ဒုကၡေဟာင္းတို႕ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးနိဂံုး…ဒုကၡသစ္တို႔ိရင္ဆိုင္ရန္နိဒါန္း

သူ႔ေျမမွာ ျဖဴျပာပြင့္ရင္ျဖင့္
ငါ့ေျမမွာ နီ၀ါတင့္ရမေပါ့…
ဆိုသည့္ ဆရာမေငြတာရီ၏ “သာသည့္ေျမသို႕….” ကဗ်ာသည္လည္း အခုေလာက္ဆို…. ငိုေနေပေတာ့မည္။

ႏွစ္သက္ခဲ့မိေသာ ထို ကဗ်ာကေလးက ကိုယ့္ကို
ေန႔စဥၤႏွင့္အမွ် အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ေျခာက္လွန္႔ေနေတာ့မည္လား မေျပာတတ္ပါ။


ေရွ႕မီးေနာက္မီးစံုဖြင့္ၿပီးေမာင္းလာတဲ့ ကားတန္းႀကီးေတြကို ျမင္ဖူးၾကလား။
ဒါမွမဟုတ္ လိုက္ၿပီးစီးဖူးၾကရဲ႕လား….

ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းသို႔၀င္စဥ္က ထုိသို႔ မီးဖြင့္ေမာင္းေသာ ကားတန္းႀကီးႏွင့္ စည္စည္ကားကား၀င္ဖို႔အေရးတြင္
နံနက္ခင္းေနမထြက္ခင္ ၿမိဳ႕ပိုင္ကြင္းဟုေခၚေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးအတြင္းသို႔ သြားၾကရသည္။ အဲသည္မွာကတည္းက လူတန္းစား စၿပီး ညီလာသည္။

ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေက်ာင္းဆရာမ၊ စာေရးဆရာ အထီးျဖစ္ျဖစ္….အမျဖစ္ျဖစ္
ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္လည္းမက်န္ေစရ…
ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္လည္းပါခ်င္ပါ..ပဲျပဳတ္သည္…စက္ရံုအလုပ္သမ…ဘာသာေပါင္းစုံျဖစ္ခ်င္ျဖစ္
အားလံုးအတူတကြ ထိုင္းစစ္သားေတြေရွ႕မွာ ငုတ္တုပ္ေလးေတြ ထုိင္ၾကရသည္။

သည္ၾကားထဲ ထိုင္းစစ္သားတေယာက္ေယာက္က တခုခုအတြက္ ထ …ဟု အမိန္႔ေပးခဲ့ေသာအခါ
ဒုကၡသည္ေတြက အလြန္ပင္ညီညြတ္ေသ၀ပ္စြာ ထလုိက္ၾကသည္။
ထိုင္းစကားကိုနားမလည္ၾကသည့္တိုင္ သူတို႔လက္ထဲက ႏွင္တံ (တုတ္ေခ်ာင္း)ကို ေျမွာက္ျပလိုက္သည္ႏွင့္
ဒါ…မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းတာ ဟု နားလည္ၾကသည္။

အမိန္႔ေပးသူက ေပးၿပီးထြက္သြားေသာအခါ မိုးတိုးမတ္တပ္ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြကို ေနာက္စစ္သားတေယာက္က
"ဘာျဖစ္လို႔ရပ္တာလဲ။ ထိုင္..ထိုင္"… ဆုိၿပီး ေဒါသတႀကီးေအာ္ဟစ္ျပန္သည့္အခါ
တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ကာ ထိုင္လိုက္ၾကရျပန္သည္။

အဲဒါ ကိုယ့္အသုဘကိုယ္ျပန္ၿပီးလိုက္ပို႔ေနရသလို ခံစားခ်က္ကိုျဖစ္ေပၚေစတဲ့ခရီးစဥ္တခု၏နိဒါန္းျဖစ္သည္။

ကားတန္းရွည္ႀကီးႏွင့္ ဒုကၡသည္အမည္ခံ အသုဘခရီးကို
၂၀၀၆ ခုႏွစ္။ စက္တင္ဘာ (၁၉) ရက္ေန႔မွာ စတင္ထြက္ခြာပို႔ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။

မီးဖြင့္ေမာင္းလာေသာ ကားတန္းေပၚမွာလိုက္ပါရင္း မိနစ္၀က္တခါေလာက္မွာ ေကြ႕ခ်ဳိးေနသည့္ ေတာင္တက္လမ္းၾကမ္းၾကမ္းမွာ
ေနာက္ကလိုက္ပါေနၾကေသာ ကားတန္းႀကီးေတြကို လည္ျပန္ေငးရင္း ဆံုးရံႈးမႈမ်ားစြာကို ရင္ႏွင့္ရင္းၿပီး ခံစားေနခဲ့ရသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈသည္လည္းေကာင္း…
ျမန္မာႏိုင္ငံသားတေယာက္အေနႏွင့္ ေျပာေရးဆိုခြင့္သည္လည္းေကာင္း….
ျမန္မာ့ေျမႏွင့္ အနီးဆံုးမွာပင္ကုပ္ကပ္ေနႏိုင္ခြင့္သည္လည္းေကာင္း…
လည္းေကာင္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔ျဖင့္ထံုမႊမ္းထားေသာ ဒုကၡသည္တို႕သည္

တြန္႔လိမ္ တြန္႔လိမ္သြားလာေနေသာ ေျမြတေကာင္ႏွွင့္တူသည့္ ကားတန္းႀကီးသယ္ေဆာင္ေနသည့္အတိုင္းလိုက္ပါေနခဲ့ၾကသည္။

သူ႔ေျမမွာ ျဖဴျပာပြင့္ရင္ျဖင့္
ငါ့ေျမမွာ နီ၀ါတင့္ရမေပါ့…
ဆိုသည့္ ဆရာမေငြတာရီ၏ “သာသည့္ေျမသို႕….” ကဗ်ာသည္လည္း အခုေလာက္ဆို…. ငိုေနေပေတာ့မည္။

ႏွစ္သက္ခဲ့မိေသာ ထို ကဗ်ာကေလးက ကိုယ့္ကို
ေန႔စဥၤႏွင့္အမွ် အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ေျခာက္လွန္႔ေနေတာ့မည္လား မေျပာတတ္ပါ။

အားလံုး ဒုကၡသည္အျဖစ္မွာ တူညီကုန္ၾကေသာ္ျငားလည္း ဒုကၡသည္အားလံုး၏ စိတ္အေတြးႏွင့္ ခံစားခ်က္ျခင္းတို႔သည္လည္းေကာာင္း၊
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အနာဂတ္ပန္းတိုင္တို႔သည္လည္းေကာင္း တူလိမ့္မည္မထင္။

ထိုသို႔ ကားတန္းႀကီးႏွင့္ ပထမဦးဆံုးေသာ ကို္ယ္တုိင္ပို႔ခရီးစဥ္၏အဆံုးသတ္တြင္ တခါးမရွိ…အကာအရံမလံုမၿခံဳေသာ တဲေလးေတြကေစာင့္ႀကိဳေနသည္။
တအိမ္ကို ေလးေယာက္ႏႈန္းေနရမည္တဲ့။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္ေနရသည့္အိမ္္္္္္္္္္္မည္ကာမတၱေလးေတြျဖစ္သည္။

ဒုကၡသည္ အတုေရာ အစစ္ေရာ အားလံုးတေျပးညီ….
ဖက္မိုးထားသည့္ ၀ါးခင္း။ ၀ါးကာ ၀ါးတိုင္ႏွင့္ေဆာက္ေသာအိမ္မွာ ေနေပေတာ့ အားလံုး အဆင့္တူ…အတန္းတူ….

ခ်စ္ျခင္းမွာ လူသည္အခါခါေသ၏….ဆိုတာ….
ေၾကာက္ေသာသူ ႏွစ္ခါေသ၏…ဆိုတာေတြကို မႀကံံဳဖူးပါ။
ဒုကၡသည္တေယာက္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ကိုယ့္အသုဘကိုယ္ အခါခါပို႔တတ္ေနရၿပီ။

၂၀၀၅ စက္တင္ဘာ (၁၉) ရက္ေန႔ က ထိုသို႔ေသာ ခရီးစဥ္မ်ဳိးကုိ ယခု ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလေလာက္မွာ ျပန္္စသည္။
သည္တခါေတာ့ ဒိုင္နာကားအေသးေတြႏွင့္မဟုတ္။
အိုင္အိုအမ္ (IOM- International Organization for Migration) က ကားျပာႀကီးေတြႏွင့္ျဖစ္သည္။

ကားက ေဘးခုံႏွစ္ခုံသာ ပါေသာ္လည္း ဗမာမ်ားႏွင့္အလုပ္တဲြလုပ္ကာ ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ေနေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားက
အလယ္တြင္ ခုံတန္းတခု ထပ္ထိုးသည့္နည္းပညာကို ရထားကာ လူေတြကို အလယ္တန္းတတန္းထပ္ျဖည့္ၿပီးတင္ၾကသည္။

ေျမျပန္႔ခရီးတြင္ ထိုသို႔စီးရသည္က မေထာင္းတာလွေသာ္လည္း မိနစ္၀က္လွ်င္ တႀကိမ္ေကြ႔ေနေသာ ေတာင္ဆင္း ေတာင္တက္ခရီးတြင္မူ
တခါတရံ ပက္လက္ပင္လန္ကာလဲက်တတ္ေသးသည္။ ထိုသို႔ ပံုဆိုးပန္းဆိုးလဲမက်ေစေရးအတြက္ ေျခကိုေတာင့္ကာကန္ထားရသည့္
တေန႔တာခရီးအဆံုးတြင္ တကိုယ္လံုးကိုင္အရိုက္ခံထားရသလို နာက်င္ေနၾကေတာ့သည္။

မဲေဆာက္ႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္း အျပန္အလွန္သြားရေသာခရီးသည္ ေဆးစစ္ခ်က္ေအာင္မေအာင္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည္။
ေဆးက်ပါက ထိုခရီးကို ေနာက္တေက်ာ့ျပန္ကာသြားရေပမည္။ သည္ေတာ့ လူေတြ ရူးုကုန္သည္။

အဓိကေဆးက်ရသည့္အေၾကာင္းရင္းသည္ အဆုတ္တြင္ ျမစ္ဖ်ားခံေနေသာေၾကာင့္ ေဆးမက်ေရး စီမံကိန္းမ်ားေရးဆဲြအေကာင္အထည္္္ေဖာ္ၾကသည္။

အဆုတ္မွာ စေပါ့ (အစက္) မထင္ေအာင္ ဓာတ္မွန္မရိုက္ခင္ ႏြားႏို႔ေသာက္ရသတဲ့….

ဘယ္က၀ိက ဘယ္က်မ္းႏွင့္ညိွကာထုတ္လို္က္သည့္ အယူအဆလည္း မေျပာတတ္ပါ။
ႏြားႏို႔ဗူးမ်ားေရာင္းေသာ ထိုဒုကၡသည္စခန္္းထဲက ကုလားေတြ ႏို႔ဗူးေရာင္းရေငြႏွင့္ပင္ အေတာ္ေလးအလုပ္ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
ကေလးအေဖေတြလည္း ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဗူးလုေသာက္ကုန္သည္အထိ။
ေဆးလိပ္မေသာက္ေသာ ကေလးမ်ားထက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေသာအေဖမ်ား
က ယခုအခါမွာ ႏြားႏုိ႔ပိုၿပီးလိုအပ္သည္ဟု မိခင္မ်ားကလည္း ဆံုးျဖတ္အတည္ျပဳေပးၾကသည္။

တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဓာတ္မွန္ရိုက္ကာနီး ေရမခ်ဳိးရ…..တဲ့။

ေတာ္ၾကာ အပူခိုးေတြကန္တက္လာကာ ဓာတ္မွန္ျပားမွာ မရွင္းလွ်င္ ေဆးက်သြားမည္ဆိုၾကသည္။

ဒုကၡသည္ျဖစ္ခ်င္ၾကသူမ်ားမို႔ပင္လားမသိ။
ဒုကၡမွန္သမွ်ကို သည္းခံျခင္းတရားလက္ကိုင္ထားကာ ေက်ာ္ျဖတ္ေနတာကို အံ့ဖြယ္သုတအျဖစ္လည္း ေတြ႔ျမင္ၾကရသည္။
အိမ္သာႏွင့္ ထမင္းစားေဆာင္ကပ္ေနသည့္အတြက္ လူ (၈၀၀) ေက်ာ္ထုတ္စြန္႔ထားသည့္ အစာေဟာင္းနံ႔မ်ားတသင္းသင္း၀င္ေနေသာ
ထမင္းစားေဆာင္ထဲတြင္ ထမင္းကိုလည္း ျမိန္ရည္ယွက္ရည္စားႏိုင္ၾကသည္။

ၾကက္သားမည္ကာမတၱကို ငွက္ေပ်ာအူႏွင့္ေရာႀကိဳထားသည့္ေရလံုျပဳတ္ဟင္းကိုလည္း မစားႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း မည္သူမွ် ကန္႔ကြက္သူမရွိ။
မစားႏိုင္ေသာအစာမ်ားအားလံုး ပန္းကန္လိုက္ အမႈိက္အိပ္ထဲသို႔ေရြ႕ကုန္ၾကသည္။

ဟင္းတုိင္းတြင္ပါ၀င္ေနေသာ အုန္းႏို႔သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ အစာမေၾကေသာေရာဂါကိုျဖစ္ေစသည္။
စပါးလင္။ ဂ်င္းစိမ္းနံ႔မ်ားကဲေသာဟင္းတို႔အား တေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္စားၾကရသည္။
မစားႏိုင္သူမ်ားအတြက္ ဆန္ျပဳတ္ရွိေနသျဖင့္ေတာ္ပါေသးသည္။

အရာရာတန္းတူျဖစ္ေနေသာအေျခအေနတြင္ အိမ္သာနံ႔ကိုရွဴရွဳိက္ရင္း ဆန္ျပဳတ္အတူတူေသာက္ၾကရသည္။

အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေယာက္က်ားမ်ား၏ပုဆိုးေတြႏွင့္ ကရင္အမ်ဳိးသမီးလံုျခည္မ်ား တန္းတတန္းထဲတြင္ယွဥ္တဲြလွမ္းထားတာကိုလည္းေတြ႔ရသည္။
က်ား-မတန္းတူညီမွ်ေရးအတြက္ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္မ်ားအေနႏွင့္္ အေတာ္ေလး စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနမည္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။
တန္းတူညီမွ်ေရးမွာေတာ့ အလြန္ပီျပင္ေသာ ျပကြက္ကို ထို ဒီအိပ္ခ်္အက္စ္အင္တာဗ်ဴးတြင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။

အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေရာ။ ကရင္ခရစ္ယာန္ေရာ…ဗုဓၵဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြပါ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ တန္းစီၿပီးအိပ္ၾက ေနၾကရသည္။
မာတုဂါမမ်ားႏွင့္ တမိုးေအာက္မွာ အတူမအိပ္ရ….ဆိုေသာ ဗုဓၵဘာသာအရ ပညတ္ခ်က္သည္လည္း အေမရိကန္အင္တာဗ်ဴးကာလတြင္ အသက္၀င္ျခင္းမရွိ။
ဘာသာေရးဆိုင္ရာပညတ္ခ်က္တို႔လည္း လူသားအားလံုးတန္းတူအခြင့္အေရးထဲတြင္ ေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့ပံုပင္။

အသက္ႀကီး ငယ္မေရြး…
က်ား- မ မေရြး….
ဘာသာမေရြး…
ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာလည္းမေရြးဘဲ တန္းတူမွ တကယ့္ကို တန္းတူစနစ္ျဖင့္ အင္တာဗ်ဴးစစ္ေဆးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းဆိုရပါလိမ့္မည္။
ဦးစားေပးခံရသူမ်ားသည္ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးေသာ က်န္းမာေရးေကာင္းသူ သန္စြမ္းသူမ်ားသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ပင္စင္တန္းထုတ္ေပးရမည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားအိုတခ်ဳိ႕၏ စိုးရိမ္ပူပန္သံမ်ားကုိ ၾကားရစျပဳလာသည္။

လုပ္ႏိုင္လွ်င္လုပ္ႏိုင္သေလာက္ပိုက္ဆံရေသာ အေမရိကန္ကို ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံတုိင္းက လူတိုင္း လူတိုင္း အိမ္မက္ မက္ၾကသည္။
ယခု ထိုအိမ္မက္တြင္းသို႕ အားလံုးခုန္ဆင္းေနၾကေပၿပီ။
တကယ္တန္း အေကာင္အထည္ေပၚလာေသာ ထိုအိမ္မက္ကမၻာတြင္လည္း
ေျခာက္လွန္႕တတ္ေသာ ေသြးပ်က္ဖြယ္အိမ္မက္ဆိုးမ်ားရွိေနတတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ဒုကၡသည္အားလံုး အတူတူ စတင္ျမင္စျပဳလာခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။

ခြာညိဳ
ဂ်ဴလိုင္လ (၁၅) ရက္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္။
(အလင္းအိမ္မဂၢဇင္းသို႔ေပးပို႔ထားပါသည္။)