ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ကြယ္လြန္ျခင္း (၆)ႏွစ္ျပည့္ လြမ္းဆြတ္မႈေဆာင္းပါး

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့မွ ကူးယူသည္။

ဟိမ၀ႏၱာက်ားသစ္နက္ႀကီးသို႔ လြမ္းဆြတ္ျခင္း …
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး ေရခဲတိုက္သို႔ က်ေနာ္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတခ်ဳိ႕ အခ်င္းခ်င္း ဖက္ငိုသူ ငို၊ ကဗ်ာ႐ြတ္သူ႐ြတ္ႏွင့္ ေပါက္ကြဲေနၾကသည္။ ေျမလတ္သား ကဗ်ာဆရာေလးတစ္ဦးက “ဆရာလြဏ္းေရ … ဆရာေခ်ာ မရွိေတာ့ဘူးဗ်”ဟု ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ေျပာကာ က်ေနာ့္ကို ေျပးဖက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက က်ေနာ့္ကို ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ႐ုပ္ကလာပ္ ျပင္ထားသည့္ ေနရာဆီ ေခၚသြားသည္။

အခန္းေလးထဲ က်ေနာ္၀င္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မမျမင့္ႏွင့္သမီးအလတ္က အငိုမ်က္ႏွာကိုယ္စီႏွင့္ထလာၿပီး က်ေနာ့္ ကို ဖက္ငိုျပန္ေလသည္။ မည္သို႔ႏွစ္သိမ့္ရမည္မွန္း က်ေနာ္မသိ၊ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္လည္း တင္းထားရင္း ဇာပု၀ါပါးအျဖဴကိုကပ္၍ ဆရာေခ်ာကို က်ေနာ္ ငံု႔ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆရာေခ်ာမ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္က် သြားသည္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ကဗ်ာဓာတ္ေတြကို ေျမကမၻာေပၚ အကုန္အစင္ သြန္ခ်ေပးခဲ့၍လားမသိ၊ ဆရာ ေခ်ာကို ၾကည့္ရတာ လူလံုးနည္းနည္းပိုေသးသြားသလို ခံစားရသည္။ “အကိုေရ ဒီမွာ အကို တေမးထဲေမးေန တဲ့ ေဒါက္တာလြဏ္း လာၿပီေလ၊ ထၾကည့္ပါဦး”ဟု မမျမင့္ ဟစ္ငိုလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ ေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ စီးက်လာေတာ့သည္။ ဆရာေခ်ာ႐ုပ္ကလာပ္ကို ခပ္၀ါး၀ါးျမင္ေနရင္း ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာေခ်ာေရလို႔ပဲ က်ေနာ္ အသံတိတ္ ေတာင္းပန္ေနမိေတာ့သည္။
တကယ္တမ္းလည္း ဆရာေခ်ာ အခုေလာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ႀကီး ထြက္ခြာသြားလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ထင္မထားခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဆရာေခ်ာကိုယ္တိုင္က ထိုႏွစ္အတြင္း သူ႔ကိုယ္သူသိေနသည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပေနခဲ့တာကို က်ေနာ္အမွတ္ရေနသည္။ ထိုဆံုးမည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၃)ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕၌ က်င္းပသည့္ အဆိုေတာ္ ခင္၀မ္း ကြယ္လြန္ျခင္း (၂)ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနား၌ ဆရာေခ်ာႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ အခမ္းအနား က်င္းပသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပရိ၀ုဏ္အတြင္း က်ေနာ္ ကင္မရာလြယ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေနစဥ္ ဆရာေခ်ာက က်ေနာ့္ကို လွမ္းေခၚသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္းရွိ ေစတီေလးကို ေနာက္ခံထားၿပီး သမံတလင္းေပၚထိုင္ လ်က္ ဒူးေထာင္ၿပီး ဒူးေပၚကေန လက္ႏွစ္ဖက္ကို တြဲေလာင္းခ်ထားသည့္ အေနအထားႏွင့္ သူ႔ကို ဓာတ္ပံု ႐ုိက္ခိုင္းသည္။

ဓာတ္ပံု႐ိုက္အၿပီး ဆရာေခ်ာ ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္လန္႔သြားသည္။ ဆရာေခ်ာက ထိုဓာတ္ ပံုကို သူေသလွ်င္ အေခါင္းမွာ ကပ္ေပးဖို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ ဆရာ ေခ်ာရယ္ဟု ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုေနရာတြင္ ဆရာေခ်ာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ဆက္ထိုင္ေနသည္။ ထုိေန႔က အခမ္းအနားအၿပီး ထမင္းစားခါးနီးတြင္ ဆရာေခ်ာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနေလ သည္။ ဆရာေခ်ာ ဘာျဖစ္လဲ ေမးလို႔မရ။ မရပ္မနား ငိုေနသည္။ ဆရာေခ်ာ အငိုရပ္ေအာင္ မနည္းလမ္းလႊဲၿပီး ဆရာေခ်ာႏွင့္ ဓာတ္ပံုေတြ စု႐ိုက္ၾကသည္။ ထိုကတည္းက ဆရာေခ်ာ သူ႔ကိုယ္သူ သိေနပံုရသည္။ ဟုတ္ လည္း ဟုတ္သည္၊ ထိုႏွစ္ စက္တင္ဘာ (၃)ရက္ေန႔မွာပင္ ဆရာေခ်ာ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ေလ …။

♠ ♠ ♠ ♠ ♠

ဆရာေခ်ာမဆံုးမီ ႏွစ္ပတ္ခန္႔တြြင္ ေျမာက္ဒဂံု၌ အိမ္ငွားေနသည့္ ဆရာေခ်ာထံမွ က်ေနာ့္ဆီ စာတိုတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။

ေဒါက္တာလြဏ္း …
ေဒါက္တာလြဏ္း တြန္းလႊတ္ရွန္တိန္လုပ္လိုက္တဲ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဆိုတဲ့ ရထားႀကီး ေျမာက္ဒဂံုမွာ ဆိုက္ကပ္ ေနပါၿပီ။ အသည္းအသန္ နာမက်န္းျဖစ္ေနပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ဟဲမင္းေ၀နဲ႔ ေဆးဖိုး၀ါးခေလး မစပါဦး။
သင့္ …
ေခ်ာ

ဆရာေခ်ာေရးသည့္ စာသားအတိအက်ကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့။ သို႔ေသာ္ စာက ယခုအဓိပၸါယ္အတိုင္း တိုတို တုပ္တုပ္ပင္။ ဆရာေခ်ာမဆံုးမီ ႏွစ္ပတ္ေလာက္တြင္ ဟဲမင္းေ၀ဆိုသည့္ စာေပ၀ါသနာရွင္ေလးႏွင့္ ထိုစာတို ေလး က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုေန႔ညေနက ၀ပ္က်င္းရွိရာ (၂၇) လမ္း ေအာက္ဘေလာက္ရွိ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းတိုက္ဆီသို႔ က်ေနာ္ ခပ္ ေစာေစာ ျပန္ေရာက္ေနသည္။ အခါတိုင္းေန႔မ်ားတြင္ ညေန (၅) နာရီခန္႔ဆိုလွ်င္ စာေပသမားမ်ား ဆံုဆည္းရာ ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ က်ေနာ္ ပံုမွန္ခ်ီတက္ေနက်။ ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ခ်ိန္းထားသည့္ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ေရာ မခ်ိန္းဘဲေတြ႕ရသည့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ၾကံဳရာဆံုရာ စာေပမိတ္ ေဆြမ်ားႏွင့္ပါ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနက်၊ သို႔တည္းမဟုတ္ မဂၢဇင္းအတြက္ လိုအပ္သည့္ ကိစၥ၀ိစၥမွန္သမွ် လုပ္စရာရွိ သည္ကို လုပ္၊ ၿပီးလွ်င္ ရင္ဘတ္တူသူ မိတ္ေဆြအႏုပညာသမား တစ္ဦးမဟုတ္ သံုးေလးဦးႏွင့္ ေနညိဳခ်ိန္ကို ျဖတ္သန္းရန္ သင့္ေတာ္သည့္ စားေသာက္ဆိုင္ သို႔မဟုတ္ ေသတင္းကုပ္ေတြဆီကိုီ ခ်ီတက္ေနက်။ ညဥ့္နက္ ေနက်။

ထိုေန႔က ဘာေၾကာင့္ရယ္ မမွတ္မိေတာ့။ ျမားနတ္ေမာင္၀ပ္က်င္းဆီကို က်ေနာ္ ေစာေစာျပန္ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ဟဲမင္းေ၀ျပသည့္ စာတိုေလးကိုဖတ္ရင္း အယ္ဒီတာစားပြဲတြင္ က်ေနာ္ ေခတၱငိုင္ေနမိသည္။ ဆရာေခ်ာစာ ကိုဖတ္ရင္း မ်က္စိထဲတြင္ “သတိ ေပါက္ကြဲတတ္သည္၊ တြန္းလႊတ္ရွန္တိန္ မလုပ္ရ” ဟုေရးထားသည့္ ရထားတြဲႀကီးမ်ားကို ေျပးျမင္သည္။ က်ေနာ္အၾကံျပဳတာ မွားသြားၿပီးလား၊ ဆရာေခ်ာကို တကယ္ပဲ တြန္း လႊတ္ရွန္တိန္ လုပ္လိုက္မိသလား တမဟုတ္ခ်င္း အေတြးေတြ စီတန္းသြားေတာ့သည္။ ဖ်တ္ကနဲ သတိျပန္ အကပ္တြင္ အံဆြဲထဲမွ ေငြႏွစ္ေထာင္ထုတ္ၿပီး ဟဲမင္းေ၀ကို ေပးလိုက္သည္။ သူက ဆရာေခ်ာဆီ ဘာမွာဦး မလဲ ေမးသည္။ ဆရာေခ်ာကို လာၾကည့္ဦးမည့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ပ်က္ကြက္မႈမ်ားအေပၚ ဟဲမင္းေ၀မွတစ္ ဆင့္ ေတာင္းပန္စကား ပါးလိုက္ပါသည္။

ဟဲမင္းေ၀း ျပန္သြားၿပီးေနာက္ အယ္ဒီတာစားပြဲတြင္ ျပန္ထိုင္ၿပီး ဆရာေခ်ာေပးလိုက္သည့္ စာတိုေလးကို က်ေနာ္ ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။ ဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံစားရသည္။ ထိုစာေလးရၿပီး ႏွစ္ပတ္ ေလာက္အၾကာတြင္ ဆရာေခ်ာ ဆံုးသည္။ မဂၢဇင္း ေဖာင္ပိတ္ခ်ိန္၊ ႐ံံုးတင္ခ်ိန္ေတြႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသျဖင့္ မဂၢဇင္းကိစၥေတြ ေခါင္းရွင္းသြားမွ ဆရာေခ်ာဆီ ေအးေအးေဆးေဆး သြားမည္ဟု ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ္လည္း ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ဆရာေခ်ာဆီ က်ေနာ္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။

♠ ♠ ♠ ♠ ♠

ထို႔ေန႔က က်ေနာ္ႏွင့္ ဆရာေခ်ာႏွစ္ေယာက္တည္း ေအးကဖီးတြင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာေန ခဲ့သည္။ ေအးကဖီးဆိုသည္က ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းတိုက္ရွိရာ ပထမထပ္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးရွိ ေျမညီထပ္ အိမ္ဆိုင္ကေလးျဖစ္သည္။ စကားေျပာရတာ ေအးေအးေဆးေဆးရွိသည္။ က်ေနာ္က ဆရာေခ်ာကို သူ႔မိ သားစုအတြက္ အၾကံျပဳစကားေတြ ေျပာေနမိသည္။ ဆရာေခ်ာကလည္း က်ေနာ္ေျပာသည္ကို အသံတိတ္ နား ေထာင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် စဥ္းစားေနသည္္။

“ ဒီလိုပါ ဆရာေခ်ာ … အိမ္ငွားဖို႔အတြက္ ဆရာေခ်ာ ခဏခဏ စိတ္ပင္ပန္းေနရတာကို က်ေနာ္ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ၾကည့္လည္း မၾကည့္ရက္ဘူး။ ဆရာေခ်ာအတြက္ ထည့္၀င္တဲ့ ရဲေဘာ္အားလံုးက ဆရာေခ်ာအေပၚ ရက္ ေရာၿပီးသား၊ ဒါကိုလည္း သံသယ ရွိစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေခါက္တေလ ဆရာေခ်ာလိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အဆင္မေျပတဲ့သူက မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ဆရာေခ်ာလည္း စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူလည္း စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္ အခုလို အၾကံျပဳတာပါ။ ဆရာေခ်ာ လက္မခံဘူးဆိုလည္း ဆရာေခ်ာလိုတဲ့ အိမ္ငွားခကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ က်ေနာ္ထည့္၀င္မွာပါ။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ဆရာေခ်ာ က်ေနာ့္အေပၚ သံသ ယမရွိပါနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ စမ္းေခ်ာင္းမွာ တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ ေျခာက္လတစ္ခါ ဆရာေခ်ာ စိတ္ပင္ပန္းေန ရတာထက္စာရင္ ဒီေငြပမာဏပဲေလ ဆရာေခ်ာ၊ ေျမာက္ဒဂံုလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္နဲ႔ ငွားေန မယ္ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ဆရာေခ်ာ စိတ္မပင္ပန္းရေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒါဆို က်ေနာ္တို႔လည္း ဆရာေခ်ာ အတြက္ ပိုစိတ္ခ်မ္းသာရမယ္။ က်ေနာ္က ဒီသေဘာ ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာကို ဆရာေခ်ာ နားလည္ မယ္ထင္ပါတယ္ ”

စကားေျပာေနရင္း ဆရာေခ်ာကို က်ေနာ္ အကဲခတ္ၾကည့္႐ွဴေနမိသည္။ ဆရာေခ်ာကို ၾကည့္ရသည္မွာ အား နည္းေနၿပီး ေနရထိုင္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိပံု မေပၚ။ တစ္စံုတစ္ခု ဖိစီးေနသည့္ အသြင္ေပၚေနသည္။ က်ေနာ့္ စကားအဆံုးတြင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး နားေထာင္ေနသည့္ ဆရာေခ်ာ နဖူးမွ ေခြၽးေစးေတြကို လက္ႏွင့္သပ္ခ် ရင္း တိုးတိုညႇင္းညႇင္း စကားဆိုသည္။

“ ေဒါက္တာလြဏ္း ေစတနာကို က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဒါက္တာလြဏ္းရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္ဆိုရင္ ေတာ့ မမျမင့္ေရာ သမီးေတြေကာ လက္ခံမွာပါ။ က်ေနာ္ အိမ္ေရာက္ရင္ အျမန္ဆံုး အေရးေပၚ အစည္းအေ၀း ထိုင္လိုက္ပါမယ္။ ၿပီးရင္ ေဒါက္တာလြဏ္းဆီကို ျပန္လာခဲ့မယ္ ”

တစ္ရက္ျခားအၾကာ ေန႔လည္ခင္းတြင္ မဂၢဇင္းတိုက္ေပၚသို႔ ဆရာေခ်ာႏွင့္ မမျမင့္ တက္လာသည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခန္းက်ဥ္းေလးထဲရွိ က်ေနာ့္အယ္ဒီတာစားပြဲေရွ႕တြင္ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ထိုင္ၾက သည္။ ထိုင္ထိုင္္ခ်င္းပင္ ဆရာေခ်ာက “ေဒါက္တာလြဏ္း အၾကံေပးတာကို သမီးေတြေကာ တအိမ္သားလံုး ကန္႔ကြက္မဲမရွိ အတည္ျပဳလုိက္ၿပီ။ အခုေျမာက္ဒဂံုမွာ အိမ္ငွားဖို႔ သမီးအလတ္ စံုစမ္းေနတယ္။ ရတာနဲ႔ ေျပာင္းၾကမယ္ … ေဒါက္တာလြဏ္း ၀မ္းသာရေအာင္ မမျမင့္ကိုပါ ေခၚလာၿပီး လာေျပာျပတာ” ဟု ၀မ္းသာ အားရ ေျပာေလသည္။ မမျမင့္ကလည္း ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေထာက္ခံေျပာဆိုသည္။ က်ေနာ္လည္း အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာသြားၿပီး ဆရာေခ်ာအား ကတိျပဳထားသည့္ေငြကို အံဆြဲထဲမွ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာ ေခ်ာတို႔လင္မယား ျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ႊင္ ျပန္သြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ၾကည္ႏူးေနမိပါသည္။

ဆရာေခ်ာအိမ္ငွားခါနီးတိုင္း ၀ိုင္း၀န္းထမ္းပိုးၾကသည့္ ရဲေဘာ္တစ္က်ိပ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိသည္ဟု က်ေနာ္မွတ္မိ ေနသည္။ ျပည္ကေန ေဖာင္ဖ်က္လာၿပီး ဆရာေခ်ာတို႔မိသားစု ပထမဆံုးအေခါက္ အိမ္ငွားေနဖို႔ ႀကိဳးပမ္းစဥ္က ျဖစ္သည္။ တစ္ရက္တြင္ ဆရာေခ်ာႏွင့္ မမျမင့္ မဂၢဇင္းတိုက္ေပၚေရာက္လာသည္။ အေျခအေနကို အက်ဥ္း႐ံုး ေျပာျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေခ်ာက က်ေနာ့္ကို စာ႐ြက္ေလးတစ္႐ြက္ ေပးဖတ္သည္။ စာ႐ြက္ေပၚတြင္ နာမည္ေတြ တန္းစီေရးထားၿပီး အမည္တစ္ခုခ်င္းေဘးတြင္ ေငြပမာဏေတြကို စီေရးထားတာေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ့္နာမည္အပါအ၀င္ နာမည္တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ရွိမည္ထင္သည္။ ဆရာေမာင္သစ္မင္း၊ ဆရာသုခမိန္လိႈင္၊ ဆရာ၀င္းမင္းေထြး၊ ဆရာမုတ္သုန္၊ ဆရာေမာင္ျပည့္မင္းတို႔၏ နာမည္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္မွတ္မိေနသည္။ စာဖတ္အၿပီးတြင္ ဆရာေခ်ာက “အဲဒါပဲ ေဒါက္တာလြဏ္းေရ … က်ေနာ့္မွာလည္း အေရးအေၾကာင္းဆို စိတ္ခ်လက္ခ် ဖက္တြယ္ရဲတဲ့ ရဲေဘာ္က တစ္က်ိပ္ပိုပိုရယ္”ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို ႏြမ္းနယ္သည့္အျပံဳးႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ က်ေနာ္ ဆရာေခ်ာအျပံဳးကို အလ်င္အျမန္ နားလည္လိုက္ၿပီး “အိုေက ဆရာေခ်ာ၊ ႏိုးပေရာ္ဘလမ္ … ဘယ္ေန႔ေလာက္ရရင္ ဆရာေခ်ာ အဆင္ေျပမလဲ၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မဂၢဇင္းမျဖန္႔ ရေသးလို႔”ဟု ေျပာကာ ရက္ခ်ိန္းသာ ေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။

ထိုမွ တစ္ေခါက္ … ႏွစ္ေခါက္ … သံုးေခါက္ေျမာက္တြင္ ဆရာေခ်ာအား အထက္က အၾကံျပဳစကားကို က်ေနာ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။

♠ ♠ ♠ ♠ ♠

တကယ္ေတာ့ ဆရာေခ်ာကို က်ေနာ္တို႔ ထမ္းပိုးႏိုင္ခဲ့သည္က ႏွမ္းတစ္ေစ့ေလာက္ေတာင္ ရွိမည္မထင္။ သို႔ ေသာ္ ဆရာေခ်ာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ၾကဲခ်ေပးခဲ့သည့္ ကဗ်ာေကာင္း၊ စာေကာင္းေတြကေတာ့ ႏွမ္းပံုႀကီးတစ္ပံု စာမက အတိုင္းအဆမရွိ ထုထည္ႀကီးမားလြန္းခဲ့ပါသည္။ ဆရာေခ်ာ၏ ကဗ်ာေက်းဇူးေတြကို ဆပ္မည္ဆိုလွ်င္ မိခင္ႏို႔ဖိုးကို ေက်ေအာင္ဆပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသလိုပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္နယ္ တြင္ ေပးဆပ္သူ သူရဲေကာင္းမ်ားက ခက္ခက္ခဲခဲ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း မေဖာက္မျပန္ ေမြးျမဴေပးဆပ္ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း ရယူခဲ့ၾကသည့္ က်ေနာ္တို႔က တာ၀န္ေက်ေအာင္ မထမ္းပိုးႏိုင္ခဲ့ၾက။ ေခတ္ဆိုးေခတ္က်ပ္ႀကီးထဲ တြင္ ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည့္ က်ေနာ္တို႔အေနႏွင့္ ဆရာေခ်ာအေပၚ တာ၀န္မေက် ႏိုင္ခဲ့သလို အျခားအျခားေသာ ထမ္းပိုးထုိက္သူ အားလံုးအေပၚလည္း က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္မေက်ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရ သည့္အတြက္ ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာေခ်ာတို႔လို ေပးဆပ္သူ ေတြက ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးခဲ့ၾကသည္ေလ။

ဆရာေခ်ာတို႔က ခြင့္လႊတ္ေလေလ က်ေနာ္တို႔မွာ ပိုေၾကကြဲရေလ ပိုၿပီးလြမ္းဆြတ္ရေလပါ ဆရာေခ်ာ …
အဲဒီလြမ္းဆြတ္မႈေတြနဲ႔ပဲ ဆရာေခ်ာတို႔အေပၚ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တာ၀န္မေက်ခဲ့မႈေတြကို ေျဖသိမ့္ပါရေစေတာ့ … ျမားနတ္ေမာင္မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား (ကဗ်ာ) ေလးနဲ႔ပဲ ဆရာေခ်ာကို ႏႈတ္ ဆက္ဂုဏ္ျပဳပါရေစေတာ့ …

ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
(သို႔မဟုတ္)
ဟိမ၀ႏၱာက်ားသစ္နက္
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
ကမၻာေပၚမွာ အရွားပါးဆံုး
ဟိမ၀ႏၱာက်ားသစ္နက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
(ေရနံအစမ္းတြင္း တစ္တြင္းရဲ႕ အိုင္ထြန္းမႈမွ …)

၅-၉-၂၀၀၂
‘ကိုေခ်ာေရ … သြားေတာ့’
ဒီအသံနက္ႀကီးထဲ ၾကက္သီးေမြးညင္းထခဲ့
မေမ့ႏိုင္စရာ
အဘိဓမၼာတူသူေတြရဲ႕ ဆို႔နင့္သံ
ယံုၾကည္ခ်က္တူသူေတြရဲ႕ ေၾကကြဲသံ
ခံစားခ်က္တူသူေတြရဲ႕ ပင့္သက္႐ႈိက္သံ
ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ေပါက္ကြဲငိုေႂကြးသံ
…………….. အသံေတြ
…………….. အသံေတြ
ႏ်ဴကလီးယား မိႈပြင့္ႀကီးအလား
ေပါင္းစည္းလြင့္တက္သြား
ဆရာေခ်ာ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

၅၃ ႏွစ္သား
ဟိမ၀ႏၱာက်ားသစ္နက္ႀကီးေရ …
မေသခ်ာမႈေတာနက္ထဲ က်င္လည္က်က္စားရင္း
ကဗ်ာျမားအစင္းစင္း ပစ္ခြင္းရင္း
ေသခ်ာမႈတစ္ခုနဲ႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီလား
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြထဲက
နားလည္မႈေတးသြားေတြကေတာ့
အျပာေရာင္မိုးေကာင္ကင္ထက္မွာ
ထာ၀ရ လြင့္ပ်ံေနမွာပါ။

ေခြးေျခပုကေလးေတြမွာ ထိုင္ရင္း
က်ေနာ္တို႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ခဲ့ၾကတယ္၊
ဖန္ခြက္ခ်င္း ထိခတ္သံေတြနဲ႔
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရင္ခ်င္းအပ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။

၃၃ လမ္း ေလထန္ကုန္းမွာ
ျမားနတ္ေမာင္ အယ္ဒီတာစားပြဲမွာ
၂၇ လမ္းက ေအးကဖီးမွာ
စမ္းေခ်ာင္းက ဆရာေခ်ာနဲ႔ မမျမင့္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္ရိပ္ျမံဳမွာ
၃၅ လမ္းက ေငြႏွင္းျဖဴနဲ႔ ရွမ္း႐ိုးရာမွာ
ကဗ်ာစကား စာစကားေတြ
ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကရင္း
ႏွလံုးသားခ်င္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေပါင္းကူးတံတားေတြ အျပန္အလွန္တည္ေဆာက္ရင္း
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေႏြးေထြးခဲ့ၾကတယ္ေလ။

ေသျခင္းနဲ႔ ရွင္ျခင္းအၾကား
ရယူျခင္းနဲ႔ ေပးဆပ္ျခင္းအၾကား
ဗ်ာမ်ားေနၾကတဲ့ လူေတြထဲမွာ
ဆရာေခ်ာဟာ
ေျမကမၻာကို ကဗ်ာေတြနဲ႔
ေသတစ္ပန္သက္တစ္ဆံုး အလုပ္အေကြၽးျပဳခဲ့သူပါ။

အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့
ဆရာေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာေက်းဇူးေတြဟာ
တန္ဖိုးသိသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ
ထာ၀ရ မွတ္ေက်ာက္တင္ရစ္ေနမွာပါ။

ေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္
‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ
႐ိုးသားမႈနဲ႔ အမွန္တရား
စာနာမႈတရားနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ
ကဗ်ာနဲ႔ အလွသစၥာတရား
တစ္ဘ၀လံုး ဖက္တြယ္သြားတဲ့ ဆရာေခ်ာ
ျမင့္ျမတ္ေသာဘံုသို႔ ေရာက္ရွိစံေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစ’။ ။

(၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္းမွ …)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ