လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲက ျပ႒ာန္းခဲ့တာေတြ

က်နာ္တို႔တေတြအသလြတ္ ဘ၀င္ကိုင္ေနတာမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့မွန္တာကိုေတာ့ ေျပာရပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလိုအခါမွာေျပာရပါမယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါ၊ ဗမာျပည္သူေတြဟာကိုယ့္အစြမ္းနဲ႔ကိုယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွအားမကိုးပဲ
တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုဆင္ႏႊဲၿပီး၊ နယ္ခ်ဲ႕ႏွစ္မ်ဳိးကို တြန္းလွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာစစ္ေတြဟာ ကမၻာ့အခင္းအက်င္းအေျပာင္းအလဲေတြကို ျဖစ္ေစတတ္တယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေနမ၀င္အင္ပါယာသခင္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုလိုနီေတြကို သူမထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲျဖစ္လာပါတယ္။ သူ႔မွာစစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာအင္အားမွ မလံုေလာက္ေတာ့ ဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြကလည္း ဘယ္တုန္းကမွနဲ႔မတူေအာင္ ႏိုးၾကားလာၾကၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားဆင္လာၾကပါတယ္။ ရွွင္ႀကီး၀မ္းလည္း၀င္ဖူး၊ ရွင္ငယ္၀မ္းလည္း၀င္ဖူးဆိုသလို နယ္ခ်ဲ႕သမားႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနလိုက္ရတဲ့ ဗမာျပည္သားမ်ားနဲ႔ ဗမာျပည္ကႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားဟာ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနကို အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္မိၿပီး လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကေန တျပားဖိုးမွမေလ်ာ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခဲ့ၾကတာ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ သံုးႏွစ္ေတာင္မၾကာလိုက္ပဲ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ အႁမြာညီေနာင္လို ေမြးဖြားေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ အာဏာရဖဆပလအစိုးရရဲ႕ အတြင္းပိုင္းမညီၫြတ္မႈ၊ ဂိုဏ္း ဂနစိတ္ျပင္းထန္မႈ၊ အာဏာမက္ေမာမႈတို႔ေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ထိပ္ပိုင္းကို စစ္တပ္ရဲ႕နယ္ပယ္လြန္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာထဲ ဆြဲသြင္းလာၾကပါတယ္။ ဒါဟာဗိုလ္ေန၀င္းတို႔လို စစ္တပ္ထိပ္သီးတေတြကို ဖုိးက်ိဳင္းတုတ္ျဖစ္ေစယံုမက အ႐ူးအမဲသား ေကၽြးလိုက္သလိုပါ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ ဒီကုလားအုပ္ကိုေမာင္းထုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကုပ္နဲ႔ေကာ္ထုတ္လို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ားျပန္ပို႔ေရးဟာ ဒီေန႔အခါမွာ အေရးႀကီးဆံုးလုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ နအဖထိပ္သီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးစကားေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းေနတာဟာ စစ္တပ္ကိုဂုဏ္သိကၡာရွိစြာနဲ႔ သူ႔ေနရာ မွန္ျပန္သြားေစႏိုင္ေရးအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ“သံသရာ၀႗္ထဲ၊ မကၽြတ္ပဲေနေန၊ ဇြတ္ဆြဲလို႔တေပေပငယ္၊ ေသပေစခင္ရဲ႕”ဆိုသလို ေျခ စံုကန္ျငင္းေနပါတယ္။ အပ္နဲ႔ထြင္းလို႔ မရတဲ့အေျခအေနေတြ ျမင္ေတြ႔ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုတမ်ဳိးသားလံုး အၾကပ္အတည္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္ရဲ႕ သမိုင္း မွာဂုဏ္အေျပာင္ဆံုးလို႔ေျပာရမယ့္ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲကို ရယူခဲ့တဲ့နည္းနာေတြကို ေလ့လာၿပီး ဒီေန႔ကာလမွာ အဲဒီအထဲက အသံုးခ်လို႔ရတာေတြ အသံုးခ်ဖို႔ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲလို႔ေျပာရင္ ေနာက္ဆံုးအပိုင္း၊ ေအာင္ပြဲခံခါနီးအပိုင္းကိုသာ ကြက္ၿပီးေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ရတဲ့အခ်ိန္ ကေန ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔အထိသမိုင္းကိုေျပာမွ ျပည့္စံုမွာပါ။ ဒီတိုက္ပြဲစဥ္ေတြထဲမွာ ေအာင္ပြဲရခဲ့တာလည္းရွိ၊ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့တာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံ ေရးအေျခအေနဟာ တျပည္လံုးနဲ႔စစ္အုပ္စု ထိပ္တိုက္ေတြ႔၊ စီးခ်င္းထိုးေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္လို႔ သူ႔ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲေတြထဲက ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး ေနာက္ဆံုးအပိုင္းနဲ႔ တူတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာအေျခအေန၊ ျပည္တြင္းအေျခအေနေတြ အထူးေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ သီးျခားအခန္းကိုလည္း မေျပာေတာ့ ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္က ဘယ္လို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကိုပဲ ေျပာပါမယ္။
နံပတ္တစ္ထားေျပာရမွာက ျပည္သူေတြရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္သူေတြမွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္းမွ မေတြေ၀ၾကဘူး။ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးမွတပါး ဘာမွမလိုခ်င္ဘူးဆိုတာပဲ။ ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်ဖို႔ အသင့္ရွိေနခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ဟာ အဲဒီတုန္းကအဂၤလိပ္နဲ႔ ေစ့စပ္ခ်င္တဲ့၊ ဗမာျပည္သား အဂၤလိပ္အလိုေတာ္ရိေတြကို ေခါင္းမေထာင္၀ံ့ေအာင္ ဖိထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာလည္း ဒီစိတ္ဓာတ္ကိုပဲ ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ထားၾကပါတယ္။
ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခ်က္က စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးပါ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေလာက္ပဲကြဲေနေန ၿဗိတိသွ်အစိုးရနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရင္ေတာ့ အားလံုးညီၫြတ္ၾကပါတယ္။ လုပ္ဟန္အရသာညီၫြတ္တာမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္အရလည္း ညီၫြတ္ၾကတာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေတြအၾကားမွာ မတူ တဲ့ေရရွည္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္ဆိုတာဟာ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ငင္းတိုက္ပြဲမွာေတာ့ အားလံုးက လြတ္လပ္ေရးရရွိေရးလမ္း စဥ္ကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ထားၾကပါတယ္။ တျခားဘယ္ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုမွ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ တန္းတူမထားယံုမက တင္ေတာင္မတင္ၾကပါဘူး။
တတိယတခ်က္ကေတာ့ တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုဆင္ႏႊဲဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ျပင္ဆင္ထားၾကတာ၊ အဲဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ အဂၤလိပ္ကိုအသိေပး ထားၾကတာပါ။ အဲဒီ တုန္းက လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္သူေတြဟာ တိုက္ပြဲသဏၭာန္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ည္မိတုပ္မိတဲ့စကားမ်ဳိးေတြ ဘယ္သူမွမေျပာၾကပါဘူး။ တပ္နီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္စတာေတြက စစ္ေရးေလ့က်င္တာကို လူထုကအားေပးသလို ပုလိပ္ေတြပါ ပါတဲ့ အမႈထမ္းေပါင္းစံုသပိတ္ႀကီးလိုဟာေတြမွာ တပ္နီေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက ထိန္းသိမ္းေပးရင္း ပါလာပါတယ္။ ဆိုလိုတာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ တိုက္ပြဲသဏၭာန္ေပါင္းစံု ေပါင္းစပ္ႏိုင္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္အစိုးရ သိေအာင္ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လန္ဒန္ကိုသြားေနတုန္းမွာ လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးေတြ က်င္းပတာလုိ အင္အားျပတာေတြဟာလည္း အင္မတန္မွအရာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သူေတြနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးထိေတြ႔ေနရတဲ့ ဘုရင္ခံကိုယ္တိုင္က သူတို႔အင္ပါယာအဖို႔ ဗမာျပည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး လန္ဒန္ကိုျပန္နားခ်ေနတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ တခ်ိန္တည္းမွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ကလည္း ဂ်ပန္ကိုအတူတိုက္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔အရည္အေသြးကို သိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္တပ္ေတြထဲမွာရွိေနတဲ့ အိႏၵိယတပ္သားေတြကလည္း ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ဆိုရင္ ဒို႔ကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ေလနဲ႔လို႔ အတိအလင္းေျပာထားတာပါ။
ေနာက္ဆံုး တခ်က္အေနနဲ႔က ဗမာျပည္ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ျပည္ပအင္အားကိုမွ အားမကိုးပဲ ကိုယ္ခ်ည္းလႈပ္ရွားတိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ အ ခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ကလြဲလို႔ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလို စစ္ရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ကုသပြတ္သပ္ေနရတုန္းမို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံအေရးကိစၥေတြကို ေခါင္းထဲ မထည့္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကုလသမဂၢဆိုတာလဲ ဥထဲကထြက္ကာစ အေတာင္အလက္ မစံုေသးဘူးလို႔ဆိုရမွာပါ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဘယ္ျပည္ပအစိုးရ၊ ဘယ္ျပည္ပအဖြဲ႔အစည္းကိုမွ သြားၿပီးတင္ျပ ေနတာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြအခ်င္းခ်င္း သတင္းဖလွယ္တာမ်ဳိးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္သူ ေတြအေနနဲ႔ အာ႐ံုမျပားခဲ့ၾကပဲ လမ္းစဥ္ေတြကိုျပည္တြင္းမွာ စိုက္လိုက္မတ္တပ္ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
တျခားအခ်က္ေတြ ရွည္ရွည္မတင္ျပေတာ့ပါ။ အခုတင္ျပတဲ့အခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီေန႔ျပည္သူ႔လႈပ္ရွားမႈအေျခအေနေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ျခားနားတယ္၊ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ အလြယ္ပဲေတြ႔ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္။
နံပတ္တစ္အခ်က္မွာလို ဒီေန႔အခါမွာ ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မ်ဳိး အဖြဲ႔အစည္းတိုင္း၊ တက္ႂကြသူတိုင္းမွာ ရွိပါသလား။
စည္းလံုးညီၫြတ္မႈမွာေကာ၊ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။ ဆိုလိုတာ နအဖအလိုေတာ္ရိေတြနဲ႔ ညီၫြတ္ဖို႔မဟုတ္ပါ။ ဆြဲထုတ္လို႔ ရသေလာက္ေတာ့ ဆြဲထုတ္ရ မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ကိုယ့္ခ်င္းညီၫြတ္ေရးဟာ တကယ္တမ္းက်စ္လစ္သိပ္သည္းရဲ႕လား။ တူညီတဲ့ႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ရွိရဲ႕လား။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တတန္းတည္း တင္ေနတဲ့ တျခားေတာင္းဆိုခ်က္၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြရွိေနသလား။ “ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါဟာ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ေစာင့္မေနႏိုင္ဘူး”ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြဟာ ဟုတ္သလိုလိုရွိေပမဲ့ အဓိကႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သေဘာမေပါက္တဲ့လကၡဏာ၊ လႈပ္ရွားမႈကို အားနည္းေစတဲ့ေျပာနည္းဆိုနည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါက ဥပမာတခုပါ။
နအဖကို ဖိအားေပးရာမွာ တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ တကယ္တမ္းဖိအားေပးႏိုင္ရဲ႕လား။ နအဖကို အၾကမ္းနည္းနဲ႔မဆန္႔က်င္ပါဘူးလို႔ ကတိေပးေနတာ ေတြေတာင္ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။ နအဖက လူထုဆႏၵျပပြဲေတြကို အႏုနည္းနဲ႔ပဲထိန္းသိမ္းပါမယ္လို႔ ဘယ္သူမ်ားၾကားမိပါသလဲ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားနယ္မွာ “လယ္ေ၀းသူပုန္” လို႔နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ လယ္သမားသူပုန္ထမႈေတာင္ ေပၚေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ ဗမာျပည္သားေတြဟာ ခ်ရဲတယ္၊ ခ်မွာလို႔ ကိုလိုနီ အစိုးရကို ျပသေနၾကတာပါ။
အဲဒီလို အတိတ္ကေကာင္းမြန္တဲ့ နမူနာယူစရာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ကာလထူးျခားခ်က္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေပါင္းစည္းႏိုင္ေရးဟာ ေခါင္းေဆာင္းေကာင္းရဲ႕ အရည္အေသြးျဖစ္မွာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ လြတ္လပ္ေရးအႏွစ္ (၆၀) ျပည့္ေျမာက္တဲ့ ဒီေန႔လိုအခါသမယမွာ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲထဲက ေလ့လာအတုယူ စရာရွိတာေတြ အတု ယူၿပီး အဲဒီတုန္းကလို အေတြးအေခၚ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ အဲဒီတုန္းလိုေအာင္ပြဲေတြရယူၾကပါစို႔လို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း