ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ကြယ္လြန္ျခင္း (၆)ႏွစ္ျပည့္ လြမ္းဆြတ္မႈေဆာင္းပါး

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့မွ ကူးယူသည္။

အမွတ္တရ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ (သို႔) မေသတဲ့ ကဗ်ာ
ကမာပုလဲ

သူ … ေမာင္ေခ်ာႏြယ္။ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္။ ျပည္ၿမိဳ႕သား ေမာင္ေခ်ာ ႏြယ္။ သူ႔ဘ၀ကို ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ထုဆစ္ပံုသြင္းခဲ့သူ။ ေလာကဓံတရား ထက္ျပင္းတဲ့ မခ်စ္ရဲ႕အရက္ကိုေသာက္ၿပီး ေလာကဓံတရားကို ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ခဲ့သူ။ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ဆီက ကိုလူမွိန္၊ ေ႐ႊရေတာင္ကုတ္၊ ပ်ဥ္းမနား ကိုသင္းခိုင္ စသျဖင့္ အေတြးအေခၚ ထပ္တူနီးပါးက်ခဲ့တဲ့ လူငယ္ ကဗ်ာဆရာတစုက `ေတာ္လွန္ကဗ်ာ´ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာ အုပ္ကေလးကို ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ကေလးမွာ သူ႔ရဲ႕ `ေတာ္လွန္ေရး´ ဆိုတဲ့ကဗ်ာ `ေႂကြဒါကိုက ပြင့္ျခင္းပဲ´ ဆိုၿပီး အဆံုးသတ္ထားတယ္။ ေၾသာ္ … ကိုေခ်ာ ႏြယ္ ခင္ဗ်ားမရွိေတာ့ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ ခင္ဗ်ားသိပ္ခ်စ္တဲ့ အဖိႏွိပ္ခံ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္လို႔ …

`ဦး … သမီးကို ေခၚမလား´
ဆူးေလဘုရားနဲ႔ ဆူးေလလမ္းမႀကီးဟာ မာက်ဴရီ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ျခားျခား ဆံြ႕အသြား တယ္။ အေမးခံရတဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေလးဟာ ဘုရားကိုတလွည့္၊ ဆူညံသြားလာေနတဲ့ ကားေတြ၊ လူေတြကိုတလွည့္ ၾကည့္တယ္။ မီးေရာင္ေအာက္က သူ႔ကိုေခၚမလားေမးေနတဲ့ အပ်ဳိေဖၚ၀င္စ ဆယ္ေက်ာ္ သက္ ကေလးမေလးကို ၾကည့္တယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျမင္ခဲ့ဖူးသူတေယာက္ကို အေသးစိတ္ ရွာေဖြေနတဲ့ အ ၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ သူပဲ … ဟုတ္တယ္ … သူကေလးပဲ … ဆူးေလဘုရားေရွ႕မွာ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာ ကေလး ေလာကငရဲကို အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္သြားတယ္။ ကဗ်ာဆရာကေလး ေသြးပ်က္သြားတယ္။ အံ ႀကိတ္ၿပီး သူ႔အသံကို ကေလးမၾကားသာ႐ံု ေျပာခ်လိုက္တယ္။
Rest of your post