ဇာဂနာ့ စာၾကြင္း

အၿငိမ့္ခန္း ေရးေနရင္းက သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း သတိရမိတာေလးရိွလို႔ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္လာပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ ေအာက္တုိဘာလမွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတုန္းကေပါ့။ ေထာင္ထဲမွာ အခန္းေဖာ္လည္း မရိွ၊ အျပင္လည္း မထြက္ရ၊ လူစကား ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ ၾကြက္ေတြ ပိုးဟပ္ေတြ အိမ္ေျမာင္ေတြ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနရတာ။ သူတို႔က ျပန္မေျပာေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ဇြတ္ လိုက္ေျပာေနရတာ။ တေျဖးေျဖးေနရင္းနဲ႔ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြကို က်ေနာ္ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ရစရာလည္း တစက္မွ မရိွဘူး။ စဥ္းစားေလ။ ဘဲ့နဲ႔။ ကိုယ့္မွာ စားစရာ ရွားပါးရတဲ့အထဲ ငါးေျခာက္ဖတ္ေလး တဖတ္ေလာက္ သိမ္းထားတာ ဒီပ႐ြက္ဆိတ္ေတြက ၀ိုင္းခဲၾကတယ္ေလ။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ၾကက္သားဖတ္ေလး မနက္စာ ညေနစာ တ၀က္စီ ခဲြထားတာ ေန႔လည္ အိပ္ေနတုန္း ဒီအေကာင္ေတြက ၀ိုင္းအံုၿပီး သမၾကျပန္ပါေရာ။ ဒီေတာ့ ၾကည့္မရတာ အဆန္းလားဗ်ာ။ သင္းတို႔ကို ႏိွမ္ႏွင္းမွ ရမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ အစဥ္သင့္ ရိွေနတဲ့ ပ႐ုတ္ဆီနဲ႔ အဲဒီပု႐ြက္ဆိတ္ေတြကို စည္း၀ိုင္းထားလိုက္တာ အဲဒီေကာင္ေတြ ပထမေတာ့ ငါးေျခာက္ဖတ္ မဲေနရာကေန ၿပီးလို႔ လွည့္ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့မွ ပ႐ုတ္ဆီေတြ႕ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ အထဲမွာတင္ ပတ္ေျပးေနေတာ့တာ ပ႐ုတ္ဆီစည္း၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို႔ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခ်င္းခ်င္း ျပန္ကိုက္ရင္းနဲ႔ အကုန္လံုး အမႈန္႔ေလးေတြ ျဖစ္သြားပါေလေရာဗ်ာ။

တရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ စမ္းသပ္ခဲ့တာ အႀကိမ္တိုင္း အခါတိုင္း ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြဟာ ပ႐ုတ္ဆီ စက္၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို႔တခါမွ မစဥ္းစားဘဲ အခ်င္းခ်င္းကိုက္ရင္း အမႈန္႔ဘ၀နဲ႔ပဲ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒါ အမ်ားလည္း စဥ္းစား ႏိုင္ေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ အခု ပ႐ုတ္ဆီ အ၀ိုင္းခံေနရတာပါ။ သတိျပဳမိရင္ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ။