ေရလည္းမေနာက္ေစခ်င္ ငါးလည္းမမူးေစခ်င္

ခန္႔ေအာင္ .... http://www.naytthit.com .... မွ

က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ က်ေနာ့္အသက္က ၂၅ ႏွစ္။ အခုဆုိရင္ပဲ သားႀကီးက ၁၂ ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ။ ၄ တန္း တက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းက တာ၀န္ေပးခ်က္နဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေနရတယ္။ တခါ တေလေလာက္ပဲ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြေနတဲ့ရြာကို ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔ရြာကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အသြား အလာလုပ္ရတယ္။ သြားရလာရလြယ္ကူေအာင္ ဆုိင္ကယ္တစီးလဲ ၀ယ္သံုးရေသးတယ္။ ၿမိဳ႕က အလုပ္ေတြ တာ၀န္ေတြကို လုပ္ေနရတယ္ဆုိေတာ့ ႐ံုးနဲ႔၊ဖံုးနဲ႔၊ ကြန္ျပဴတာအင္တာနက္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

ၿမိဳ႕မွာ ႐ံုးအျဖစ္နဲ႔ အိမ္တလံုးလဲ ငွားထားရေသးတယ္။ ငွားေနတဲ့အိမ္က အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ ဘိုထိုင္အိမ္သာခြက္ပါတဲ့ အိမ္သာခန္းလဲ ပါသေပါ့။ မေနႏိုင္မထုိင္ႏုိင္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ မွာလည္း ဂမုန္းပင္ေတြ၊ ပန္းပင္ေတြ စိုက္ထားလုိက္ေသး တယ္။ ကိုယ္ငွားေနတဲ့အိမ္ကို အျပင္ကေန လူစိမ္းတေယာက္ ၾကည့္တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ တခါမွ ဂ႐ုတစိုက္ ျပန္မၾကည့္မိခဲ့ဖူးပါဘူး။ တခါတေလ ဧည့္သည္ ေတြ လာလည္ရင္ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ဆုိင္ကယ္ေတြ စက္ဘီးေတြ သံုးေလးစီးျဖစ္ေနတတ္ေသး တယ္။ တခါတရံ ဧည့္သည္လာလည္လို႔ ကားငွားရမွာစုိးရိမ္ၿပီး ကားကုိ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္မထားၾကဘဲ က်ေနာ္ တို႔အိမ္မွာ လာအထားခံရတဲ့ အခါမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္ေပါ့။
Rest of your post
လမ္းထဲက စက္ခ်ဳပ္႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမေတြကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားတိုင္း အိမ္ကုိ ၾကည့္ ၾကည့္သြားၾကတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔လို ဗမာျပည္သားေတြ။ ဟုိဘက္မွာ လုပ္ကိုင္စားရတာ အေျခအေနမေကာင္းလို႔ ဒီဘက္မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ။

အိမ့္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အလုပ္သမေတြက မနက္ဆိုရင္ ရွစ္နာရီ၊ ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ၊ ညေန ေလးနာရီ ေျခာက္နာရီ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ အၿမဲပဲ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ကေန အလုပ္ဆင္းအလုပ္ျပန္ ျဖတ္ျဖတ္ သြားေနက်။ ည ဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီအခ်ိန္ သူတို႔ျဖတ္သြားတဲ့ အသံေတြကို အိပ္ယာထဲကေန ၾကား ေနက်။

က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို တခါတေလ လာလည္တတ္တဲ့ ဧည့္သည္တေယာက္လဲ ရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ အသက္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိတဲ့ အေဒၚႀကီးတဦးပါ။ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္လုပ္ စက္ဘီးကိုစီးၿပီး အိမ္ကို လာတတ္တယ္။ ကြမ္းကလဲ အၿမဲ၀ါးတဲ့ပံုစံပါပဲ။ သူလာၿပီဆုိရင္ ၾကားေနက်အသံကေတာ့

“ဆရာတုိ႔ ပုလင္းေတြ ရွိလား” တဲ့။

သူေမးတာက ပုလင္းတခုတည္းကို ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္က စြန္႔ပစ္မယ့္ ပစၥည္းအမႈိုက္ေတြ ထဲက အမႈိက္စက္႐ံုကို ျပန္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ယူလုိ႔ရမလားဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ စြန္႔ပစ္မယ့္ ပစၥည္း ေတြထဲ သူစိတ္၀င္စားတာေတြကေတာ့ စကၠဴဖာအစုတ္အၿပဲ၊ စကၠဴစုတ္၊ အရက္ပုလင္း၊ ဘီယာပုလင္း၊ ပလပ္စတစ္ဗူးခြံ။ အဲဒီပစၥည္းေတြကို ေတာင္းလို႔ရတာေတာင္းတယ္၊ လမ္းေထာင့္ေတြမွာ ေထာင္ထားတဲ့ အမႈိက္ပံုးေတြကို အားရပါးရ ရွာေဖြေမႊေႏွာက္ ေကာက္လုိ႔ရတာ ေကာက္တယ္။ ဒါေတြကို စုၿပီး အမိႈက္ စက္႐ံုမွာ အေလးခ်ိန္နဲ႔ျပန္ ေရာင္းတယ္။ အဲဒီက ရတဲ့ေငြနဲ႔ ရပ္တည္စားေသာက္ေနၾကတယ္ေလ။ တခါ တေလ ေစ်းထဲမွာ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ အဲဒီအေဒၚႀကီးကို လင္ဗန္းတခု ေရွ႕ခ်ၿပီး ထုိင္ေနတာကို ေတြ႔ရ တတ္တယ္။ လင္ဗန္းထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေဘးက ေရအိုင္ေတြ၊ လယ္ေတြထဲက လယ္ခ႐ု လံုးေတြကို အခြံခြါ အပံုေလးေတြပံုၿပီး ထိုင္ေရာင္းေနတာ။ တခါက သူ႔ကို က်ေနာ္ ေမးၾကည္ခဲ့့ဖူးတယ္။

“ဘာအလုပ္လုပ္လဲ” လို႔ေမးေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကိုခပ္တည္တည္နဲ႔ေျဖတယ္။
“အရင္းမဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း” တဲ့ေလ။

ဒါ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို လာလည္တတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္အေၾကာင္းနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ ၾကံဳဆံုေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္က ၿမိဳ႕မွာ အိမ္နဲ႔၊ ႐ံုးနဲ႔ အတည္တက်လို ျဖစ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ားလာတယ္ဆိုေတာ့ မိသားစုနဲ႔ အေနက်ဲလာတယ္။ သားအႀကီးကလည္း ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္ ပူဆာလာတာနဲ႔ သူ႔တေယာက္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ကိစၥမရွိေလာက္ဘူးဆိုၿပီး ဒီႏွစ္ေတာ့ သားအႀကီးေကာင္ကုိ ၿမိဳ႕ေခၚၿပီး ေက်ာင္းထားလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ေလးတန္းကေန စတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ကေတာ့ ေက်ာင္းဖယ္ရီကားနဲ႔ေပါ့။ မနက္လင္းတာနဲ႔ သူ႔ဟာသူ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းတထုပ္၀ယ္၊ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစား၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေက်ာင္းကားလာရင္ ေက်ာင္းသြားတယ္။ တခါတေလ ေက်ာင္းကား ေနာက္က်ရင္ က်ေနာ္က အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးရတာလဲ ရွိတတ္တယ္။ ညေန ေက်ာင္းကျပန္လာရင္လဲ ငါးနာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းစားၿပီး စာက်က္။ ဒီလုိနဲ႔ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ သူ႔ကို ေဆာ့ခ်ိန္လုပ္ေပးထားတယ္။ သူလဲ သူ႔ဟာနဲ႔သူ လည္ပတ္ေနေရာပဲ။

ရြာက သူ႔အေမဆီ က်ေနာ္ျပန္တဲ့အခါဆိုရင္ သူ႔အတြက္မုန္႔ဘိုးကုိ ရက္နဲ႔တြက္ေပးခဲ့ၿပီး ႐ံုးကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အပ္ခဲ့ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ဖုန္း ခဏခဏဆက္ၿပီး ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစား၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ စာက်က္ ဆိုတာေတြကို လွမ္းလွမ္း မွာေနရေသးတယ္။

က်ေနာ္က အိမ္ကို တလတေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္တယ္။ တေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္ တုန္း က်ေနာ္တို႔ဥကၠ႒နဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး အေျခအေနေလးဘာေလး ေမးျမန္း။ ကိုယ့္အေျခအေနလဲ ေျပာျပေပါ့့။ စကားေျပာေနၾကရင္းနဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္းက က်ေနာ့္သားဆီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ဥကၠ႒ကေျပာတယ္။

“မင္းသားကြာ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ေကာင္”

“ဒီေကာင္ တကယ္မလြယ္တဲ့ေကာင္ကြာ” ဟု ဥကၠ႒က ညည္းေျပာေျပာေတာ့ က်ေနာ္လဲ ပူထူသြားတာေပါ့။ ဒီေကာင္ ဘာေမႊထားျပန္သလဲေပါ့။ က်ေနာ္က ျပန္ေမးလုိက္တယ္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဥကၠ႒”

“မင္းသားေလ ငါ့ကို လူၾကားထဲမွာ ဥကၠ႒ႀကီးလုိ႔ေခၚတယ္ကြာ၊ ငါကလည္း ဒီေကာင္က ငါ့ကိုဥကၠ႒ လုိ႔ေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ တယ္ဟုတ္ပါလားေပါ့ စိတ္ထဲထင္ေနတာ။ ေနာက္တေအာင့္ေလာက္ ၾကာ ေတာ့မွ ဒီေကာင္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး ငါ့ကို ဥကၠ႒ႀကီး ေယာကၡမႀကီးလုိ႔ ထပ္ေခၚၿပီး ထြက္ေျပး သြားတယ္။ ဒီေကာင္ေတာ့ မလြယ္ေၾကာပဲေဟ့” ဟု ဥကၠ႒ မွတ္ခ်က္ေပးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ သြားလုိက္ လာလိုက္နဲ႔ က်ေနာ္သားကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြားတယ္။ ၿမိဳ႕မွာေနၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီေကာင္ အေျခအေန တုိးတက္ေနတာ သတိမထားမိလုိက္ဘူး။

တေန႔ေတာ့ သူေက်ာင္းသြားေနတုန္း သူ႔အ၀တ္အစားထည့္တဲ့ အံဆြဲကို ေမႊလုိက္ေတာ့ စာတေစာင္ ထြက္ လာတယ္။ စာက ခေလးလက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ကေလးရည္္းစားစာပါ။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ကေလး မေလး တေယာက္က သူ႔ဆီကို ေရးတဲ့စာျဖစ္ေနတယ္။ စာထဲမွာ ကေလးမေလး ေရးထားတာေတြက ခေလးလက္ေရးဆုိေတာ့ အေတာ္ကေလးဖတ္ယူရတယ္။ ရည္းစားစာတို႔ ထံုးစံအတုိင္း ပါပဲ။

“သို႔”
“ဘယ္သူဘယ္၀ါ”
“ဘာညာ” နဲ႔ အစခ်ီထားတာေပါ့။ စာကို ႀကိဳးစားၿပီး ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ စာအလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အရာတခုသြားေတြ႔တယ္။ ေကာင္မေလးေရးတာက
“နင့္ကို ငါမခ်စ္ႏုိင္ဘူး” တဲ့
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နင္ကသူေဌးသား” တဲ့
အဲဒီလုိ ကေလးမေလးက သံုးသပ္ၿပီး ေရးထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း စာကိုဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလို၊ ၀မ္းသာရမလို၊ သူေဌးအထင္ခံရလုိ႔ ထပဲ က ရေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားတယ္။

ကိုယ့္တာ၀န္ေတြ၊ အလုပ္ေတြကို သြားလာလုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္သား ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ျပန္ မၾကည့္ျဖစ္၊ သတိမထားျဖစ္မိခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္သား ႀကိဳက္ေနတဲ့ ကေလးမေလးေရးတဲ့ ရည္းစားစာ၊ ျပန္စာ ဖတ္မိေတာ့မွပဲ ဟ… ငါ သူေဌးျဖစ္ေနပါေပါ့လားေပါ့။ စာကိုဖတ္ၿပီး ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းက လယ္ကြင္းေတြ ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ လယ္ကြင္းထဲမွာ ကေလးတအုပ္ အိုင္ပက္ၿပီး ငါးဖမ္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အုိင္ပက္လုိ႔ ေရနည္းသြားေတာ့ က်န္တဲ့ေရအခ်ဳိ႕နဲ႔ ဗြက္ေတြကို ေရေထာက္ေတြနဲ႔ လုိက္ရမ္း ေမႊေႏွာက္ ၾကၿပီး ေခါင္းေလးေတြ ေပၚလာတဲ့ငါးေတြကို ကုန္းေပၚကို ဆယ္ဆယ္ၿပီး ပစ္တင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္ ခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းရွည္ဟာ အဲဒီ ငါးပက္ေနတဲ့ ကေလးေတြ ရဲ႕ ဘ၀အေမာကေန တိုက္ရိုက္စီးဆင္းလာသလိုပဲ။ အင္း… ငါးကေလးေတြ ဆီကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္…။