သမီးကို လႊတ္မခ်လိုက္ပါနဲ႔ အေဖရယ္...

တစ္ညအတြင္း လူတစ္သိန္းေက်ာ္၏ အသက္ကို ၀ါးမ်ဳိခဲ့ေသာ နာဂစ္ ေလမုန္တုိင္း သည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အခ်ိန္တိုအတြင္း အေသအေပ်ာက္အမ်ားဆံုးေသာ သဘာ၀ေဘး အျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္သြားေခ်ၿပီ။ မုန္တုိင္းၿပီးသည္ႏွင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေစတနာရွင္ မ်ားက မုန္တုိင္းသင့္ေဒသမ်ားသုိ႔ တတ္စြမ္းသေရြ႕သြားေရာက္လွဴဒါန္းရင္း လူ႔အသက္မ်ားကို ကယ္ ဆယ္ခဲ့ၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ပုဂၢလိကေစတနာရွင္တစ္ဦးအေနျဖင့္ မုန္တုိင္းသင့္ေဒသမ်ား သုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားေရာက္သည့္ အခါတုိင္း နာဂစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အနိ႒ာ႐ံုမ်ား၊ ေၾကကြဲဖြယ္ရာမ်ား၊ ေဒါသထြက္ဖြယ္ ရာမ်ားကို မျမင္ရက္ေသာ္လည္း ျမင္ခဲ့ရ၊ မၾကားရက္ေသာ္လည္း ၾကားခဲ့ရသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကြၽန္း ဒုကၡ သည္စခန္းတစ္ခုတြင္ ဖခင္ လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားေသာ သားအဖႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

ဖခင္ေရာသမီးျဖစ္သူပါ တစ္နာရီ မိုင္ ၁၂၀ႏႈန္းႏွင့္တုိက္ခဲ့ေသာ ေလျပင္းေၾကာင့္ ခႏၶာ ကိုယ္ အေရျပားမ်ား စုတ္ျပတ္ညိဳမည္း မီးေလာင္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဖခင္ ျဖစ္သူ၏အမည္က ကိုဘဦး၊ အလုပ္အကိုင္က ေရလုပ္သား၊ နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ဇနီးႏွင့္ သား ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။သူက မုန္တုိင္း၏ ငရဲညကို ယခုလိုေျပာျပခဲ့သည္။

"မုန္တုိင္းလာမယ္ဆိုတာကို ေရဒီယိုကလဲ ၾကားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ကေတာ့ မုန္တုိင္းဆိုတာ မဆန္းပါဘူး။ မုန္တုိင္း က်မယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ေတြ႕ေနက်လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ပင္လယ္ထဲကိုေတာ့ မထြက္ဘူးေပါ့။ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာတရႊီ ရႊီျမည္သံနဲ႔ ေလျပင္းစတုိက္သံကို ၾကားရတယ္။ ခဏအတြင္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုလည္း ယိမ္းယိုင္ ေနတဲ့အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ ရတယ္။ ၿခံထဲက အုန္းပင္ေတြဆီကို ေျပးဖက္ထားရတယ္။ မ်က္စိ ေအာက္မွာတင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကေလးက ေလထဲကို တစ္စစီပါ သြားတယ္။ တစ္ၿပိဳင္တည္း မွာပဲ ေရက တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အငယ္ဆံုးႏွစ္ႏွစ္သားကေလးကို လည္ပင္းေပၚမွာ ခြထိုင္ခိုင္း၊ ေျခာက္ႏွစ္သမီးႀကီးနဲ႔ ငါးႏွစ္သားလတ္ကို အုန္းပင္ေပၚတြန္းတင္ၿပီး ဖက္ထားခိုင္းရ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ အုန္းပင္ေပၚ တက္ၿပီး ခုနကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဖက္ ထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းလဲ မသိလုိက္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ ကလည္း ေမွာင္လာတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ကယ္ၾကပါဆိုတဲ့ အသံေတြ၊ အေဖေရ၊ အေမ ေရ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ေရကလဲ တက္ လာလိုက္တာ အုန္းပင္ေပၚက ကြၽန္ေတာ့္ခါးဆီ အထိ ေရာက္လာတယ္။ သစ္ပင္ကိုဖက္ထားတာ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ လက္အံ ေသလာ တယ္။ လည္ပင္းေပၚက အငယ္ဆံုးသားေလးက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ဖက္ထားေတာ့ လည္ ပင္း အစ္ၿပီး အသက္႐ွဴလည္းက်ပ္ လာတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္လည္း မုန္တုိင္းေၾကာင့္ စုတ္ ျပတ္သတ္ကုန္ၿပီ။ မ်က္လံုးေတြလဲ ဖြင့္လို႔မရေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ လက္အံေသလို႔ ျပဳတ္က်ရင္ မိသားစုေလးေယာက္လံုး ေသရ ေတာ့မယ္။ လည္ပင္းအေပၚက အငယ္ ေလးက အတင္းဖက္ထားေတာ့ အသက္႐ွဴလည္း မ၀ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ေခါင္းကိုခါၿပီး အသက္႐ွဴလိုက္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းေပၚမွာ ထိုင္တဲ့သား ေလးက ေရထဲကို ျပဳတ္က်သြား တယ္။ သြားႏွင့္ေတာ့ သားေလးရယ္။ မၾကာခင္ အေဖတို႔လဲ မင္းေနာက္ကို လိုက္ရေတာ့မွာပါလို႔ နာနာၾကည္းၾကည္း ေအာ္လိုက္မိတယ္။ အခုေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္ရယ္၊ သားရယ္၊ သမီးႀကီးရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီးမေတာင့္ထားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္တစ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ လုိက္တဲ့အခါ ညာဘက္လက္မွာ ဖက္ ထားတဲ့ သားလတ္ ေရထဲကို ျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ အေဖလို႔ စူးစူးရွရွ ေအာ္လိုက္တဲ့အသံကို ေရလႈိင္းကဖံုးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သမီးႏွစ္ ေယာက္တုိ႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ သမီးႀကီး က သူ႔ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္က ေရထဲ ကို လႊတ္ခ်လိုက္တာ ထင္ပံုရတယ္။ သမီးကို လႊတ္မခ်လိုက္ပါနဲ႔ အေဖရယ္လို႔ ေအာ္ရင္းငိုေန တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသည္းေတြ ေပါက္ထြက္ မတတ္ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေရထဲပစ္ခ်မလားဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ အေဖလႊတ္မခ်ဘူး။ သမီးရဲ႕ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလဲ အေဖ လႊတ္ခ် ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ အုန္းပင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထား ရင္း ေရကတျဖည္း ျဖည္းက်သြားတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ အုန္းပင္ေတြၾကားမွာ ေသေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သားေလးႏွစ္ေယာက္အေလာင္း နဲ႔ အုန္းပင္ပိၿပီး ေသေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမအေလာင္း ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ဖက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ငိုေနမိလဲ မသိေတာ့ဘူး။ အသက္ မေသတဲ့ တျခားရြာသားေတြလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဖ်ာင္းဖ်၊ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက ကေလး အေလာင္းေတြကို ယူသြားတာပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္ဗ်ာ"ဟု ေျပာျပသည္။

ဖခင္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း မ်က္ရည္တြင္တြင္က်ေနေသာ သမီး ျဖစ္သူအား ကြၽန္ေတာ္က 'သမီး ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ၊ ဆာလို႔လား၊ ေရာ့- ဦးဦးဆီကမုန္႔ေတြကို စား'ဟု ေပးေသာ္လည္း မယူပါ။ ဆာလို႔မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္ေလးေတြကို သတိရလို႔ပါဟုေျပာ ရင္း ငိုေနရွာသည္။ သူတို႔သားအဖကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်မိသည္။ သူတုိ႔၏စိတ္ ဒဏ္ရာမွာ ဘယ္အခ်ိန္တြင္မွ ေပ်ာက္ကင္းမွာလဲဟု ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိေသာ္ လည္း အေျဖကမရွိ။ ေစတနာရွင္၊ ေမတၱာရွင္၊ က႐ုဏာရွင္မ်ား၏ ကူညီေဖးမမႈ မ်ားက သူတုိ႔အတြက္ လိုေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။