ကိုဟုိဒင္းေရ-
ႏွင္းေလးတမံႈမံႈ၊ ေလေအးေလးတသုန္သုန္နဲ႔ ခ်မ္းလို႔မ်ားတုန္ၿပီဆိုမွျဖင့္
က်ေနာ္လည္း စာဆိုေတာ္ေန႔ေတြအေၾကာင္းေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ ကဗ်ာလိုလို၊
ကေျပာင္လိုလိုေတြ ေခါင္းထဲက ခုန္ထြက္လာတာဗ်ဳိ႕။ စာ အေၾကာင္းေပအေၾကာင္းကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နားေထာင္ေဆြးေႏြးဆိုတဲ့ အစဥ္အလာေလးေတာင္မွ အခုေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ သမိုင္း လိုလို၊ အိပ္မက္လိုလိုျဖစ္သြားၿပီဆိုတာကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ လြမ္းသလိုလို၊ နာက်ည္းသလိုလို ျဖစ္ေနမိတယ္ဗ်ာ။
ဗမာျပည္မွာတုန္းက ကိုယ္ကစာေရးဆရာ မဟုတ္ေပမဲ့ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကို သြားနားေထာင္ခဲ့၊ စာေရး ဆရာေတြ နယ္လွည့္ေဟာေျပာရာေတြကို လိုက္ပါခဲ့ဖူးေတာ့ စာဆိုေတာ္ေန႔ရဲ႕ နက္နဲသိမ္ေမြ႔မႈ၊ ၾကည္ႏူးစရာေတြကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ၿပီး သံေယာဇဥ္ တြယ္မိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သမိုင္းကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။
ဒုတိယကမႀာစစ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ေခတ္ တကယ့္အေမွာင္ေခတ္ထဲမွာမွ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက စာေရးဆရာအသင္းဆိုတာ ေပၚလာတာပါ။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းကြယ္လြန္ေတာ့ သူ႔စ်ာပနမွာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားဟာ စာေရးဆရာအသင္းတခုေတာ့ရွိမွလို႔ သေဘာေပါက္ေျပာဆိုမိၾကၿပီး ေနာက္တ ေန႔က်ေတာ့ ဆယ္သန္းသတင္းစာတိုက္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္၊ (ဦး)သခၤါ၊ (ဦး)ပဂ်ီငို၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ (ဆရာ)မဟာေဆြ၊ (ဆရာ)ၿမိဳ႕မဟိန္စသူတို႔ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးၿပီးဖြဲ႔လိုက္ၾကတယ္လို႔ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္သားဖူးတယ္ဗ်။ ဥကၠ႒က ဦးခ်စ္ေမာင္၊ ဒုဥကၠ႒က မဟာေဆြ၊ အတြင္းေရးမႉးက သခၤါ စသျဖင့္တာ၀န္ယူၾကတယ္တဲ့။ တဆက္ထဲမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း နေတၱာ္လဆန္း တရက္ေန႔မွာစာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားေတြ က်င္းပၾကဖို႔လည္း အဲဒီစာေရးဆရာ အသင္းကေန ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက တယ္ဆိုပဲ။
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္႔လွံစြပ္ေအာက္မွာ ဒီေန႔ကိုသတ္မွတ္၊ ေဖာ္ထုတ္၊ က်င္းပတယ္ဆိုေတာ့ ဒီစာေရးဆရာေတြဟာ မ်က္စိကန္း တေစၦမေၾကာက္လုပ္ၾက တာလားလို႔ ေမးစရာရွိပါလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္က ဗမာျပည္ကိုလြတ္လပ္ေရး ေပးတယ္လို႔လုပ္ထားတာ၊ ဒီအခါမွာ အစိုးရအေဆာက္ အံုထဲမွာ ကိုယ့္လူေတြရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈတရပ္အေနနဲ႔ သတၱိရွိရွိလုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တဘက္က လည္း စာေရးဆရာေတြဟာ စုစုစည္းစည္းရွိေၾကာင္း၊ တနည္းစည္းလံုးညီၫြတ္ေၾကာင္း အားလံုးသိေအာင္ေဖာ္ျပရင္း အမ်ိဳးသားေရးအလံကို လႊင့္ထူျပတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ပထမဆံုးတင္ဆက္ကျပခဲ့ၾကတဲ့ ၀ိဇယျပဇာတ္ထဲမွာ ၀ိဇယမင္းသားရဲ႕အေပါင္းပါေတြ ရက္စက္႐ိုင္းစိုင္းပံုေတြဟာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြ လုပ္ေန တာေတြကို ထင္ဟပ္ျပထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာဆိုေတာ္ေန႔လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကာလမွာ အားလံုးကအာ႐ုံစိုက္ရတဲ့ကိစၥတရပ္ ျဖစ္လာတာ ေပါ့ဗ်ာ။ အာ႐ံုစိုက္ၾကတဲ့အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအဓိပၸာယ္ေၾကာင့္ အာ႐ံုစိုက္ၾကတာပါ။ စာေပသမားေတြက ႏွစ္စဥ္တင္တဲ့ ျပဇာတ္ေတြဟာ ဘာႏိုင္ငံေရးအဓိပၸာယ္ပါသလဲလို႔ စဥ္းစားၾကရတာကိုက စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ စာေရးဆရာေတြအၾကားကြဲၾကတာ၊ စင္ၿပိဳင္အသင္းအပင္းေတြ ထူေထာင္ၾကတာ၊ စာဆိုေတာ္ေန႔ကို ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္က်င္းပၾကတာစတာေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဒါေတြဟာေကာင္းတဲ့ အခ်ဥ္းအရာေတြလို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔မဆိုလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အခုျပန္စဥ္းစား လိုက္ေတာ့ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္မွာ ကိုလိုနီဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကတုန္းကလို လူ႔အလႊာ၊ လူတန္းစားေတြအၾကား မတူကြဲျပားၾကတာဟာ သဘာ၀က်တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ မတူတာကို မတူတဲ့အတိုင္းရပ္တည္ ခြင့္ရၾကတာကိုပဲ ေကာင္းတဲ့ကိစၥလို႔ သေဘာထားရမွာပါ။ ဒီေန႔ကာလလို နအဖခြင့္ျပဳတဲ့ စာေပအဖြဲ႔အစည္းတခုတည္း တည္ရွိခြင့္ရေနတာနဲ႔စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဖဆပလအစိုးရဟာ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြကို ဖမ္းတာ၊ ဆီးတာေတြရွိ ေပမဲ့ မဆလတို႔ န၀တ-နအဖတို႔ထက္ေတာ့ အပံုႀကီးေတာ္ေသးတာ အမွန္ပဲဗ်။
မဆလေခတ္က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ စာဆိုေတာ္ေန႔က်င္းပတာေတြဟာ လံုး၀ပံုသဏၭာန္ေျပာင္းသြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ဘာမွ လုပ္ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြ အသင္းအပင္းပံုစံနဲ႔လႈပ္ရွားတယ္ဆိုတာ ေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲထိုးဇာတ္ႀကီးကို ဗိုလ္ေန၀င္းကေတာ္ေလာက္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ (ဆရာ) ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ (ဆရာ)ျမသန္းတင့္တို႔လိုလူေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ကုန္ၾကၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေပါ့ဗ်ာ။ မႏၱေလးမွာကေတာ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းရယ္လို႔ တည္တည္ ၾကည္ၾကည္ ရပ္တည္ႏိုင္ၿပီး စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ စာေပေရးရာလႈပ္ရွားမႈေတြ အေတာ္ေလးက်င္းပေနႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။
ဒီေနရာမွာစပ္မိလို႔ မဆလလက္ထက္ ကာလအေတာ္ၾကာအထိ တည္တံ့ေနႏိုင္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးက်ဳံးနံေဘးဓမၼဗိမာန္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြအ ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စီစဥ္က်င္းပၾကတာ။ ဖတ္တဲ့စာတန္းေတြဆိုတာလည္း တခုမွ ကေယာ္ကမယ္မဟုတ္ဘူး။ စာတေစာင္ေပတဖြဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထိုက္တဲ့ ဟာေတြခ်ည့္ပဲ။ သဘာပတိေတြ ထိုင္တဲ့ေနရာရဲ႕ေနာက္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပံုႀကီးကို ေထာင္လို႔၊ အထက္မွာေတာ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာ အသင္းဆိုတဲ့ စာတန္းႀကီးနဲ႔၊ ထိုင္ေနသူေတြက ဆရာေတာ္ေရႊကိုင္းသားေခၚ ဦးေသာဘိတ၊ ပါေမာကၡဦးခ်မ္းျမ၊ လူထုဦးလွ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြ။ အင္မတန္က်က္သေရရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ (တခါတခါေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္းႀကီး အိပ္ငိုက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္)။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာက ေနာက္ပိုင္းမွသဘာပတိစားပြဲမွာ ထိုင္တာ၊ အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ေအာက္ကပရိသတ္ထဲမွာပဲ။ ေအာက္ မွာထိုင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြအပါအ၀င္ က်ေနာ့္အထင္ ႏွစ္စဥ္လာနားေထာင္သူက ရာခိုင္ႏႈန္း ၈၀ ထက္မနည္းဘူးဗ်။ ဒီအထဲမွာ ေထာက္လွမ္း ေရးတို႔၊ အက္စ္ဘီတို႔လည္းပါသေပါ့ဗ်ာ။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔မကြာလွတဲ့ မဆလဒီမိုကေရစီေအာက္မွာ ႐ိုးသားတည္ၾကည္မႈဆိုတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ ပြတ္သီကပ္သီေလး လွည့္ပတ္ၿပီးလုပ္ၾကရတဲ့ ရွားရွားပါးပါး အသင္းအပင္းလႈပ္ရွားမႈေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ မဆလ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ နိ႒ိ တံသြားပါေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
အဲဒီေခတ္က အထက္ေအာက္ ဗမာျပည္မွာလွည့္လည္ေဟာေျပာတာေတြအပါအ၀င္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ လူထုဟာ စာေပကိုစိတ္၀င္စားတာ တင္မက ႏိုင္ငံေရးငတ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးအသံ၊ ႏိုင္ငံေရးအဓိပၸာယ္ေတြ ခံစားခ်င္လို႔လာနားေထာင္ၾကတာလည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဗမာျပည္စာေပေလာကရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ တခုကိုက တုိင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕အခန္းဟာ အင္မတန္မွ အေရးပါေနပဲ။ ဒါဟာကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက သေႏၶတည္ခဲ့တာဆိုရင္ မမွားပါဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ဒီႏိုင္ငံက အာဏာရသူေတြဟာ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ တျခားစီလို႔ေျပာေလ့ရွိၾကသလို၊ စာေပနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို လည္း ခြဲထားရမယ္လို႔ေျပာတတ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာသာေျပာတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီလိုလုပ္လို႔မရမွန္းလည္း သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ဗ်။ အဲေတာ့ မဆလေခတ္ ကစၿပီး သူတို႔ဟာ တျခားအသင္းေတြကို ဖ်က္သိမ္းခိုင္းၿပီး သူတို႔ၾသဇာခံ စာေပလုပ္သားေကာင္စီဆိုၿပီး အတင္းဖြဲ႔ေတာ့တာပဲေလ။
ဒီေခတ္ႀကီးမွာေတာ့ နအဖ က ခြင့္ျပဳထားတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာအစည္းအ႐ံုးတို႔၊ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ပံုႏွိပ္သူမ်ား အစည္းအ႐ံုးတို႔ စတာေတြဟာ အသင္း သားေတြကို နအဖအစိုးရကေန ခ်ဳပ္ကိုင္လို႔ေကာင္းေအာင္ ဖြဲ႔ထားတာေတြပဲျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အသင္းသားဆိုသူေတြဟာ ေခၚရင္လာ၊ ေျပာတာနားေထာင္၊ ခိုင္း တာလုပ္၊ အလႉခံရင္ထည့္၊ ဒါပဲ လုပ္ရေတာ့တယ္။ တျခား႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ံုး၊ ပန္းခ်ီအစည္းအ႐ံုး စတာေတြဟာလည္း ပန္းခ်ီဆရာႀကီး (ဒါ႐ိုက္တာ) ကို၀င္းေဖရဲ႕ ကာတြန္းတခုထဲက စကားအတိုင္းဆိုရင္ “ဒီပုတ္ထဲကအျခားပဲ”သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုစစ္အုပ္စုဒီမိုကေရစီေအာက္မွာ လွ်ပ္တျပက္ျမတ္ခိုင္တို႔လို ပန္းပြတ္သည္ ေတြ ေကာင္းစားေနတာအံ့ၾသစရာေတာ့ မရွိဘူးလို႔ဆိုႏိုင္သေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ကိုဟိုဒင္းေရ၊ စက္တင္ဘာသံဃာ့အေရးအခင္းေနာက္က်ေတာ့ နအဖဟာကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေရာဂါ ရမေလာက္ျဖစ္ေနလို႔ သူတို႔လက္ေအာက္မွာ သူတို႔လက္ညိႇဳးၫႊန္တိုင္းလိုက္နာေနတဲ့ ျမန္မာ့တိုင္းမ္တို႔၊ လွ်ပ္တျပက္ျမတ္ခိုင္တို႔လို ဟာေတြကိုေတာင္ ေခၚၿပီးသတိေပးတာ၊ ခဏရပ္ ဆိုင္းတာေတြ လုပ္လာရတဲ့ အေနအထားေရာက္လာေနၿပီ။ တကယ္ေတာ့ စာေပအပါ မီဒီယာေလာကဟာ တိုင္းျပည္ တျပည္ရဲ႕ဒီမိုကေရစီျပဒါးတိုင္ျဖစ္တယ္ဆို တာ အားလံုးလိုလိုက လက္ခံထားၾကၿပီးၿပီပဲ။ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔က အဆက္မျပတ္လက္ထိပ္သံေပးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တန္ဘိုးရွိတဲ့စာေပေတြ ထုတ္လုပ္ေနၾက သူေတြဟာ ေလးစားစရာေကာင္းလွတယ္လို႔ေျပာ႐ံုကလြဲလို႔ က်ေနာ္လည္းဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
Thursday, 31 January 2008
အေ၀းကေပးစာတေစာင္ (၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၅ရက္။)
Posted by HinLinPyin at 00:13
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment