အႏွစ္ ၆၀လြန္တဲ့အခါမွာ

လြတ္လပ္ေရးရတာအႏွစ္ ၆၀ရွိသြားၿပီ။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကမၻာမွာ၊ အထူးသျဖင့္အာရွတိုက္မွာ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚ လာၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ အိႏိၵယ၊ အင္ဒိုနီးရွားလို လူဦးေရအင္မတန္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြလည္းပါတယ္၊ လာအိုလို၊ ကေမၻာဒီး ယားလို ႏိုင္ငံငယ္ေတြလည္းပါတယ္။ စထြက္တုန္းကေတာ့ အားလံုးအတူတူတာထြက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ ေက်ာ္လာလို႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာျပည္က ေနာက္ဆံုးမွာတရြတ္ဆြဲလိုက္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ၾကရတယ္။ နအဖလက္ ထက္ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီေန႔ တဦးခ်င္းဂ်ီဒီပီႏႈန္းက အာစီယံႏိုင္ငံ ေတြထဲမွာေတာင္ အနိမ့္ဆံုး။
အာရွတိုက္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီး လြတ္လပ္လာတဲ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ၿပီးကာလ သမိုင္းေတြကို သုေတသန ျပဳၿပီးယွဥ္လိုက္ရင္ ဗမာျပည္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈျပင္းထန္တာ၊ ရွည္ၾကာတာ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြ မ်ားျပား တာမရွိဘူးလို႔ ေတြ႔ရမယ္ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားခ်င္းအေပၚ ဖိႏွိပ္ရာမွာကမၻာရွားျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္နဲ႔ ေတာင္တိုက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ကိုရီးယား၊ ဗီယက္နမ္စတဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ၿပီးျပတ္ကုန္ၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ဆိုတာေတြလည္း အာရွအေရွ႕ ပိုင္းမွာ မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ ဗမာျပည္မွာသာ - စစ္အုပ္စုေတြဟာ (လူဦးေရနဲ႔ အခ်ိဳးအစားတြက္လိုက္ရင္) ကမၻာ့အႀကီး ဆံုး စစ္တပ္ႀကီးတည္ေဆာက္၊ ျပည္တြင္းစစ္ကိုတမင္ေမြးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစစ္တိုက္စားေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ျပည္တြင္းစစ္၊ အမႊာလိုေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးဟာ ဒီစစ္ေၾကာင့္အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫႊတ္ေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ပဲ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးဟာ အဘက္ဘက္ကႁခြတ္ျခံဳက်လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ဒီစစ္ေၾကာင့္ပဲ စစ္အုပ္စု ခါးပိုက္ေဆာင္စစ္တပ္ႀကီးဟာ ႀကီးထြားသထက္ႀကီးထြားလာ၊ စစ္အုပ္စုနဲ႔အေပါင္းပါေတြ ခ်မ္းသာသတက္ခ်မ္းသာလာတယ္။ အေရွ႕ေတာင္နဲ႔ ေတာင္အာရွမွာ အေစာဆံုးလြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ဟာ ႏိုင္ငံတကာအစည္းအေ၀း ေတြမွာ ေခါင္းမေမာ္ႏိုင္ယံုမက ဟိုလူကေ၀ဖန္၊ ဒီလူကဆံုးမနဲ႔မုိ႔ ေခါင္းပုေနရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနရတယ္။
နအဖဟာ ဗမာျပည္ကို ကမၻာ့အလယ္မွာဂုဏ္ယူႏိုင္ေအာင္ ဘာေတြမ်ားစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သလဲ။ စီးပြားေရး- တတိယႏိုင္ငံအဆင့္ကေန စတုတၳႏိုင္ငံအဆင့္ေလွ်ာက်ၿပီး အေႂကြးေတြလည္ပင္းေရာက္ေနတယ္ (ဒါေတာင္သူမ်ားေတြက ေခ်းမေပးၾကလို႔၊ နအဖကေတာ့ အေႂကြးသာရရင္ ဆင္ေတာင္အလကားယူမယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳး)။ လူမႈေရး- လူမႈဖူလံုေရးခံစား ခြင့္၊ အမေတာ္ေၾကး စတာေတြဟာ သဏၭာန္သာသာေတာင္မွမရွိေတာ့။ ရွိသူနဲ႔မရွိသူ၊ လူတန္းစားကြဲျပားမႈသိသာျခားနားလြန္း လို႔ တရား႐ံုး၊ ျဖန္ေျဖေရး႐ံုး စတာေတြအားလံုးဟာ တံဆိပ္တံုးႏွိပ္ရာသက္သက္ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်န္းမာေရး- စစ္အုပ္စုထိပ္သီး ပိုင္းသာမက ေငြးေၾကး တတ္ႏိုင္သူမွန္သမွ် ျပည္ပထြက္ေဆးကုေနၾကတယ္။ အာဟာရမျပည့္စံုသူေတြ၊ ေဆး၀ါးမတတ္ႏိုင္သူ ေတြ အမ်ားဆံုးရွိေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာမွ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါက အဆိုး၀ါးဆံုးႏွိပ္စက္ေနတယ္။ ပညာေရး- ကိုလိုနီေခတ္တုန္း က အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြကလူေတြ ဒီမွာလာၿပီးပညာမ်ိဳးစံုသင္ယူၾကတာေတြရွိတယ္။ အခုေတာ့ သားသမီးကို ျပည္ပပို႔ပညာ သင္ၾကားေစေရး၊ ျပည္ပမွာပဲအလုပ္ အကိုင္ ရရွိေစေရးဟာ မိဘေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုျဖစ္ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး- လက္ရွိကမၻာမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား အေရအတြက္ အမ်ားဆံုးနဲ႔ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးစံခ်ိန္တင္ထားတယ္။
လြတ္လပ္ေရးဟာ ဘာအဓိပၸာယ္မ်ားရွိေသးသလဲေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။ အာဇာနည္အဆက္ဆက္တို႔ အသက္ေပး တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့တာဟာ ဒီစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေကာင္းစားဖို႔လားလို႔လည္း ေမးစရာျဖစ္ေနတယ္။
လြတ္လပ္ေရးကို လြယ္လြယ္ကူကူရခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြအသိဆံုးပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံႀကီးေတြခ်င္း စစ္ပြဲေတြ အသြင္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေဆာင့္ေနၾကတဲ့အၾကားက ကိုလိုနီအမ်ိဳးသားတရပ္က လြတ္လပ္ေရးရဖို႔လံုးပမ္းရတယ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ပိုင္း ျဖတ္မႈေတြလိုသလို နည္းပရိယာယ္ေတြလိုလွတယ္။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီသခင္ေတြရဲ႕ ၉၁ ဌာန၊ ဒိုင္အာခီစတဲ့ မ်က္ ေစ့လည္စရာ ေခ်ာ့ျမႇဴမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုဖယ္ရွားၿပီး ဓနသဟာယႏိုင္ငံစာရင္းထဲေတာင္မ၀င္တဲ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကို ရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာ ဗမာျပည္က အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဂ်ပန္ေပးတဲ့လြတ္လပ္ေရးကို ပါးနပ္စြာအသံုးျပဳၿပီး ဂ်ပန္ကိုျပန္ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူစရာအခ်က္လည္းရွိေသးတယ္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွနဲ႔ ေတာင္အာရွမွာအေစာဆံုးလြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံဟာအခုအခါမွာ အဘက္ဘက္ေနာက္အက် ဆံုးျဖစ္ေနရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္မို႔ ဒီအျဖစ္ေရာက္ရတယ္ဆိုတာ ဘာမွအျငင္းပြားစရာမရွိတဲ့အခ်က္ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ ဗမာႏိုင္ငံကိုကမၻာ့အလယ္မွာ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေစဖို႔၊ ေခတ္မီစက္မႈ၊ သိပၸံနည္းပညာမ်ားထြန္းကားတဲ့၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေစဖို႔ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖယ္ရွားရမယ္ဆိတာလည္း ရွင္းေနတယ္။
ဗမာျပည္သားမ်ားအေနနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသလိုပဲ စည္းလံုးညီၫႊတ္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံ မႈ၊ နည္းပရိယာယ္ႂကြယ္၀မႈေတြ ေဖာ္ျပၾကရအုန္းမယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနက ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြ ကိုယ့္ဖာသာလံုးပမ္းတိုက္ခိုက္မွရမယ္ဆိုတာကို ျပဌာန္းေနတယ္။ ကယ္တင္ရွင္ေမွ်ာ္ကိုးမႈ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ‘ငါသာလွ်င္အရွင္သခင္၊ ငါသာလွ်င္ ငါ့သမိုင္း ဖန္ တီးသူ’ ပီသစြာ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမွာပဲ။ စစ္အုပ္စုကို ထိထိေရာက္ေရာက္ထိုးႏွက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ စက္ တင္ဘာအေရးအခင္း စိတ္ဓာတ္ေတြကိုကိုင္စြဲ၊ အဲဒီက သင္ခန္းစာေတြထုတ္၊ အတုယူစရာေတြယူၿပီး ေအာင္ပြဲအလံကိုလႊင့္ ထူၾကပါစို႔။
၂၀၀၈ခုႏွစ္ကို တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္၊ ေအာင္ပြဲခံသႏၷိဌာန္နဲ႔ လွမ္း၀င္ၾကပါစို႔။

ဗၾသ