႀကီး၊ မႏၱေလးမွာဆိုရင္ က်ဳံးနေဘး၊ ၾကည့္ခ်င္ပြဲေတြစံု၊ အစိုးရဌာနျပခန္းေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ အၿငိမ့္ပြဲဇာတ္ပြဲေတြအျပင္ ေစ်းတန္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆိုကေရးတီးòပိင္ပြဲေတြအသြယ္သြယ္၊ မာရသြန္လို တာေ၀းေျပးပြဲအပါ အားကစားပြဲေတြ၊ မနည္းေပါင္ဗ်ာ။ အဲဒီလိုကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြ၊ ေက်းလက္ေတြသြားပီး ေန႔ခ်င္းပီး ေဘာ့လံုးပြဲေတြ ကစားၾကတာကို မွတ္မိေနေသး တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗမာ့အသံကလည္းၾကားရၿပီ - “ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ အသက္ကိုေပးဖို႔ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္” စတဲ့ လြတ္လပ္ေရးသီခ်င္း ေတြေလ။ အိမ္ေတြကလည္းအလံထူ၊ မီဒီယာေတြကလည္း လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္လိုခက္ခက္ခဲခဲ လံုးပမ္းတိုက္ခိုက္ ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြ ကို ေဖာ္ျပၾကတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ကေလးေတြကို ဆရာေတြက ဒီသမိုင္းအခ်က္ အလက္ေတြေျပာျပၾကတယ္။
အခုေတာ့ အႏွစ္ ၆၀ေျမာက္လိုထူးထူးျခားျခား ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မွာေတာင္မွဗ်ာ၊ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြက တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ၾကဘူး။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးနဲ႔သူတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္သလို၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့သမိုင္းစဥ္ႀကီး မရွိခဲ့ဖူးသလိုလို၊ ေနသာလိုက္ၾက တာမ်ားဗ်ာ။ ကိုယ့္နားမ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ဘူး။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြဆိုတာ ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔အတြက္အေကာင္း ဆံုးအခြင့္အေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေတာင္ ေမ့ပစ္လိုက္ၾကၿပီလာထင္ရတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ဘာလို႔ ဒီလိုတံုဏွိဘာေ၀၊ သစ္ငုတ္လိုလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ လြတ္ လပ္ေရးအေၾကာင္းျပန္ေဖာ္တယ္၊ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းျပန္ေျပာတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအထဲက သမိုင္းဇာတ္ေကာင္ေတြကို ျပန္ထုတ္ေဖာ္ဖို႔လိုတယ္ မဟုတ္လား။ လူတဦးခ်င္းေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပံုေတြကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကိုသူတို႔မလုပ္ႏိုင္ဘူး ေလဗ်ာ။ သူတို႔က အဲဒီလူေတြ၊ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့လူေတြမဟုတ္လား။ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းနဲ႔ သူတို႔ဟာ ရန္ဘက္ေလဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ သမိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ ပစ္မွတ္ေတြ။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီး၊ ဘယ္တခုမွ ျပန္မေဖာ္ရဲဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ဖက္ဆစ္ေတြကို လက္နက္ကို္င္တိုက္ၾက တာ၊ သပိတ္ေမွာက္ၾကတာ၊ ေရနံေျမကေနခ်ီတက္ၾကတာ၊ အတြင္း၀န္႐ုံးကို ၀ိုင္းၾကတာ၊ ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံဇရပ္မွာ အစည္းအေ၀းႀကီး က်င္းပၾကတာ၊ ဘယ္ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုမွ စံျပဳလို႔မရတဲ့ သူတို႔အျဖစ္ေလ။ အဂၤလိပ္ေတာင္မွလူေတြကို သူတို႔ေလာက္မသတ္ခဲ့ဘူးဆိုတဲ တကယ့္ အျဖစ္မွန္သက႕ာယမ်ဳိး ေဖာ္ရရင္ ဒင္းတို႔ပိုဒုကၡေတြ႔ေတာ့မေပါ့ဗ်ာ၊ နားေတာ့လည္ႏိုင္ပါတယ္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာတခုပါပဲ။ ေရၾကည္ေသာက္တဲ့ အခါ ေရတြင္းတူးတဲ့လူေတြကို သတိရတယ္ဆိုတာဟာ တကမၻာလံုးက လူမ်ဳိးတိုင္းရဲ႕အစဥ္အလာပါ။ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ အဲဒီလူေတြ ကို ေက်းဇူး မတင္တဲ့အျပင္ ရန္ညႇိဳးထားေနၾကတယ္။
ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆိုရင္လည္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေၾကာင္းမေျပာ၀ံ့လို႔ ၀ိုးတိုး၀ါးတားလုပ္ၿပီး သူတို႔လိုရာဆြဲက်င္းပၾကတယ္။ တကယ္ ဆိုရင္ အဲဒီပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သူေတြထဲက မနည္းလွတဲ့အေရအတြက္ကို သူတို႔စစ္အစိုးရေတြကဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲသြင္းခဲ့ဖူးတာ ပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔မေဖာ္ထုတ္ခ်င္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအခန္းကလည္းရွိေသးတယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊက သူ႔ကိုယ္သူ ဒီေန႔တပ္မေတာ္ ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးလို႔သတ္မွတ္ခ်င္ေနသလားမွမသိတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔မ်ားဆိုရင္ ဖဆပလအစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြလို ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ ေန႔မွာ အာဇာနည္ကုန္းသြားၿပီး အမွတ္ယူတာေလးေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။
အမ်ဳိးသားေရးအရ အမွားက်ဴးလြန္သူ၊ အမ်ဳိးသားအက်ိဳးစီးပြားကို သစၥာေဖာက္သူေတြဟာ သမိုင္းတေစၦေျခာက္ခံရတာ ေသတဲ့ အထိပဲဗ်။ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အမွန္တရားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့တဲ့ အရာမ်ဳိးပဲ။ လူကသာေသတယ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ဆို တာ ေသတယ္လို႔မရွိဘူးေလဗ်ာ။ ေနာင္က်ရင္ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔သစၥာေဖာက္ခဲ့တာေတြဟာလည္း သမိုင္းျဖစ္ ရပ္မွန္အျဖစ္က်န္ရစ္ေနအုန္းမယ္ ဆိုတာ ဘာမွသံသယရွိစရာမလိုေၾကာင္းပါဗ်ား။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။

ယာေတာကသာေျဗာ