တိုင္းျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာကိုအဆံုးအျဖတ္ေပးတဲ့ကာလေရာက္ေတာ့မယ္

တိုင္းျပည္တျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္း။ ဒါမွမဟုတ္ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ အေျခအေနမ်ဳိးၾကံဳလာ ရရင္ ေဆးၿမီးတိုကအစ တေဘာင္ေပး။ နတ္လမ္းၫႊန္ေပးတာေတြ။
ေရႊငံုးမင္းအၿမီးေမွ်ာ္သလို ေမွ်ာ္ခိုင္းတာစတာေတြ ဟိုက ဒီကေပၚလာတတ္ပါတယ္၊ ပံုမွန္အေျခအေနမွာ ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာေနသူ မဟုတ္သူေတြေတာင္ ဒီလိုအခါမွာ ခုန္ထြက္လာ တတ္ပါတယ္၊ ဒါမဆန္းပါဘူး၊ တကမၻာလံုးမွာ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ၊
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုသေဘာတရားေတြ ထုတ္လာသူေတြဟာ ဘယ္လိုသေဘာထားနဲ႔ ေပးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေသခ်ာ စိစစ္ဖုိ႔လိုပါတယ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ေစတနာရွိသူေတြပါတတ္သလို တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီတေကြ႔မွာျဖင့္ငါ့အ ကြက္ေပၚၿပီလုိ႔ယူဆၿပီး ထြက္လာတာပါ၊ ငါ့အကြက္ဆိုတာမွာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးေလာကမွာဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖုိ႔။ ထင္ ေပၚေက်ာ္ေစာဖုိ႔။ အလိုေတာ္ရိေလာကမွာဆိုရင္ ငါမ်က္ႏွာရေအာင္လုပ္ဖုိ႔။ ရာထူးေနရာရဖုိ႔။ စတာမ်ဳိးေတြပါတတ္ပါတယ္၊ စစ္ အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရတဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲသက္တမ္း ရွည္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဒီလိုထူးထူးဆန္းဆန္း အယူအဆေတြေတြ႔လာ ရပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္အေနာက္တိုင္းက စာအုပ္ေတြထဲမွာပါတာေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေျခအေနနဲ႔ သင့္ေတာ္သည္။ မသင့္ ေတာ္သည္မစဥ္းစားပဲ အတင္းဆြဲယူၿပီး သေဘာတရားဖန္တီးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ ဖိနပ္မေတာ္ရင္ ဖေနာင့္ျဖတ္မယ့္ သေဘာပါ၊
ဗမာျပည္ရဲ႕ လက္႐ွိအေနအထားမ်ဳိးမွာ အာဏာရလူတန္းစားဟာ “ခြင္လံုးကၽြတ္ႏိုင္ခ်င္ေနသမွ်”။ ဒါမွမဟုတ္ “ခြင္ လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူဖုိ႔ပဲေတြးေခၚ လုပ္ေဆာင္ေနသမွ်” ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ဖက္အႏိုင္ရရွိတဲ့ “Win - Win ေျဖရွင္းနည္း” ျဖစ္ေပၚ မ လာႏိုင္ပါဘူး၊ “Win - Win ေျဖရွင္းနည္း” ဆိုတာဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးကသေဘာ႐ိုးနဲ႔။ အေျဖေကာင္းရလိုတဲ့ ဆႏၵအစျပဳခ်က္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကမွရတာပါ၊ အာဏာရလူတန္းစားက “သူ႔ဘက္က အႏိုင္ရေနတယ္” လုိ႔ထင္ေနသမွ် “ဂိမ္းသီ၀ရီ” ဆိုတာအလုပ္မ ျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ရန္သူဟာ ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာကို အကဲျဖတ္တာမွာကိုပဲ ျပႆနာ ရွိေနပါတယ္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ပန္းပန္။ သနပ္ခါးလိမ္းေပးေနၿပီး ဒီခ်ဳပ္ကိုအိုးမည္းသုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာေတြလည္း ေတြ႔ရ ပါတယ္၊ ကိုယ့္ဖက္ကသူ႔ကိုၾကည့္ရင္တမ်ဳိး။ သူ႔ဖက္က ကိုယ့္ကိုၾကည့္ရင္ တမ်ိဳးဆိုတာမဆန္းပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ဘယ္ဖက္ မွာရပ္ တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကိုေတာ့ ေျပာရပါမယ္၊
ဒီေန႔ဗမာျပည္ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အၾကပ္အတည္းဟာ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာရလူတန္းစားက အာဏာကို ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူေတြလက္ထဲ လႊဲေျပာင္းဖုိ႔မေျပာနဲ႔ တဖဲ့တစေတာင္ ခြဲမေပးခ်င္လုိ႔ျဖစ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏိုင္ငံေရးပေရာဟိတ္လုိ႔ သတ္မွတ္ယူဆေနသူေတြေျပာသလို အတိုက္အခံေတြဖက္က။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီဖက္က အေလွ်ာ့မေပးလုိ႔။ တင္းခံေနလုိ႔လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး၊
ဒါၾကားထဲကပဲ “ကိုယ္ကေလွ်ာ့ေပးရင္ သူကလည္းေလွ်ာ့ေပးလာမယ္” ဆိုတဲ့ အံ့ၾသစရာစဥ္းစားေတြးေခၚနည္းေတြ ေတာင္ ၾကားရ ဖတ္ရပါတယ္၊ သူတုိ႔ဟာ နအဖကိုဖားခ်င္လြန္းတာလား။ ႏံုအလြန္းတာလား စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဒီ ထက္ဒီသာဆက္ၿပီး အေလွ်ာ့ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခါးပါပါယံုမက “က်ားေရွ႕ခံတြင္းေရွ႕မွာ ကိုယ္ကိုစင္းေပး” တာပဲျဖစ္မွာ ေတာ့မွာပါ၊
ဒီအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ တဆက္ထဲတခ်ိဳ႕က ဗမာျပည္ရဲ႕ “ျပည္တြင္းစစ္သမိုင္းကိုလည္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္သလိုဆြဲ ေတြး။ ဆြဲေရးေနတာေတြ ေပၚလာေနပါတယ္၊ နအဖေပးထားတဲ့ဒီမိုကေရစီဟာ သူတို႔ရဲ႕အဲဒီလိုေရးသားမႈေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အံကိုက္ပါ၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပန္လည္တည္ ေထာင္ဖုိ႔ ဗကပက ၁၉၅၅ခုႏွစ္မွာ ကမ္းလွမ္းတုန္းက ‘စစ္အုပ္စု’ဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕တစိတ္တပိုင္းမွာပဲ ဘန္ကာတူး။ အေျခ စိုက္ေနရတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ‘မဆလ ဆိုရွယ္လစ္အေတြးအေခၚ’ ဆိုတာကို စတင္ၿပီးေတာ့ ၾကံဆေနရတုန္းျဖစ္မွာပါ၊ စစ္အုပ္စု အပိုင္စီးထားတဲ့ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာန’ ကို အသံုးျပဳၿပီး ‘ေခတ္ေရး’ စာေစာင္ကေလးေတြ ထုတ္ေနၿပီး တပ္ကို တလက္ ကိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႆကိးစားစည္း႐ံုးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္၊ (အဲဒီ ‘ေခတ္ေရး’ စာေစာင္ကေလးေတြကို ျပန္လည္ေလ့လာၾကည့္ရင္ ရွင္းပါလိမ့္မယ္၊ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ႐ိုက္ၿပီး အလကားေ၀ခဲ့တာမို႔ အခုရွာရင္ ရႏိုင္ပါေသးတယ္၊) ဒါေၾကာင့္အဲဒီတုန္းကတည္းက ‘ဖဆပလ အစိုးရ’ ရဲ႕ တရား၀င္ေပၚလစီ’ နဲ႔ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး’ ရဲ႕ ေပၚလစီဟာ အတိအလင္းကြဲျပားေနတာကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမွာပါ၊ စစ္တပ္ဟာဦးႏုကို မ်က္လံုးထဲေတာင္မထားပါဘူး၊
ဗကပထဲမွာလည္း အဲဒီတုန္းကတည္းက ကိုယ့္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရင္ သူ႔ဘက္ကလည္း ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို စစ္တမ္းေတြ ပလူပ်ံေအာင္ေရးၿပီး ျဖန္႔ေနၾကတာပါ၊ အလြယ္ဆံုးဥပမာျပရရင္ “ခ်မ္းေအးစစ္တမ္း” ပါ၊ ဒါကတခုပဲျဖစ္ပါတယ္၊ တျခားစစ္တမ္းေတြလည္းရွိပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြအားလံုးမွာ အေျခခံအေတြးအေခၚကေတာ့ တခုတည္းပါ၊ အဲဒါက “ကိုယ့္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးမွ သူ႔ဘက္ကေလွ်ာ့လာမယ္” ဆိုတဲ့အေတြးအေခၚျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီအယူ အဆရွင္တခ်ိဳ႕က “ဆုတ္မယ့္ဆုတ္ ကတုတ္ထိေအာင္ဆုတ္ရမယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး လက္နက္ခ် အညံ့ခံဖုိ႔ေျပာၾကပါတယ္၊ သူတို႔ မစဥ္းစားမိတာက “ခြင္လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူ ခ်င္သူဟာ ေလွ်ာ့ေပးရင္ ကမ္းတက္တတ္တယ္” ဆိုတာပါပဲ၊
“ဒီမိုကေရစီကို လက္နက္နဲ႔လဲ” လုိ႔မရခဲ့တာကိုေတာ့ “ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္” ေတြ “အလံနီ” ေတြရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ကသက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ၊
“ဒီမိုကေရစီကို ‘မဲျပား’ နဲ႔ရေအာင္လုပ္ရင္ရမယ္၊ ‘အၾကမ္းမဖက္ေရး’ နဲ႔ လုပ္ရင္ရမယ္ထင္တဲ့ ‘ထင္ေယာင္မွားမႈ’ ကိုေတာ့ ပထစ နဲ႔ ဒီခ်ဳပ္ အေတြ႔အၾကံဳေတြက ျပသြားခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား၊ အခုေတာ့ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး’ မွာ ေအာက္သက္ေက်ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက “တရားခံအျဖစ္ခံၿပီး” အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲလိုက္ပါၿပီ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ဆံုးလက္သီး ခ်က္သြင္းတဲ့ coup de grace အဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ၊ စစ္အုပ္စုဟာ ‘စစ္တပ္နဲ႔အာဏာသိမ္း’ coup deta နဲ႔ စခဲ့ၿပီး coup de grace နဲ႔ စစ္အုပ္စုမင္းဆက္ကို ထူေထာင္ခ်င္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္၊ ဒိထက္ထပ္ေလွ်ာ့ရင္ဘာျဖစ္မလဲ၊ ျပားျပား ၀ပ္တဲ့ဘ၀ပဲေရာက္မွာပါ၊ အၫြြန္႔တံုးတဲ့ဘ၀ပဲ ေရာက္မွာပါ၊
၂၀၀၈ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ခုႏွစ္။ ဒီ၂ႏွစ္အတြင္းမွာအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္၊ ဘာျဖစ္မလဲ၊ အေကာင္းလား။ အဆိုးလားေတြ႔ရေတာ့မွာပါ၊ ၾကာၾကာေစာင့္ရမယ္ မထင္ပါဘူး၊ ေတြေ၀ေနရင္ တသက္တာလံုး ခံရပါလိမ့္မယ္၊
ဖဆပလ - ပထစ - မဆလ တို႔ရဲ႕ဇာတ္သိမ္းမ်ဳိး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မသိမ္းရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြအားလံုး ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္၊ ဒါဟာ ေနာက္ၿမီးဆြဲလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ သမိုင္းတေခတ္မွာရင္ဆိုင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကိုယ့္က်တဲ့အခန္းကေန ၀င္ပါတာျဖစ္ပါတယ္၊
တကယ္ေတာ့ဗမာျပည္ရဲ႕အျဖစ္ဟာ ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္လာလုိ႔ ဖြတ္ေက်ာျပာစုဘ၀ေရာက္ရတာပါ၊ ၁၉၅၅ခုႏွစ္ ေလာက္တုန္းက စစ္အုပ္စုဟာ အိမ္ေျမႇာင္အျဖစ္ကေန ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ႀကီးထြားလာတဲ့ ‘ဖြတ္ဘ၀’ ပဲရွိပါေသးတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၅၈ခုႏွစ္မွာ ဖဆပလကြဲေတာ့ တဆင့္တက္လာပါတယ္၊ စစ္အုပ္စုဟာ ‘ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာပိုင္’ အျဖစ္ ယာယီျဖစ္လာ ပါတယ္၊ အာဏာရဲ႕အရသာကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္၊ ေနေသးသပျခံဳထဲက။ ခ်ဳိေသြးသပတျမျမလုပ္ေနပါတယ္၊
ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔သူ႔တပ္မွဴးေတြဟာ ၁၉၅၈ခုႏွစ္မွာ သူတုိ႔ကို “အာဏာလႊဲေပးခဲ့တဲ့” ဦးႏုရဲ႕ပထစအစိုးရကို ခဏေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ သူတို႔အာဏာသိမ္းရင္ ပထစေတြ လြန္ဆန္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ တြက္မိၿပီး တဆင့္တက္လိုက္တာပါပဲ၊ အာဏာကို အၿပီးအပိုင္သိမ္းလိုက္တာပါ၊ ကမၻာတည္သေရြ႕အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ‘မဆလအလံ’ ကိုလည္း အတိအလင္းထူျပ လိုက္ပါတယ္၊
၁၉၈၈ မွာ စစ္အုပ္စုဟာမ်ိဳးဆက္သစ္ကို အာဏာအေမြလႊဲေပးပါတယ္၊ ရွစ္ေလးလံုးတိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းပန္းေပး သြားတာပါ၊ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ကေန အခု၂၀၀၈ခုႏွစ္ အထိမွာေတာ့ အာဏာကိုလဲလႊဲမေပး။ စစ္တန္းလ်ားကိုလည္းမျပန္ေတာ့ပါဘူး၊ ေနျပည္ ေတာ္အသစ္ ထူေထာင္ၿပီး အာဏာကိုရာသက္ပန္ သိမ္းထားမယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ အခုဗမာျပည္သူေတြရင္ဆိုင္ေနရတာဟာ အာဏာကို တရား၀င္ရာသက္ပိုင္ဆုပ္ကိုင္ထားဖုိ႔အတြက္ ဥပေဒျပဳေနတာနဲ႔ စစ္အင္အားတည္ေဆာက္ေနတဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္၊
၂၀၀၀ခုႏွစ္ ၀င္လာကတည္းက ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနကလည္း တစတစေျပာင္းလာလိုက္တာ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ အင္အားႀကီးေတြရဲ႕ၾကားမွာ ကစားစရာျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ကုလသမဂၢကိုေျပးတိုင္လိုက္။ ကုလသမဂၢကိုရန္ေထာင္လိုက္နဲ႔ လူရီစရာေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္၊ ျပည္ပမွာသူမ်ားေတြက အမိႈက္လွည္းႀကီးလုိ႔ ထင္စရာျဖစ္လာေနခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာက်ေတာ့ ဖြတ္ကမိေက်ာင္း ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမစ္ျပင္တခုလံုး မခ်မ္းသာ႐ံုမက ျမစ္ျပင္တခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္မယ့္ အေျခအေနဆိုက္ေနပါၿပီ၊
ႏိုင္ငံေရးဘ၀မွာ ဇာတ္ဆရာမရွိပါဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ ကၾကရတာပါ၊ လူတိုင္း။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္းဟာ ပြဲၾကည့္ေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ကျပေနၾကတာပါ၊ ဘာမွမလုပ္ပဲထိုင္ေနရင္ အဲဒါလည္းသ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ဖုိ႔ပါပဲ၊

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း