ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ (စကားေနာက္ဆက္တြဲ)

သတင္းစာေလာကမွ အေရးအသားမ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္။ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို အေျခတည္၍ေရးေသာ စာျဖစ္ သည္။
သို႔ေသာ္ သတင္းမ်ားကို တုိက္႐ုိက္ေရးသားေဖာ္ျပျခငး္ မဟုတ္။ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားသည္။ မြမ္းမံထားသည္။ ရသစာေပဆန္သည္။ သို႔ေသာ္ ရသစာေပလဲ မဟုတ္၊ စာၫႊန္႔လဲမဟုတ္ဟု စာေပပညာရွင္မ်ားက ဆုိၾကသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ သတင္းမွတ္တမ္း အေရးအသားသည္ အလြန္ထိေရာက္သည္။ တုိးတက္ေသာ စာေပမ်ားအလည္တြင္ စူးရွေသာ လက္နက္တရပ္လဲ ျဖစ္ေပသည္။
သတင္းစာဆရာ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္သည္ သတင္းမွတ္တမ္းမ်ားေရးရာ၌ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ကေလာင္ရွင္တဦး ျဖစ္ေလသည္။ ဤအေရးအသားမ်ဳိး ျဖင့္ ျပည္တြင္းေရးရာမ်ားကိုလဲ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံျခားအေတြ႔အၾကံဳမ်ားကိုလဲ တင္ျပခဲ့သည္။

“ႀကိဳးစင္တြင္ေရးခဲ့ေသာသတင္းမွတ္တမ္း” ကားသူ၏ ေနာက္ ဆံုးလက္ရာျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္ကုိ ႀကီးမားလွေသာ အခက္အခဲမ်ားအၾကား၌ ျပဳစုခဲ့သည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေထာင္ထဲသုိ႔ေရာက္ေနသည္။ ေလာကကို အက်ဥ္းခန္း ထဲမွေန၍ ၾကည့္ရသည္။ ေသမင္း၏ ခံတြင္းမွေန၍ ၾကည့္ရသည္။ စာေရးရသည္မွာလဲ မလြယ္လွ။ အျပင္မွ ခုိးသြင္းလာေသာ စကၠဴအပိုင္းအစကေလးမ်ားေပၚတြင္ တိတ္တဆိတ္ေရးသည္။ မိသြားလွ်င္ သူသာမက၊ သူ႔ကို ကူညီေနၾကေသာသူမ်ားပါ ေသဒဏ္အထိ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ၾကသည္။ ထုိအေျခအေနမ်ားတြင္မွပင္ ကမၻာ့ စာေပအတြက္ တန္ဘိုးရွိလွေသာ စာအုပ္တအုပ္ ေပါက္ဖြားလာေလသည္။
စာအုပ္မွာ မ်ားစြာရွည္လ်ားသည္မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕ေသာအခဏ္းမ်ားကို အက်ယ္ခ်ဲ႕၍ စာအုပ္ ေလးငါးတြဲ ေရးႏိုင္သည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ၀ါက်မ်ား ကိုအျချပဳ၍ ၀တၳဳရွည္ႀကီးမ်ား ေရးႏုိင္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ စာပိုဒ္တို႔မွာ က်မ္းျပဳေလာက္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ စာလံုးတို႔ကုိလဲ ကဗ်ာဖြဲ႔ႏိုင္ေသာအင္အား ပါရွိေလ သည္။ ဤမွ်ေအာင္ျမင္ရသည္မွာ ဖူးခ်စ္၏ ကေလာင္စြမ္းေၾကာင့္လဲ ပါသည္။ သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳလဲ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကား ျပင္းထန္သည့္ ေဖာက္ျပန္ေရးမုန္တုိင္းအလည္တြင္ ျပတ္သားေသာယံုၾကည္ခ်က္၊ ထင္ရွားေသာ ႏုိင္ငံေရးသတၱိတို႔ျဖင့္ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနပံုကို သ႐ုပ္ေဖာ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္မိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤသတင္းမွတ္တမ္းကို ေရးသားပံု၊ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍လဲ ေလ့လာအပ္သည္။ သို႔ေသာ္ အထူးသျဖင့္ အခက္အခဲမ်ား ၾကံဳေနသည့္အခါ ၌ လူ၏သတၱိ၊ လူ၏ က်က္သေရတို႔ကုိ မည္သုိ႔ ေစာင့္ထိန္းရာသည္ဟူေသာ ဘက္မွေန၍လဲ ေလ့လာအပ္ေသာ စာအုပ္တအုပ္ျဖစ္ေပသည္။
ယူးလိယစ္ဖူးခ်စ္အား ဂ်ာမန္နာဇီမ်ားက သတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ကိုစလုိဗားကီးယားျပည္ တျပည္လံုးတြင္ ဖူးခ်စ္သည္ အသက္ရွင္၍ ေနသည္။ စက္႐ံုမ်ား၊ သေဘၤာမ်ား၊ ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ ေက်ာင္းသားအသင္းမ်ား၊ အလုပ္သမားအဖြဲ႔မ်ားသည္ ဤသူရဲေကာင္း၏အမည္ကုိ ခံယူထားၾကသည္။ ဖူးခ်စ္္၏ စာအုပ္မ်ားသည္ ေသာင္းႏွင့္သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ကဗ်ာဆရာ၊ ဂီတဆရာ၊ ျပဇာတ္ဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ပညာသည္မ်ားႏွင့္ သိပၸံပညာရွင္ မ်ားပင္ သူ၏အမည္ကုိ က်ဴးရင့္တင္စားေနၾကသည္။ လူငယ္တို႔သည္ ဖူးခ်စ္၏တံဆိပ္ကုို ရင္ဘတ္တြင္ တပ္ဆင္ထားၾကသည္။
ထုိမွ်သာမက ဖူးခ်စ္၏အမည္မွာ ခ်က္စကိုဗားကီးယားျပည္၏ နယ္စပ္ကိုေက်ာ္လႊားလ်က္၊ ကမၻာအႏွံ႔အျပားသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဆုိဗီယာက္ယူနီယံမွ နယူးဇီလန္အထိ၊ ျပင္သစ္ျပည္မွ အင္ဒိုနီးရွားအထိ၊ ဘူလ္ေဂးရီးယား၊ ႐ူေမးနီးယား၊ ဗီယက္နမ္ ျပည္မ်ားသာမက၊ မကၠဆီကုိ၊ အာဂ်င္တီးနားျပည္မ်ားပါမက်န္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ေလၿပီ။ “ႀကိဳးစင္တြင္ ေရးခဲ့ေသာ သတင္းမွတ္တမ္း” ကုိ ဘာသာေပါင္း ၈၂ ဘာသာအထိ ျပန္ဆုိၿပီးေလၿပီ။ မ်က္မျမင္စာလံုးမ်ားျဖင့္ပင္ ႐ုိက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီ။ ကိုရီးယားစစ္သည္ေတာ္မ်ားသည္ စစ္ခ်ီယင္းဤစာအုပ္ကုိ ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ခ်ီလီျပည္မွ ကဗ်ာဆရာႀကီး ပါဘလုိနဲ႐ုဒါးသည္ ဖူးခ်စ္အတြက္ ကဗ်ာရွည္ႀကီးေရးစပ္ခဲ့သည္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ဖူးခ်စ္အေၾကာင္းျပဇာတ္ကို ႐ံုတင္ျပသခဲ့သည္။ ေဖာက္ျပန္ေသာ အစုိးရတုိင္း ဤစာအုပ္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္မွာ မထူးဆန္းေပ။ ဖက္ဆစ္မ်ားအုပ္စုိးေနသည့္ စပိန္လိုတုိင္းျပည္မ်ဳိးတြင္ ဤစာအုပ္ကုိ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ထုတ္ေ၀ဖတ္႐ႈၾကရသည္။ အခ်ဳိ႕တုိင္းျပည္မ်ားတြင္ ေျမေအာက္တပိုင္း ျဖန္႔ခ်ိၾကရသည္။ လူအေပါင္းတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရးကုိ ေရွ႕႐ႈေနေသာ ဆုိဗီယက္ယူနီယံတြင္ကား ျမင့္မားေသာေတာင္ႀကီးတလံုးကို ယူးယိလုစ္ဖူးခ်စ္ ဟု အမည္ေပးထားေလသည္။
ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္သည္ တကမၻာလံုးက ၀ုိင္း၍ ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းကို တကယ္ပင္ ခံယူထုိက္ေသာ သူတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သူသည္ ဘ၀ကိုခ်စ္ခဲ့သည္။ လူကို ခ်စ္သည္။ လူအေပါင္းတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနၾကသည္ကို ျမင္လိုသည္။ လူတုိ႔သည္ လူဟူေသာ က်က္သေရအျပည့္အ၀ျဖင့္ ေလာကႀကီး၏ တုိးတက္မႈအတြက္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ၾကရန္ ေစတနာထားခဲ့သည္။ လူ၏တုိးတက္မႈ၊ လူ၏က်က္သေရ၊ လူ၏ဘ၀တို႔ကုိ တားဆီးခ်ဳိးႏွိမ္ထားေသာ လူလူခ်င္း အၫြန္႔ခူးမႈ၊ ေသြးစုတ္မႈတုိ႔ကုိ မုန္းတီးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ အရင္းရွင္စနစ္ ဖက္ဆစ္တုိ႔ကုိ တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ခ်က္ႏွင့္စလုိဗက္အမ်ဳိးသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ တကမၻာလံုးရွိ လူအေပါင္းတို႔၏ အနာဂတ္အတြက္ အသက္ေပးခဲ့ေလသည္။
ဖူးခ်စ္အား ရွာမွရွားသည့္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ဟု တင္စားလုိက္လွ်င္ကား၊ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတျခားျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ အယူလြဲေသာ သူမ်ားသည္ ဤစာအုပ္ကို တေခါက္ျပန္၍ ဖတ္ရန္လုိေပလိမ့္မည္။ ယုတ္စြအဆံုး အခဏ္း ၅ မွ ပမာဏစကားမ်ားကို ျပန္၍ၾကည့္သင့္သည္။ အမွန္မွာ ဖူးခ်စ္သည္ သူရဲေကာင္းအေျမာက္အမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသူျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ ခ်က္ကိုစလုိဗက္ တပ္သားေကာင္းမ်ားကိုလဲ ကိုယ္စားျပဳသည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ တပ္သားေကာင္းမ်ားကိုလဲ ကိုယ္စားျပဳသည္။ ဗမာျပည္ႏွင့္ပင္ ဆက္စပ္၍ ၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္။ ဥပမာ ခ်က္ႏွင့္စလိုဗက္လူမ်ဳိးမ်ားက ဂ်ာမန္နာဇီမ်ားကို ဆန္႔က်င္တုိက္ဖ်က္ေနၾကေသာ အခ်ိန္တြင္ ဗမာအမ်ဳိးသားမ်ားသည္လဲ ဂ်ပန္ဆက္စစ္မ်ားကို ေတာ္လွန္တုိက္ခိုက္ေနခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဤသုိ႔သာ ဆက္စပ္၍မေနက၊ ခ်က္ႏွင့္စလုိဗက္မ်ားမွလြဲ၍ ဖူးခ်စ္ကို မည္သူမွ်နားလည္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ယခုေသာ္ ဖူးခ်စ္သည္ ကမၻာသူ ကမၻာသားမ်ား၏ သူရဲေကာင္းျဖစ္လာသည္။ ႀကိဳးစင္တြင္ေရးခဲ့ေသာ သတင္းမွတ္တမ္းမွာလဲ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၏ ဘုံပစၥည္းျဖစ္လာေပသည္။
……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. …….
ယူးလိယုစ္ ဖူးခ်စ္သည္ လူမြဲမ်ဳိး႐ုိးမွ ဆင္းသက္လာခဲ့သည္။ ဖခင္မွာ အလုပ္သမားတေယာက္ျဖစ္လ်က္၊ မိခင္မွာ အပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္သည္။ ၁၉၀၃ ခု ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ပရာဟာၿမိဳ႕ေတာ္၊ စမီးေခါ့ဗ္အရပ္၌ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္ ဖြားျမင္လာခဲ့ေလသည္။
မိဘမ်ားမွာလဲ အလုပ္သမားမ်ားျဖစ္လ်က္ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ အလုပ္သမား ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္ခဲ့ရကား ဖူးခ်စ္သည္ ပစၥည္းမဲ့တို႔၏ ဘ၀ကိုေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ခဲ့ေလသည္။ ပရာဟာၿမိဳ႕မွ ပလ္ဇဲည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရြ႕ေျပာင္းသြားသည့္အခါ၌လဲ အလုပ္သမားအိမ္ေထာင္မ်ား၏ ဒုကၡမ်ားကုိ ကုိယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ ခံစားခဲ့ရ ေလသည္။
ပထမကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားလာေသာအခါတြင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ငတ္ျပတ္ေသာအရသာကုိ ၾကံဳေတြ႔လာရသည္။ အလုပ္သမားမ်ား အဖိႏွိပ္ခံရ ျခင္းကို ျမင္လာရသည္။ တခါ ငတ္ျပတ္ေနေသာခေလးမ်ားသည္ အစားအေသာက္မ်ား တင္ေဆာင္လာသည့္ စစ္ကားမ်ားကို၀င္၍လုၾကရာ စစ္သားမ်ားက ခေလး လူမမယ္မ်ားကို ပစ္သတ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ မိမိ၏မ်က္ေမွာက္၌ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ အသက္ေပ်ာက္သြားၾကသည္ကို ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေလသည္။
ယူးလိယုစ္သည္ စာေရးစာဖတ္ ၀ါသနာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအေျမာက္အမ်ား ဖတ္သည္သာမက လက္ေရးမဂၢဇင္းကေလးမ်ားပင္ ေရးေနခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလဲ စူးစူးစုိက္စုိက္ အကဲခတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ထုိေခတ္က ျပႆနာမ်ားကို နားလည္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္မွာ ခ်က္ႏွင့္စလုိဗတ္အမ်ဳိးသားမ်ားအေနျဖင့္ ၾသစႀတီးယား - ဟန္ေဂရီ အင္ပါယာ၏ လက္ေအာက္သုိ႔ က်ေရာက္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားက လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတုိ႔ကုိ ေတာင္းဆိုေနၾကသည္။ ေအာက္တုိဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီး၏ ဂယက္႐ုိက္ေနသျဖင့္လဲ ဆုိရွယ္လစ္တုိင္းျပည္ တည္ေထာင္ေရးအတြက္ ေႂကြး ေၾကာ္ေနၾကသည္။ ေနာက္ ခ်က္ကိုစလုိဗတ္ကီးယားျပည္ လြတ္လပ္ေရးရလာသည္။ ခ်က္ကိုစလုိဗတ္ဓနရွင္မ်ားက အာဏာသိမ္းပိုက္လုိက္ၾကေသာအခါတြင္ အလုပ္သမားမ်ားက ဤသမတႏိုင္ငံသည္ မိမိတို႔ႀကိဳးစားပန္းစား တုိက္ပြဲ၀င္ေတာင္းဆုိခဲ့ေသာ သမတႏိုင္ငံမဟုတ္ဟု ကန္႔ကြက္ေနၾကေလသည္။
ယူးလိယုစ္သည္ အစဥ္သျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးဘက္တြင္ ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ရပ္တည္ေနခဲ့သည္။ ႐ုရွားေတာ္လွန္ေရးကုိ ေထာက္ခံယံုၾကည္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမား လူတန္းစားဘက္သို႔ အၿမဲလုိက္သည္။ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ဆုိရွယ္ဒီမိုကရက္မ်ားသည္ ပုလိပ္လွံစြပ္မ်ား ေနာက္မွေန၍ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုကို သစၥာေဖာက္လုိက္ၾကေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေပၚေပါက္လာသည္။ ၁၈ ႏွစ္သား ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္လဲ ပါတီ၀င္တေယာက္ ျဖစ္လာေလသည္။ ပါတီအတြင္း အေခ်ာင္သမားမ်ားကတဘက္၊ ေဘာ္လ္ရွီဗစ္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကတဘက္ တုိက္ပြဲျဖစ္ေပၚလာသည့္ အခါ၌လဲ ဖူးခ်စ္သည္ မွန္ကန္ေတာ္လွန္ေသာ လမ္းစဥ္ကို လုိက္ခဲ့ေလသည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္စဥ္ ေငြေရးေၾကးေရး ခ်ဳိ႕ငဲ့သျဖင့္ စာသင္ျပျခင္းျဖင့္တမ်ဳိး၊ တုိက္ေဆာက္ရာေနရာမ်ား၌ အလုပ္ၾကမ္း၀င္လုပ္ျခင္းျဖင့္တဖံု အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရသည္။ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးျခင္းျဖင့္လဲ ေငြ၀င္လမ္းရွာခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟုိသတင္းစာ ႐ူဒပရားေဗာတြင္လဲ သဘင္ ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။ ေနာင္ေသာ္ နာမည္ေက်ာ္ တေဗာရဘာဂ်ာနယ္ကို ႀကီးၾကပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ေလသည္။
၁၉၃၀ ခုႏွစ္တြင္ကိုယ္စားလည္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ႏွင့္ ဆုိဗီယက္ယူနီယံသုိ႔ေရာက္ရွိသြားသည္။ ျပန္လာေသာအခါတြင္ “နံနက္ျဖန္သည္ ယမန္ေန႔ဟုအဓိပၸာယ္ ေပါက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ တုိင္းျပည္” ဟူသည့္ သတင္းမွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိ ေရးသားထုတ္ေ၀သည္။ ဆုိဗီယက္ယူနီယံအေၾကာင္း သတင္းမွန္မ်ားျဖန္႔ျဖဴးမႈအတြက္ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္က်၊ သတင္းစာ အႀကိမ္ႀကိမ္အပိတ္ခံရသည္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ ဆုိဗီယက္ယူနီယံသုိ႔ ႐ူဒဲပရားေဗာ သတင္းေထာက္အျဖစ္ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ သြား ေရာက္လ်က္၊ ၂ ႏွစ္ၾကာမွ် ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ျပန္လာေသာအခါတြင္ အဆုိပါသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ေလသည္။
အခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္း၌ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား ေတာင္လုိပံုေနသည္ႏွင့္အမွ် လူမ်ားလဲ ငတ္ျပတ္ေနေသာကာလ ျဖစ္ေလသည္။ အိမ္နီးခ်င္း ဂ်ာမဏီျပည္ ၌လဲ ဟစ္တလာ၏ ဖက္ဆစ္နာဇီမ်ားအာဏာရ၍ ခ်က္ကိုစလုိဗားကီးယားကို သိမ္းမည္တကဲကဲ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေနၾကေသာ အခါလဲ ျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္ ၿဗိတိသွ်နန္းရင္း၀န္ႀကီး ခ်ိဘာလိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဒလဲဒီးယားတုိ႔က ၿငိမ္းခ်မ္းကို ကာကြယ္ရန္ဟူေသာ ရွင္းလင္းခ်က္ျဖင့္ ဟစ္တလာ ေတာင္းဆိုေသာ ျမဴးနစ္စာခ်ဳပ္ကုိ လက္မွတ္ထုိးလုိက္ၾကသည္။ ခ်က္ကိုစလုိဗတ္ဓနရွင္မ်ားကလဲ တုိင္းျပည္ကုိ သစၥာေဖာက္လုိက္ၾကသည္။ ဟစ္တလာကလဲ ခ်က္ကုိစလုိဗားကီးယားျပည္ကို သိမ္းပိုက္လုိက္ေလသည္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္သည္ အျခားကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏နည္းတူ ေျမေအာက္လွ်ဳိ၍ ေနခဲ့ရသည္။ အစပိုင္းတြင္ စာေပႏွင့္ရာဇ၀င္ဆုိင္ရာ ေလ့ လာစာမ်ား ေရးေနခဲ့သည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ေျမေအာက္သို႔ေရာက္ေနေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ပထမဗဟုိေကာ္မတီကုိ နာဇီမ်ားက ဖမ္းမိသြားသည့္အခါတြင္ ဗဟုိ ေကာ္မတီအသစ္တခုကိုဖြဲ႔ရသည္။ ဖူးခ်စ္သည္ အျခားရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္လက္တြဲ၍ ေတာ္လွန္ေရးအလံကို ျမႇင့္တင္ထားခဲ့ေလသည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ ယူးလိိယုစ္ဖူးခ်စ္ အဖမ္းခံရေလသည္။ ရက္ရက္စက္စက္ အညႇဥ္းပမ္းခံရသည္။ သုိ႔စဥ္လ်က္ ေအာင္ပြဲတြင္ ခုိင္ခိုင္ၿမဲၿမဲယံု ၾကည္ခဲ့သည့္အတိုင္း ဒူးမေထာက္ခဲ့၊ အ႐ႈံးမေပးခဲ့။ ထိုမွ ၾကပ္တည္းေသာအခ်ိန္၌ပင္ “ႀကိဳးစင္တြင္ ေရးခဲ့ေသာ မွတ္တမ္း” ကုိ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ေရးသားခဲ့ေလသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ သူ႔အား ဘာလင္ၿမိဳ႕၌ ႐ံုးတင္စစ္ေဆးကာ ေသစားေသေစ အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ စက္တင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ကြပ္ မ်က္ျခင္း ခံရသည္။ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္ကား ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ခုိင္မာေသာသူရဲေကာင္း ပီသခဲ့ေလသည္။ ကမၻာ့ပစၥည္းမဲ့တုိ႔၏ “အင္တာေနရွင္နယ္” သီခ်င္း ႀကီးကို သီဆုိယင္း ကြပ္မ်က္ရာေနရာသို႔ ရဲ၀ံ့စြာေလွ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။
…………………………………. ……………………………………. …………………………………….. ………………………..
သူရဲေကာင္း။
က်ေနာ္တို႔၏ ဗမာျပည္သမုိင္းတြင္ သူရဲေကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သေဘာတရားမ်ားကို ရွာ၍ေတြ႔ႏိုင္သည္။ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေရြးပြဲမ်ားပင္ က်င္းပခဲ့ဖူးသည္။ လက္ဖ်ားထိပ္တြင္ အပ္ႏွင့္အစုိက္ခံ၀ံ့ေသာသူကို သူရဲေကာင္းဟုေခၚလ်က္ မိမိ၏၀မ္းကို မိမိခြဲကာ အူမ်ားဆြဲထုတ္ျပသူကို လူမုိက္ဟုေခၚခဲ့ၾက သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လူမုိက္ႏွင့္သတၱိရွိေသာ သူရဲေကာင္းကို ခြဲျခား၍ ျမင္တတ္ရန္လုိေပသည္။ ယင္းသို႔သာ မခြဲျခားတတ္လွ်င္ တုိက္ရဲ၊ ခုိက္ရဲ၊ ႐ုိက္ရဲေသာ လူမုိက္တုိင္းကို သူရဲေကာင္းဟု ေခၚေနၾကရေပလိမ့္မည္။ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရေနမွန္းမသိဘဲ တုိက္ပြဲတြင္းသို႔ေျပး၀င္ကာ သတ္ရဲ ျဖတ္ရဲသည့္ မ်က္စိ ကန္း တုိက္ရဲခုိက္ရဲသူတိုင္းကို သူရဲေကာင္းဟု ေခၚေနၾကရေပလိမ့္မည္။
ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္တြင္လဲ သူရဲေကာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အယူအဆ သေဘာထားမ်ား ရွိခဲ့ေလသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ ေရးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္၌ “သူရဲေကာင္းဆုိသည္မွာ အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္အခ်ိန္၌ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတခုလံုး၏ အက်ဳိးရွိမႈသုိ႔ ေရွ႕႐ႈမည့္တာ၀န္ကို အခၽြန္းအခ်န္မရွိ စြန္႔စား၍ ထမ္းေဆာင္ရဲေသာသူကို ဆုိလိုသည္” ဟု အပုိဒ္တိုင္း အပုိဒ္တိုင္းကို ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးယင္း ရွင္းတမ္းဖြင့္ခဲ့ေလ သည္။ မွန္သည္။ စြန္႔စားခဏ္းကိုလဲ ၾကည့္ရမည္၊ ဘာ့ေၾကာင့္စြန္႔စားရသည္ဟူေသာ ဇစ္ျမစ္ကိုလဲ ၾကည့္ရမည္။ “လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တခုလံုး၏ အက်ဳိးရွိမႈ” ဟူ ေသာ အပိုဒ္ကို အထူးအာ႐ံုစုိက္ရေပလိမ့္မည္။
မိမိ၏ ရွင္းတမ္းအတုိင္း ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္သည္လဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတခုလံုး၏ အက်ဳိးရွိမႈအတြက္ အသက္ပါမခ်န္ စြန္႔စားယင္း အဆံုးသတ္အထိ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေလသည္။
ေထာင္တြင္းမွေန၍ အသက္ႏွင့္ခႏၶာတြဲလ်က္သား လြတ္ေျမာက္ရန္လမ္းမရွိေသာ အခ်ိန္၌ပင္ ဖူးခ်စ္သည္ လူ႔က်က္သေရကို ထိန္းသိမ္းတတ္သည္။ “ႀကိဳးစင္တြင္ေရးခဲ့ေသာ သတင္းမွတ္တမ္း” ကို ဖတ္ၾကည့္သူတိုင္းသည္ ႀကီးမားလွေသာ သူ၏သတၱိ၊ သူ၏ခြန္အားတုိ႔အေပၚ တအံ့တၾသျဖစ္ၾကရသည္။
သူသည္ က်ဥ္းၾကပ္လွေသာ ေထာင္ဘ၀တြင္ ျမက္ပင္ကေလးတပင္၊ ေပါင္မုန္႔ကေလးတလံုး၊ စီးကရက္ေလးတ႐ႈိက္ကိုပင္ ႀကီးမားလွေသာ လူ႔ သဘာ၀မ်ားအျဖစ္ ျမင္တတ္သည္။ တခ်ိန္တည္း၌ပင္ သူ႔အား ႐ုိက္ပုတ္ေစာ္ကားေနၾကသည့္ ပုလိပ္မ်ားကို သနားစရာသတၱ၀ါမ်ားအျဖစ္ ျမင္တတ္သည္။ ရာထူး တံဆိပ္မ်ားျဖင့္ ၀င့္ႂကြား၍ေနၾကေသာ အရာရွိမ်ားကို သေရာ္စရာ၊ ရယ္စရာဟု ျမင္တတ္သည္။ ပုဒ္ထီး ပုဒ္မမ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေသာ တရားသူႀကီးမ်ား၏ “ကိုယ္တြင္း၌ ေသြးဟူ၍မရွိ၊ ဟင္းခ်ဳိရည္က်ဲကေလးသာရွိသည္” ဟု ေျပာတတ္သည္။ မိမိအား ဂက္စတာပိုမ်ားက ဖမ္းခ်ဳပ္၍ စစ္ေဆးေနသည့္အခ်ိန္၌ပင္ အဆုိပါ ဂက္စတာပိုတို႔သည္ တေန႔ ျပည္သူ႔႐ံုးေတာ္၏ေရွ႕တြင္ အစစ္ခံၾကရလိမည့္ဟု တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနခဲ့ေလသည္။
နာဇီမ်ားစစ္႐ႈံး၍ ဆုိဗီယက္တပ္နီေတာ္က ဘာလင္ၿမိဳ႕ကို သိမ္းပိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္၏ အမႈတြဲကုိေတြ႔ရွိၾကရေလသည္။ နာဇီမ်ားက ဆင္လံုးထုတ္ရန္ ဖူးခ်စ္ကုိ ႐ံုးတင္စစ္ေဆးခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ႐ံုးခန္းထဲတြင္ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္မွာ တရားခံဘ၀မွေန၍ တရားလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အမွန္ တရားဘက္မွ ျပည္သူလူထုဘက္မွေန၍ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊ ဖ်က္ဆီးေရးသမားတို႔အေပၚ စြဲခ်က္တင္၊ စီရင္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလသည္။
“ခ်က္ကိုစလိုဗားကီးယားသမတႏုိင္ငံမွာ က်ဳပ္ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာဟာ အရင္းရွင္စနစ္ကို မလိုလားလို႔ပဲ။ ဒီစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့အခါ ေခတ္သစ္ ႀကီးတေခတ္ ေပၚထြန္းလာလိမ့္မယ္လုိ႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္တယ္ …” ဟူ၍ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ထြက္ဆုိခဲ့သည္။ ထုိမွ်မကေသး။
“အခု ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္အေပၚ စီရင္ခ်က္ခ်ၾကေတာ့မယ္။ က်ဳပ္သိပါတယ္။ လူတေယာက္အပၚ ေသစားေသေစတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔အေပၚ က်ဳပ္ စီရင္ခ်က္ခ်ထားတာကေတာ့့ ၾကာလွၿပီ။”
“ဖက္ဆစ္စနစ္ ေသဆံုးပါေစ။”
“အရင္းရွင္ ကၽြန္စနစ္ ေသဆံုးပါေစ။”
“ဘ၀ဟာ လူေတြအတြက္ ျဖစ္ရမယ္။”
“အနာဂတ္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္အတြက္ ျဖစ္ရမယ္” ဟူ၍လဲ စီရင္ခ်က္မ်ား ခ်ခဲ့ေလသည္။
ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္ေသာ ေယာက္်ားေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္ကား မိမိ၏အမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ခင္သည္။ မိမိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈကို ျမတ္ႏိုးသည္။ ဤစာအုပ္ထဲ၌ပင္ စာေပဆုိင္ရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ ျပ ႆနာမ်ားကို မေဆြးေႏြးဘဲ မေနႏုိင္သည့္အထိျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကား ေရြးခ်ယ္စီစစ္မႈမရွိသည့္ တမ်ဳိးခ်စ္စိတ္မဟုတ္ေပ။ ကုိယ့္လူမ်ဳိးတမ်ဳိး တည္းကိုသာ ခ်စ္တတ္လွ်င္ ဤမွ်မြန္ျမတ္ေသာ စာအုပ္မ်ဳိးကို ေရးႏုိင္ခဲ့မည္မဟုတ္ေပ။ အမွန္အားျဖင့္ ဖူးခ်စ္သည္ ခ်မ္းသာေသာ လူတဆုပ္ႏွင့္ မြဲေတေနေသာ လူထုႀကီးကို ခြဲျခား၍ၾကည့္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ လူမြဲမ်ားသာလွ်င္ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္၏ အမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ခ်က္ဓနရွင္တို႔ကား သူ၏ ရန္သူမ်ား သာ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ႏိုင္ငံတကာမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေလ့လာခဲ့ရာ၌လဲ ကမၻာ့ပစၥည္းမဲ့မ်ား၏ဘက္မွ ရပ္တည္ေနခဲ့သည္။ ဘာလင္မွ အလုပ္သမားမ်ား၊ မဒရစ္မွ သမတႏုိင္ငံဘက္ေတာ္သားမ်ား၊ ဘရက္တာည္မွ ျပင္သစ္တံငါသည္မ်ား အစရွိေသာသူမ်ားႏွင့္ တေသြးတည္း၊ တသက္တည္း လက္တြဲေနခဲ့သည္။ ရဲရဲေတာက္ေသာ ကမၻာ့ေတာ္လွန္ေရးလႈိင္းမ်ားမွလဲ ႏုိင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ သတၱိတို႔ကို လက္ခံပ်ဳိးေထာင္ေနခဲ့သူ ျဖစ္ေလသည္။
အေဟာင္းကို တုိက္ခိုက္၍ အသစ္ကိုေမွ်ာ္ေနသည့္အခါတြင္ ယူးလိယုစ္ဖူးခ်စ္သည္ ဆုိဗီယက္ယူနီယံကို စံျပတုိင္းျပည္အျဖစ္ မွန္ကန္စြာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ ေလသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ထုိေခတ္အခါက ဆုိဗီယက္ယူနီယံမွာ ယခုေခတ္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံႏွင့္ ကြာျခားလွသည္။ အစားအေသာက္ အေနအထုိင္ မ်ားစြာမ ေခ်ာင္လည္လွေသာ တုိင္းျပည္ျဖစ္ေနေသးသည္။ ေျမစမ္း၍ ခရမ္းပ်ဳိးေနရသည္ျဖစ္၍ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆုိင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ ဖူးခ်စ္မွာ အေပၚယံ ကုိ အရသာခံသူမဟုတ္၊ နက္႐ႈိင္းစြာ ေလ့လာတတ္သူျဖစ္၍ ဆုိဗီယက္ယူနီယံ၏ မွန္ကန္မႈမ်ား၊ အစြမ္းအင္အားမ်ားကို နားလည္ခဲ့သည္။ ေတာက္ေျပာင္ေသာ အ ကာမ်ားဖံုးလႊမ္းထားသည့္ ဂ်ာမဏီျပည္စေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံတို႔ကို အားမက်ဘဲ အႏွစ္သာရအရ ခုိင္မာလွေသာ ဆုိဗီယက္လမ္းစဥ္ကိုသာ ယံုၾကည္ခဲ့ေလသည္။
ဖူးခ်စ္၏ အယူအဆအရ လူပုဂၢိဳလ္သည္ အဖြဲ႔အစည္း၏ တစိတ္တပိုင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လဲ လူပုဂၢိဳလ္သည္ လူ႔ေလာက၏ တပ္ခ်ီပြဲတြင္ နက္နက္နဲနဲပါ၀င္ရမည္ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူလူထုတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲကို ပြဲၾကည့္သမားအေနႏွင့္သာ အားမေပးလုိဘဲ သူ ကိုယ္တိုင္လဲ ၀င္ေရာက္၍ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ တုိင္းျပည္၏ တပ္ဦးတြင္ ရပ္တည္ေနေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသုိ႔ ၀င္ေရာက္ကာ ေတာ္လွန္ေရး၊ တုိးတက္ ေရးတို႔အတြက္ ကိုယ့္အုတ္တခ်ပ္ကို ကုိယ္သယ္ခဲ့ေလသည္။
………………………………… ………………………………………………… ………………………………………………….
ဖူးခ်စ္ကဲ့သို႔ေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ဳိးကို ရန္သူတုိ႔က စက္ဆုတ္ၾကသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လဲ သူ႔အား ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လုိၾကသည္။ သို႔ ေသာ္ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္အား ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာနည္းလမ္းကား ေသဒဏ္ေပးျခင္းမဟုတ္ေပ။ ထုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္သူတို႔ သည္ ဖူးခ်စ္အား ဂုဏ္က်က္သေရနိမ့္က်သြားရန္ သစၥာေဖာက္ဘ၀သို႔ ေရာက္သြားရန္ လက္ကိုင္ဒုတ္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားရန္ အားထုတ္ၾကသည္။ လူကို ရက္စက္ စြာညႇဥ္းပမ္းၾကသည္။ ကိုယ္ခႏၶာကိုသာမက၊ ထုိ႔ထက္ဆုိး၀ါးေသာ နည္းစနစ္အရ စိတ္ကုိလဲ ညႇဥ္းပမ္းခဲ့ၾကသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ဖူးခ်စ္က ဒူးမေထာက္ခဲ့ေသာအခါ တြင္ အႀကီးဆံုးေသာ အျပစ္ဒဏ္ - ဒါးသြားျဖင့္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ျခင္းကို ေပးခဲ့ၾကေလသည္။
လူ၏အသက္ကိုကား သတ္ျဖတ္ႏုိင္ၾကသည္။ လူ၏ဂုဏ္က်က္သေရကိုကား မခ်ဳိးႏွိမ္ႏိုင္ၾက။ “လူဆိုတာ ေခါင္းတလံုးျပတ္သြားရင္ေတာင္မွ က်က္သ ေရေလ်ာ့သြားတတ္တဲ့ အစားမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး” ဟု ဖူးခ်စ္ကိုယ္တိုင္ ေရးသားခဲ့ဘူးေလသည္။
ဖူးခ်စ္သည္ အမွန္တရားဘက္၌ ရပ္တည္ေနခဲ့သည္။ လူတို႔အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေရး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ကုိ ေတာင့္တခဲ့သည္။ လူလူခ်င္း ေသြးစုပ္မႈမ်ားရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး စစ္မ်ားျဖစ္ပြားေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ စစ္မ်ားျဖစ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ေမတၱာတရားသည္ ကမၻာအျပည့္ လႊမ္းမုိးႏိုင္လိမ့္ မည္ မဟုတ္။ လူမ်ားမြဲေတ ငတ္ျပတ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုးလဲ လူပုဂၢိဳလ္၏ က်က္သေရသည္ တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။
ဖူးခ်စ္သည္ လူအေပါင္းတို႔အား ႏွလံုးထဲ၊ အသည္းထဲမွ ခ်စ္ခင္ခဲ့သည္။ သာယာေသာကမၻာတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ၾကေစရန္ ေစတနာထားသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရၾကေစရန္၊ လူ႔ေလာကတုိးေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ၾကေစရန္ ေစတနာထားသည္။ သို႔ေသာ္လဲ လူ႔ေလာကတြင္ အႏၱရာယ္မ်ား ၀ုိင္းေနလိမ့္ဦးမည္ ကိုလဲ သေဘာေပါက္ခဲ့သျဖင့္ -
“လူအေပါင္းတို႔ ႏိုုးႏိုးၾကားၾကားရွိၾကေလာ့”
ဟူ၍လဲ သတိေပးခဲ့ေသးသည္။
လူအေပါင္းတို႔လဲ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္တြင္ ဤခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ ပုဂၢိဳလ္အား ႏိုင္ငံတကာၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုႀကီး ခ်ီးျမႇင့္လ်က္၊ ၎မွာၾကားခဲ့ေသာ အထက္ပါစကားတုိ႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာကြယ္သူတုိ႔၏ လက္သံုးစကားအျဖစ္ လက္ခံခဲ့ၾကေလသည္။
လက္ငင္းေခတ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ စစ္တို႔ရင္ဆုိင္၍ အားၿပိဳင္ေနၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ အဖိႏွိပ္ခံႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ႏုိင္ငံမ်ား အႀကိတ္အနယ္ တုိက္ခုိက္ေနၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ေသြးစုပ္ခံလူတန္းစားမ်ားႏွင့္ ေသြးစုတ္ေသာ လူတန္းစားတို႔ ေနာက္ဆံုးပိတ္တုိက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ ေခတ္ ျဖစ္သည္။ အားသစ္ႏွင့္ အားေဟာင္း၊ ဘ၀ႏွင့္ေသမင္းတုိ႔၏ ပဋိပကၡတုိ႔သည္ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေပၚေနၾကေလသည္။
ဤသို႔ေသာ ကာလမ်ဳိးတြင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးကား ႐ႈပ္ေထြးလွသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ား၏ ရန္သူမ်ားသည္ ျပႆနာမ်ားကို ႐ႈပ္သည္ထက္႐ႈပ္ေအာင္ လုပ္ၾကသည္။ လူမ်ားနားေယာင္သြားေစရန္ တုိးတက္ဟန္ရွိေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုပင္ ေဖာ္ထုတ္ၾကသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ကရာဇ၀တ္မႈမ်ား က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသည့္ နာဇီမ်ား၊ ဖက္ဆစ္မ်ားကိုပင္ ျပန္၍ အသက္သြင္းအားေပးေနၾကျပန္ေလၿပီ။
ဤသို႔ေသာအခ်ိန္မ်ဳိးု၌ ႀကိဳးစင္တြင္းေရးခဲ့ေသာ သတင္းမွတ္တမ္းမွာ အတိတ္ႏွင့္သာသက္ဆုိင္ေသာ စာအုပ္တအုပ္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ယူးလိယုစ္ဖူး ခ်စ္ေနာက္ဆံုးမွာၾကားသြားေသာ စကားမ်ားမွာလဲ တန္ဘုိးရွိစြာ အသက္၀င္၍ေနေပသည္။
“လူအေပါင္းတို႔ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိၾကေလာ့”။ ။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔။